Stop before you're dropped!

Δείτε το νέο αφιέρωμα του MiC: σε ποιό δίσκο θα έπρεπε να έχουν σταματήσει οι Coldplay? Οι Radiohead? Οι RHCP? Αυτοί και πολλοί πολλοί άλλοι, νεότεροι και παλαιότεροι, σε ένα καταπληκτικό αφιέρωμα που εκτείνεται σε τέσσερα μέρη και προσφέρεται για συζητήσεις/διαφωνίες/μπουνιές/κλωτσιές κλπ μέχρι τελικής πτώσεως...

Γερά Νικολέττα!

Για τη Νικολ που σπουδάζει στας Αγγλίας...

24 απο σήμερα

Feels like I'm getting older, I'm not afraid

Βρείτε το παραπάνω τραγουδάκι, είναι το Dedication απο την εκδοχή των Raining Pleasure για το Reflections του Χατζηδάκι



(αυτή η @#%$*& σύνδεση δε μου επιτρέπει να το ανεβάσω - αααχ, πάνε οι παλιές καλές εποχές που ο καλός γείτονας είχε ανοιχτό το ασύρματό του...)

Όταν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή

Είδες τελικά, που αυτά που γράφει η Μαρίνινα δεν είναι και τόσο επιστημονική φαντασία; Τρομακτικό...

Ο βασιλιάς Αρθούρος

Ή μάλλον θα έπρεπε να το ονομάσω Ο βασιλιάς Αρθούρος και η Αχώνευτη. Είδα πριν λίγο καιρό το εν λόγω έργο (σε ντουβουντού εννοείται). Για τον Κλάιβ Όουεν - I am speechless... Άρχοντας ο βασιλιάς (ένα ψιλοπρ0βληματάκι στην άρθρωση το έχουμε, αλλά καθόλου δε με πειράζει σας λέω). Τέλειος. Καταπληκτικός.


Το πρόβλημά μου στην ταινία είναι η Αχώνευτη. Δε τη μπορώ αυτή την κοπέλα. Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς θεωρείται η σούπερ γυναίκα που "όταν μπαίνει στη σκηνή παίρνει φωτιές το πανί" (αηδίες απο τις κριτικές του @θηνορ@μ@τος). Εγώ αυτό που έκανα όταν έμπαινε στη σκηνή ήταν μια τάση προς εμετό (έτρωγα κιόλας). Αν δε ήταν σκηνή μάχης (διότι ναι, αγαπητοί αναγνώστες, η συμπάθειά μου πολεμούσε κιόλας, ως Ζίνα-Φρικιό, με τόξο, βαμμένη με κάτι χρωματάκια και πολύ tribal στη μούρη, με ενα ρουχαλάκι-ας μη το σχολιάσω και μες τη μπίχλα γενικώς) εκεί ήταν το καλύτερό μου. Όταν έδειχνε οτι και καλά την έψαχνε ενας κακός να τη σκοτώσει (έτσι είναι, τους γενναίους πολεμιστές όλοι σκοτώνονται ποιός να τους προτοσκοτώσει), τότε λοιπόν φωνάζαμε όλη η ομήγυρις μαζί "Να΄την! Εκεί είναι, παραδίπλα απο το Λάνσελοτ, δε την βλέπεις; Αααχ κρίμα, δε την πέτυχε! Φτού!!!". Τέτοια γκαντεμιά! Μα κανείς να μη την πετύχει! Εδώ σφαχτήκανε τα παλληκάρια, ο Λάνσελοτ και ο άλλος, ο αγαπημένος μου, ο Αιμοχαρής-Κοτσιδάκιας-με-το-γεράκι, αυτή τίποτα; Να μη την πιάνει βέλος;


Το απίστευτον του θεάματος είναι οτι ενω γενικώς η παραγωγή πρέπει να ήταν πολύ ακριβή και προσεγμένη γενικά, το θέμα της Αχώνευτης έμπαζε απο παντού. Ήταν σα να βλέπεις την Αλίκη να κάνει τον Πίπη. Μες τις μάχες τώρα, μες τη βρώμα και τη δυστυχία, και αυτή φορούσε κάτι φορεματάκια αιθέρια, τύφλα να'χει η Sarah Kay. Και το μάτι, ααα, το μάτι ήταν βαμμένο μια χαρά. Είχαν και μάσκαρα το 400πΧ;;; Το φρύδι βγαλμένο στην τρίχα (εμ, η κοπέλα, εκεί στη φυλακή που την είχαν τόσο καιρό, τί νομίζετε οτι έκανε όλη μέρα;) και το μαλλάκι επίσης μια χαρά. Έτσι είμαστε εμείς οι γυναίκες. Μπορεί ο αγαπημένος σου να έχει χάσει τους γενναίους του πολεμιστές, να είναι όλοι τα χάλια τους και να κλαίνε, αυτή στην κηδεία ήταν με το φορεματάκι με το ντεκολτέ το σωστό και το μαλλάκι πλεγμένο κοτσίδα εν είδη στέκας all around του κεφαλιού. Έτσι, έτσι κυρία Τένια μου.


ΥΓ Η κατάλληλη συντροφιά για να δεις την ταινία αυτή είναι 13χρονα (και όχι μόνο) που έχουν εντρυφήσει στο Rome Total War. "Ααα, να, οι Sarmatians! Οι καλύτεροι ιππότες - και εγώ αυτούς πάντα παίρνω! Ωωωω, οι Saxons - πολύ κακοί. Αμμμαν, τώρα θα κάνουν night attack - επιτρέπεται να κάνεις επίθεση και τη νύχτα! Τα βλέπεις αυτά; Είναι flamming arrows!!!". Η χαρά του παιδιού αυτή η ταινία!

