[16:19]

Καλοκαίρι. Βράδυ. Αργά. Πολύ αργά. Νυχτερινό πλοίο για το νησί. Αυτή στέκεται στο κατάστρωμα, ακουμπισμένη στα κάγκελα κοιτάει τη θάλασσα. Βάζει το χέρι στην τσέπη και βγάζει το άσπρο iPod. Το βλέμμα της καρφώνεται στη φωτεινή οθόνη, το μόνο φωτεινό πράγμα στη μαυρίλα που την περιβάλλει: νιώθει σα να έχει κλείσει τα μάτια της, είναι σα να πετάει στο διάστημα. Μαύρος ο ουρανός, μαύρη και η θάλασσα, μόνο ο ήχος που κάνει το νερό όταν κάτι το διαπερνά. Ξεκλειδώνει, γυρίζει μερικές φορές το clickwheel, οπα, εδώ είμαστε. Archive, Again.

[0:00] Ο ήχος της σειρήνας του πλοίου ηχεί ξανά στα αυτιά της όπως μερικές ώρες πριν που ανέβαινε φουριόζα τις σκάλες - τελευταία πρόλαβε να μπει, λίγο πριν σηκωθεί η πόρτα. Πόσα msec χρειάζονται για να πάρεις μια απόφαση; Μήπως να ρίξουμε λίγο τη μονάδα μέτρησης; μsec μήπως θα ήταν πιο ακριβές; Ή μήπως η "στιγμιαία" απόφαση δεν ήταν και τόσο στιγμιαία τελικα; Μήπως ήταν χρόνια και όχι υποδιαιρέσεις του δευτερολέπτου;

[0:29] Τα δευτερόλεπτα περνούν, η φωνή του Craig ηχεί μέσα στο κεφάλι της You're tearing me apart, crushing me inside. You used to lift me up, now you get me down. If I was to walk away from you my love could I laugh again ? If I walk away from you and leave my love could I laugh again ? Again, again... Πώς λέμε "ήταν τόσο στεναχωρημένος που δεν μπορούσε να κλάψει;" Ε, εδώ είμαστε αρκετά σκαλιά πιο πριν, στο "ήταν τόσο στεναχωρημένη που δεν μπόρεσε να ξαναγελάσει"... Αυτοί, πώς έφτασαν αλήθεια εδώ; Αυτός, πώς έφτασε απο τη διαφορά του να φοβάσαι μη σου φύγει ο άλλος στο να φοβάσαι μη σου μείνει, που λέει και ο αστυνόμος Χαρίτος; "Δεν ένιωθε πια όπως πρώτα", η δικαιολογία που της είπε. Αχ, το έχει ξαναδει αυτό το έργο...Πώς το έλεγε εκει ο Karl: But...but, the heart wants what it wants! Δε τη χώνευε τη Susan αλλά οφείλει να την παραδεχτεί τώρα: Yeah, well, my heart wants to hurt you, but I'm able to control myself! O Craig συνεχίζει You're killing me again. Am I still in your head ? You used to light me up; now you shut me down

[2:30] Ο ήχος απο τη φυσαρμόνικα την κάνει ασυναίσθητα να πιάσει τη μικροσκοπική μπλε φυσαρμόνικα που κρέμεται στο λαιμό της. Πόσο θα ήθελε να μπορουσε να παίξει αυτό το μοτιβάκι τώρα...

[4:41] Το μπάσο τη βγάζει απο τις σκέψεις της. Σηκώνεται απο την κουπαστή και αρχίζει να περπατάει μόνη της μέσα στο σκοτάδι. Θέλει να ανέβει στο ψηλότερο κατάστρωμα, να φτάσει δίπλα στα φουγάρα αν γίνεται. Θα κάτσει κόντρα στον άνεμο και θα κοιτάξει απο εκεί ψηλά το μαύρο πέλαγος. Φτάνει πάνω και αρχίζει να χορεύει μόνη της

[7:15] I used to lift you up. Now I get you down Ωπ, για δες για πότε αντιστράφηκαν οι ρόλοι...Άλλα μας έλεγες προς το τέλος του [0:29]...Ή μήπως είναι η δεύτερη όψη του ίδιου νομίσματος;

[10:36] Ο άνεμος που φυσά συντονίζεται με το αρμόνιο. Έβγαλε κρύο, κουμπώνει βιαστικά το μπουφαν της.

[10:29] Ο ήχος απο τα ακουστικά έχει σχεδόν σβήσει. Ησυχία. Ησυχία. Μόνο ο ήχος των κυμάτων ξανα

[11:36] Αρχίζει να ξημερώνει, και ταυτόχρονα δειλά δειλά ακούγονται οι νότες του δεύτερου μέρους του κομματιού. Το σκοτάδι διαλύεται σιγά σιγά. Χαμογελάει. Χαμογελάει. Συνεχίζει να χαμογελάει

[12:42] Πάμε πάλι τα ίδια You're tearing me apart. With you close by I'm dazed in madness. Can't lose this sadness Οχι. Οχι. Οχι. Δε θα τρελλαθούμε κιόλας. Όχι. Θα τη χάσει αυτή τη sadness, no offence Craig, I'm sorry. Θα στο χαλάσω εδώ dear. A new day has come που λέει και η Celine. Μα, αν είναι δυνατόν, που τη θυμήθηκε την αχώνευτη σε μια τέτοια στιγμή; Γελάει, ο αυτοσαρκασμός ήταν πάντα το δυνατό της σημείο. Τώρα που το σκέφτεται, ήταν η κατάλληλη στιγμή να τη σκεφτεί. Οι πεντε αυτές της λέξεις, λένε τα πάντα. Θυμίζουν και ολίγον απο το alter ego της που αρνείται να αποδεχτεί, τη Σκάρλετ Ο' Χάρα: αύριο είναι μια νεα μέρα. Οκ, λοιπόν, το αύριο έφτασε. Μόλις

[13:32] Βγάζει τα ακουστικά, 2:47 πριν το τέλος του τραγουδιού. Δε θέλει να ακούσει παρακάτω. Δε χρειάζεται να ακούσει παρακάτω. Δε τη νοιάζει πια.

