Asphyxiated

Αυτό το πηγάδι φαίνεται να είναι πολύ βαθύ τελικά. Γεμίζει, γεμίζει, αλλά δεν ξεχειλίζει. 'Ωσπου σε ανύποπτο χρόνο, πέφτουν λίγες στάλες και τα νερά αρχίζουν να τρέχουν. Τα σταματάς μια. Τα σταματάς δυο. Πάνω που πιστεύεις οτι η τρίτη θα είναι και η φαρμακερή, το πηγάδι φαίνεται και πάλι άδειο. Έχει όντως αδειάσει; Ή θα αρχίσει πάλι τα ίδια και ξαφνικά θα πλημμυρίζει και οι γείτονες θα κοιτούν έκπληκτοι τα νερά να γεμίζουν τις αυλές τους;

Τελικά είναι όντως καλό να πλησιάζεις τον πάτο: απο κει και μετά το μόνο που θα μπορείς να κάνεις θα είναι να ανέβεις. Το 'χεις ξανακούσει, το ξέρω, για δες όμως που κατάφερες να κάνεις και μια θετική σκέψη μέσα σ' αυτό το χάλι. Μπράβο παιδί μου, πάντα τέτοια.

Should I stay or should I go now

Παίρνεις τη ζυγαριά, τα βάζεις απο τη μια, τα βάζεις κι απο την άλλη, άκρη δε βρίσκεις. Κατάσταση "ποιός στ' αλήθεια είμαι γω και που πάω" και πάλι, πάνω που έλεγες οτι καλά είμαστε εδώ. Και δηλαδή, όταν όλοι σου λένε φύγε, εσύ γιατί μένεις; Θα μου πεις, οι άλλοι θα διαλέξουν για σένα; Όχι, αλλά, να, ξέρεις, with a little help from my friend κλπ.

Είναι ισχυρό επιχείρημα το "σε λίγο σίγουρα θα βαρεθείς οπότε φύγε όσο είναι νωρίς ακόμα"; Είναι ρομαντικό να λες "μαα, αφού μου αρέσει!";. Μήπως τελικά έχουν δίκιο, και όταν πάψει όντως να σου αρέσει θα είναι πολύ αργά; Άσε που γενικώς είναι λίγο αργά το όλο πράγμα, δηλαδή, αλλά τέλος πάντων.

Που σταματά η πραγματικότητα και πού αρχίζει ο κυνισμός, πού τελειώνει το αντικειμενικό και ξεκινά το υποκειμενικό, πού θα βρεις τα κατάλληλα κριτήρια, πού είναι η έξοδος να φύγω; Οχι, οχι, δε φεύγουμε, εδωωω θα μείνεις να τα ξεκαθαρίσουμε.

Όπως και να 'χει, μην καταλήξεις σαν τον άλλο, που διηγείται ξανά και ξανά: "εμένα κάποτε με ήθελε μια όμως εγώ δεν την ήθελα, μου άρεσε μια άλλη στην οποία δεν άρεσα". Διότι ξέρεις πώς τελειώνει και σε βλέπω που ήδη χαμογελάς πριν ακούσεις "όταν όμως γύρισα στην πρώτη, αυτή δε με ήθελε πια"

Το καλοκαίρι θα 'ρθει (και θα 'ναι μέρα Παρασκευή)

Όταν τα δρομολόγια των πλοίων στο λιμάνι κάνουν την κίνηση (στον Πειραιά) αφόρητη.

'Οταν οι ένστολοι σκάνε μύτη στο γραφείο με πολιτικά (και μένουν με αυτά όλη τη μέρα).

Όταν βγαίνοντας απο το τρένο γεμίζεις μελανιές στα πόδια απο τις βαλίτσες (των άλλων).

Όταν οι συνάδελφοι φέρνουν τα παιδιά τους στο γραφείο και φεύγουν (πολύ) νωρίτερα.

Όταν το μόνιμο θέμα στις συζητήσεις είναι η άδεια (ή η μη-άδεια).

Όταν χαζεύεις με τις ώρες στο ράφι με τα αντηλιακά και τα χανσαπλαστ (άτιμα πέδιλα).

Τότε ναι, νομίζω οτι έχεις αρκετά στοιχεία για να συμπεράνεις οτι, όντως, το καλοκαίρι είναι εδώ. Το πού είσαι εσύ, είναι άλλο θέμα.