Είμαστε με τα καλά μας;

Σύλληψη έλληνα blogger

Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει

Τελικά μάλλον είχαν δίκιο αυτή τη φορά οι μετεωρολόγοι, όντως άλλαξε ο καιρός. Άρχισε η βροχή. Δε νομίζω οτι αυτό είναι φυσιολογικό, αλλά με έχει πιάσει μια χαρά...άλλο πράμα. Μου έχει κολλήσει και αυτό το τραγούδι της Τσανακλίδου. Καααθε φορααααα / που θα 'ρθεις βρεεεεχει...τααα ρα τα ταααα...

Εδώ που μένω, όταν βρέχει ευτυχώς μυρίζει ακόμα λίγο βρεγμένο χώμα - όχι μόνο βρεγμένα οικοδομικά υλικά (άμμος, τσιμέντο και άλλα τέτοια ωραία).

Οι στάλες στη τζαμαρία κάνουν το τοπίο έξω να μοιάζει λες και έχεις κάνει αυτο το effect, δεν ξέρω πως το λένε, στο Photoshop νομίζω. Υδατογράφημα; Μπα, όχι. Κάπως έτσι τέλος πάντων. Επιτέλους καταλάβαμε φθινόπωρο φέτος. Δεν πήγαμε κατευθείαν στο χειμώνα.

Τι ωραία που είναι!

Ξέρεις οτι ζεις στο έτος 2006 όταν...

1) άθελα πληκτρολογείς το pin σου στο φούρνο μικροκυμάτων

2) χρόνια έχεις να παίξεις πασιέντζα με αληθινές κάρτες

3) έχεις μια λίστα με 15 αριθμούς τηλεφώνων για να επικοινωνείς με την οικογένεια σου που αποτελείται από 3 άτομα

4) στέλνεις mail στον συνάδελφο σου που κάθεται στο διπλανό γραφείο

5) έχεις χάσει κάθε επαφή με φίλους σου γιατί δεν έχουν e-mail

6) επιστρέφεις μετά από μακριά και κουραστική ημέρα εργασίας στο σπίτι σου και στο τηλέφωνο απαντάς με το όνομα την εταιρίας

7) στο τηλέφωνο σου στο σπίτι παίρνεις το 9 για βγάλεις εξωτερική γραμμή

8) επί 4 χρόνια βρίσκεσαι στην ίδια θέση αλλά για 3 διαφορετικές εταιρίες

10) όλες οι διαφημίσεις στην τηλεόραση έχουν στο κάτω μέρος την ιστοσελίδα

11) πανικοβάλλεσαι επειδή βγήκες από το σπίτι χωρίς να πάρεις το κινητό σου και επιστρέφεις αμέσως για να το πάρεις

12) σηκώνεσαι το πρωί και η πρώτη δουλειά που κάνεις είναι αν ανοίξεις το Outlook/LotusNotes πριν κάνεις καφέ

13) γέρνεις το κεφάλι για να χαμογελάσεις

14) διαβάζεις αυτό το κείμενο και χαμογελάς

15) χειρότερα ακόμη, ξέρεις ήδη σε ποιόν θα το στείλεις

16) είσαι πολύ απασχολημένος για να καταλάβεις ότι σε αυτή τη λίστα λείπει το 9

17) ξαναπέρασες τη λίστα για να διαπιστώσεις ότι πράγματι λείπει το 9


Το μήνυμα αυτό ήρθε πριν καιρό στο mail μου (Ρέα ευχαριστώ!) και το θυμήθηκα χάρη στο τελευταίο ποστ του M Scientist. It is so @%$#* right!

Γιατρέ μου έχω μια κατασκέπαση

Πέρασα μια φάση ψιλοκατάθλιψης τον τελευταίο καιρό (μου έτυχαν όλα μαζί: η διακοπή του ασύρματου adsl του γείτονα, η απόφαση για το που και εαν θα κάνω μεταπτυχιακό-διδακτορικό-δουλειά, δε μπορώ να πω, ήμασταν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα). Ύστερα όμως απο αυτά που διάβασα στη gogonut, στον M scientist και στην ka8y εκτός οτι μου έφτιαξαν (προσωρινά, μη χαίρεστε) το κέφι, μου θύμισαν και δικούς μου "εφιάλτες" απο τις πρόσφατες εκλογές:

