Show and tell

Τί σπίτι; Δεν ήταν πάντα σπίτι. Ή μάλλον δεν ήταν πάντα σπίτι. Μη σε ξεγελάει η αυλή και η σιδερένια καγκελόπορτα. Ένα μπακάλικο στεγαζόταν στο ισόγειο (και το υπόγειο) του διόροφου, και στο πάνω μέρος ήταν η κατοικία του μπακάλη. Το μικρό μαγαζάκι ανθούσε τον πρώτο καιρό, μερακλής ο μπακάλης, σύντομα έγινε ο αγαπημένος της γειτονιάς. Νεόπλουτοι και γηραιές πρώην αριστοκράτισες αρέσκονταν να ανοίγουν τη βαριά πόρτα της εισόδου και να ακούν το καμπανάκι να τους καλωσορίζει στα σακιά με τα φασόλια, το ρύζι και στη γνώριμη, λίγο υγρή, μυρωδιά του δωματίου.

Στους τοίχους ξύλινες σανίδες στερεωμένες με περίτεχνα σιδερένια φορούσια, βαμμένα κυπαρισί, φιλοξενούσαν τις κονσέρβες και τα μικρά κουτιά. Μια ανοιχτόχρωμη ώχρα στόλιζε τους τοίχους του μαγαζιού, σαν αστάρι απλό περασμένη. Όταν έβαφε τον τοίχο ο Βαγγέλης είχε σκεφτεί να βάλει ένα χρώμα κάπως πιο σκούρο, το "αίμα του ταύρου", τελικά όμως τα λιγοστά παράθυρα υπερίσχυσαν των καλλιτεχνικών ανησυχιών του.

Στο υπόγειο τα κρασιά, τα τυριά και τα ευπαθή προϊόντα ξεκουράζονταν στη δροσιά. Οι πέτρες και τα τουβλάκια των θεμελίων φώτιζαν όταν οι πρωινές ακτίνες πέρναγαν απο το στενό φεγγίτη και ασκούσαν κάθε μέρα μια παράξενη γοητεία στο μικρό παραγιό του μπακάλη, καθώς τα κοίταζε καθισμένος στα σκαλάκια του υπογείου αγκαλιά με το γάτο του. Αν κατάφερνε να τη ξεκολλήσει απο το ράφι με τα κονκασέ, αγαπημένη θέση, καθόταν με τις ώρες, πρόσωπο προς το φεγγίτη, τυφλωμένος απο τον ήλιο και χαιδεύοντας το γάτο.

(συνεχίζεται)

ΥΓ Η ιστορία είναι με αφορμή την εικόνα της αρχής του ποστ, βασισμένη στην ιδέα της JoaN

:)