Comptine d' un autre ete: L' apres midi - Yann Tiersen

Το animation είναι ψιλάθλιο, αλλά η υπόθεση, και βέβαια το κομμάτι είναι υπέροχα!

Moby - Why Does My Heart Feel So Bad

Το πρώτο βίντεο του Moby που είδα, αρκετά χρόνια πριν - μια εμμονή με τους εξωγήινους και το διάστημα ανέκαθεν την είχε, έτσι;

Dory rulz!!!

Λίγο ετεροχρονισμένο, αλλά είναι κα-τα-πλη-κτι-κο (είδατε, μπορώ να χωρίζω τις συλλαβές lol lol) : ενα τεστάκι που σας αποκαλύπτει ποιος χαρακτήρας απο το Finding Nemo είστε! Ποιός είναι Νέμο; Ποιός Ντόρι; Βρείτε το εδώ. Περιμένω αποτελέσματα!!! (εγώ πάντως βγήκα Gill, τώρα αυτό καλό είναι ή κακό, γιατρέ μου;)

There's a space kept in hell with your name on the seat

-Καλημέρα σας κύριε Π., ήθελα να σας ρωτήσω αν θα γίνει χαριστική στο μάθημά σας, _._._._._. (δεν ξέρεις ποτέ ποιος μπορεί να διαβάζει το blog σου)
-Πως λέγεστε δεσποινίς μου (να ρίξω κ ενα φακελωματάκι by the way)
-...
-Μάλιστα. Κοιτάξτε να δείτε, το θέμα είναι τί λέει η Σύγκλητος (ναι, τώρα μας μάρανε τι λέει αυτή): χαριστική δικαιούται όποιος έχει δώσει το μάθημα τουλάχιστον τρεις φορές και έχει πάρει τουλάχιστον ένα τέσσερα (αυτό βέβαια κανένας άλλος καθηγητής δεν το έχει ζητήσει, αλλά τέλος πάντων - αυτό που γίνεται είναι να δίνει η γραμματεία βεβαίωση όταν χρωστάς το πολύ τρια μαθήματα, το ελέγχει απο τα αρχεία της αυτό, αλλά και υπογράφει οτι είσαι στο τελικό στάδιο της διπλωματικής χωρίς καν να σε ρωτάει - εσύ μπορεί να μην έχεις πάρει καν διπλωματική). Εσείς πόσες φορές το έχετε δώσει;
-Δυο.
-Μάλιστα. Και έχετε πάρει κάποια φορά τέσσερα;
-Όχι (που να το καταφέρω, με τέτοια θέματα και τέτοια βαθμολόγηση).
-Μάλιστα. Δεν νομίζω λοιπόν οτι μπορώ να σας βοηθήσω (αν και το ήθελες πααρα πολύ, το ξέρω). Ούτως ή άλλως, σε ένα μήνα είναι οι εξετάσεις (εξετάσεις στη συγκεκριμένη σχολή: τέλος Ιανουαρίου-αρχές Φεβρουαρίου έως αρχές Μαρτίου).
-Κοιτάξτε, καταλαβαίνω αλλά κι εγώ κινδυνεύω να χάσω προθεσμίες: οι εξετάσεις θα γίνουν κατα το Φεβρουάριο και μέχρι να διορθωθούν τα γραπτά θα πάει Μάρτιο ίσως κ Απρίλιο. Είναι το τελευταίο μάθημα που μου έχει μείνει!
-Σας είπα, δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Είχατε τόσες ευκαιρίες! Πότε πήρατε το μάθημα;
-Στην κανονική του περίοδο, στο ... εξάμηνο.
-Πότε περάσατε στη σχολή;
-Το 2000
-Επομένως έχουμε 2000-2001, 2001-2002 (κλπ - μετράμε κουνώντας δαχτυλάκια, εεενα, δύυυο, τριιια, όχι, όχι, πάμε πάλι απο την αρχή, τελικά τα έβγαλε γύρω στις 5-6 εξεταστικές) είχατε λοιπόν τόσες ευκαιρίες να το δώσετε! Γιατί δεν πηγαίνατε στις εξεταστικές, γιατί δεν το παρακολουθούσατε; (είδες; είδες αχαριστία; τόσες ευκαιρίες για ιερά εξέταση είχα! και με αυτόν να περνάει πάνω από τα κεφάλια μας και να χαμογελάει ειρωνικά καθώς γυρνάει τις σελίδες του γραπτού μας)
-Το παρακολουθούσα το μάθημα απλώς δεν κατέβηκα σε όλες τις εξεταστικές (μήπως να απολογηθώ και γιατί με λένε έτσι όπως με λένε; για το τί μάρκα κινητό έχω; για το που θα ήθελα να πάω διακοπές;;;)
-Τί να σας κάνω δεσποινίς μου, είχατε τόσες ευκαιρίες! Και, στο κάτω κάτω, και να σας δώσω χαριστική, είστε σίγουρη οτι θα το περάσετε;
-(ααα, το χοντραίνουμε το πράγμα τώρα) Όχι, δεν είμαι σίγουρη αλλά θα έχω μια ευκαιρία να δοκιμάσω.
-Τι να σας πω. (κουνάμε με κατανόηση το κεφάλι) Έχετε να κάνετε κάποιο διδακτορικό μετά; (είμαι κ πολύ μεγαλόψυχο άτομο τελικά)
-Ναι, και στην αρχή θα πρέπει να φύγω στην Π. για το μεταπτυχιακό (ακόμα να σας πείσω οτι βιαζομαι;;;;;;;; τι ζητάω πια;)
-Δεν μπορώ να κάνω κάτι, σας είπα.
-Κοιτάξτε, δε θα ερχόμουν να σας ενοχλήσω αν δεν ήταν ανάγκη, σας εξηγώ οτι βιάζομαι είναι πολύ σημαντικό για μένα να τελειώνω πριν την κανονική εξεταστική (makes me sick when I hear all the shit that you say)
-Τί να σας πω, ελάτε αργότερα.
-Δηλαδή πότε περίπου να έρθω;
-Εεε, τι να σας πω, μετά τις γιορτές βέβαια. (εμ, ναι, τί τώρα, να διορθώνουμε ενα γραπτό μέσα στις διακοπές;;; ντροπή!)