Εφιάλτης Νο 1:
Κατεβαίνεις ήσυχα και ωραία τα σκαλιά του ηλεκτρικού, έχοντας φτάσει επιτέλους στο σπίτι ύστερα απο μια αρκετά κουραστική μέρα (ολίγον τι cliche αλλά το προσπερνάμε). Στο τέλος των σκαλιών σε περιμένει ενας κύριος κουστουμαρισμένος, σινιαρισμένος, sur la peine που λεει και η μανταμ στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Μόλις εισέρχεσαι στον κυκλικό τομέα που καθορίζεται απο ακτίνα ίση με το μήκος του χεριού του (δώσε Στέφανε, δώσε! Τσάμπα τα μαθαίναμε τα μαθηματικά στο φροντιστήριο;;;) σου το απλώνει (το χέρι) και αρχίζει "Γειά σου φίλε μου, με λένε Β.Σ. Είμαι υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές". Δεν προλαβαίνεις να του απαντήσεις τίποτα βέβαια γιατί εν ριπή οφθαλμού έχει γυρίσει στον επόμενο άτυχο που κατεβαίνει πίσω απο σένα και έχει ξαναβάλει την κασσέτα απ' την αρχή. Μα, στο τραίνο χριστιανέ μου; Στο τραίνο;;; (Τώρα που είπα κασσέτα, θυμήθηκα τον Καρρά, άααλλο πολιτικό απο κει, που στην Παριζιάνα έβαζα σε ανυποψίαστες τουρίστριες την κασσέτα "You are beautiful, I love you")


Εφιάλτης Νο2 :
Το βράδυ των εκλογών, τα εκλογικά αποτελέσματα στα διάφορα κανάλια. Στο πάνελ του Alpha, ο Χατζηνικολάου να μην προλαβαίνει σε ποιόν να πρωτοδώσει το μικρόφωνο και να βγάζουν λόγους επι λόγων κρίνοντας και σχολιάζοντας αποτελέσματα απο ποσοστά 1,7% επι του συνόλου (άσχετο, αλλά αυτό το σκαντζοχοιρέ μαλλί, εσάς σας φαίνεται φυσιολογικό;;;).

Στη Νετ, αν θυμάμαι καλά, ο Αρούλης (Σπηλιωτόπουλος) να μιλάει με μια *&$%μαγκιά στη Μιλένα (άααλλη απο κει). Καλά, αυτός πάντα έτσι μίλαγε και δεν τον είχα πάρει χαμπάρι; Τι υφάκι ήταν τούτο; Τί υπεροπτικό, τί σηκωμένο φρύδι και "ααασε μας τώρα κυρά μου που θα μας μιλήσεις και για πολιτικήηη". Ούτε κάτι παλαιοκομματικοί του Πασοκ δε μιλάγανε έτσι, μην πω του ΚΚΕ.

Η Διαμαντοπούλου, πίσω στον Alpha πολύ μου άρεσε όπως απάντησε στον Χατζηνικολάου. Τη διέκοπτε συνέχεια, ως συνήθως, αλλά η μανδάμ δε μάσησε, και συνέχισε και ολοκλήρωσε αυτό που ήθελε να πει. (εγώ αυτή δεν την πολύχωνεύω αλλά εκείνη τη στιγμή, ααα, την παραδέχτηκα)

Η Φώφη, αχ αυτή η κοπέλα, τί συγκίνηση ήταν αυτή; "Σας ευχαριστώωω και σας υπόοοοοσχοοομαιιιιι κλπ κλπ΄κλπ" και το χέρι στην καρδιά.

Το κλου της υπόθεσης: ο Σημίτης όταν πήγε να συγχαρεί τον Φασούλα!!! Μιλάμε οτι του έριχνε πάνω απο δυο κεφάλια, χαλαρά. (Άσχετο, στον Πειραιά λέει ψήνανε αρνιά στου ψηλού το κέντρο; Να τους πάρω δώρω ενα ημερολόγιο;;;)

Ο Ψωμιάδης....(I am speechless). Μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν; Τίποτα τίποτα δε μας σταματά, ούτε τα γιαούρτια, ούτε η λασπουριά. Είναι στυλ αυτό; Σε μια εκπομπή λεει έβγαλε το παπούτσι και το έδειξε στην κάμερα για να δούμε που ήταν λασπωμένο - ή συμπαραστέκεσαι στο λαό σου ή όχι, τί να λέμε τώρα. Μόνο που επειδή, καταπως φαίνεται, δεν ήταν εκεί οι κάμερες να τραβήξουν το κοσμοϊστορικό γεγονός, το έδειξε μόνος του, στην πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε. Στον δε λόγο που έβγαλε μετά την εκλογή του έδωσε ρέστα. "Θέλω να βγάλω την καρδιά μου να τους τη δώσω", "Και οι ουρανοί είναι δικοί μας". Τα γράφω και ανατριχιάζω!!! (Ε, ρε, υλικό που μάζεψε ο Γύφτος για την Τρίτη...) Είναι τρελοί αυτοί οι Θεσαλλονικείς!

