Σπάσε κι εσύ μια βιτρίνα, μπορείς...

...τώρα έχεις και δικαιολογία, σκοτώσαν τον Αλέξη.

Με τί ισοδυναμεί ο θάνατος ενός νεαρού παιδιού; Πόσες βιτρίνες πρέπει να σπάσει κανείς, πόσα αυτοκίνητα να κάψει, στις πόσες μολότωφ ισοφαρίζει; Είναι η βία απάντηση στη βία; Είναι η καταστροφή της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας τρόπος αντίδρασης;

Ποιός θα πληρώσει τα σπασμένα; Το θησαυροφυλάκιο του θείου Σκρουτζ ή μήπως θα τα βγάλει ο πρωθυπουργός απο τον προσωπικό του λογαριασμό;

Μέχρι πότε η Αθήνα θα θυμίζει πεδίο μάχης; Μέχρι πότε τα σιδερένια ρολά σε μαγαζιά και τράπεζες στην Πανεπιστημίου θα μένουν κατεβασμένα;

Θα αποφασίσουμε επιτέλους τί θέλουμε απο την αστυνομία: να κάθεται και να βλέπει ή να ορμάει και να ρίχνει ξύλο; Υπάρχει τρίτος δρόμος; Πόσες διμοιρίες χρειάζονται για να μαζέψουν αυτούς που κάνουν τα επεισόδια;Υπάρχει έλεγχος (ψυχολογικός ή όποιου άλλου είδους χρειάζεται) σ' αυτούς που επιτρέπεται να οπλοφορούν;

Φανταστείτε να επιτρεπόταν η οπλοφορία...Άνθρωπος δε θα χε μείνει ζωντανός σ' όλη τη χώρα...

Ζωή #2

Ωραίος ο προβληματισμός...


Αν και τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον είναι ψεύτικο το δίλημμα. Διότι όπως λέει και ο (παρακάτω) ποιητής,



ΥΓ. link

Πλατεία Καπνικαρέας@18:01

Τα μαυροκόκκινα ανθρωπάκια είχαν πιάσει όλο το μπροστινό πεζούλι και το απο πίσω που οδηγούσε στην είσοδο της εκκλησίας. Οι δύο σκύλοι, ένας μαύρος κι ένας άσπρος είχαν πιάσει κι αυτοί θέση, ο ένας μπροστά στη μια τρομπέτα, ο άλλος λίγο πιο μπροστά. Ο κόσμος απέναντι σχημάτισε ένα ημικύκλιο, τα κινητά και οι μηχανές στο χέρι, τα μικρά στην αγκαλιά, και το χαμόγελο στα χείλη.

Athens, you are beautiful, I love you :D

ΥΓ1 Ο ένας σκύλος ακούγεται κάπου να σολάρει, δώστε προσοχή

ΥΓ2 Όποιος θέλει μπορεί να μου κάνει δώρο ένα κινητό με καλή φωτογραφική (δεκτά και τα HTC) ή και μια φωτογραφική σκέτη, πάσα προσφορά δεκτή, Χριστούγεννα έρχονται, δώστε και σώστε, ευχαριστώ

Καλά Νερά

Κοίτα να δεις κάτι πράγματα...

Εγώ απο τα Καλά Νερά θυμόμουν μια παραλία με θολά νερά, καλαμπόκι, ποπ κορν και μαλλί της γριάς στους δρόμους κι ένα θερινό σινεμά να παίζει ελληνικές του '80. 'Ενα χωριό ενοικιαζόμενα δωμάτια/πολυκατοικίες, ένα χωριό το οποίο σνομπάραμε επιδεικτικά και χωρίς καθόλου ενοχές. Το χωριό-ντροπή της παραλιακής. Για μπάνιο δεν το καταδεχόμαστε (Ποτιστικά για πάντα), για βόλτα μας έκανε πολύ τουριστικό.

Κι έρχεται μετά αυτό το τραγούδι και σου αλλάζει τα πάντα.




Και τώρα που το σκέφτομαι...ναι...νομίζω είχε πάρει και γαλάζια σημαία. Χμμμ

Στο δρόμο για το σπίτι

Μαύρες κλωστές, γκρί και άσπρες
σε ενώνουν και σε χωρίζουν
απο τους άλλους κι απο σένα.

Το ταβάνι του βαγονιού, μπεζ και κοίλο,
με τα μαύρα πατουσάκια
απο τις αλουμινένιες σωλήνες,
μοιάζει τόσο άδειο.

Πάντα σου άρεσε να κοιτάς το ταβάνι του δωματίου
και να φαντάζεσαι εκεί τα έπιπλα σε άλλη διάταξη,
να κρέμονται προς τα κάτω.

Το μισό φεγγάρι
και το μοναχικό αστέρι στα δεξιά του,
πάνω απο τις κόκκινες σωλήνες του σταθμού,
περιμένει να μεγαλώσει
και να εμφανίσει στη στρογγυλή του επιφάνεια
το χαμογελαστό πρόσωπο.



Στη φωτεινή οθόνη όλα αυτά θα ενωθούν
και μ'ένα φύσημα θα σκορπιστούν,
μικρά σπασμένα καθρεφτάκια,
σ' όλες τις γωνιές του κόσμου.

