Χμφ

Οκ, εγώ δεν ήθελα να το κάνω αυτό, αλλά αφού η JoaN μου υπεσχέθη εκείνη την τρομερή λόμο με τις πολλαπλές λήψεις, τί να κάνω, θυσιάζομαι:


Πρώτον, δεν αντέχω με τίποτα το άρπα κόλλα. Το "εντάξει μωρέ, βάλτο τώρα αυτό εδώ και μετά βλέπουμε". Το ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Σε λάθος χώρα γεννήθηκα, όντως.


Επίσης, (άλλο) ένα πράγμα που με τσαντίζει απίστευτα είναι η θρασύτατη επιβολή του ατομικού συμφέροντος και γενικά ο υπερβολικός εγωισμός (ή μάλλον η υπερβολική βλακεία). Αφού μπορείς να παρκάρεις λίγο πιο μπροστά, κάνε χώρο και για κανέναν άλλον! Σκέψου λίγο οτι γύρω σου ζουν και άλλοι άνθρωποι! Δε είσαι μόνος σου επιτέλους σ' αυτή τη γη! Επίσης μη μας αναλύεις με κάθε λεπτομέρεια όλες τις πτυχές της πολύπλευρης προσωπικότητάς σου, δεν είμαστε ο ψυχαναλυτής σου, οι συνάδελφοί σου είμαστε! Ούτε κάν οι φίλοι σου!


Τρίτο και φαρμακερό, η νέα μόδα που θέλει νεαρούς και μη να μετατρέπουν τα κινητά τους σε ηχεία, χαρίζοντας σε όλους μας στιγμές απείρου κάλλους, με διάφορα χιτς της εποχής (ή αμανέδες και λοιπά ανατολίτικα ακούσματα, ανάλογα τη χώρα προέλευσης του μετανάστου) να φροντίζουν για τη διασκέδαση πάντων των επιβατών του βαγονιού του ηλεκτρικού ή του λεωφορείου (στο μετρό δεν μου έχει τύχει ακόμα, ίσως ευθύνεται ο θόρυβος που κάνουν οι ράγες)


Τέταρτο και ψιλοάσχετο, το παγωμένο τυρί στα ζεστά σάντουιτς του Εβερεστ. Αφού το βάζεις που το βάζεις στην τοστιέρα κυρία μου, άστο λίγο ακόμα να λιώσει το τυρί!


Πέμπτο και σχετικό: πότε θα καταφέρω το 36/36 στη λομο-κάμερά μου;


Κι άλλο ένα, επειδή τελευταία έχω αγανακτήσει, είναι πραγματικά ανυπόφορη, για να μην πώ ανήθικη, η αγένεια των γιατρών. Το "εγώ δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος, είμαι λειτουργός" να μην το θυμόμαστε μόνο όταν μας συμφέρει, ισχύει πάντα, οκ;

Αυτά!