Ο καλλιτέχνης έχει χρέος να δημιουργεί ωραία πράγματα, και θα'πρεπε τίποτα να μη βάζει μέσα σ' αυτά απο την ιδιωτική του ζωή.
Ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι αντικρύζουν την τέχνη σαν μια μέθοδο αυτοβιογραφίας. Έχουμε ξεχάσει την αφηρημένη έννοια του ωραίου.
Κάποια μέρα θα δείξω στον κόσμο τί είναι - και γι΄αυτό το λόγο ο κόσμος ποτέ δε θα δει το πορτραίτο μου του Ντόριαν Γκραίυ.
Σε ποιά εποχή είπαμε έζησε ο συγγραφέας; 1854-1900...
14.8.07
Αυτοβιογραφική τέχνη;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
15 σχόλια:
Νννναι. Οκ. Ό,τι πείτε.
Σοβαρά τώρα. Από τη στιγμή που το ωραίο και η ομορφιά γενικότερα βασίζεται καθαρά σε υποκειμενικά κριτήρια (διαφωνώ στην ύπαρξη της αφηρημένης έννοιας του ωραίου) είναι αδύνατο να βγει ο καλιτέχνης από το έργο το οποίο δημιουργεί.
Υ.Γ. Ωραίο θεματάκι έπιασες βρε.
Υ.Γ.2 Το βρήκαμε το κουμπάκι; Μπράαααααβοοοοοοο!!!!! :P
Εγώ πάλι συμφωνώ στα περί υποκειμενικότητας του ωραίου, αυτό όμως που νομίζω οτι εννοεί ο Wilde είναι οτι ενα έργο τέχνης που το καταλαβαίνει μόνο ο καλλιτέχνης (ναι, με δυο 'λ' γράφεται) δεν έχει νόημα.
Γι αυτό μάλλον και ο καλλιτέχνης ο οποίος μιλάει στο κείμενο αυτό, δε θέλει να εκθέσει το πορτραίτο του Ντόριαν, πρώτον λόγω του ότι, όπως λέει και παραπάνω στο βιβλίο, μέσα σ' αυτό έχει βάλει τόσο πολύ απο τον εαυτό του (οπότε το έργο είναι βαθύτατα αυτοβιογραφικό) και δεύτερον διότι, συμφωνα με το βιβλίο πάντα, αρνείται να ξεγυμνώσει την ψυχή του στα ρηχά και ανίδεα μάτια του κόσμου (καθώς θεωρεί οτι δεν θα το καταλάβουν - μια μεγαλομανία την είχε ο γλύπτης εδώ που τα λέμε). Γι΄αυτό και λέει "εχουμε" ξεχάσει την αντικειμενική έννοια του ωραίου, καθώς και ο ίδιος αντικρύζει την τέχνη σα μια μέθοδο αυτοβιογραφίας.
Επανερχόμενη λοιπόν, πιθανώς εδώ ο συγγραφέας εμμέσως υποστηρίζει το "τέχνη για την τέχνη" έναντι μιας τέχνης κατανοητής μόνο απο τον ίδιο το δημιουργό της.
Αυτό βέβαια δεν ξέρω κατα πόσο στέκει, μιας και ενα απο τα βασικά γνωρίσματα οποιασδήποτε μορφής τέχνης, είναι οτι ο καλλιτέχνης τη δημιουργεί έχοντας στο νου του ενα σκοπό, μια ιδέα, αυτός όμως που έρχεται σε επαφή με το έργο το ερμηνεύει όπως θέλει, είτε είναι μια ζωγραφιά, ή ενα μουσικό κομμάτι ή μια ταινία.
Τέλος, έχω την εντύπωση οτι ο κάθε καλλιτέχνης, εντέλει, δημιουργεί λειτουργώντας 'αυτοβιογραφικά', με τον τρόπο που του υπαγορεύει ο εσωτερικός του κόσμος, και όχι σκεπτόμενος την αντίδραση του κοινού(διότι τότε θα λεγόταν έμπορος) έχει όμως πάντα μια αγωνία για το πώς θα φανεί αυτό στον κόσμο. Στο κάτω κάτω, αυτοί είναι ο τελικός αποδέκτης του έργου του, σε αντίθετη περίπτωση δε θα είχε λόγο να εκθέτει τα έργα του, θα τα κλείδωνε σε καμια αποθήκη.
Το θέμα νομίζω είναι πόσο καλή ισορροπία μπορεί να κάνει μεταξύ της εσωτερικής του αυτής παρόρμησης για έκφραση και της προσπάθειας του για επικοινωνία με το (ευρύ) κοινό.
(και όποιος άντεξε να το διαβάσει όλο αυτό, είναι ήρωας)
Εγω το διάβασα αλλα δεν ειμαι καλλιτέχνης
Ο καλλιτέχνης έχει χρέος να δημιουργεί ωραία πράγματα, και θα'πρεπε τίποτα να μη βάζει μέσα σ' αυτά απο την ιδιωτική του ζωή. = Πολύ σωστά...ΤΕΧΝΗ αμερόληπτης αντικειμενικοτητας..
Η Τέχνη της Τέχνης...
Βρε καλως τα παιδια τα υποχθόνια! γυρισες επιτελους μικρη μου και μ' ειχε φαει αυτρος ο αχαίρευτος ο Πλούτωνας, που ειναι η ερωμενη μου και που ειναι η ερωμένη μου. Καλως ήρθες λοιπον, σε λιγο ανεβαζω οποστ επανοδου (σας)... φιλακι.