Ζωή #1

link

b-Rain-storm-ing

Σκέψου κάτσε σκέψου τη λύση για να βρείς.

Εκατό καρτέλες στο μοτζίλα,
επιλογές που ακολουθούν την κατανομή Poisson
(εξάρτηση της στοχαστικής μεταβλητής απο το χωροχρόνο).

Το χειρότερο απο το να σου 'ρχονται όλα μαζί
είναι να μην έρχεται τίποτα.
Τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση
έχεις τη δυνατότητα της επιλογής.

Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα...

...έρχεται μπόρα και παγωνιά

Στα πόδια μας ζεστή μια θερμοφόρα

κόκκινη κουβέρτα και παλιά περιοδικά.

Και στο γραμμόφωνο ο δίσκος που μ' αρέσει...

ωπ, εδώ είμαστε. Μια βροχερή συλλογή, γι όσες μέρες ακόμα προλαβαίνουμε, μια μικρή συμβολή στην ψευδαίσθηση "πρωτοβρόχια" που ζούμε τις τελευταίες μέρες :)

(τα τραγούδια μπορείτε να τα ακούσετε κι απο εδώ, με Internet Explorer)


1. Windmills of your mind [Alison Moyet]


2. The mess we 're in [Thom Yorke - PJ Harvey]


3. Marble house [The Knife]


4. Fade toghether [Franz Ferdinand]


5. Playground love [Air]


6.Yumeji's theme [Chikara Tsuzuki]


7. Ma France a moi [Diam's - Yann Tiersen]


8. Hurt [Johnny Cash]


9. Windmills of your mind [Dusty Springfield]

Τα κρεμμύδια για τα λαζάνια φταίνε, σου λέω!

Δώστε βάση στο στίχο...

Δείτε τους και live - μη χάσετε το binary solo στο τέλος :D



Αν δεν τα προλάβατε όλα, οι στίχοι εδώ κι εδώ

Live your myth in Skopelos

Σα σοβαρό μπλογκ που σέβεται το κοινό του (sic) ας παρουσιάσουμε ενα μικρό φωτορεπορτάζ απο τις φετινές διακοπές...

Καταρχάς ξεκρεμάμε την ταμπέλα που έχει στοιχειώσει την επιφάνεια εργασίας εδώ και δυο μήνες


Και αρχίζουμε: πρώτα περνάμε απο Αλόνησσο


Πανέμορφο, μικρό νησί, με κατι αμμουδιές καταπληκτικές (δυστυχώς φωτό δε διαθέτουμε, εκείνη την ώρα κάποιος πήγαινε να κλέψει στα ζάρια στο Risk - ή κάτι τέτοιο).

Φτάνουμε στη Σκόπελο (Kalokairi, για τους μυημένους) και καταλύουμε στο Χόβολο, το οποίο εδώ βλέπετε σε μια νυχτερινή λήψη



Σχετικά ήσυχο νησί, πεύκα παντού, λιγότερο κοσμοπολίτικο απο τη Σκιάθο, με πανέμορφες παραλίες, με καλύτερη την (ή το) Καστάνη (ή Καστάνι)


Απο τις λίγες παραλίες με άμμο, μικρή, με τα πεύκα ως το κύμα (το σκηνικό του Does your mother know, για τους μυημένους. Παραδίπλα, στη Μηλιά είχε γυριστεί το Lay all your love on me, νομίζω, αλλά δε λεει και παααρα πολλά...άσε που είναι τίγκα στην ομπρέλα-ξαπλώστρα). Στην παραλία γίνεται χαμός, γύρω στις 12 δε χωράς ούτε πετσέτα να στρώσεις. Εμείς έχουμε προνοήσει να βρισκόμαστε πρώτο τραπέζι πίστα, όχι και πάνω στην πίστα όμως, σα μερικούς μερικούς που ξαπλώνουν με τις πατουσίτσες με-σα στη θάλασσα. Έλεος μανδαμ, πατε λιγο πιο μεσα να περασουμε!

Μας έχουν κάνει λοιπόν που λέτε μια κυκλωτική παράταξη, σαν τους Αθηναίους στο Μαραθώνα ενα πράμα, εκ δεξιών δυο θεσσαλονικιές, εκ αριστερών κάτι ήσυχοι άνθρωποι και απο πίσω μια απίστευτη παρέα (πάλι απο Θεσ/νίκη) οι οποίοι σκέφτονται μεγαλοφώνως, προσφέροντας σε όλους μας ωφέλιμα ρήματα όπως: "καλά είναι κι εδω μωρέ, σαν τη Βουρβουρού όμως δεν ειναι, με τίποτα" και "Μπάμπη πρόσεχε, κολύμπα πιο πέρα, κατουράει η Ελενίτσα εκεί".