Βάζει το iPod στην τσέπη ξανά χωρίς καν να το κλείσει. Κατεβαίνει και κατευθύνεται προς την καμπίνα της. Χαιρετάει τον μπάρμαν που σκουπίζει νυσταγμένος ενα ποτήρι, μπαίνει στο δωμάτιό της και όπως είναι με τα ρούχα πέφτει στο κρεββάτι. Κουκουλώνεται μέχρι πάνω. Απο τα ακουστικά βγαίνουν οι πρώτες νότες του επόμενου τραγουδιού στην playlist που είχε φτιάξει Just give me a reason, some kind of sign I'll need a miracle to help me this time I heard what you said, and I feel the same I know in my heart that I'll have to change Even the stars look brighter tonight Nothing's impossible


Μπορεί ένα ξημέρωμα να θεωρηθεί miracle;



===================================================
(Περιμένω ακόμα τις ιστορίες μερικών απο εσας, επειδή όμως δεν άντεχα άλλο, ήθελα να το δημοσιεύσω (!), διαβάστε τώρα και έρχονται και τα υπόλοιπα. Ο τίτλος είναι μια ευγενική προσφορά του Ομίλου Narita)

Hear and tell

Χάρη στην unlearn θυμήθηκα ενα καταπληκτικό κομμάτι που είχα πρωτοακούσει απο τη συλλογή The strength of whispers του Παπασπυρόπουλου, το Rapunzel των Novak. Τώρα όμως πρόσεξα τί λένε οι στίχοι, για δείτε κι εσείς:

Isn't it marvelous that we have been given the gift of
seeing and hearing?

Of course, seeing gives us a wonderful picture of
the world around us,
but I wonder how many of you think about hearing
as giving us wonderful soundpictures...

For, sounds are really tone colours
that give us a picture of what we hear.
We have all enjoyed show-and-tell at school.
But, how many of you have played the exciting game of
hear-and-tell ?

We will now hear sounds. Can you tell us what they are?
And, who or what, is making them?
Lets try...
First, close your eyes, and when you hear each sound,
try to guess what it is...
Either say what it is, or, if you are alone, just think about it...

Αυτό μου θύμισε κάτι που έκανα απο μικρή, ιδίως όταν έπαιζα κάποιο κομμάτι στην κιθάρα: έφτιαχνα εικόνες και ιστορίες. Όταν τα μπάσα χτυπούσαν δυνατά φανταζόμουν οτι κάποιος μιλούσε έντονα, όταν έπαιζα piano ήταν σα να σιγοψυθίριζαν κουτσομπόλες κυρίες ή κορίτσια έλεγαν τα μυστικά τους, στο forte κάποιος φώναζε "αφήστε με, θέλω να το πω!". Μεγαλώνοντας και παίζοντας πιο ενδιαφέροντα κομμάτια άρχισαν να αλλάζουν κάπως και οι εικόνες: στο Verano Porteno του Piazzolla είναι δύσκολο να μη φανταστείς ενα ζευγάρι να στροβιλίζεται χορεύοντας τάνγκο σε κάποιο δρομάκι του Μπουένος Άιρες, στα πρελούδια του Μπάχ φαντάζεσαι τύπους με άσπρες μακριές περούκες να δοκιμάζουν τα όργανα πριν παίξουν τη σουίτα προς τιμήν του βασιλιά.

Και όχι μόνο: έχοντας ακούσει για παράδειγμα μια τζαζ ορχήστρα ανακατεμμένη με αφρικανικά όργανα να παίζει κάποιο κομμάτι του Μπάχ, την επόμενη φορά που θα το παίξεις αρχίζεις να τονίζεις διαφορετικά, να το βλέπεις κάτω απο ένα άλλο πρίσμα, τελείως διαφορετικό απο αυτό που είχες συνηθίσει. Έχοντας ακούσει το Nothing else matters των Mettalica απο συμφωνική ορχήστρα, ή προσέχοντας τα βιολιά και τα τσέλα στο Eleanor Rigby η έννοια της μελωδίας αποκτά μια άλλη διάσταση.

Το θέμα όμως άλλο ήτο: τα πρώτα αυτά λόγια του Rapunzel μου θύμισαν και κάτι άρθρα στο πρώτο περιοδικό που είχε βγάλει η Καθημερινή, πριν το Κ νομίζω, ή ήταν η πρώτη μορφή του Κ (δε θυμάμαι) όπου είχε φανταστικές ιστορίες με βάση κάποιο τραγούδι. Μια θυμάμαι χαρακτηριστικά, που ήταν με μια κοπέλα και ενα νεαρό, στο τραίνο, και το τραγούδι που "έπαιζε απο πίσω" ήταν το Goodbye των Archive. Και ερχόμαστε, επιτέλους, στο κυρίως θέμα του ποστ, το οποίο είναι: οι Novak ακούγοντας τη μουσικούλα στο εν λόγω άσμα έφτιαξαν αυτές τις εικόνες

Island breezes, and your travel-shop teases,
And all you want is a raise, yeah,
For all of the sunshine,
Better make you be mine,
Forever and no more,
All you do is play guitar and the melody for me, melody, melodies...

You're .. My .. Life.

And you don't even boast of your extra-fine life or your flash ship upholstery,
All I can recollect - 'You better wear your best white dress'

Your .. Whole .. Life ..