-Μάλιστα. Ευχαριστώ! (@$#%$&*##$)

-Παρακαλώ, παρακαλώ.

Can’t believe you were once just like anyone else
Then you grew and became like the devil himself
Pray to god I can think of a nice thing to say
But I don’t think I can so ………

ΥΓ1 Αφιερωμένο (εξαιρετικά) σε όλους εκείνους που ξέχασαν τι έκαναν και πώς ήταν μερικά χρόνια πριν, όταν ήταν ακριβώς στην ίδια θέση με εμάς και αντιμετώπιζαν τα ίδια προβλήματα

ΥΓ2 «Για δύο πράγματα είμαι πεπεισμένος ότι είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία – αν και για το πρώτο διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις» Α.Αϊνστάιν

Πείνασε κανείς;

Καλή όρεξη :-))

The programm that killed the programmer

Έτσι όπως το πάω θα συναγωνίζομαι το γιατρό στο ρυθμό ανεβάσματος νέων ποστς, είναι τρομερά όμως αυτά τα βιντεάκια που μου έστειλε ο KosTa-KoSTa: δείτε τα εδώ και εδώ

Πίνακες απο μια έκθεση...

Stop before you're dropped!

Δείτε το νέο αφιέρωμα του MiC: σε ποιό δίσκο θα έπρεπε να έχουν σταματήσει οι Coldplay? Οι Radiohead? Οι RHCP? Αυτοί και πολλοί πολλοί άλλοι, νεότεροι και παλαιότεροι, σε ένα καταπληκτικό αφιέρωμα που εκτείνεται σε τέσσερα μέρη και προσφέρεται για συζητήσεις/διαφωνίες/μπουνιές/κλωτσιές κλπ μέχρι τελικής πτώσεως...

Γερά Νικολέττα!

Για τη Νικολ που σπουδάζει στας Αγγλίας...

24 απο σήμερα

Feels like I'm getting older, I'm not afraid

Βρείτε το παραπάνω τραγουδάκι, είναι το Dedication απο την εκδοχή των Raining Pleasure για το Reflections του Χατζηδάκι



(αυτή η @#%$*& σύνδεση δε μου επιτρέπει να το ανεβάσω - αααχ, πάνε οι παλιές καλές εποχές που ο καλός γείτονας είχε ανοιχτό το ασύρματό του...)