Στην άκρη της παραλίας τρεις φιλήσυχοι παραθεριστές επιδίδονται στην ευθυγράμιση επι στρώματος, στις καταδύσεις και στην υποβρύχια παρατήρηση (με φορά αντίστροφη των δεικτών του ρολογιού, ξεκινώντας απο κάτω αριστερά)


Τις υπόλοιπες μέρες η χαρούμενη παρέα των προαναφερθέντων τριών εμπλουτισμένη με άλλους πέντε, δυο στρώματα, λάδια, καροτεν, καφέδες και νερά απολαμβάνει το μπάνιο της στο χαριτωμένο Χόβολο, στο οποίο έχει μια ψιλοταλαιπωρία να φτάσεις, καθως διασχίζεις καμια τριανταριά μέτρα πάνω σε χοντρά βότσαλα, το αποτέλεσμα όμως σε δικαιώνει




Ψιλό βοτσαλάκι, κρυστάλλινα νερά, στο βάθος η Σκιάθος, μερικά πιτσιρίκια με κουβαδάκια, μάσκες και όλα τα σχετικά, μερικές τοπλες κατασκηνώτριες και μια πολυπληθής αντροπαρέα (να το πω ευγενικά) στην άκρη. Γενικά μάλλον είναι οικογενειακό νησί η Σκόπελος, χωρίς πολλή φασαρία όμως.



Το βράδυ είχε την απαραίτητη βόλτα απο το σινεμά της Χώρας, στο οποίο κάθε βράδυ παίζεται η ταινία. Άγγλοι, γερμανοί, όλες οι φυλές και οι ηλικίες τραγουδάνε μ' ένα στόμα μια φωνή όλα τα τραγούδια. Έχουν προπονηθεί βεβαίως ολημερίς, στα καφέ, στα εστιατόρια, στα μίνι μάρκετ και στα μαγαζιά με τα τουριστικά είδη, όπου ακόμα και οι πωλητές σιγομουρμουρίζουν youuu can dance, youu can jiiive, having the time of your liiife.

Έτσι λοιπόν, αφου ρίξαμε κι εμείς το τραγούδι μας (μετα φόβου βέβαια, μιας και μπροστά μας ήταν μια παρέα άγγλων, ε μη μας πάρουν και για μπουρτζόβλαχους: όσο να ναι ενα προφίσενσυ το χουμε αλλα η προφορά πόρρω απέχει ακόμα απο την οξφορδιανή) πήραμε μια ιδέα απο τα τοπία που έδειχνε, και την άλλη μέρα κινήσαμε πρωί πρωί για να τραγουδήσουμε στον τόπο του γυρίσματος the winner takes it all.


Το εκκλησάκι του Άι Γιάννη στο Καστρί λοιπόν, στο οποίο οδηγεί ένας εκπληκτικός καρόδρομος (ελπίζω ο εξοπλισμός να μεταφέρθηκε με κανα ελικόπτερο, αλεξίπτωτο, κάτι σε εναέριο μέσο τέλος πάντως , διοτι οδικώς δε-γί-νε-ται). Η θέα είναι καταπληκτική, και όταν το βλέπεις απο κάτω και όταν ανέβεις, βεβαίως. Τα σκαλιά πολλά και αρκούντως κουραστικά, είναι όμως τόσο όμορφα που σου κόβεται η ανάσα (και κυριολεκτικά, δηλαδή, και μεταφορικά). Τρέχοντας πάντως σαν τη Ντόνα δεν τα ανεβαίνεις, με καμία. Απο κάτω γίνεται χαλασμός κόσμου, κύματα σκάνε στα βράχια, φυσάει ο αέρας, ωραία πράγματα.

Με δυο λόγια, το νησί πανέμορφο, η ταινία τέλεια, ας τραγουδήσουμε λοιπόν όλοι μαζι

I can still recall our last summer,
I can see it all,
living for the day, worries far away,
our last summer,
memories that remain...


:)

Tired

Just tired of being the good guy,

tired of being the compassionate friend.

Tired of spending my time on you,

tired of feeling that stupid.

Next time you need my help,

don't bother come knocking.

Next time you want to say thanks,

make sure you look me in the eyes.

No escape this time from you

Καλά, το θέμα μας βέβαια δεν είναι το I can't sleep alone anymore, το sleep το σκέτο είναι, καθώς και ο τίτλος του τραγουδιού, βεβαίως.

Ας ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα, jump to my jaguarrr






...cause me so cool

Lost?

Just because I'm losing

doesn't mean I'm lost

doesn't mean I'll stop

(Artwork by Evi Papadosifaki & Plato Tsoulos)

Τραπεζάκια έξω

Καλοκαίρι είναι τα φρούτα με τον τριμμένο πάγο στο μπολ. Είναι οι παγωμένοι καφέδες. Είναι τα παγωτά. Είναι οτι η δίαιτα με εχει βαρέσει κατακέφαλα και πρέπει να γράψω και κάτι άλλο ομώνυμο της συμπαθούς αυτής εποχής, πέραν των φαγώσιμων ειδών.

Καλοκαίρι λοιπόν είναι κυρίως τα βράδια,
τα ήσυχα βράδια που η Αθήνα ανάβει σα μεγάλο καράβι
κι είμαστε μέσα και μεις.

Και μεις και όλοι οι άλλοι,
οι οποίοι βγάζουν τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα στα μπαλκόνια
και κάθονται μέχρι αργά συζητώντας.

Είναι και κείνοι που τις γιορτές πλέον
τις κάνουν στις ταράτσες και όχι στα κλειστά σαλόνια.
Τα "να ζήσεις Ελένη/ Κώστα/
Πέτρο/ Αποστόλη/ Μαρίνα"
και τα χειροκροτήματα.

Είναι τα επιτραπέζια μέχρι αργά,
τα λιγοστά αστεράκια που 'χουν μείνει στον ουρανό,
τα φώτα της Ακρόπολης και του Λυκαβηττού.