...εσείς, τί παραμύθια φτιάχνετε με τα αγαπημένα σας τραγούδια;


====================================================

Όροι συμμετοχής: Ακούτε το αγαπημένο σας τραγούδι/μουσικό κομματι και φαντάζεστε μια ιστορία, ενα παραμύθι. Κάθεστε αμέσως κάτω και το γράφετε, σε πακέτο τσιγάρων, σε palmtop, σε molesκine, σε ο,τι σας βρίσκεται τέλος πάντων. Φτάνετε σπίτι, ανοίγετε τον blogger και το γράφετε και ηλεκτρονικώς. Στη συνέχεια, ό,τι θέλετε. Είτε μου τα στέλνετε να τα δημοσιεύσω εγώ, ή τα δημοσιεύετε στο μπλογκ σας, ενημερώστε με όμως για να βάλω λινκ στο ποστ σας. Δεν είναι ανάγκη να είναι ιστορία με συνοχή, με αρχή, μέση και τέλος - μπορείτε να γράψετε και σκόρπιες εικόνες. Ή να βάλετε και εικόνες, πραγματικές. Έχετε απεριόριστο αριθμό συμμετοχών.

Προσεχώς στο "Ο εφιάλτης της Περσεφόνης": Το παραμύθι μου by proserpina - τώρα υπο ποία μουσική υπόκρουση, δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Οχι, για να μη λέτε οτι βαριέμαι και οτι μαζεύω ποστ άλλων για να κάνω δικό μου ποστ!

ΥΓ1 Τί τα ήθελα τα πολυτεχνεία, επιμελήτρια εκδόσεων έπρεπε να γίνω

ΥΓ2 Ε, λέμε και καμμιά βλακεία να περνάει η ώρα

ΥΓ3 Για τους στίχους του Rapunzel διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, παντού αυτούς βρήκα αλλά, ειδικά στην τρίτη γραμμή απ' το τέλος, δεν καταλαβαίνω τί λέει, τζαμπα το πήραμε το proficiency

Ερωτηματολόγιο

Ύστερα απο πρόσκληση των apomakria, germanos, gkriniaris, narita, pieta, testing-tf, unlearn κάνω επιτέλους το πολυθρύλητο τεστ. Δεν είχα καμμιά όρεξη να το κάνω, ύστερα όμως σκέφτηκα οτι είναι γαϊδουριά προς εσας που με καλέσατε,και finally I crossed the Rubicon. Άντε να δω τί θα καταλάβετε, άντε να δω...Το έχω γράψει εδω και τρεις μέρες, αλλά το έκτακτο δελτίο μας έκοψε, ε, και, μιας και δεν έχω μαζέψει άλλα ποστς για το αφιέρωμα, το ανεβάζω τώρα γιατί θα μπαγιατέψει πια, τόσο καιρό στη συντήρηση.

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Απόλυτη; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Στιγμές ευτυχίας για μένα είναι εκείνες που θα με κάνουν να κλείσω τα μάτια και να χαμογελάσω, να πάρω βαθιές ανάσες, είναι οι στιγμές εκείνες που νιώθω οτι η ψυχή μου πετάει σε "ψηλότερα" στρώματα. Μπορεί να είναι η θέα της θάλασσας, η συζήτηση τα βράδια του καλοκαιριού με φίλους μέχρι αργά, ενα ηλιοβασίλεμα, η θέα των λουλουδιών στη βεράντα μου, μια βόλτα με το αυτοκίνητο, ενα τραγούδι. Είναι οι στιγμές που θα με κάνουν να γελάω σα χαζό και να λέω συνέχεια "τι ωραία! μα, τι ωραία!"

2. Τι σας κανει να σηκώνεστε το πρωί;

Κάποιες φορές η προσμονή γι' αυτό που θα συμβεί (αμα είναι πχ να πάω καμια εκδρομή). Αλλιώς, τίποτα - πάλι καλά που το ξυπνητήρι του κινητού μου χτυπάει συνέχεια μέχρι να το κλείσω, και μετά απο 9 λεπτά ξαναξεκινάει.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπασατε σε γέλια;

Η τελευταία πρέπει να ήτο διαβάζοντας κατι σε κάποιο μπλογκ, ή σε κάποια συζήτηση στο msn, ή η ανταλλαγή απο ατάκες του Αστερίξ με τα αδέρφια μου ("θα το κάνεις αυτο;" "σωποδήποτε!" "παστούλες; θέλουμε και παστούλες;" "της φυλακής τα σίδερα" κλπ)

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Αν κρίνω απο αυτό που μου λεει σε κάθε αφορμή η μάνα μου, "πολύ απότομη είσαι βρε παιδί μου...πολύ αυστηρή" (μη σας ξεγελάει η φάτσα μου, εμπιστευθείτε τη mother) (ναι, λες κι έχετε δει τη φάτσα μου, αλλά τεσπαν)

5. Το βασικό ελάττωμά σας;

Το παραπάνω νομίζω. Μπα, τώρα που το βλέπω, λάθος έγραψα απο πάνω. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα μου είναι μμμμ δε μου 'ρχεται τίποτα (πόσο καιρό έχεις να κάνεις αυτοεξέταση είπαμε;) Τώρα που το ξανασκεφτομαι, πρέπει να είναι το οτι όσα με ενοχλούν συνήθως τα κρατάω μέσα μου, μαζεύω, μαζεύω, φορτώνω σιγά σιγά και αλίμονο σε όποιον είναι μπροστά μου όταν σκάσει η βόμβα.

6. Σε ποιά λαθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκια;

Α, εύκολο αυτό: σ' αυτά που έγιναν απο άγνοια αλλά με καλή διάθεση. Τί να πεις σ΄αυτές τις περιπτώσεις...ε, λες, "δεν ήξερε". Βέβαια μερικές φορές που θα "έπρεπε" να ξέρει και δεν έμαθε...τι να πω. Και στα δικα μου βεβαίως, βεβαίως.

7. Με ποιά ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Κάτι σε Άλμπερτ Σβάιτσερ μου κάνει εδώ...δεν ξέρω αν μετράει.

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

Όλοι αυτοί που δεν το βάζουν κάτω, που ψάχνονται, που φέρονται με αληθινή ευγένεια και που πολεμούν για τα ιδανικά τους.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Μέχρι στιγμής, Πάτμος.