Η Brugge, οκτώ χρόνια πριν...

Δεν το πιστεύω οτι πέρασαν τόσα χρόνια, κι όμως (τι "κι όμως"; αμα αρχίζεις να ξεχνάς απο τα 24...): ήταν Νοέμβριος του 1998 όταν είχα πάει Βέλγιο με το σχολείο. Επίτιμοι προσκεκλημένοι του Ευρωκοινοβουλίου (εδώ γελάνε, κι ας είναι αλήθεια), είκοσι παιδιά απο δυο σχολεία του Πειραιά, για τέσσερις ημέρες στις Βρυξέλλες, στο Hilton (το οποίο ύστερα απο επίσημη ετυμηγορία της Μαρίας Ε. είχε στρώματα νερού). Θυμάμαι οτι όταν με ρωτούσαν μετά πως ήταν οι Βρυξέλλες, σκεφτόμουν να απαντήσω "γκρι", ως άλλος Οβελίξ (για τους αμύητους, Αστερίξ και οι Ελβετοί: -"Πώς ήταν η Ελβετία, Οβελίξ;" -"Επίπεδη". Ή μήπως ήταν στο Ο Αστερίξ και οι Βέλγοι;).

Αυτή η εικόνα μου για τη χώρα βελτιώθηκε κάπως όταν είδα τη Brugge. Είναι σα μια μικρογραφία της Βενετίας (στην οποία δεν έχω πάει βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Έχει κανάλια μέσα στην πόλη και πας βόλτα με το βαρκάκι. Εκεί κατάλαβα και για πρώτη φορά τί σημαίνει υγρασία. Μιλάμε όμως για πραγματική υγρασία, την υγρασία τη σωστή, την ορίτζιναλ, που νιώθεις να σου τρυπάει τα κόκκαλα μέχρι μέσα μέσα. Εκεί επίσης ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τα στίφη των εξ΄Απω Ανατολής τουριστών οι οποίοι είχαν κατακλύσει κάθε γωνιά της πόλης. Η πόλη βέβαια δεν έλεγε και παααρα πολλά, ήταν μια παλιά πόλη με κτίρια γοτθικού ρυθμού, ήταν πολύ χαριτωμένη όμως. Είχε τα κανάλια της, τις γιαγιάδες της που έξω απο τα μαγαζάκια τους έφτιαχναν δαντέλα βρυξελλών, την πλατεία της με κυβόλιθους κάτω (πολύ πριν γίνει η Ερμού νεκροταφείο τακουνιών) - περάσαμε ωραία!

Α, να μη ξεχάσω και τις ατελείωτες διαμάχες της έτερης Μαρίας του σχολείου, της Μαρίας Κ. με τον ξεναγό (μ' αρέσει που τα γράφω και συνθηματικά, για να μην εκθέσω στη δημοσιότητα-εδω πέφτουν απο την καρέκλα απ' τα γέλια- τις συμμαθήτριές μου). Ο ξεναγός που λέτε, έχω να καταγγείλω (ωχ, να 'το, με έπιασε πάλι), έχω να καταγγείλω λέω (συνεχίζω ακάθεκτη) οτι είχε κάνει λεει 2 χρόνια, αν θυμάμαι καλά, υπάλληλος στην πρεσβεία της χώρας του στην Κωσταντινούπολη και ήξερε τούρκικα. Έεεεελα όμως που δεν ήξερε μόνο τούρκικα! Διότι είχαμε πιάσει κουβέντα στον πηγαιμό για τη Brugge και πιάσαμε τα εθνικά θέματα (ας όψονται οι δυο Μαρίες και η Κατερίνα - η οποία μετά πήγε Νομική βέβαια) και μας έλεγε κάτι εξυπνάδες για τις παραβιάσεις στο Αιγαίο. Όταν εμείς λοιπόν μεταξύ μας τον σχολιάζαμε και λέγαμε διάφορα "γαλλικά" για τις απόψεις του και για το τί γίνεται στ' αλήθεια με τις αερομαχίες, αυτός μας απάνταγε - στα αγγλικά βέβαια! Ύστερα απο συνέλευση που ακολούθησε, την ίδια μέρα, πάνω σε ενα στρώμα νερού, η ένδοξη τετράδα του Ρ.Λ.Θ.Π (χιχι, τα λεω με τα αρχικά, έχει αρχίσει να μου θυμίζει Ντοστογιέφσκυ αυτό.."Στην πολιτεία Κ. η Κατερίνα Ιβάνοβνα Μαρμελάντοφ...") Τί έλεγα; Α ναι. Η ένδοξη τετράδα λοιπόν (για την ακρίβεια ήμασταν εξάδα αλλά οι άλλες δυο μένανε σε δωμάτιο πιο πέρα και έτσι έχασαν την verdict) απεφάνθη οτι ο ξεναγός ήταν βελγικής καταγωγής κατάσκοπος εναντίον των ελλήνων, για λογαριασμό των Τούρκων και των Βέλγων, χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο συμμετοχής του σε διεθνή συνομωσία εναντίον των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και δη της αεροπορίας (τύφλα να 'χει ο σεναριογράφος της τελευταίας ταινίας του Σκορσέζε).

Τώρα γιατί τα θυμήθηκα αυτά; Αυτό που ήθελα να ανεβάσω ήταν απλώς μια φωτογραφία που τράβηξα έξω απο μια εκκλησία στην εν λόγω πόλη και η οποία μου θύμιζει έντονα Ταρκόφσκυ, και μάλιστα τη Νοσταλγία (πάαααει, αυτό ήταν, την ψώνισε τελείως η proserpina...)

And the picture iiiiiiis: