Ο εφιάλτης της Περσεφόνης: Σεπτεμβρίου 2008

...έρχεται μπόρα και παγωνιά

Στα πόδια μας ζεστή μια θερμοφόρα

κόκκινη κουβέρτα και παλιά περιοδικά.

Και στο γραμμόφωνο ο δίσκος που μ' αρέσει...

ωπ, εδώ είμαστε. Μια βροχερή συλλογή, γι όσες μέρες ακόμα προλαβαίνουμε, μια μικρή συμβολή στην ψευδαίσθηση "πρωτοβρόχια" που ζούμε τις τελευταίες μέρες :)

(τα τραγούδια μπορείτε να τα ακούσετε κι απο εδώ, με Internet Explorer)

1. Windmills of your mind [Alison Moyet]

2. The mess we 're in [Thom Yorke - PJ Harvey]

3. Marble house [The Knife]

4. Fade toghether [Franz Ferdinand]

5. Playground love [Air]

6.Yumeji's theme [Chikara Tsuzuki]

7. Ma France a moi [Diam's - Yann Tiersen]

8. Hurt [Johnny Cash]

9. Windmills of your mind [Dusty Springfield]

Σα σοβαρό μπλογκ που σέβεται το κοινό του (sic) ας παρουσιάσουμε ενα μικρό φωτορεπορτάζ απο τις φετινές διακοπές...

Καταρχάς ξεκρεμάμε την ταμπέλα που έχει στοιχειώσει την επιφάνεια εργασίας εδώ και δυο μήνες

Και αρχίζουμε: πρώτα περνάμε απο Αλόνησσο

Πανέμορφο, μικρό νησί, με κατι αμμουδιές καταπληκτικές (δυστυχώς φωτό δε διαθέτουμε, εκείνη την ώρα κάποιος πήγαινε να κλέψει στα ζάρια στο Risk - ή κάτι τέτοιο).

Φτάνουμε στη Σκόπελο (Kalokairi, για τους μυημένους) και καταλύουμε στο Χόβολο, το οποίο εδώ βλέπετε σε μια νυχτερινή λήψη

Σχετικά ήσυχο νησί, πεύκα παντού, λιγότερο κοσμοπολίτικο απο τη Σκιάθο, με πανέμορφες παραλίες, με καλύτερη την (ή το) Καστάνη (ή Καστάνι)

Απο τις λίγες παραλίες με άμμο, μικρή, με τα πεύκα ως το κύμα (το σκηνικό του Does your mother know, για τους μυημένους. Παραδίπλα, στη Μηλιά είχε γυριστεί το Lay all your love on me, νομίζω, αλλά δε λεει και παααρα πολλά...άσε που είναι τίγκα στην ομπρέλα-ξαπλώστρα). Στην παραλία γίνεται χαμός, γύρω στις 12 δε χωράς ούτε πετσέτα να στρώσεις. Εμείς έχουμε προνοήσει να βρισκόμαστε πρώτο τραπέζι πίστα, όχι και πάνω στην πίστα όμως, σα μερικούς μερικούς που ξαπλώνουν με τις πατουσίτσες με-σα στη θάλασσα. Έλεος μανδαμ, πατε λιγο πιο μεσα να περασουμε!

Μας έχουν κάνει λοιπόν που λέτε μια κυκλωτική παράταξη, σαν τους Αθηναίους στο Μαραθώνα ενα πράμα, εκ δεξιών δυο θεσσαλονικιές, εκ αριστερών κάτι ήσυχοι άνθρωποι και απο πίσω μια απίστευτη παρέα (πάλι απο Θεσ/νίκη) οι οποίοι σκέφτονται μεγαλοφώνως, προσφέροντας σε όλους μας ωφέλιμα ρήματα όπως: "καλά είναι κι εδω μωρέ, σαν τη Βουρβουρού όμως δεν ειναι, με τίποτα" και "Μπάμπη πρόσεχε, κολύμπα πιο πέρα, κατουράει η Ελενίτσα εκεί".

