15.12.07

Μια αλλιώτικη χριστουγεννιάτικη ιστορία


όπως τη διηγούνται οι Abbie Gale στον τελευταίο δίσκο τους. Για προσέξτε:


Unset time. Unset place.
Not necessarily a spot in history. The darkest time of humanity. The darkest season of earth. Nothing grows. Nothing evolves. Darkness covers almost all land. Unknown if there are any plants or animals Cause they cannot be seen. And right in the middle of dark a small place where humans live or something that reminds of living. They live in fear, dream of fear they give birth to fear. No hope in their aching hearts. No smile on their broken faces. And this goes on and on for years and years and years… And as they fear more and they lose hope the dark comes closer and closer. They never touch it, never enter it. Until they day that Danko is born. His parents do not differ from other members of the tribe, oh but Danko does. He Hopes. And Fears. But still Hopes. And he grows up.And the little boy becomes a man. And he gets sick of fear. He gets bored of not exploring. Not the dark but his heart. His Burning Heart. And day after day frightened people listen to a man called Danko forcing them to move. Everyone thinks it’s madness. But Danko is very serious. He never seems to fear, never seems to regret. And some day more and more live off his hope. And begin to move. They take sticks on fire and they have Danko ahead. Everyone is moving now. Moving into the dark. Danko is always ahead, shouting to go on. And now the dark gets deeper. It’s aching to move now. Feet heavy. Hearts beating fast. But not Danko’s. Sometimes he turns back to them and they see his face, listen to his words. Probably they fear Danko more than they fear dark. And they go on and on. Light spreads in the heart of black fog. But dark now plays its dirtiest tricks and hearts begin to freeze. And more and more are screaming to go back. Things get out of control. No order in the moving tribe now. They start to blame him. But Danko will not step back, even now… He rips off his own heart from his wonderful chest. Bleeding he holds it up and everyone sees the most hopeful light they had ever seen. Danko’s Burning Heart gives them hope. And they go on really fast. No one screams now. Danko is bleeding. The world starts to fade away. He looks to his heart and still feels close to it. His pace is steady. His heart is burning, leading the way. And after a while Dark begins to scatter and dawn comes A bright reddish Dawn, the first one in centuries. Everyone is cheering now. Everyone hopes. And they are so happy they cannot see a young man’s dead body lying among them beside a Heart that’s still burning its last sparkles….



Πόση σημασία έχεις δώσει άραγε στις θυσίες των άλλων; Πόσα απο αυτά που θεωρείς δεδομένα τα χρωστάς σε κάποιον, άγνωστο; Αξίζει να θυσιάζεσαι χωρίς "ανταπόκριση"; Κάνεις μια θυσία για κάποιον ή για κάτι;


ΥΓ Το τραγούδι αυτό, το Danko, το ακούτε απο τη σελίδα τους (πατάτε το play δίπλα στο "2") ή απο το myspace. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Abbie Gale που μου θύμισαν το υπέροχο αυτό διήγημα του Μαξίμ Γκόρκυ "Η φλεγόμενη καρδιά του Ντάνκο".

7 σχόλια:

kiara είπε...

Είναι απογεύματα που εκεί που πάει να βουτήξει ο ήλιος στ' άπειρο μπορείς ακόμη να διακρίνεις ανάμεσα στα πορτοκαλιά σύννεφα τις στάχτες από την καρδιά του Ντανκό...

Ας μου επιτραπεί να αφήσω κάτι εδώ που έγραψα πριν 5 χρόνια περίπου...

Βρέχει έξω!
Κι εγώ αναρωτιέμαι από πού να προέρχεται άραγε η βροχή;
Ο αγέρας μου απαντάει:
"Όταν η καρδιά καίγεται από πόνο,
η ψυχή κλαίει γεμάτη θλίψη
και τα δάκρυά της γίνονται σταγόνες!
Σταγόνες που δεν έχουν πού να πάνε
και απλά ταξιδεύουν στο άγνωστο!
Κι είναι πολλές αυτές οι σταγόνες,
γι' αυτό μαζεύονται όλες στον ουρανό
και φτιάχνουν τα σύννεφα.
Και τα σύννεφα γίνονται βροχή,
γιατί χρειάζεται να ξεπλυθούν τα φύλλα των δένδρων,
που 'ναι γεμάτα στάχτες απ' την καρδιά
που έχει πια καεί.
Τις στάχτες τότε τις παίρνει ο καλός Θεός
και φτιάχνει άλλες καρδιές...
που στάζουν ζωή... και αίμα!"

ευχαριστώ...

Φράνσις είπε...

έγραψες κυρα του κατω κόσμου.Φ¨αινεται ο αχαίρευτος δεν ε΄χει σβήσει το διανοητικο σου κεράκι..μπραβο.Αξίζει να θυσιαζόμαστε για κα΄τι, νομίζω ή για καποιον. Αλλα φοβάμαι proserpinούλι μου ότι παντοτε δεν κανουμε τίποτα ΕΝΤΕΛΩΣ ανιδιοτελώς.Ποτέ. Ισως γιαυτο ολοι οι ευεργετες της ανρθωποτητας είχαν μια μεγαλη ή μικρή πίκρα όταν δεν τους απέδιδνα εύσημα.Εστω ενα ευχαριστώ. Δνε την ήξερα την ιστορία. Φιλι.

exitmusician είπε...

Abbie Gale. Νέα μεγάλη ελπίδα. Το κειμενάκι θα μπορούσε να είναι και αυτοπροσδιοριστικό ως προς το ρόλο που φαντάζονται ότι μπορούν να έχουν στα μουσικά πράγματα της Ελλάδας.

Aggelos Spyrou είπε...

Μου θύμισες τώρα...

Η θυσία εμπεριέχει την αυταπάρνηση και τον ολοκληρωτισμό.

Aggelos Spyrou είπε...

Επίσης, καλές γιορτές! :)

proserpina είπε...

@kiara: όου, αυτό με τις στάχτες του Ντάνκο είναι αρκούντως ανατριχιαστικόν, με την καλή έννοια. Και ποιήτρια, kiara; :)

@auburn kate: κι εγώ αυτό φοβάμαι...

@exitmusician: ωραίοι, ωραίοι...me likes...είδες τί παιδιά βγάζει η Πάτρα; Ε, φανταστικέ πατέρα; looool

@aggelos spyrou: οκ για την αυταπάρνηση, στον ολοκληρωτισμό θέλω μια μετάφραση. Καλές γιορτές και σε σένα :)

Ανώνυμος είπε...

η κοινωνία, ο κόσμος, όλοι μας χρειαζόμαστε έναν Danko και όμως ο καθένας μας μπορεί από τις καταστάσεις να γίνει ο επόμενος Danko. Σ'ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες μαζί μας αυτήν την ιστορία. Τίποτα δεν έχει κερδηθεί χωρίς θυσία.
Καλυτερότερη χρονιά, γεμάτη φως ;)