Είναι το Euro και οι Ολυμπιακοί.

Είναι η πόλη που θα αρχίσει να αδειάζει.
Είναι οι νύχτες με πανσέληνο στον Ιερό βράχο.

Είναι και τα ανοιχτά παράθυρα με τα κλειστά κουφώματα,
τα αντικουνουπικά και τα φιδάκια.

Κι ας μείνω στην πόλη μέχρι αργά, κι ας δουλεύω ολη μέρα, κι ας φαντάζουν οι διακοπές όνειρο μακρινό ακόμα, το καλοκαίρι είναι εδώ και είναι μοναδικό.

Τραπεζάκια έξω, λοιπόν :)

ΙδιογράφΩς

Αν δεν ήταν το μάστερ (και η πρόσκληση του narita) θα είχα ξεχάσει πώς κρατάνε το μολύβι μου φαίνεται...

Καλούνται να κάνουν το ίδιο οι gogo, germanos, pixelicious, sunday, street spirit :)

Για περισσότερα ιδιόγραφα κοιτάτε εδώ: http://autographcollectors.blogspot.com/

(Ασυμπτωτική) ευστάθεια

Ευστάθεια: μια κατάσταση ισορροπίας x^e είναι ευσταθής αν για κάθε περιοχή U αυτής, υπάρχει μια περιοχή V μικρότερη της U τέτοια ώστε αν ξεκινήσουμε από οποιοδήποτε σημείο x(0) της V θα παραμένουμε πάντα μέσα στην U.

(Credit: Scholarpedia)

Ασυμπτωτική ευστάθεια: μια κατάσταση ισορροπίας x^e είναι ασυμπτωτικά ευσταθής αν είναι ευσταθής και επιπλέον απ’ όποιο x(0) της V και να ξεκινήσουμε κάποια στιγμή θα πέσουμε ακριβώς πάνω στην x^e (εκτός κι αν επιλέξουμε αρχική θέση κάποιο x(0) από την περιοχή U, οπότε θα οδηγηθούμε σε αστάθεια).

(Credit: Scholarpedia)

Αφήστε τώρα το χώρο των δυναμικών συστημάτων και πηγαίνετε σε ένα άλλο χώρο, πιο πραγματικό. Βάλτε όπου x^e τους στόχους σας, και όπου x(0) τη θέση που είστε αυτή τη στιγμή. Η δεύτερη φαίνεται καλύτερη, μιας και στο τέλος καταλήγει στη x^e.

Όμως, πόσο συχνά αυτή συμβαίνει;

Τί ρόλο παίζει η επιλογή της θέσης των x

και του μεγέθους των U και V;

Είσαι σίγουρος ότι το x^e που έχεις διαλέξει είναι αυτό που πραγματικά θες
ή αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι;



Νομίζω ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι, απλά, η πρώτη.

Planet 3191

Σκοτάδι. Απλώνει τα χέρια και προχωράει δυο βήματα. Τοίχος. Σπασμένα πλακάκια στο πάτωμα. Υγρασία. Στρίβει δεξιά και τρέχει. Τρέχει τόσο γρήγορα που ζαλίζεται. Γέρνει το σώμα του μπροστά και σχεδόν σκοντάφτει. Ελαττώνει ταχύτητα και πιάνεται απο τους τοίχους για να μην πέσει. Τα χέρια γεμίζουν τριμμένη άμμο πράσινη και μαύρη. Στροφή. Ξανά στροφή. Ίσια. Η λαχανιασμένη ανάσα του είναι η μόνη που ακούγεται στον άδειο διάδρομο. Πόρτα στ΄αριστερά. Ρίχνει το βάρος του σπρώχνοντας με τον δεξιό του ώμο. Το σκουριασμένο πόμολο υποχωρεί με ενα τρίξιμο και απο την άλλη μεριά ακούγεται ενα σίδερο που πέφτει. Επιτέλους φως.

Η πόλη έχει καλυφθεί απο ένα σύννεφο που δίνει σε όλα την εντύπωση ενος κίτρινου φίλτρου. Τα πράσινα είναι πιο φωτεινά και όλα μοιάζουν να είναι έτοιμα να υποδεχθούν το σούρουπο, κι όμως είναι μόνο 12 το μεσημέρι. Μπλέκεται με τον κόσμο και προχωράει προς το δρόμο με τις στάσεις των λεωφορείων. Περνώντας έξω απο μαγαζιά με τουρσιά, αποξηραμένους δυόσμους και πλαστικά καρεκλάκια, το μάτι του πέφτει αριστέρα σε μια στοά με πέτρινους τοίχους. Μπλέ ξύλινες καρέκλες καφενείου, καρό τραπεζομάντηλα και στον τοίχο στο βάθος μια βιτρίνα με άσπρα κοφτά κεντήματα. Αριστερά η είσοδος του μαγαζιού. Παίρνει μόνος του τον καφέ απο μέσα και κάθεται κοντά στην πόρτα. Στερεώνει τους αγκώνες του στο τραπέζι και, πατώντας πλήκτρα στο κινητό του, μέσα απο τα μαύρα του γυαλιά παρατηρεί τους υπόλοιπους θαμώνες της αυλής.