Κλείνω με μια συζήτηση που άκουσα απο δυο παππούδες όπως περίμενα το λεωφορείο. Σημειωτέον οτι η εν λόγω στάση βρίσκεται σε δήμο ο οποίος επι 5 (ολογράφως, πέντε) τετραετίες βγάζει τον ίδιο δήμαρχο.
-Μα δεν είναι κατάσταση αυτή! Εϊκοσι χρόνια ο ίδιος δήμαρχος;
-Αίσχος, αίσχος!
-Μα έχει γίνει πια κατεστημένο! Δικτατορία!
-Κατεβαίνει λέει τώρα ο Β.Σ. (σ.σ. ο μεσιέ πρώτου εφιάλτη), είναι καλό παιδί!
-(κάνει οτι δεν ακούει τα σχετικά για τον υποψήφιο-γαλάζιο παιδί) Μα δεν είναι σωστό! Θα έπρεπε μετά τις τρεις δεκαετίες να τους απαγορεύουν να κατεβαίνουν στις εκλογές!

Βρε τον παππού! Μα, αμα κάνει έργο (υποθετικά μιλάμε τώρα, εντάξει;) γιατί να μη τον κρατήσεις και 20 και 30 και 40 χρόνια! Είναι λογική αυτή; Να μη βγεί επειδή έχει ξαναβγεί; Γίναν προοδευτικοί και οι παππούδες τώρα και αλίμονό μας!

Η εκδίκηση του δημοσιογράφου

Just a thought: την προ-blog εποχή, ο κάθε δημοσιογράφος ζούσε με το όνειρο να δει κάποτε ενα κείμενό του δημοσιευμένο σε κάποιο έντυπο (αναφέρομαι βεβαίως στους του γραπτού λόγου, οι άλλοι είναι άλλο ανέκδοτο). Όταν αυτό συνέβαινε, έπαιρναν με θρησκευτική (που λέει ο λόγος) ευλάβεια το εν λόγω έντυπο στα χέρια τους και γύριζαν βιαστικά στη σελίδα που είχε το όνομά τους (αν αναφερόταν βέβαια το όνομά τους, το οποίο είναι απο άλλο-δεύτερο-ανέκδοτο). Αν αυτό δε συνέβαινε (κι ερχόμαστε στο τρίτο ανέκδοτο) περνούσαν μια ψιλοκατάθλιψη και μετά ξανά προς τη δόξα τραβούσαν.


Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα να πάρουν το αίμα τους πίσω. Σου λέει, δε μου τυπώνεις το κείμενο κύριε αρχισυντάκτα; Σκασίλα μου κι εμένα. Ανοίγω ενα blog και βγάζω το άχτι μου!


ΥΓ Κύριοι δημοσιογράφοι που έχετε και blog μην πέσετε να με φάτε (θα μου πεις, τί να σε φάνε κοπέλα μου, αυτό προυποθέτει να έχουν διαβάσει το "άρθρο" σου - αυτό εμπίπτει σε υποκατηγορία του τρίτου ανεκδότου,όπως αντιλαμβάνεστε). Το λέω "με την καλή έννοια", οτι δηλαδή τώρα όλοι έχουν "δικαίωμα στην έκφραση" με πολύ ευκολότερο τρόπο - γιατί παίζει ρόλο και ο τρόπος, μερικές φορές. Ουφ, είναι δύσκολο να είσαι διπλωμάτης τελικά

Το ζητήσατε, σας το φέραμε

Για την ka8y

(Mόνο του λεωφορείου μου βρίσκεται, ελπίζω να σε ικανοποίησα :-) Τέσσερις μέρες στην πόλη και ούτε μια φορά δεν μπήκα στο μετρό: λεωφορείο και περπάτημα, αρκετό περπάτημα)

Ακυρώστε το εισιτήριό σας παρακαλώ

Αυτό βλέπεται με υπόκρουση το La vie en rose απο την Piaf και εναλλακτικά με το Ne me quitte pas απο τη Natacha Atlas ή το Face a la mer του Calogero (αμα μάθω να ανεβάζω και μουσική στο blog, θα σας τα έχω έτοιμα)

Πες το μ' ένα post-it

Έψαχνα, έψαχνα μια εικόνα που να ταιριάζει με το προηγούμενο ποστ. Δε βρήκα τελικά και το ανέβασα σκέτο. Χτες το βράδυ όμως άναψε το λαμπάκι: "do it yourself". Et voila!


ΥΓ Έχω ολόκληρη συλλογή απο τέτοια post-it, κάποια στιγμή θα βάλω κι άλλα (σας το λέω γιατί σας βλέπω, έχετε τρομερή αγωνία να δείτε τη συλλογή μου, δεν κρατιέστε! Μην ανησυχείτε λοιπόν, ο καλλιτέχνης θα ικανοποιήσει το αίτημα του κοινού του ;-)