Αποστάγματα εbeerίας #1

Ήταν πολύ ωραίο, για όσο καιρό κράτησε.


Ακούγεται σαν κλασσική ατάκα χωρισμού, συνοδευόμενη απο την απαραίτητη ποσότητα λειωμένου eyeliner απο τη μια μεριά και απο γούρλωμα ματιών για να μη φανούν τα δάκρυα, απο την άλλη. Σε μένα εντούτοις, ήρθε σε άσχετη στιγμή.

It came to me καθώς άκουγα ένα τραγούδι "ζωντανό", απο συναυλία δηλαδή, στην οποία δεν είχα πάει. Αμέσως έκανα την εξής αντιπαραβολή με το παρελθόν: αν το άκουγα μερικά χρόνια πριν, αυτό που πιθανότατα θα σκεφτόμουν, θα ήταν "αχ γιατί να μην ξαναγίνει αυτή η συναυλία, να πάω, να το ακούσω". Τώρα όμως, η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε ακούγοντάς το, ήταν νοσταλγία για μια στιγμή που δεν έζησα και που χάθηκε, την οποία όμως δε θα ήθελα να επαναληφθεί. Ήταν πολύ ωραίο, για όσο κράτησε, για όταν έγινε. Πιθανή επανάληψη θα οδηγούσε σε σύγκριση με την εκείνη τη συναυλία, και το σκορ θα ήταν προδιαγεγραμμένο, συντριπτικά υπέρ της παλαιότερης.

Βαρεμάρα;

Φόβος;

Προκατάληψη;

Take your pick

Kαι για τέλος, ενα κοινωνικό μήνυμα, προσφορά του blog μας:


Για τους κατόχους iPod nano 3G, άλλη μια προσφορά, δύο μάλλον, εδώ κι εδώ.

united colours of february

Μετά απο το μαύρο του προηγούμενου ποστ, ας δοκιμάσουμε ένα άλλο χρωματάκι.

Τί θα λέγατε για λίγο άσπρο;

Για μια πολυχρωμία;

Για λίγο πορτοκαλί;

Για πολύ ροζ;

Εδώ κάνουμε ζουμ στη σκεπή με τα κεραμίδια

Κι εδώ, τέλος, θαυμάζουμε το πώς λίγο χιόνι μπορεί μέσα σ' ένα βράδυ να μεταμορφώσει μια ελιά σε κλαίουσα ιτιά...

Yes. We. Can.

Πιστέψτε με, μπορώ να φανταστώ όλα τα "κατά" αυτού του βίντεο και της ευρύτερης πολιτικής πίσω απο αυτό, καθώς και το πού πάει να "χτυπήσει" αυτόν που το βλέπει. Μου έχει καρφωθεί όμως στο μυαλό και νομίζω οτι είναι όντως άξιο θαυμασμού, ως πολιτικός λόγος, ως τραγούδι και ως...τη γενική αίσθηση που σου βγάζει.



Και μετά ξανασκέφτομαι, είναι δυνατόν ενας (υποψήφιος, έστω) πλανητάρχης, σήμερα, να είναι τόσο "καθαρός"; Και αυτό το nation που ακούω να επαναλαμβάνεται, γιατί μου χτυπάει λίγο περίεργα;

Όπως και να' χει, για ακούστε:

It was a creed written into the founding documents that declared the destiny of a nation.

Yes we can.

It was whispered by slaves and abolitionists as they blazed a trail toward freedom.

Yes we can.

It was sung by immigrants as they struck out from distant shores and pioneers who pushed westward against an unforgiving wilderness.

Yes we can.

It was the call of workers who organized; women who reached for the ballots; a President who chose the moon as our new frontier; and a King who took us to the mountaintop and pointed the way to the Promised Land.

Yes we can to justice and equality.

Yes we can to opportunity and prosperity.

Yes we can heal this nation.

Yes we can repair this world.

Yes we can.

We know the battle ahead will be long, but always remember that no matter what obstacles stand in our way, nothing can stand in the way of the power of millions of voices calling for change.

We have been told we cannot do this by a chorus of cynics...they will only grow louder and more dissonant ........... We've been asked to pause for a reality check. We've been warned against offering the people of this nation false hope.

But in the unlikely story that is America, there has never been anything false about hope.

Now the hopes of the little girl who goes to a crumbling school in Dillon are the same as the dreams of the boy who learns on the streets of LA; we will remember that there is something happening in America; that we are not as divided as our politics suggests; that we are one people; we are one nation; and together, we will begin the next great chapter in the American story with three words that will ring from coast to coast; from sea to shining sea --

Yes. We. Can.

(εγώ πάντως νομίζω οτι θα μείνω
στις τελευταίες τρεις λέξεις)