Το ζευγάρι που καθόταν δίπλα του φεύγει και τώρα πια στη δική του ευθεία δεν είναι κανένας άλλος. Δυο σειρές πιο κάτω ενας τύπος μέσης ηλικίας δείχνει αφοσιωμένος στο ούζο του και στο παραδιπλανό τραπέζι μια παρέα παππούδων διασκεδάζει ρίχνοντας τα μεσημεριανά τους χάπια σε χαρτοπετσέτες-χωνάκια. Νικητής είναι σίγουρα ο κύριος με το λαδί πουκάμισο, το χωνάκι του έχει σχεδόν φτάσει τη μέση. Γυρνάει το κεφάλι και ψάχνει με το βλέμμα του τον υπόλοιπο χώρο. Στην τέταρτη σειρά είναι άλλη μια παρέα, νεαρότερη και ανάμικτη αυτή τη φορά, που έχει βάλει στη μέση ενα μάτσο μπύρες και συζητά έντονα. Δίπλα τους, μια κοπέλα τελειώνει το φαγητό της χωρίς να αποχωρίζεται τα λευκά ακουστικά που οδηγούν στην αριστερή τσέπη του μπουφάν της. Ποιος απ΄όλους είναι, άραγε; Η ώρα πλησιάζει και ακόμα καμία κίνηση δε φαίνεται να προδίδει κάτι.

Φωνάζει το γκαρσόνι για να του φέρει το λογαριασμό και με την άκρη του ματιού του πιάνει την κοπέλα με τα ακουστικά να τον καρφώνει με το βλέμμα της, να κουνάει καταφατικά το κεφάλι της δυο φορές και να σηκώνεται απο τη θέση της κατευθυνόμενη προς την έξοδο. Αφήνει βιαστικά ενα πεντάευρο στο τραπέζι και προχωρά κι εκείνος προς τα έξω. Έχει μόλις περάσει την πόρτα όταν νιώθει

Αναμνηστικό λεύκωμα, τάξη ΣΤ1

Πρώτη σελίδα, η φωτογραφία μου και τα στοιχεία μου. Όνομα, επώνυμο, διεύθυνση, τηλέφωνο, σχολείο. Από κάτω «Φιλοδοξίες μου», «Οι ευχές μου», «Αξέχαστες σχολικές μέρες (καλές ή κακές)», άπαντα κενά (δεν είχαμε χρόνο να ασχοληθούμε με αυτές τις χαζομάρες).

Γυρνάω φύλλο, αριστερά πάνω η ομαδική φωτογραφία του τμήματος. Από κάτω ονόματα και τηλέφωνα (σταθερά, βεβαίως). Από κάτω, σε ένα αστεράκι μέσα «Και μην ξεχάσεις τη συνάντησή μας, μετά από 4 χρόνια (1998) στις 2 Ιουνίου, στις 8μμ, στην είσοδο του σχολείου μας. Να είμαστε όλοι εκεί!!!» (κανείς δεν πήγε, κρίμα τα τρία θαυμαστικά – τώρα που το σκέφτομαι ίσως φταίει το ότι μέσα στη γενική αναμπουμπούλα εκείνη την ημέρα, ο καθένας σημείωσε άλλη ημερομηνία και ώρα στο λεύκωμά του)

Δεξιά η φωτο του δασκάλου, και από κάτω η «Ευχή» του. Τίποτα το ιδιαίτερο, να προοδέψετε, να προκόψετε, θέληση, σύνεση, ευγένεια, τόλμη και γενναιότητα (τα δυο τελευταία με κεφαλαία). Ξαναγυρνάω σελίδα, αριστερά η φωτο του σχολείου, δεξιά τα ονόματα του ΔΣ μπλα μπλα μπλα

…και τώρα αρχίζουν τα ωραία: στην επόμενη σελίδα έχω φτιάξει ένα σχεδιάγραμμα της τάξης μας, με ονόματα κιόλας. Τότε ήταν της μόδας να καθόμαστε σε ομάδες των έξι, δυο θρανία το ένα απέναντι από το άλλο, κολλητά, με ενωμένη τη μεγάλη πλευρά του κάθε θρανίου, και στη μια άκρη κολλητό ένα τρίτο θρανίο, κάθετο με αυτά (το τι στραβολαίμιασμα είχε πέσει, δεν το συζητώ). Στη δεξιά σελίδα αρχίζουν οι αφιερώσεις…

Αγαπημένη μου φίλη Ε., σου χαρίζω αυτό το ποίημα (βελάκι που δείχνει προς τα κάτω) Ένα αστέρι στο χέρι κρατώ για να στο δώσω για φυλαχτό είμαι φίλη σου να το θυμάσαι όπου κι αν πας όπου και να ‘σαι. Υπογραφή: Ι. (η καλύτερή μου φίλη, με την οποία μάλιστα διαδίδαμε ότι είμαστε μακρινά ξαδέρφια – βεβαίως και μας πίστευαν)

Ήσουν καλή φίλη . Θυμάμαι που μαλώσαμε και γι’ αυτό έκατσα με την Α. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Είσαι καλή φίλη. Η φίλη σου, Τ.Κ. (έτερη καλή φίλη με την οποία όπως λέει είχαμε τσακωθεί και είχαμε αλλάξει θέσεις – μιλάμε για δραματικά γεγονότα)

Σου εύχομαι καλή πρόοδο στο νέο σου σχολείο και καλή πρόοδο. Ο φίλος σου Δ.Κ. (το άλλο φυτό της τάξης με το οποίο ήμασταν σε μόνιμο ανταγωνισμό, από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού μέχρι και την έκτη – αυτός πήρε σημαία, εγώ όχι. Ευτυχώς πήγαμε σε διαφορετικά γυμνάσια / λύκεια)

Σου εύχομαι καλή πρόοδο, καλή αντάμωση και καλή επιτυχία στα μαθήματα. Πιστεύω να ξανασυναντηθούμε, ο φίλος σου Χ.Γ. (παιδί με αρκετά προβλήματα, με τον οποίο «σχεδόν» συναντηθήκαμε αρκετά χρόνια αργότερα. Πέθανε από καρκίνο στον εγκέφαλο τρία χρόνια πριν. Νιώθω ακόμα τύψεις για εκείνο το «σχεδόν»)

Ήσουν καλή φίλη και σου εύχομαι καλή επιτυχία, Τ. (wannabe boyfriend από την Τρίτη δημοτικού μέχρι και τα μέσα της Πέμπτης, όπου απογοητεύτηκε και τα ζήτησε από την καλύτερη μου φίλη. Ο ένας από τους δυο καλύτερους μου φίλους από το δημοτικό. Έχει να μου μιλήσει από τότε)

Σου εύχομαι καλό διάβασμα στο Γυμνάσιο, καλές διακοπές. Ήσουν αξέχαστη φίλη και ελπίζω να μη χαθούμε. Με αγάπη ο φίλος σου Σ (ο δεύτερος καλύτερος φίλος, με τον οποίο χαθήκαμε αλλά ξαναβρεθήκαμε στο φροντιστήριο στην Τρίτη Λυκείου)

Ύστερα απ όλα αυτά (και από άλλα πολλά που δεν τα γράφω διότι έχω μια υποψία ότι έγινα κουραστική) είναι να μην θες να οργανώσεις ένα reunion δημοτικού;

Έχω ήδη αρχίσει να μαζεύω τηλέφωνα και mails. Έχω μιλήσει με μερικούς, τώρα που βρήκα και το λεύκωμα με τα τηλέφωνα τίποτα τίποτα δε μας σταματά (οοοολεεε). Έχω σκεφτεί ακόμα και τι θα πω όταν τους δω

Είστε κομμάτι των καλύτερων αναμνήσεων που έχω ως άνθρωπος, από την αρχή της ζωής μου μέχρι τώρα. Αισθάνομαι τυχερή που σας γνώρισα και που ζήσαμε μαζί τα έξι εκείνα χρόνια. Σας ευχαριστώ

Συχνάζεις στα μικρά καφέ

Τέτοιες μέρες περίπου, ενα χρόνο πριν, ανακάλυψε αυτό το καφέ. Της είχε κινήσει το ενδιαφέρον έτσι όπως το έβλεπε απ' έξω - όταν μάλιστα μπήκε μέσα, της άρεσε περισσότερο. Είναι περίεργο το πώς μερικές φορές ένιωθε να ταυτίζεται με άψυχα αντικείμενα ή χώρους.

Καθώς άνοιγε ο καιρός, το καφέ άρχισε να βγάζει τα τραπεζάκια του έξω και έμοιαζε με κισσό που απλώνεται οριζοντίως, στους κυβόλιθους του πεζόδρομου. Σύντομα, έγινε κομμάτι της καθημερινότητάς της. Περνούσε πάντα απο εκεί, καθόταν για λίγο ή για πολύ, δοκίμαζε τις νέες γεύσεις καφέ, συζητούσε με τον μπάρμαν για το πώς φτιάχνεται το σωστό αφρόγαλα, διάλεγε ομπρελίτσες για τα κοκτέιλ. Μέχρι που ήρθε ο Σεπτέμβριος.

Το μικρό καφέ άρχισε να μεταμορφώνεται, με ένα τρόπο που της προκαλούσε τρόμο. Λες κι έβλεπε έναν άνθρωπο, γνωστό της, να αλλάζει πρόσωπο σιγά σιγά. Άρχισε να μην το καταλαβαίνει πια - λες και δεν ήταν πια το γνωστό της, μικρό μαγαζάκι, αλλά ένα άλλο, ξένο. Λες και είχε κάτσει στο εκκρεμές ενός ρολογιού. Πότε την πέταγε δεξιά, πότε αριστερά, ποτέ στο κέντρο.

Αισθάνθηκε σαν την πρώτη φορά που πήγε να μπει σε σούπερ μάρκετ με αυτόματες πόρτες. Πλησιάζε, οι πόρτες άνοιγαν. Καθυστερούσε να μπει, οι πόρτες πήγαιναν να κλείσουν. Καθώς προχώραγε προς τα μέσα, άνοιγαν πάλι. Προσπάθησε να μην το σκέφτεται άλλο, είπε στον εαυτό της οτι η σχέση αυτή περνούσε απλώς μια κρίση, ήταν κάτι το φυσιολογικό.

