Business trip

Η ιστορία μας ξεκινά κάπως έτσι, στις 3:20 το πρωί:



Συνεχίζεται έτσι, στις 5:10




Γύρω στις 5:50 η κατάσταση διαμορφώνεται ώς εξής:



και κατά τις 7:30 το απόγευμα το σκηνικό αλλάζει:






Δεν είναι κι άσχημα....

:)

select a.sky from x1982 a

where time = 'l heure bleue'


Γεγονότα, συζητήσεις, πράξεις, όλα καταχωρούνται στη βάση. Σκέψεις; Κι αυτές. Ποιά είναι η μικρότερη μονάδα χρόνου αντιληπτή απο τον ανθρώπινο εγκέφαλο; Το δέκατο του δευτερολέπτου; Ο χρόνος Planck; Πόσες σκέψεις χωράνε σε κάθε μια απο αυτές; Πόσες μπορούμε να καταγράψουμε;

Μια ώρα εκτός απο τις υπάρχουσες 24, να τί θα 'θελα. Μια ώρα που σα φυσαλίδα θα γυρίζει κάθε μέρα γύρω απο το ρολόι. Μια ώρα που δε θα μετριέται σε λεπτά, που το τετράδιο θα καθαρίζει, οι σελίδες θα γίνονται λευκές και θα γράφεις πάνω τους με λεμόνι. Τότε πού πίσω απο τα κλειστά μάτια θα παίζει την απάντηση στο query της αρχής:

[Update: Το Honey Bee απο την accipiter nisus. Απλά εκπληκτικό...]

Χμφ

Οκ, εγώ δεν ήθελα να το κάνω αυτό, αλλά αφού η JoaN μου υπεσχέθη εκείνη την τρομερή λόμο με τις πολλαπλές λήψεις, τί να κάνω, θυσιάζομαι:


Πρώτον, δεν αντέχω με τίποτα το άρπα κόλλα. Το "εντάξει μωρέ, βάλτο τώρα αυτό εδώ και μετά βλέπουμε". Το ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Σε λάθος χώρα γεννήθηκα, όντως.


Επίσης, (άλλο) ένα πράγμα που με τσαντίζει απίστευτα είναι η θρασύτατη επιβολή του ατομικού συμφέροντος και γενικά ο υπερβολικός εγωισμός (ή μάλλον η υπερβολική βλακεία). Αφού μπορείς να παρκάρεις λίγο πιο μπροστά, κάνε χώρο και για κανέναν άλλον! Σκέψου λίγο οτι γύρω σου ζουν και άλλοι άνθρωποι! Δε είσαι μόνος σου επιτέλους σ' αυτή τη γη! Επίσης μη μας αναλύεις με κάθε λεπτομέρεια όλες τις πτυχές της πολύπλευρης προσωπικότητάς σου, δεν είμαστε ο ψυχαναλυτής σου, οι συνάδελφοί σου είμαστε! Ούτε κάν οι φίλοι σου!


Τρίτο και φαρμακερό, η νέα μόδα που θέλει νεαρούς και μη να μετατρέπουν τα κινητά τους σε ηχεία, χαρίζοντας σε όλους μας στιγμές απείρου κάλλους, με διάφορα χιτς της εποχής (ή αμανέδες και λοιπά ανατολίτικα ακούσματα, ανάλογα τη χώρα προέλευσης του μετανάστου) να φροντίζουν για τη διασκέδαση πάντων των επιβατών του βαγονιού του ηλεκτρικού ή του λεωφορείου (στο μετρό δεν μου έχει τύχει ακόμα, ίσως ευθύνεται ο θόρυβος που κάνουν οι ράγες)


Τέταρτο και ψιλοάσχετο, το παγωμένο τυρί στα ζεστά σάντουιτς του Εβερεστ. Αφού το βάζεις που το βάζεις στην τοστιέρα κυρία μου, άστο λίγο ακόμα να λιώσει το τυρί!


Πέμπτο και σχετικό: πότε θα καταφέρω το 36/36 στη λομο-κάμερά μου;


Κι άλλο ένα, επειδή τελευταία έχω αγανακτήσει, είναι πραγματικά ανυπόφορη, για να μην πώ ανήθικη, η αγένεια των γιατρών. Το "εγώ δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος, είμαι λειτουργός" να μην το θυμόμαστε μόνο όταν μας συμφέρει, ισχύει πάντα, οκ;

Αυτά!

Νερό Λουτρακίου

Το Λουτράκι πάντα μου έκανε κάτι σε λουτρόπολη, ιαματικά μπάνια, νερά, εκδρομή για καπή, καζίνο κλπ. Μια δοκιμή όμως με έπεισε!


Εκπληκτική θέα, ωραία νερά


Μια παραλία να χαίρεσαι να περπατάς



Βοτσαλάκια όπως Λάμπη (Πάτμος)


Ενα καφέ στο οποίο μπορεί να ήμαστε οι μόνοι που κάτσαμε έξω (ίσως και οι μόνοι που κάτσαμε, γενικα) το οποίο όμως είχε τα αγαπημένα μου φλυτζανάκια Ionia



Και τέλος, στο Κτελ Κορίνθου, στον Ισθμό, είχε αυτή την πολύ ωραία ανακοίνωση



(και πολύ κουβαρντού η Διοίκηση...αφού δε μας έδινε και κανένα κόκκινο τριαντάφυλλο πάλι καλά να λες)