10. Οι αγαπημενοι σας συγγραφείς;

Ντοστογιέφσκυ, Καρυστιάνη.

11. Ποιά αρετή προτιματε σ' εναν άντρα;

Ε, μα τί ερωτήσεις είναι αυτές; Τι να πω τώρα; Αρετή...Την αποφασιστικότητα

12. ... και σε μια γυναίκα;

Την κατανόηση και τη διάκριση.

13. Ο αγαπημενος σας συνθετης;

Ώχου, εναν μόνο; Δε μπορώ. Αντε, λεω Γιαν Τιρσέν (στα ελαττώματα πρέπει να βάλω και τη γκρίνια με φαίνεται)

14. Το τραγουδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

Αναλόγως τα κέφια, όποιο μου έχει κολλήσει εκείνη την εποχή.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Ααα, "Το καπλάνι της βιτρίνας" της Άλκης Ζέη, στο δημοτικό.

16. Η ταινία που σας σημαδεψε;

Η Νοσταλγια του Ταρκόφσκυ.

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Έχω χάσει λίγο τη μπαλα με τη ζωγραφική τον τελευταίο καιρό, ας πω Σεζαν.

18. To αγαπημενο σας χρώμα;

Δύσκολη ερώτηση, το πράσινο νομίζω (και το μπλε)

19. Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Απο επιτυχίες στον πνευματικό τομέα δεν έχω κ τίποτα να επιδείξω με φαίνεται, στον τομέα της δουλειάς τώρα είμαι ικανοποιημένη απο τα πτυχία που έχω μαζέψει (τι θα τα κάνω δεν ξέρω). Στον τομέα των διαπροσωπικών σχέσεων θέλω λίγη δουλειά ακόμα.

20. Το αγαπημενο σας ποτό;

Μμμ, δεν πίνω, ο καφές μετράει; Άντε, το Baileys και το Havana Club (σπάνια)

21. Για ποιό πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Για το ελάττωμα της ερώτησης 5 και για τη δειλία που με πιάνει ώρες ώρες.

22. Τι απεχθανεστε περισσότερο απ' όλα;

Τη μετριότητα.

23. Οταν δεν γραφετε, ποιά είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Όταν δε γράφω; Καλό κι αυτο! Να παίζω κιθάρα και να πίνω καφέδες.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Οτι πλησιάζω τα εικοσιπέντε, χρονολογία ορόσημο για μενα, και ακόμα δε με βλέπω να έχω φτάσει εκεί που ήθελα.

25. Σε ποια περίπτωση επιλεγετε να πείτε ψέμματα;

Σε καμμία. Εκ των υστέρων βέβαια ανακαλύπτω οτι ασυναίσθητα ωραιοποίησα την πραγματικότητα, ή δεν παραδέχτηκα ευθαρσώς κάτι...μετράνε κι αυτά. Είμαι οπαδός της αλήθειας, θέλει όμως και μια διάκριση το θέμα: δεν πας, για παράδειγμα, σε εναν άρρωστο, απελπισμένο, να του πεις αναλυτικά τί έχει και τί περιθώριο ζωής έχει, χωρίς να σε έχει ρωτήσει μάλιστα. Θέλει το σωστό timing και η αλήθεια...

26.Ποιό είναι το μότο σας;

Μότο; Είχανε και μότο την εποχή του Προυστ; Τεσπαν. Δεν ξέρω. Μαλλον το you could have it so much better - if you tried και ολόκληρο το Les jours tristes τρομεροί στίχοι, ταυτίζομαι απόλυτα (και τώρα μπορείτε να αναφωνήσετε εν χορώ, "ψωωωνιο")

27. Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Ήρεμα. Έχοντας εκπληρώσει τους στόχους μου. Περιτριγυρισμένη απο πρόσωπα που αγαπώ.

28. Εάν συνεβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θελατε να σας πεί;

Απο δω, παιδί μου, απο δώ (κανε όνειρα proserpina)

29. Σε ποιά πνευματική κατάσταση βρισκεστε αυτόν τον καιρό;

Λιγο ακόμα, να ανεβούμε, λίγο ψηλότερα, λιγο ψηλότερα, λιγο ψηλότερα.

The end.-

======================Update=========================

Μπαρδόν, ξεχάστηκα: καλώ τη gogo και όποιον άλλο θέλει να κάνει το τεστ

Το πήραμε!

Διακόπτουμε τη ροή του προγράμματος για να ενημερώσουμε το αγαπητό κοινό για τις εξελίξεις στο θέμα των αγγλικών. Μας μιλάει η ανταποκρίτρια Σερη Βουρκάνη.

Αγαπητοί τηλεθεατές είμαστε στο σπίτι της proserpina και ακούτε τι γίνεται:

proserpinaaaa, εισαι τρέλλααα,
με το ECPE στη φανέλααα (x10)

Κερνάω γλειφιτζουράκι!!! (δεν προλαβαίνω να φτιαξω γλυκο, επιφυλάσσομαι όμως)

0 comments - Part II

Επιμένουμε στο αφιέρωμά μας στα "ταπεινά και καταφρονεμένα" των ποστς, και ξεκινάμε με ενα κείμενο του street spirit το οποίο εντάσσεται στην κατηγορία "Δεν ξεχνώ"

Δεν μπορείτε να καταλάβετε, άλλο να ακούτε για την έκρηξη και άλλο να την ζείτε την έκρηξη, είπε μια τρεμάμενη φωνή ενός μάρτυρα, στην ηλίθια ερώτηση του δημοσιογράφου τι νιώσατε στην έκρηξη... Το Λονδίνο βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ίσως να θυμίζει κάτι από τότε που έπεσαν οι βόμβες του Χίτλερ. Η φρίκη κάνει τουρισμό στο Λονδίνο. Οι μεγάλοι της G8 με στόμφο βγήκαν να μιλήσουν για τη συνέχιση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας... Μα καλά δεν βλέπουν, δεν ακούν;;;; Αλήθεια ποιοι είναι οι τρομοκράτες;;;; Ξεχάσανε τα περί φτώχειας, τα περί περιβάλλοντος και το 'ριξαν στην ασφάλεια... Ίσως αυτό να τους ενδιέφερε έτσι και αλλιώς...
Η βία φέρνει μόνο βία και λειτουργεί σαν αλυσιδωτή αντίδραση... Όλοι έχουν δίκιο και όλοι άδικο... Απόγνωση... Φόβος... Ασφάλεια... Ελευθερία... Πόνος... Φρίκη... Έλεγχος... Τρόμος... Ανασφάλεια...
λέξεις που θα μας απασχολήσουν για κάμποσο καιρό, λέξεις που μπορεί να ξυπνήσουν τους χειρότερους εφιάλτες μας... λέξεις που θα μας προβληματίζουν... καλώς ήλθατε στο μέλλον...