Εκείνη όμως συνέχιζε να μην καταλαβαίνει: όταν το χαρμάνι του αγαπημένου σου καφέ δεν είναι καλό, δε σταματάς να πίνεις. Απλώς περιμένεις την επόμενη σοδειά. Το καφέ όμως έμοιαζε να έχει ξεγράψει το ρόφημα αυτό απο το μενού του. Στις αρχές Οκτωβρίου αποφάσισε να μην ξαναπάει.

Είχε μείνει σταθερή στην απόφασή της, μέχρι τις αρχές αυτου του μήνα. Ξαφνικά, ασυνείδητα, άρχισε να ξανασκέφτεται το μικρό της μαγαζάκι. Άρχισε δειλά δειλά να περνάει απ' έξω. Μια φορά χαιρέτησε βιαστικά και τον μπάρμαν.

Πηγαίνοντας το βράδυ προς το σπίτι της, το βλέμμα της έπεσε σε μια αφίσσα κολλημένη σε μια κολώνα της δεη, σε ενα μέρος που το μόνο που φιλοξενούσε, χρόνια τώρα, ήταν ανακοινώσεις για κηδείες και μνημόσυνα. Κάτω απο τη λάμπα του δρόμου το χαρτί γυάλιζε περίεργα, εκείνη όμως μπόρεσε να ξεχωρίσει τις χρωματιστές ομπρελίτσες που είχε καρφωμένες στα μαλλιά και τα ψιλά γραμματάκια πάνω στην αγαπημένη της κούπα που κράταγε επιδεικτικά μπροστά στην κάμερα.

Πέφτοντας να κοιμηθεί, το μυαλό της λες και είχε σταματήσει. Δεν ήξερε πια τί να σκεφτεί και τί να κάνει. Η τελευταία της σκέψη ήταν η ευχή η επόμενη μέρα που θα ξημερώσει να της παρουσιάσει μια λύση.

Ο ήλιος του πρωινού έκανε την πόλη να φαίνεται πιο λαμπερή. Τρέχοντας απο το τρένο στο λεωφορείο, και γυρίζοντας το click wheel στο κατάλογο με τους καλλιτέχνες, άρχισε να τραγουδάει το ρεφρεν. Το είχε στείλει αρκετές φορές σε άλλους, κάποια στιγμή έπρεπε να στο στείλει και στον εαυτό της. And nobody knows what's gonna happen tomorrow

Εν αναμονή λοιπόν...

ΥΓ1 Εκείνο το φορτηγό αργεί πολύ να περάσει.

ΥΓ2 Ναι, η Κούλα είναι η ηρωίδα.

repeat

boomp3.com

Θυμάσαι τότε, πριν χρόνια αρκετά, όταν κυκλοφόρησε, που το πρωτοέπαιξε ο Περάκης στην εκπομπή του;
Του άρεσε τόσο πολύ που το ξαναβαλε, δυο φορές στη σειρά...

C' est quelle page? Oh, c' est la cent vingt-trois

Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει...Με έχουν καλέσει ήδη o street spirit και η joan, και πριν τριτώσει το κακό, ανεβάζω τη δική μου σελίδα 123 (εντάξει ma petite;)

Άπλωσα λοιπόν το χέρι στην κρεββατοβιβλιοθήκη (το μέρος του κρεββατιού δίπλα απο το μαξιλάρι, στο οποίο στοιβάζονται τα βιβλία που διαβάζω - πότε θα πέσουν να με πλακώσουν ενώ θα κοιμάμαι δεν ξέρω) και έπιασα το Συμπόσιο του Πλάτωνα. Πρέπει να έχει μείνει εκεί απο το καλοκαίρι, καθώς απ' όταν γύρισα απο την Πάτρα τα βιβλία τα βάζω στην παραπλεύρως - του - κρεββατιού - βιβλιοθήκη, aka ενα χάρτινο κουτί με συρτάρια πάνω στο οποίο υπάρχει μια δεύτερη στοίβα με βιβλία. Κι αφού σας ξενάγησα στο κρεββάτι μου και τη γύρω περιοχή, ας μπω στο θέμα.

Είμαστε στο διάλογο Διοτίμας - Σωκράτη όπου η πρώτη υποστηρίζει οτι ο έρωτας δεν είναι έρωτας για το ωραίο αλλά για τη γέννηση και τον τοκετό μέσα στο ωραίο (έχω την εντύπωση οτι χαλάω το παιχνίδι με τις πληροφορίες που δίνω για το τί έχει προηγηθεί στην πλοκή του βιβλίου). Διαβάζουμε λοιπόν,

Γιατί λοιπόν για τη γέννηση; Γιατί είναι κάτι αναγκαίο και αθάνατο για τον θνητό η γέννηση. Και είναι αναγκαίο όπως βγαίνει απο αυτά που συμφωνήσαμε, οτι και ο πόθος της αθανασίας πρέπει να συνυπάρχει με τον πόθο του καλού, αν έρωτας είναι η επιθυμία να έχεις το καλό παντοτινά δικό σου.

Αυτά λοιπόν απο το Σωκράτη, και μιας και το 'φερε η κουβέντα, όσοι δεν έχετε διαβάσει την Απολογία του να πάτε να την αγοράσετε τ ώ ρ α.


Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.


