Η εκδίκηση του δημοσιογράφου

Just a thought: την προ-blog εποχή, ο κάθε δημοσιογράφος ζούσε με το όνειρο να δει κάποτε ενα κείμενό του δημοσιευμένο σε κάποιο έντυπο (αναφέρομαι βεβαίως στους του γραπτού λόγου, οι άλλοι είναι άλλο ανέκδοτο). Όταν αυτό συνέβαινε, έπαιρναν με θρησκευτική (που λέει ο λόγος) ευλάβεια το εν λόγω έντυπο στα χέρια τους και γύριζαν βιαστικά στη σελίδα που είχε το όνομά τους (αν αναφερόταν βέβαια το όνομά τους, το οποίο είναι απο άλλο-δεύτερο-ανέκδοτο). Αν αυτό δε συνέβαινε (κι ερχόμαστε στο τρίτο ανέκδοτο) περνούσαν μια ψιλοκατάθλιψη και μετά ξανά προς τη δόξα τραβούσαν.


Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα να πάρουν το αίμα τους πίσω. Σου λέει, δε μου τυπώνεις το κείμενο κύριε αρχισυντάκτα; Σκασίλα μου κι εμένα. Ανοίγω ενα blog και βγάζω το άχτι μου!


ΥΓ Κύριοι δημοσιογράφοι που έχετε και blog μην πέσετε να με φάτε (θα μου πεις, τί να σε φάνε κοπέλα μου, αυτό προυποθέτει να έχουν διαβάσει το "άρθρο" σου - αυτό εμπίπτει σε υποκατηγορία του τρίτου ανεκδότου,όπως αντιλαμβάνεστε). Το λέω "με την καλή έννοια", οτι δηλαδή τώρα όλοι έχουν "δικαίωμα στην έκφραση" με πολύ ευκολότερο τρόπο - γιατί παίζει ρόλο και ο τρόπος, μερικές φορές. Ουφ, είναι δύσκολο να είσαι διπλωμάτης τελικά