Όταν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή

Είδες τελικά, που αυτά που γράφει η Μαρίνινα δεν είναι και τόσο επιστημονική φαντασία; Τρομακτικό...

Ο βασιλιάς Αρθούρος

Ή μάλλον θα έπρεπε να το ονομάσω Ο βασιλιάς Αρθούρος και η Αχώνευτη. Είδα πριν λίγο καιρό το εν λόγω έργο (σε ντουβουντού εννοείται). Για τον Κλάιβ Όουεν - I am speechless... Άρχοντας ο βασιλιάς (ένα ψιλοπρ0βληματάκι στην άρθρωση το έχουμε, αλλά καθόλου δε με πειράζει σας λέω). Τέλειος. Καταπληκτικός.


Το πρόβλημά μου στην ταινία είναι η Αχώνευτη. Δε τη μπορώ αυτή την κοπέλα. Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς θεωρείται η σούπερ γυναίκα που "όταν μπαίνει στη σκηνή παίρνει φωτιές το πανί" (αηδίες απο τις κριτικές του @θηνορ@μ@τος). Εγώ αυτό που έκανα όταν έμπαινε στη σκηνή ήταν μια τάση προς εμετό (έτρωγα κιόλας). Αν δε ήταν σκηνή μάχης (διότι ναι, αγαπητοί αναγνώστες, η συμπάθειά μου πολεμούσε κιόλας, ως Ζίνα-Φρικιό, με τόξο, βαμμένη με κάτι χρωματάκια και πολύ tribal στη μούρη, με ενα ρουχαλάκι-ας μη το σχολιάσω και μες τη μπίχλα γενικώς) εκεί ήταν το καλύτερό μου. Όταν έδειχνε οτι και καλά την έψαχνε ενας κακός να τη σκοτώσει (έτσι είναι, τους γενναίους πολεμιστές όλοι σκοτώνονται ποιός να τους προτοσκοτώσει), τότε λοιπόν φωνάζαμε όλη η ομήγυρις μαζί "Να΄την! Εκεί είναι, παραδίπλα απο το Λάνσελοτ, δε την βλέπεις; Αααχ κρίμα, δε την πέτυχε! Φτού!!!". Τέτοια γκαντεμιά! Μα κανείς να μη την πετύχει! Εδώ σφαχτήκανε τα παλληκάρια, ο Λάνσελοτ και ο άλλος, ο αγαπημένος μου, ο Αιμοχαρής-Κοτσιδάκιας-με-το-γεράκι, αυτή τίποτα; Να μη την πιάνει βέλος;


Το απίστευτον του θεάματος είναι οτι ενω γενικώς η παραγωγή πρέπει να ήταν πολύ ακριβή και προσεγμένη γενικά, το θέμα της Αχώνευτης έμπαζε απο παντού. Ήταν σα να βλέπεις την Αλίκη να κάνει τον Πίπη. Μες τις μάχες τώρα, μες τη βρώμα και τη δυστυχία, και αυτή φορούσε κάτι φορεματάκια αιθέρια, τύφλα να'χει η Sarah Kay. Και το μάτι, ααα, το μάτι ήταν βαμμένο μια χαρά. Είχαν και μάσκαρα το 400πΧ;;; Το φρύδι βγαλμένο στην τρίχα (εμ, η κοπέλα, εκεί στη φυλακή που την είχαν τόσο καιρό, τί νομίζετε οτι έκανε όλη μέρα;) και το μαλλάκι επίσης μια χαρά. Έτσι είμαστε εμείς οι γυναίκες. Μπορεί ο αγαπημένος σου να έχει χάσει τους γενναίους του πολεμιστές, να είναι όλοι τα χάλια τους και να κλαίνε, αυτή στην κηδεία ήταν με το φορεματάκι με το ντεκολτέ το σωστό και το μαλλάκι πλεγμένο κοτσίδα εν είδη στέκας all around του κεφαλιού. Έτσι, έτσι κυρία Τένια μου.


ΥΓ Η κατάλληλη συντροφιά για να δεις την ταινία αυτή είναι 13χρονα (και όχι μόνο) που έχουν εντρυφήσει στο Rome Total War. "Ααα, να, οι Sarmatians! Οι καλύτεροι ιππότες - και εγώ αυτούς πάντα παίρνω! Ωωωω, οι Saxons - πολύ κακοί. Αμμμαν, τώρα θα κάνουν night attack - επιτρέπεται να κάνεις επίθεση και τη νύχτα! Τα βλέπεις αυτά; Είναι flamming arrows!!!". Η χαρά του παιδιού αυτή η ταινία!