ΥΣ: Ένας φίλος έχει συγκεντρώσει ένα πολύ καλό υλικό...

Συνεχίζουμε στο ίδιο στυλ, περνάμε όμως στην κατηγορία "ας εblogίσουμε τα γένια μας"

Είδες τελικά, που αυτά που γράφει η Μαρίνινα δεν είναι και τόσο επιστημονική φαντασία; Τρομακτικό...

Αν τυχόν δε σας ανοίγει το λινκ, πρόκειται για την περίπτωση του πράκτορα Λιτβινένκο, όπου για μια ακόμη φορά δε θα μάθουμε τί έγινε: ο πρωθυπουργός τον έφαγε, η καγκεμπέ τί ρόλο έπαιξε, ο ιταλός σύνδεσμός του τον πούλησε, μήπως δεν είναι και τόσο αθώος όσο δείχνει; Άλλο ενα άλυτο μυστήριο, μπαίνει στο αρχείο του υποσυνειδήτου μας κι αυτό, οπως και το Σάμινα, το αεροπλάνο της Helios, η υπόθεση της Βόνταφον, το κρουαζιερόπλοιο και πολλά πολλά άλλα. Να θυμίσω εδώ τη ρήση του Καμιλέρι ο οποίος σε ένα βιβλίο του λέει οτι αν θες να θάψεις ενα θέμα, κάνε όσο πιο πολλή φασαρία μπορείς στην αρχή - σιγά σιγά ο κόσμος θα βαρεθεί, θα αηδιάσει και δε θα θέλει ούτε να ακούει γι' αυτό...

Το επόμενο ποστ είναι απο την unlearn. Όταν το διάβασα έμεινα ολίγον τι, είναι σε διαφορετικό στυλ απο αυτό που μας έχει συνηθίσει και είναι ένα αρκετά παλαιό κείμενο - προσέξτε την ημερομηνία στο τέλος

Οι δύο εικόνες που στοιχειώνουν το μυαλό μου είναι ο δυστυχισμένος άγγελος, που κλαίει στην άκρη της λίμνης και ο θλιμμένος πιανίστας, που σπρώχνει στην άκρη τη δυστυχία του και ανοίγει το καπάκι του πιάνου του, χαϊδεύει μια φόρα τα πλήκτρα και αρχίζει να παίζει αποφασιστικά.
Παίζει τόσο όμορφα, που ακόμα και τα αηδόνια σταμάτησαν το τραγούδι τους για να τον ακούσουν.
Παίζει τόσο όμορφα, που όταν τον ακούει ο άγγελος της λίμνης προσπαθεί να κουνήσει τα σπασμένα του φτερά και αρχίζει να χορεύει.

Και παίζει ο πιανίστας...
Και χορεύει ο άγγελος...

Ως που τα χέρια του πιανίστα πονάνε,
τα δάχτυλά του σπάνε,
τα φτερά του αγγέλου πέφτουν τελείως,
ο άγγελος λιποθυμάει ξεθεωμένος
και ο πιανίστας, εξαντλημένος,
ξεψυχάει πάνω στα πλήκτρα του.

Και η εικόνα αλλάζει...

Τώρα υπάρχει ένας πεθαμένος πιανίστας με κομμένα δάχτυλα, ξαπλωμένος πάνω στα πλήκτρα του σκονισμένου πιάνου του.
Και ένας άγγελος χωρίς φτερά, που αργοπεθαίνει μακρυά από τη λίμνη της δυστυχίας του.

(28-9-2000)

Το βαρύναμε κάπως το κλίμα, σας έχω όμως τον καλύτερο για να το ελαφρύνει: σε ποιό μέρος χάνουμε (ε, καλά, περίπου) τη βαρύτητά μας; Στη θάλασσα! Ακολουθεί λοιπόν ο snikolas ο οποίος αφηγείται μια κατάδυση στο απέραντο γαλάζιο και τη συνάντησή του με ενα ναυάγιο, τον προπερασμένο Οκτώβριο.


Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν γεμάτο! Το Σάββατο, έκανα μια βουτιά στα 40m, όπου και επικρατεί το απέραντο γαλάζιο! Είναι απίστευτη η αίσθηση του να μην βλέπεις την επιφάνεια.

Όσο για την Κυριακή, επιτέλους, μετά από πολλές φορές αναβολή λόγο καιρού, βουτιά σε ένα ναυάγιο, το “Μυτιλήνη”. Ένα μικρό εμπορικό πλοίο, που βούλιαξε το φθινόπωρο του 1961 , 2 ναυτικά μίλια βορειοανατολικά της ακτής του Σάνη. Το “Μυτιλήνη” ήταν ένα μικρό ποταμόπλοιο που κατασκευάστηκε το 1941. Αργότερα υπέστη μετατροπές για να μπορεί να κάνει το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη – Μυτιλήνη. Κατά την διάρκεια μιας καταιγίδας, ένα μεγάλο κύμα πέταξε το πλοίο στην ακτή, το έσυρε στα βράχια και το ξαναπέταξε στο νερό. Ευτυχώς το πλήρωμα δεν έπαθε τίποτα, αλλά το φορτίο χάθηκε στην θάλασσα. Τώρα, το “Μυτιλήνη” μας περιμένει ήσυχα στα 18m βάθος προσφέροντας μας ένα όμορφο θέαμα.