Υπάρχει άνθρωπος που δημιουργεί χωρίς να επηρεάζεται από την ιδιωτική του ζωή;
Συμφωνώ με το ποστ εν μέρει,
διαφωνώ με το χρόνο που διάλεξες να το γράψεις...
Καλοκαίρι έχουμε είπαμε;
Άσε για το φθινόπωρο αυτές τις σκέψεις, τότε που η τέχνη κυλά ολόγυρά μας και η αφηρημένη έννοια του ωραίου ζωγραφίζεται σε ένα κίτρινο φύλλο, νεκρό, που κυλά στο δρόμο στο φύσημα του ανέμου.
καλλιτέχνης που δεν βάζει από τον εαυτό του;;;; αυτό με τίποτα, αν θες Όσκαρ Ουάιλντ διάβασε τον ευτυχισμένο πρίγκιπα ;)
@[germanos]: είσαι όμως ήρωας :):):)
@lockheart: χμμμ, δεν είμαι σίγουρη οτι καταλαβαίνω ακριβώς τί εννοείς 'αντικειμενική τέχνη', κάτι μου λέει όμως οτι είναι ενα μεγααάλο θέμα...
@σπύρο σεραφείμ: ω Τέχνη :D
@auburn kate: καλώς σε βρήκα :)
@klearchos: καλώς τον! Οχι, δε νομίζω οτι υπάρχει άνθρωπος που να δημιουργεί χωρίς να επηρεάζεται απο την ιδιωτική του ζωή...
@aggelos spyrou: ααα, να μου πείτε πότε σας βολεύει να τα δημοσιεύω, να ξέρω κι εγώ! Καλέ, αφού τώρα μου 'ρθε, τί να κάνω, να το βάλω στο ψυγείο να σας το βγάλω με τα πρώτα κρύα; Με τα πρωτοβρόχια; Θα έχει μπαγιατέψει μέχρι τότε! Χεεχε
@street spirit: τον έχω διαβάσει τον Ευτυχισμένο Πρίγκηπα. Όπως είπα και στον Κλέαρχο παραπάνω, όχι, δε νομίζω οτι η Τέχνη είναι ανεπηρέαστη απο τον 'εαυτό' του καλλιτέχνη. Το θέμα όμως δεν είναι μόνο αυτό, είναι και κατά πόσο το έργο γίνεται κατανοητό απο το κοινό, καθώς και το αν ο καλλιτέχνης δημιουργεί για τον εαυτό του ή για το κοινό του...Είναι ολίγον τι μπέρδεμα αυτό το βιβλίο...γενικά ο Ουάιλντ ώρες ώρες είναι 'περίεργος'
Και όμως... ο Wilde είναι τόσο διδακτικός...
Εν πάση περιπτώσει, είναι μέρος του ρεύματος του αισθητισμού, γι' αυτό και εκφράζει απόψεις όπως "Η τέχνη είναι άχρηστη". Οι καλλιτέχνες είναι μέρος του κοινωνικού συνόλου και εκφράζουν τις προσωπικές αλλά και τις ανησυχίες της κοινωνίας της εποχής τους. Εξώ από αυτό το πλαίσιο δεν μπορούμε να τους κρίνουμε.
Το "αντικειμενικά" ωραίο ψάχτε το στον μοντερνισμό που είναι πολύ εσωστρεφής στο σύνολό του-χαρακτηριστικό και αυτό του 21ου αι. Στο μεταμοντερνισμό είναι εμφανές ότι ο καλλιτέχνης διαλέγεται έντονα με τα σύγχρονα ζητήματα της κοινωνίας. Ρίχτε απλά μια ματιά στις φωτογραφίες της Benetton.
υ.γ. Από καιρό ήθελα να σχολιάσω. Συγγνώμη για το μακροσκελές σχόλιο.
Ωχ, ξέχασα να καταλήξω κάπου. Το αντικειμενικά ωραίο ίσως και να υπάρχει. Αντικειμενικά κριτήρια όμως για να το εντοπίσουμε δε θα έχουμε ποτέ!
αυτά και ευχαριστώ για τη φιλοξενία:)
Kiara αυτό δεν ήταν σχόλιο, ήταν κοινωνικοκαλλιτεχνική ανάλυση!!! :)
Εγώ αυτό που συνειδητοποιώ είναι οτι ο Γουάιλντ είναι μέγας προβοκάτορας (πιθανότατα δεν είναι αυτή η σωστή λέξη, αλλά έχω κολλήσει τώρα): πολλές φορές πετάει κάτι τέτοια περίεργα μόνο και μόνο για να το αντικρούσει μετά, με το στόμα ενός άλλου ήρωα, ή για να σε βάλει σε σκέψεις...Πολύ μ' αρέσει!
Τι μου θύμισες τώρα! Το χειρότερό μου... άμα αποδίδουν λόγια του λόρδου στον ίδιο το Wild. Ε δεν μπορώ να δεχτώ ότι είναι άποψή του Wild πως ο καλύτερος τρόπος να απαλλαγείς από έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν! Δηλαδή έλεος, κρίμα, τέτοιος καλλιτέχνης και αυτό βρήκαμε να θυμόμαστε;
Ευχαριστώ για το κουράγιο σου αγαπητή proserpina. Κι εγώ αγαπώ πολύ τον Wild!:)
Δημοσίευση σχολίου