Στην άκρη της παραλίας τρεις φιλήσυχοι παραθεριστές επιδίδονται στην ευθυγράμιση επι στρώματος, στις καταδύσεις και στην υποβρύχια παρατήρηση (με φορά αντίστροφη των δεικτών του ρολογιού, ξεκινώντας απο κάτω αριστερά)

Τις υπόλοιπες μέρες η χαρούμενη παρέα των προαναφερθέντων τριών εμπλουτισμένη με άλλους πέντε, δυο στρώματα, λάδια, καροτεν, καφέδες και νερά απολαμβάνει το μπάνιο της στο χαριτωμένο Χόβολο, στο οποίο έχει μια ψιλοταλαιπωρία να φτάσεις, καθως διασχίζεις καμια τριανταριά μέτρα πάνω σε χοντρά βότσαλα, το αποτέλεσμα όμως σε δικαιώνει

Ψιλό βοτσαλάκι, κρυστάλλινα νερά, στο βάθος η Σκιάθος, μερικά πιτσιρίκια με κουβαδάκια, μάσκες και όλα τα σχετικά, μερικές τοπλες κατασκηνώτριες και μια πολυπληθής αντροπαρέα (να το πω ευγενικά) στην άκρη. Γενικά μάλλον είναι οικογενειακό νησί η Σκόπελος, χωρίς πολλή φασαρία όμως.

Το βράδυ είχε την απαραίτητη βόλτα απο το σινεμά της Χώρας, στο οποίο κάθε βράδυ παίζεται η ταινία. Άγγλοι, γερμανοί, όλες οι φυλές και οι ηλικίες τραγουδάνε μ' ένα στόμα μια φωνή όλα τα τραγούδια. Έχουν προπονηθεί βεβαίως ολημερίς, στα καφέ, στα εστιατόρια, στα μίνι μάρκετ και στα μαγαζιά με τα τουριστικά είδη, όπου ακόμα και οι πωλητές σιγομουρμουρίζουν youuu can dance, youu can jiiive, having the time of your liiife.

Έτσι λοιπόν, αφου ρίξαμε κι εμείς το τραγούδι μας (μετα φόβου βέβαια, μιας και μπροστά μας ήταν μια παρέα άγγλων, ε μη μας πάρουν και για μπουρτζόβλαχους: όσο να ναι ενα προφίσενσυ το χουμε αλλα η προφορά πόρρω απέχει ακόμα απο την οξφορδιανή) πήραμε μια ιδέα απο τα τοπία που έδειχνε, και την άλλη μέρα κινήσαμε πρωί πρωί για να τραγουδήσουμε στον τόπο του γυρίσματος the winner takes it all.

Το εκκλησάκι του Άι Γιάννη στο Καστρί λοιπόν, στο οποίο οδηγεί ένας εκπληκτικός καρόδρομος (ελπίζω ο εξοπλισμός να μεταφέρθηκε με κανα ελικόπτερο, αλεξίπτωτο, κάτι σε εναέριο μέσο τέλος πάντως , διοτι οδικώς δε-γί-νε-ται). Η θέα είναι καταπληκτική, και όταν το βλέπεις απο κάτω και όταν ανέβεις, βεβαίως. Τα σκαλιά πολλά και αρκούντως κουραστικά, είναι όμως τόσο όμορφα που σου κόβεται η ανάσα (και κυριολεκτικά, δηλαδή, και μεταφορικά). Τρέχοντας πάντως σαν τη Ντόνα δεν τα ανεβαίνεις, με καμία. Απο κάτω γίνεται χαλασμός κόσμου, κύματα σκάνε στα βράχια, φυσάει ο αέρας, ωραία πράγματα.

Με δυο λόγια, το νησί πανέμορφο, η ταινία τέλεια, ας τραγουδήσουμε λοιπόν όλοι μαζι

I can still recall our last summer,
I can see it all,
living for the day, worries far away,
our last summer,
memories that remain...

:)