Να προσθέσω εδώ οτι το ποστ αυτό ακολουθεί ενα άλλο ποστ, την ίδια μέρα, στο οποίο έχει και φωτος απο το ναυάγιο, το λινκ όμως δε μπορώ να σας το δώσω διότι έχει 6 σχόλια (ααα, τους κρατάμε τους τύπους εμείς εδώ loooool)

Και για τέλος σας έχω exitmusician ή αλλιώς το alter ego του Γκαστόνε

Αποτελεί αξίωμα ότι η κατάρα της γκαντεμιάς θα εμφανιστεί σε εκείνον που την κατέχει τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Χαρακτηριστικές εκφάνσεις είναι να ψάχνεις μισή ωρα για παρκάρισμα, να βρίσκεις 5 στενά μακριά και γυρνώντας στο σπίτι να έχουν αδειάσει 3 θέσεις ακριβώς από κάτω, ή να τελειώνει η εφημερίδα/ο γύρος/τα εισητήρια τη στιγμή που φτάνει η σειρά σου. Αυτές οι εκφάνσεις της γκαντεμιάς, παρότι εκνευριστικές όταν συμβαίνουν, δεν αφήνουν κατάλοιπα και κρίματα. Είναι όμως ορισμένες στιγμές που μένουν χαραγμένες, με ένα μεγάλο "γιατί;" να πλανάται χωρίς ποτέ να πάρει απάντηση.

Οι δικές μου τρεις ξεχωριστές στιγμές γκαντεμιάς όλως τυχαίως αφορούν πρόσωπα που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο των τεχνών. Μάλιστα έτυχαν την περίοδο που είχα μια ιδιαίτερη πώρωση με αυτά τα πρόσωπα και το έργο τους, κάνοντας την ανάμνησή τους ακόμα πιο δυσβάσταχτη:

1. Ιούλιος 2000, Rockwave Festival. Headliners οι Oasis, με τους οποίους είχα βρει την δική μου μουσική Αποκάλυψή από το 1994. Με ένα πολύ καλό line-up (Moby, Flaming Lips, Muse και Closer) η μέρα φαινόταν τέλεια. Και πραγματικά, το απόγευμα εκείνης της Τετάρτης ήταν ηλιόλουστο αλλά όχι καυτό (πράγμα περίεργο για Ιούλιο), the spirits were high και η παρέα ιδανική. Έλα όμως που τότε δεν ήμουν ιδιαίτερα εξοικειωμένος με το Internet και δεν είχα διαβάσει ότι τα αδέλφια Gallagher είχαν πλακωθεί για 1574η φορά, με αποτέλεσμα ο κιθαρίστας και ως τότε αποκλειστικός συνθέτης Noel να τους παρατήσει στη μέση της περιοδείας και να πάει διακοπές (το φελέκι μου). Με το που βγαίνουν στη σκηνή και δεν είδα τον Noel έπαθα τη μεγαλύτερη ήττα της ζωής μου. Ρώτησα κάτι παιδιά δίπλα μου και μου εξήγησαν το όνειρο. Η υπόλοιπη συναυλία πέρασε με εμένα σε κατάσταση σοκ και να αναρωτιέμαι συνέχεια "γιατί ρε γαμώτο;"...

2. Σεπτέμβριος 2000, φεστιβάλ κόμικς της Βαβέλ. Επίτιμος καλεσμένος ο Κίνο, δημιουργός της Μαφάλντα (και όχι μόνο - επιφυλάσσομαι σε μελλοντικό post), την οποία διάβαζα ανελλιπώς και μετά μανίας από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Από τα δημοσιεύματα του τύπου είδα ότι ο Κίνο θα ήταν στην έκθεση και θα υπέγραφε βιβλία μία συγκεκριμένη μέρα. Έτσι είπα να συνδυάσω την έτσι κι αλλιώς προγραμματισμένη επίσκεψή μου στην έκθεση με την παρουσία του Κίνο και στήθηκα από νωρίς το απόγευμα εξοπλισμένος με βιβλιαράκι Μαφάλντα (τόμος 12, "Νικήθαμε") για να πάρω το πολυπόθητο αυτόγραφο. Έλα όμως που η ώρα περνούσε, εγώ είχα περιορισμένο χρόνο και ο Κίνο δεν ερχόταν... Είχα γυρίσει την έκθεση 120 φορές, μπορούσα να την ξαναστήσω από μνήμης αν με άφηνες, αλλά ο Κίνο πουθενά. Τελικά αναγκάστηκα να φύγω με βαριά καρδιά αφού είχα καρα-στήσει την κοπέλα μου ή οποία ομολογουμένως με περίμενε υπομονετικά. Την επόμενη μέρα διάβασα ότι ο Κίνο είχε φτάσει στην έκθεση λίγη ώρα μετά που έφυγα προκειμένου να μπορέσει η... Νατάσα Καραμανλή (née Παζαΐτη) να τον συναντήσει...

3. Ιούνιος 2002, Στοά του Βιβλίου. Ομιλία του Μάριο Βάργκας Γιόσα και παρουσίαση του νέου βιβλίου του "Η γιορτή του τράγου". Πετούσα στα ουράνια για 2 εβδομάδες, τεράστια χαρά να βλέπεις τον αγαπημένο σου συγγραφέα, τον μύθο της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας alive and kicking, και όχι μόνο αυτό αλλά να έχεις την ευκαιρία να του πάρεις και αυτόγραφο. Έφυγα νωρίτερα από τη δουλειά προφασιζόμενος ραντεβού με γιατρό και με το "Η πόλη και τα σκυλιά" ανά χείρας έτρεξα στη Στοά του Βιβλίου. Έπιασα θέση πίσω από τους πολυ(α)σήμαντους που πάντα πιάνουν τις πρώτες θέσεις (αμφιβάλλω αν η Μιλένα Αποστολάκη ήξερε τον Γιόσα αλλά τέλος πάντων) και το ελληνικό λογοτεχνικό κατεστημένο που του έκανε τη χάρη να παρευρεθεί στην ομιλία του και όλα καλά. Συναρπαστική η ομιλία (αν εξαιρέσει κανείς τους τύπους που και καλά έκαναν ψαγμένες ερωτήσεις αλλά περισσότερο τους εαυτούς τους προσπαθούσαν να δείξουν) αλλά αν δεν έχεις κάτι στο χαρτί (i.e., αυτόγραφο) η αποστολή επετεύχθη κατά το ήμισυ. Με το τέλος της ομιλίας χώνομαι στη σειρά για αυτόγραφο, φτάνει η σειρά μου και πάνω που έχω ετοιμάσει την τέλεια ατάκα στα ισπανικά που όχι μόνο θα έκανε τον Γιόσα να μου αφιερώσει στο βιβλίο μου αλλά και να μου αφιερώσει το επόμενο βιβλίο του... γίνεται μπλακ άουτ (#%@!#&). Πάλι καλά που είχα προλάβει να ανοίξω το βιβλίο μπροστά του και έτσι έχω μια μουντζούρα που μετά από πολύ κόπο κατάφερα να αποκρυπτογραφήσω και που πλέον μπορώ να πω με 99% βεβαιότητα ότι γράφει MVL, δηλαδή τα αρχικά του ονόματός του.

Τώρα που το θυμάμαι, το '93 ή '94 έχασα συναυλία της Montserrat Caballé επειδή μπήκα στο νοσοκομείο με οξεία σκωληκοειδίτιδα, αλλά αυτό δεν μου στοίχισε τόσο όσο τα προηγούμενα. Η λίστα φυσικά είναι living document και σίγουρα θα ανανεωθεί με γκαντεμιές που δεν έχουν συμβεί ακόμα...

0 comments

Εχμ, ήρθε η ώρα να υλοποιήσω αυτή την ιδέα που στριφογυρίζει στο μυαλό μου εδω και κάτι μήνες. Αφού πέρασα διαδοχικά απο τα στάδια του άμετρου ενθουσιασμού, της απλής αποδοχής και της απογοήτευσης, είπα να το γράψω (sic) αυτό το ποστ, να ξεμπερδεύουμε, να μάθω μια και καλή αν ήταν όντως καλή η ιδέα ή όχι.

Η εν λόγω ιδέα είναι να κάνω ενα ποστ που να περιέχει ποστ άλλων (εξ' ου και το sic παραπάνω), τα οποία όμως να μην είχαν πάρει ούτε ένα σχόλιο. Μηδέν, null, τίποτα.

Ανέκαθεν μου κινούσαν το ενδιαφέρον αυτά τα "ταπεινά και καταφρονεμένα" των ποστ. Αυτά που κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους. Κατά τη γνώμη μου, είναι θέμα συγχρονισμού τις περισσότερες φορές. Διευκρινίζω βέβαια οτι δεν κρίνω την επιτυχία ενός ποστ απο τον αριθμό των σχολίων που θα μαζέψει. Είναι κι αυτό βέβαια μια ένδειξη, αλλά τις πιο πολλές φορές δε σημαίνει τίποτα.

Μάζεψα λοιπόν μερικά πολύ ωραία ποστ, τα οποία και σας παρουσιάζω παρακάτω. Έχω βρει κι άλλα, πιθανότατα θα έχει κι άλλα μέρη αυτό το αφιέρωμα.



Ξεκινάμε λοιπόν με ενα ποστ του γκρινιάρη, μεσούντος του περασμένου θέρους, στο οποίο κάνει μια πολύ καίρια παρατήρηση...

Καλοκαιρινή αναλγησία

Αναρωτιέμαι… Αν τα γεγονότα στον Λίβανο είχαν γίνει χειμώνα, ή φθινόπωρο, πόσες "διαδηλώσεις συμπαράστασης στον δοκιμαζόμενο Λιβανέζικο λαό" θα είχαν γίνει μέχρι σήμερα; Πόσες απεργίες της ΓΕΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα είχαν ανακοινωθεί; Πόσες εργατοώρες θα είχαμε διαθέσει απλόχερα για να αποδείξουμε τα φιλειρηνικά μας (ή αντι-Αμερικανικά μας;) αισθήματα;

Ενώ τώρα, ησυχία. Λίγες μικρές διαδηλώσεις στην πρεσβεία του Ισραήλ, κι αυτές κυρίως από Λιβανέζους μετανάστες. Κι όμως εδώ και 20 ημέρες εκεί κάτω πεθαίνουν παιδιά και γυναίκες. Εκδιώκονται άνθρωποι από τα σπίτια τους, γίνονται μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα. Και αντί να αποκλιμακώνεται η ένταση, η Κοντολίζα δηλώνει το αμίμητο «μια βιαστική εκεχειρία δεν είναι η σωστή λύση»!

Που είναι τώρα οι συμπαραστάτες των Παλαιστινίων και των Ιρακινών; Που είναι οι stop the war; Το αίμα των Λιβανέζων έχει άλλο χρώμα, άλλη σημασία; Δεν νομίζω. Αυτό που διαφέρει είναι ότι είναι καλοκαίρι. Είμαστε φιλειρηνιστές, είναι αλήθεια, και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Αλλά είμαστε διατεθειμένοι να το διαδηλώσουμε τρανταχτά μόνο θυσιάζοντας ώρες δουλειάς. Γιατί όταν στην μπαλάντσα μπαίνουν οι διακοπές και η ξεκούραση, όταν αυτά συμβαίνουν ενώ εσύ αράζεις στην παραλία ή πίνεις το καφεδάκι με τους κολλητούς σου, είναι δύσκολο να βγεις στους δρόμους...

Συνεχίζουμε με ένα ποστ του αγαπητού Narita, το οποίο αδυνατώ να χαρακτηρίσω, απλώς διαβάστε το:


Αύριο

Αύριο θα ξυπνήσω και με το ένα μάτι θα δω το μέλλον. Θα ανάψω το νέο κερί με άρωμα βανίλια και θα φωνάξω την μοίρα. Θα ανοίξω το νέο μου παράθυρο με θέα τη θάλασσα και θα της δείξω. Θα της χαμογελάσω και ποτίζοντας τα λουλούδια που γεμίζουν το μπαλκόνι μου θα λέω ιστορίες. Για ήλιους που ξεχάστηκαν και άστρα που πλημμύρισαν τους τοίχους. Για δάση καταπράσινα που θάφτηκαν ξανά στο γκρι. Για όλα όσα μου ταξαν οι λέξεις μα δεν έζησα. Για παράπονα γαλάζια που δε πίστεψα. Για εικοσι τρία κάποτε που πρόδωσα. Για ασπρόμαυρα δρομάκια που μου κλέψανε. Για δώδεκα ζευγάρια αναμνήσεις που διέγραψα. Για μια φορά που γέλασα. Για ένα άρωμα ζεστό που με νανούριζε. Για πέντε ευχαριστώ που μου χαρίσανε και μ' αγάπησαν. Για νι φορές που έκλαψα. Για άσπρα όνειρα που δάνεισα. Και όταν αυτή λυγίσει και τη φιλήσω στο μέτωπο θα ανοίξω και το άλλο μάτι μα θα τα κλέισω γρήγορα για να μην δουν τίποτα

Ακολουθεί ενα μινι ποστ απο την pixelicious, ποιητική εκδοχή του mood άλλα θέλω κι άλλα κάνω, πώς να σου το πω


pixelicious' words of wisdom

She says: "Could I have a sip from your beer?"
She thinks: " 'cause that's the closest I'll get to kissing your lips..."


Και κλείνουμε γι' αυτή τη φορά, με ενα ποστ της Gogo, στο γνωστό στυλ που την καθιέρωσε στη μπλογκόσφαιρα,


Έχω μια μανία με τα πατούμενα

Αυτό το καταπληκτικό "ζευγάρι" το συνάντησα σε ένα κατάστημα Berska, όπου το φόραγε η κυρία του διπλανού δοκιμαστηρίου. Σε όλους σας θα έχει τύχει να δοκιμάζεται ένα ρούχο και να βλέπετε τα πόδια αυτού που βρίσκεται στο δίπλα δοκιμαστήριο. Όπως θα φαντάζεστε εκεί που δοκίμαζα και γω κάτι και χρειάστηκε να σκύψω ΤΑ ΕΙΔΑ (BRRRR)!

Κάνετε κέφι να φορέσετε τις καουμπόικες σας μπότες και το καλοκαίρι??? Υπάρχει η λύση!!! Μόνο που δε ρώτησα την κυρία που μπορείτε και σεις να το βρείτε αυτό το αριστούργημα, μάλλον δεν ήθελα να χρειαστεί να ξαναβγάλω μια τέτοια φωτογραφία...

End of argument

Εν εξελίξει των διεργασιών για το επόμενο ποστ (μα τί ωραία που τα μιλάω τα ελληνικά), γιααα πάρ'τε ολίγη απο το συγκρότημα που ακόμα και σήμερα επηρεάζει τα μουσικά πεπραγμένα της Γηραιάς Αλβιώνος και όχι μόνο (μπλιαααχ, απο κλισε σε κλισε το πάω, τι μπανάλ εκφράσεις, Θεέ μου)

Η ποιότητα ήχου και εικόνας του βιντεακίου δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, το επιλέγω όμως διότι

• το μαλλί του Τζον ξεφεύγει απο το στυλ κατσαρόλα ( aka εφαρμόζετε μια κατσαρόλα στο κεφάλι σας και ό,τι περισσεύει το παίρνετε με το κοπίδι), και, άσχετο, δε σας φέρνει λίγο προς Γιόκο Όνο εδω;
• του Ρίνγκο το μαλλί ακολουθεί ακριβώς το παραπάνω στυλ, με λίγα λόγια δεν παίζεται,
• ο Πωλ κάνει τον καραγκιόζη για άλλη μια φορά,
• ο Τζορτζ είναι κύριος, όπως πάντα, και
• ακούγονται οι ιαχές των κοριτσιών και τους κάνει και ενα δυο κοντινά-είναι ζωντανή εκτέλεση απο κάποιο show.

Και για κλείσιμο, μια ρήση του Paul Bettany σχετικά με το αγαπητό συγκότημα:

"The world is split into two kinds of people, those who would go out for a drink with John Lennon, and those who'd choose Paul McCartney ... After the Beatles came back from India, Lennon wrote 'Happiness Is a Warm Gun' and McCartney wrote 'Ob-La-Di'. End of argument."

Σωστόςςς

Παρτε και στιχάκια :)

Help, I need somebody,
Help, not just anybody,
Help, you know I need someone, help.

When I was younger, so much younger than today,
I never needed anybody's help in any way.
But now these days are gone, I'm not so self assured,
Now I find I've changed my mind and opened up the doors.

Help me if you can, I'm feeling down
And I do appreciate you being round.
Help me, get my feet back on the ground,
Won't you please, please help me.

And now my life has changed in oh so many ways,
My independence seems to vanish in the haze.
But every now and then I feel so insecure,
I know that I just need you like I've never done before.

Help me if you can, I'm feeling down
And I do appreciate you being round.
Help me, get my feet back on the ground,
Won't you please, please help me.

When I was younger, so much younger than today,
I never needed anybody's help in any way.
But now these days are gone, I'm not so self assured,
Now I find I've changed my mind and opened up the doors.

Help me if you can, I'm feeling down
And I do appreciate you being round.
Help me, get my feet back on the ground,
Won't you please, please help me, help me, help me, oh.