Φφφ, φφφ...Ενα...Ενα δυο

Οκ, δουλεύει. Κι ας θυμήθηκα τη διεύθυνση με τη δεύτερη προσπάθεια. Για να δούμε, λοιπόν...

Χρυσώματος συνέχεια

Χρυσώνοντας το χάπι

I love dslr

Έφη Άλτις (3)

Μέρος 1ο

Μέρος 2ο


Πώς έφτασα σ' Αυτόν δεν πολυθυμάμαι, όλα ήταν θολά και κουνημένα. Θυμάμαι όμως πολύ καλά τη διαδρομή μέχρι να φτάσω σ' Εκείνη. Αυτός έτρεχε, αγχωμένος, χωρίς να καταλάβει γιατί έχει μπλέξει σ' αυτή την ιστορία, μετρώντας ακόμα και τις πλάκες. Σαν εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε μικρά, προσπαθώντας να μην πατάμε τις γραμμές απο τις πλάκες. Σαν το παιχνίδι που έπαιζαν και τα κορίτσια, στο Καπλάνι στη Βιτρίνα νομίζω, όπου όποια πατούσε τις γραμμές "θα παντρευόταν ένα μαύρο".

Αν και δεν ακούμπαγα καθόλου στο ξύλο, ένιωθα κάθε βήμα του. Ξάφνου σταματά. Έφτασε. Εκείνη δεν προλαβαίνει να πιάσει το κουτί κι αυτό σκάει κάτω. Ελευθερία.

Καθώς Αυτός κοιτάει απορημένος γύρω του, μη μπορώντας πια να δει Εκείνη, εγώ πετάω ψηλά. Η παράσταση μόλις άρχισε. Όλα τώρα είναι στο χέρι του. Θα ακολουθήσει άραγε την πεπατημένη; Θα είναι το πρώτο πράγμα που θα ψάξει, ο αποστολέας του κουτιού; Θα βρει άραγε την άκρη με την επιγραφή; Ελπίζω πάντως να μην τα παρατήσει - αν και είναι ελάχιστοι αυτοί που το κάνουν.

Όπως και να 'χει θα τον παρακολουθώ συνέχεια στο εξής. Θα ακούω ο,τι σκέφτεται και θα μπορώ να αλληλεπιδρώ και φυσικά μαζί του (ευτυχώς το άλλαξαν αυτό: παλιά μπορούσαμε μόνο σε επίπεδο σκέψης να επικοινωνούμε). Μόνο τη θέλησή του θα αφήνω απείραχτη. Εδώ οι κανόνες είναι αυστηροί. Δεν επιτρέπεται να του επιβάλω τίποτα.

Για να τον δούμε, λοιπόν...

@creep

Απλώς θέλει υπομονή. Ελπίζω.