Η Brugge, οκτώ χρόνια πριν...

Δεν το πιστεύω οτι πέρασαν τόσα χρόνια, κι όμως (τι "κι όμως"; αμα αρχίζεις να ξεχνάς απο τα 24...): ήταν Νοέμβριος του 1998 όταν είχα πάει Βέλγιο με το σχολείο. Επίτιμοι προσκεκλημένοι του Ευρωκοινοβουλίου (εδώ γελάνε, κι ας είναι αλήθεια), είκοσι παιδιά απο δυο σχολεία του Πειραιά, για τέσσερις ημέρες στις Βρυξέλλες, στο Hilton (το οποίο ύστερα απο επίσημη ετυμηγορία της Μαρίας Ε. είχε στρώματα νερού). Θυμάμαι οτι όταν με ρωτούσαν μετά πως ήταν οι Βρυξέλλες, σκεφτόμουν να απαντήσω "γκρι", ως άλλος Οβελίξ (για τους αμύητους, Αστερίξ και οι Ελβετοί: -"Πώς ήταν η Ελβετία, Οβελίξ;" -"Επίπεδη". Ή μήπως ήταν στο Ο Αστερίξ και οι Βέλγοι;).

Αυτή η εικόνα μου για τη χώρα βελτιώθηκε κάπως όταν είδα τη Brugge. Είναι σα μια μικρογραφία της Βενετίας (στην οποία δεν έχω πάει βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Έχει κανάλια μέσα στην πόλη και πας βόλτα με το βαρκάκι. Εκεί κατάλαβα και για πρώτη φορά τί σημαίνει υγρασία. Μιλάμε όμως για πραγματική υγρασία, την υγρασία τη σωστή, την ορίτζιναλ, που νιώθεις να σου τρυπάει τα κόκκαλα μέχρι μέσα μέσα. Εκεί επίσης ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τα στίφη των εξ΄Απω Ανατολής τουριστών οι οποίοι είχαν κατακλύσει κάθε γωνιά της πόλης. Η πόλη βέβαια δεν έλεγε και παααρα πολλά, ήταν μια παλιά πόλη με κτίρια γοτθικού ρυθμού, ήταν πολύ χαριτωμένη όμως. Είχε τα κανάλια της, τις γιαγιάδες της που έξω απο τα μαγαζάκια τους έφτιαχναν δαντέλα βρυξελλών, την πλατεία της με κυβόλιθους κάτω (πολύ πριν γίνει η Ερμού νεκροταφείο τακουνιών) - περάσαμε ωραία!

Α, να μη ξεχάσω και τις ατελείωτες διαμάχες της έτερης Μαρίας του σχολείου, της Μαρίας Κ. με τον ξεναγό (μ' αρέσει που τα γράφω και συνθηματικά, για να μην εκθέσω στη δημοσιότητα-εδω πέφτουν απο την καρέκλα απ' τα γέλια- τις συμμαθήτριές μου). Ο ξεναγός που λέτε, έχω να καταγγείλω (ωχ, να 'το, με έπιασε πάλι), έχω να καταγγείλω λέω (συνεχίζω ακάθεκτη) οτι είχε κάνει λεει 2 χρόνια, αν θυμάμαι καλά, υπάλληλος στην πρεσβεία της χώρας του στην Κωσταντινούπολη και ήξερε τούρκικα. Έεεεελα όμως που δεν ήξερε μόνο τούρκικα! Διότι είχαμε πιάσει κουβέντα στον πηγαιμό για τη Brugge και πιάσαμε τα εθνικά θέματα (ας όψονται οι δυο Μαρίες και η Κατερίνα - η οποία μετά πήγε Νομική βέβαια) και μας έλεγε κάτι εξυπνάδες για τις παραβιάσεις στο Αιγαίο. Όταν εμείς λοιπόν μεταξύ μας τον σχολιάζαμε και λέγαμε διάφορα "γαλλικά" για τις απόψεις του και για το τί γίνεται στ' αλήθεια με τις αερομαχίες, αυτός μας απάνταγε - στα αγγλικά βέβαια! Ύστερα απο συνέλευση που ακολούθησε, την ίδια μέρα, πάνω σε ενα στρώμα νερού, η ένδοξη τετράδα του Ρ.Λ.Θ.Π (χιχι, τα λεω με τα αρχικά, έχει αρχίσει να μου θυμίζει Ντοστογιέφσκυ αυτό.."Στην πολιτεία Κ. η Κατερίνα Ιβάνοβνα Μαρμελάντοφ...") Τί έλεγα; Α ναι. Η ένδοξη τετράδα λοιπόν (για την ακρίβεια ήμασταν εξάδα αλλά οι άλλες δυο μένανε σε δωμάτιο πιο πέρα και έτσι έχασαν την verdict) απεφάνθη οτι ο ξεναγός ήταν βελγικής καταγωγής κατάσκοπος εναντίον των ελλήνων, για λογαριασμό των Τούρκων και των Βέλγων, χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο συμμετοχής του σε διεθνή συνομωσία εναντίον των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και δη της αεροπορίας (τύφλα να 'χει ο σεναριογράφος της τελευταίας ταινίας του Σκορσέζε).

Τώρα γιατί τα θυμήθηκα αυτά; Αυτό που ήθελα να ανεβάσω ήταν απλώς μια φωτογραφία που τράβηξα έξω απο μια εκκλησία στην εν λόγω πόλη και η οποία μου θύμιζει έντονα Ταρκόφσκυ, και μάλιστα τη Νοσταλγία (πάαααει, αυτό ήταν, την ψώνισε τελείως η proserpina...)

And the picture iiiiiiis:

Είμαστε με τα καλά μας;

Σύλληψη έλληνα blogger

Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει

Τελικά μάλλον είχαν δίκιο αυτή τη φορά οι μετεωρολόγοι, όντως άλλαξε ο καιρός. Άρχισε η βροχή. Δε νομίζω οτι αυτό είναι φυσιολογικό, αλλά με έχει πιάσει μια χαρά...άλλο πράμα. Μου έχει κολλήσει και αυτό το τραγούδι της Τσανακλίδου. Καααθε φορααααα / που θα 'ρθεις βρεεεεχει...τααα ρα τα ταααα...

Εδώ που μένω, όταν βρέχει ευτυχώς μυρίζει ακόμα λίγο βρεγμένο χώμα - όχι μόνο βρεγμένα οικοδομικά υλικά (άμμος, τσιμέντο και άλλα τέτοια ωραία).

Οι στάλες στη τζαμαρία κάνουν το τοπίο έξω να μοιάζει λες και έχεις κάνει αυτο το effect, δεν ξέρω πως το λένε, στο Photoshop νομίζω. Υδατογράφημα; Μπα, όχι. Κάπως έτσι τέλος πάντων. Επιτέλους καταλάβαμε φθινόπωρο φέτος. Δεν πήγαμε κατευθείαν στο χειμώνα.

Τι ωραία που είναι!

Ξέρεις οτι ζεις στο έτος 2006 όταν...

1) άθελα πληκτρολογείς το pin σου στο φούρνο μικροκυμάτων

2) χρόνια έχεις να παίξεις πασιέντζα με αληθινές κάρτες

3) έχεις μια λίστα με 15 αριθμούς τηλεφώνων για να επικοινωνείς με την οικογένεια σου που αποτελείται από 3 άτομα

4) στέλνεις mail στον συνάδελφο σου που κάθεται στο διπλανό γραφείο

5) έχεις χάσει κάθε επαφή με φίλους σου γιατί δεν έχουν e-mail

6) επιστρέφεις μετά από μακριά και κουραστική ημέρα εργασίας στο σπίτι σου και στο τηλέφωνο απαντάς με το όνομα την εταιρίας

7) στο τηλέφωνο σου στο σπίτι παίρνεις το 9 για βγάλεις εξωτερική γραμμή

8) επί 4 χρόνια βρίσκεσαι στην ίδια θέση αλλά για 3 διαφορετικές εταιρίες

10) όλες οι διαφημίσεις στην τηλεόραση έχουν στο κάτω μέρος την ιστοσελίδα

11) πανικοβάλλεσαι επειδή βγήκες από το σπίτι χωρίς να πάρεις το κινητό σου και επιστρέφεις αμέσως για να το πάρεις

12) σηκώνεσαι το πρωί και η πρώτη δουλειά που κάνεις είναι αν ανοίξεις το Outlook/LotusNotes πριν κάνεις καφέ