Ποιοί να 'ναι αυτοί οι πέντε τώρα; Ας πώ τη Gogo, τον Τεο που ξαναγύρισε, την Georgia που δε λέει να γυρίσει, τον Sunday που το καλό που του θέλω να ξαναγυρίσει, και τέλος την Pixelicious που πολύ θα 'θελα να μάθω τί διαβάζει στη bella Italia (τα παραπονά σας στη joan που επέμενε να παίξω :P)

Αποστάγματα εbeerίας #1

Ήταν πολύ ωραίο, για όσο καιρό κράτησε.


Ακούγεται σαν κλασσική ατάκα χωρισμού, συνοδευόμενη απο την απαραίτητη ποσότητα λειωμένου eyeliner απο τη μια μεριά και απο γούρλωμα ματιών για να μη φανούν τα δάκρυα, απο την άλλη. Σε μένα εντούτοις, ήρθε σε άσχετη στιγμή.

It came to me καθώς άκουγα ένα τραγούδι "ζωντανό", απο συναυλία δηλαδή, στην οποία δεν είχα πάει. Αμέσως έκανα την εξής αντιπαραβολή με το παρελθόν: αν το άκουγα μερικά χρόνια πριν, αυτό που πιθανότατα θα σκεφτόμουν, θα ήταν "αχ γιατί να μην ξαναγίνει αυτή η συναυλία, να πάω, να το ακούσω". Τώρα όμως, η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε ακούγοντάς το, ήταν νοσταλγία για μια στιγμή που δεν έζησα και που χάθηκε, την οποία όμως δε θα ήθελα να επαναληφθεί. Ήταν πολύ ωραίο, για όσο κράτησε, για όταν έγινε. Πιθανή επανάληψη θα οδηγούσε σε σύγκριση με την εκείνη τη συναυλία, και το σκορ θα ήταν προδιαγεγραμμένο, συντριπτικά υπέρ της παλαιότερης.

Βαρεμάρα;

Φόβος;

Προκατάληψη;

Take your pick

Kαι για τέλος, ενα κοινωνικό μήνυμα, προσφορά του blog μας:


Για τους κατόχους iPod nano 3G, άλλη μια προσφορά, δύο μάλλον, εδώ κι εδώ.

united colours of february

Μετά απο το μαύρο του προηγούμενου ποστ, ας δοκιμάσουμε ένα άλλο χρωματάκι.

Τί θα λέγατε για λίγο άσπρο;

Για μια πολυχρωμία;

Για λίγο πορτοκαλί;

Για πολύ ροζ;

Εδώ κάνουμε ζουμ στη σκεπή με τα κεραμίδια

Κι εδώ, τέλος, θαυμάζουμε το πώς λίγο χιόνι μπορεί μέσα σ' ένα βράδυ να μεταμορφώσει μια ελιά σε κλαίουσα ιτιά...

Yes. We. Can.

Πιστέψτε με, μπορώ να φανταστώ όλα τα "κατά" αυτού του βίντεο και της ευρύτερης πολιτικής πίσω απο αυτό, καθώς και το πού πάει να "χτυπήσει" αυτόν που το βλέπει. Μου έχει καρφωθεί όμως στο μυαλό και νομίζω οτι είναι όντως άξιο θαυμασμού, ως πολιτικός λόγος, ως τραγούδι και ως...τη γενική αίσθηση που σου βγάζει.



Και μετά ξανασκέφτομαι, είναι δυνατόν ενας (υποψήφιος, έστω) πλανητάρχης, σήμερα, να είναι τόσο "καθαρός"; Και αυτό το nation που ακούω να επαναλαμβάνεται, γιατί μου χτυπάει λίγο περίεργα;

Όπως και να' χει, για ακούστε:

It was a creed written into the founding documents that declared the destiny of a nation.

Yes we can.

It was whispered by slaves and abolitionists as they blazed a trail toward freedom.

Yes we can.

It was sung by immigrants as they struck out from distant shores and pioneers who pushed westward against an unforgiving wilderness.

Yes we can.

It was the call of workers who organized; women who reached for the ballots; a President who chose the moon as our new frontier; and a King who took us to the mountaintop and pointed the way to the Promised Land.

Yes we can to justice and equality.

Yes we can to opportunity and prosperity.

Yes we can heal this nation.

Yes we can repair this world.

Yes we can.

We know the battle ahead will be long, but always remember that no matter what obstacles stand in our way, nothing can stand in the way of the power of millions of voices calling for change.

We have been told we cannot do this by a chorus of cynics...they will only grow louder and more dissonant ........... We've been asked to pause for a reality check. We've been warned against offering the people of this nation false hope.

But in the unlikely story that is America, there has never been anything false about hope.

Now the hopes of the little girl who goes to a crumbling school in Dillon are the same as the dreams of the boy who learns on the streets of LA; we will remember that there is something happening in America; that we are not as divided as our politics suggests; that we are one people; we are one nation; and together, we will begin the next great chapter in the American story with three words that will ring from coast to coast; from sea to shining sea --

Yes. We. Can.

(εγώ πάντως νομίζω οτι θα μείνω
στις τελευταίες τρεις λέξεις)

Je reviens, je reviens toujours

Για να πάρουμε μια ιδέα...



(απορία: έχουν και στη Γαλλία αγροτικά Toyota;)

Καινούργιο τραγούδι απο τον Yann εδώ

Και το καλύτερο για το τέλος, the city of blinding lights σε μια πανοραμική βραδινή φωτογραφία (παλιό, αλλά καλό)