Νυχτερινές αναγνώσεις

Σαν τίτλος εκπομπής του Τρίτου ακούγεται, αλλά δε μου ‘ρχεται κάτι άλλο και βιάζομαι, πέφτει η μπαταρία. Άκου λοιπόν τί διάβασα μόλις τώρα, ανοίγοντας στο πρώτο κεφάλαιο:

Γιατί πολλές φορές τα προσχέδια είναι ωραιότερα απο το τελικό αντικείμενο και το δίχως άλλο πολύ πιο ενδιαφέροντα; Γιατί υπάρχει πολύ περισσότερη δύναμη σ' ετούτες τις ανολοκλήρωτες γραμμές, στα σχεδιάσματα, στις σκιαγραφημένες ιδέες, παρά στο προϊόν που αναζητά και στο οποίο μετά απο καιρό καταλήγει ο ζωγράφος;

Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι η γοητεία του ημιτελούς σκίτσου βρίσκεται στον λογοτεχνικό του χαρακτήρα, στο οτι ο πίνακας εξιστορείται μέσα απο τα χλιαρά του σωθικά. Γιατί εκείνη τη στιγμή τα σχέδια είναι ιδέες που αιωρούνται πριν αγκυροβολήσουν στο τελικό σωσίβιο. Υπάρχει το δίχως άλλο στα σχεδιάσματα μια αφήγηση του μελλοντικού πίνακα, αλλά και μια γέφυρα ανάμεσα στον πίνακα και τις ιδέες που τον γέννησαν, τα υλικά της πραγματικότητας που πρόκειται να ενσωματωθούν σ' αυτόν. Εκεί βρίσκονται επίσης και οι σχέσεις του ζωγράφου με το υλικό. Είναι καλύτερα τα σκίτσα απο τον μελλοντικό πίνακα επειδή δείχνουν το πείραμα, επειδή απεικονίζουν την αναζήτηση, επειδή υπάρχει σε αυτά ένα ξετύλιγμα των εναλλακτικών λύσεων και των παραλλαγών γύρω απο αυτό που το δίχως άλλο θα γίνει ένα, μόνο ένα, το τελικό αποτέλεσμα.

Είναι καλύτερα, γιατί σ' αυτά δεν προεικονίζεται μόνο το αποτέλεσμα, αλλά ενυπάρχει και η αναζήτηση.

(αντιγραφή απο "Το ποδήλατο του Λεονάρντο" του Paco Ignacio Taibo II, εκδ. Άγρα)

Πάω να συνεχίσω :)