13) γέρνεις το κεφάλι για να χαμογελάσεις

14) διαβάζεις αυτό το κείμενο και χαμογελάς

15) χειρότερα ακόμη, ξέρεις ήδη σε ποιόν θα το στείλεις

16) είσαι πολύ απασχολημένος για να καταλάβεις ότι σε αυτή τη λίστα λείπει το 9

17) ξαναπέρασες τη λίστα για να διαπιστώσεις ότι πράγματι λείπει το 9


Το μήνυμα αυτό ήρθε πριν καιρό στο mail μου (Ρέα ευχαριστώ!) και το θυμήθηκα χάρη στο τελευταίο ποστ του M Scientist. It is so @%$#* right!

Γιατρέ μου έχω μια κατασκέπαση

Πέρασα μια φάση ψιλοκατάθλιψης τον τελευταίο καιρό (μου έτυχαν όλα μαζί: η διακοπή του ασύρματου adsl του γείτονα, η απόφαση για το που και εαν θα κάνω μεταπτυχιακό-διδακτορικό-δουλειά, δε μπορώ να πω, ήμασταν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα). Ύστερα όμως απο αυτά που διάβασα στη gogonut, στον M scientist και στην ka8y εκτός οτι μου έφτιαξαν (προσωρινά, μη χαίρεστε) το κέφι, μου θύμισαν και δικούς μου "εφιάλτες" απο τις πρόσφατες εκλογές:

Εφιάλτης Νο 1:
Κατεβαίνεις ήσυχα και ωραία τα σκαλιά του ηλεκτρικού, έχοντας φτάσει επιτέλους στο σπίτι ύστερα απο μια αρκετά κουραστική μέρα (ολίγον τι cliche αλλά το προσπερνάμε). Στο τέλος των σκαλιών σε περιμένει ενας κύριος κουστουμαρισμένος, σινιαρισμένος, sur la peine που λεει και η μανταμ στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Μόλις εισέρχεσαι στον κυκλικό τομέα που καθορίζεται απο ακτίνα ίση με το μήκος του χεριού του (δώσε Στέφανε, δώσε! Τσάμπα τα μαθαίναμε τα μαθηματικά στο φροντιστήριο;;;) σου το απλώνει (το χέρι) και αρχίζει "Γειά σου φίλε μου, με λένε Β.Σ. Είμαι υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές". Δεν προλαβαίνεις να του απαντήσεις τίποτα βέβαια γιατί εν ριπή οφθαλμού έχει γυρίσει στον επόμενο άτυχο που κατεβαίνει πίσω απο σένα και έχει ξαναβάλει την κασσέτα απ' την αρχή. Μα, στο τραίνο χριστιανέ μου; Στο τραίνο;;; (Τώρα που είπα κασσέτα, θυμήθηκα τον Καρρά, άααλλο πολιτικό απο κει, που στην Παριζιάνα έβαζα σε ανυποψίαστες τουρίστριες την κασσέτα "You are beautiful, I love you")


Εφιάλτης Νο2 :
Το βράδυ των εκλογών, τα εκλογικά αποτελέσματα στα διάφορα κανάλια. Στο πάνελ του Alpha, ο Χατζηνικολάου να μην προλαβαίνει σε ποιόν να πρωτοδώσει το μικρόφωνο και να βγάζουν λόγους επι λόγων κρίνοντας και σχολιάζοντας αποτελέσματα απο ποσοστά 1,7% επι του συνόλου (άσχετο, αλλά αυτό το σκαντζοχοιρέ μαλλί, εσάς σας φαίνεται φυσιολογικό;;;).

Στη Νετ, αν θυμάμαι καλά, ο Αρούλης (Σπηλιωτόπουλος) να μιλάει με μια *&$%μαγκιά στη Μιλένα (άααλλη απο κει). Καλά, αυτός πάντα έτσι μίλαγε και δεν τον είχα πάρει χαμπάρι; Τι υφάκι ήταν τούτο; Τί υπεροπτικό, τί σηκωμένο φρύδι και "ααασε μας τώρα κυρά μου που θα μας μιλήσεις και για πολιτικήηη". Ούτε κάτι παλαιοκομματικοί του Πασοκ δε μιλάγανε έτσι, μην πω του ΚΚΕ.

Η Διαμαντοπούλου, πίσω στον Alpha πολύ μου άρεσε όπως απάντησε στον Χατζηνικολάου. Τη διέκοπτε συνέχεια, ως συνήθως, αλλά η μανδάμ δε μάσησε, και συνέχισε και ολοκλήρωσε αυτό που ήθελε να πει. (εγώ αυτή δεν την πολύχωνεύω αλλά εκείνη τη στιγμή, ααα, την παραδέχτηκα)

Η Φώφη, αχ αυτή η κοπέλα, τί συγκίνηση ήταν αυτή; "Σας ευχαριστώωω και σας υπόοοοοσχοοομαιιιιι κλπ κλπ΄κλπ" και το χέρι στην καρδιά.

Το κλου της υπόθεσης: ο Σημίτης όταν πήγε να συγχαρεί τον Φασούλα!!! Μιλάμε οτι του έριχνε πάνω απο δυο κεφάλια, χαλαρά. (Άσχετο, στον Πειραιά λέει ψήνανε αρνιά στου ψηλού το κέντρο; Να τους πάρω δώρω ενα ημερολόγιο;;;)

Ο Ψωμιάδης....(I am speechless). Μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν; Τίποτα τίποτα δε μας σταματά, ούτε τα γιαούρτια, ούτε η λασπουριά. Είναι στυλ αυτό; Σε μια εκπομπή λεει έβγαλε το παπούτσι και το έδειξε στην κάμερα για να δούμε που ήταν λασπωμένο - ή συμπαραστέκεσαι στο λαό σου ή όχι, τί να λέμε τώρα. Μόνο που επειδή, καταπως φαίνεται, δεν ήταν εκεί οι κάμερες να τραβήξουν το κοσμοϊστορικό γεγονός, το έδειξε μόνος του, στην πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε. Στον δε λόγο που έβγαλε μετά την εκλογή του έδωσε ρέστα. "Θέλω να βγάλω την καρδιά μου να τους τη δώσω", "Και οι ουρανοί είναι δικοί μας". Τα γράφω και ανατριχιάζω!!! (Ε, ρε, υλικό που μάζεψε ο Γύφτος για την Τρίτη...) Είναι τρελοί αυτοί οι Θεσαλλονικείς!

Κλείνω με μια συζήτηση που άκουσα απο δυο παππούδες όπως περίμενα το λεωφορείο. Σημειωτέον οτι η εν λόγω στάση βρίσκεται σε δήμο ο οποίος επι 5 (ολογράφως, πέντε) τετραετίες βγάζει τον ίδιο δήμαρχο.
-Μα δεν είναι κατάσταση αυτή! Εϊκοσι χρόνια ο ίδιος δήμαρχος;
-Αίσχος, αίσχος!
-Μα έχει γίνει πια κατεστημένο! Δικτατορία!
-Κατεβαίνει λέει τώρα ο Β.Σ. (σ.σ. ο μεσιέ πρώτου εφιάλτη), είναι καλό παιδί!
-(κάνει οτι δεν ακούει τα σχετικά για τον υποψήφιο-γαλάζιο παιδί) Μα δεν είναι σωστό! Θα έπρεπε μετά τις τρεις δεκαετίες να τους απαγορεύουν να κατεβαίνουν στις εκλογές!

Βρε τον παππού! Μα, αμα κάνει έργο (υποθετικά μιλάμε τώρα, εντάξει;) γιατί να μη τον κρατήσεις και 20 και 30 και 40 χρόνια! Είναι λογική αυτή; Να μη βγεί επειδή έχει ξαναβγεί; Γίναν προοδευτικοί και οι παππούδες τώρα και αλίμονό μας!

Η εκδίκηση του δημοσιογράφου

Just a thought: την προ-blog εποχή, ο κάθε δημοσιογράφος ζούσε με το όνειρο να δει κάποτε ενα κείμενό του δημοσιευμένο σε κάποιο έντυπο (αναφέρομαι βεβαίως στους του γραπτού λόγου, οι άλλοι είναι άλλο ανέκδοτο). Όταν αυτό συνέβαινε, έπαιρναν με θρησκευτική (που λέει ο λόγος) ευλάβεια το εν λόγω έντυπο στα χέρια τους και γύριζαν βιαστικά στη σελίδα που είχε το όνομά τους (αν αναφερόταν βέβαια το όνομά τους, το οποίο είναι απο άλλο-δεύτερο-ανέκδοτο). Αν αυτό δε συνέβαινε (κι ερχόμαστε στο τρίτο ανέκδοτο) περνούσαν μια ψιλοκατάθλιψη και μετά ξανά προς τη δόξα τραβούσαν.


Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα να πάρουν το αίμα τους πίσω. Σου λέει, δε μου τυπώνεις το κείμενο κύριε αρχισυντάκτα; Σκασίλα μου κι εμένα. Ανοίγω ενα blog και βγάζω το άχτι μου!


ΥΓ Κύριοι δημοσιογράφοι που έχετε και blog μην πέσετε να με φάτε (θα μου πεις, τί να σε φάνε κοπέλα μου, αυτό προυποθέτει να έχουν διαβάσει το "άρθρο" σου - αυτό εμπίπτει σε υποκατηγορία του τρίτου ανεκδότου,όπως αντιλαμβάνεστε). Το λέω "με την καλή έννοια", οτι δηλαδή τώρα όλοι έχουν "δικαίωμα στην έκφραση" με πολύ ευκολότερο τρόπο - γιατί παίζει ρόλο και ο τρόπος, μερικές φορές. Ουφ, είναι δύσκολο να είσαι διπλωμάτης τελικά

Το ζητήσατε, σας το φέραμε

Για την ka8y

(Mόνο του λεωφορείου μου βρίσκεται, ελπίζω να σε ικανοποίησα :-) Τέσσερις μέρες στην πόλη και ούτε μια φορά δεν μπήκα στο μετρό: λεωφορείο και περπάτημα, αρκετό περπάτημα)

Ακυρώστε το εισιτήριό σας παρακαλώ

Αυτό βλέπεται με υπόκρουση το La vie en rose απο την Piaf και εναλλακτικά με το Ne me quitte pas απο τη Natacha Atlas ή το Face a la mer του Calogero (αμα μάθω να ανεβάζω και μουσική στο blog, θα σας τα έχω έτοιμα)

Πες το μ' ένα post-it

Έψαχνα, έψαχνα μια εικόνα που να ταιριάζει με το προηγούμενο ποστ. Δε βρήκα τελικά και το ανέβασα σκέτο. Χτες το βράδυ όμως άναψε το λαμπάκι: "do it yourself". Et voila!


ΥΓ Έχω ολόκληρη συλλογή απο τέτοια post-it, κάποια στιγμή θα βάλω κι άλλα (σας το λέω γιατί σας βλέπω, έχετε τρομερή αγωνία να δείτε τη συλλογή μου, δεν κρατιέστε! Μην ανησυχείτε λοιπόν, ο καλλιτέχνης θα ικανοποιήσει το αίτημα του κοινού του ;-)

Τα λέω της πεθεράς για να τ' ακούει η νύφη

I get knocked down

but I get up again

you're never going to keep me down

Έτσι για να μη μας παίρνει απο κάτω. Τρια μαθηματάκια είναι αυτά, που θα πάει, θα τα περάσω. No more black thoughts for today (ωραία η ελληνικούρα, έ; Είναι κατά το "slow the many-lamp", "listen to see" κλπ)

Όλοι οι στίχοι του άσματος εδώ

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός

Επίσης, κάθε αρχή και δύσκολη, ξεκίνα και όπου σε βγάλει και άλλα τέτοια ωραία απο τη γλωσσική παράδοση του τόπου μας. Ορμώμενη λοιπόν και εγώ απο τα σοφά αυτά λόγια των προγόνων μας, είπα να το ξεκινήσω το άτιμο το βλοχ, καθώς η δημιουργία του "ηλεκτρονικού" αυτού "ημερολογίου" έχει περάσει απο σαράντα κύματα, τέσσερις-πέντε ονομασίες και δυο-τρια templates (σε αυτό φανήκα φειδωλή). Και επειδή πρέπει να το τελειώσω μιας και έχω και κάτι μαθηματάκια να δώσω λίαν συντόμως, με το καλως σας βρήκα σας λέω και αντίο (hello and goodbye, που λέει και ο δε θυμάμαι ποιός). Περισσότερες πληροφορίες σύντομα.
(Άντε να δούμε, θα το ανεβάσει τώρα; Με ταλαιπωρεί εδώ και ενα δίωρο τουλάχιστον)