Περιμένοντας το φορτηγό

Βλέπει κανείς τίποτα; Κάνει και μια κούρμπα ο δρόμος και δεν έχω ορατότητα...Ε, Διονύση, πότε είπε οτι περνάει αυτός;


(κάντε εναν κόπο να δείτε το βιντεάκι ντε...)

Μια αλλιώτικη χριστουγεννιάτικη ιστορία

όπως τη διηγούνται οι Abbie Gale στον τελευταίο δίσκο τους. Για προσέξτε:


Unset time. Unset place. Not necessarily a spot in history. The darkest time of humanity. The darkest season of earth. Nothing grows. Nothing evolves. Darkness covers almost all land. Unknown if there are any plants or animals Cause they cannot be seen. And right in the middle of dark a small place where humans live or something that reminds of living. They live in fear, dream of fear they give birth to fear. No hope in their aching hearts. No smile on their broken faces. And this goes on and on for years and years and years… And as they fear more and they lose hope the dark comes closer and closer. They never touch it, never enter it. Until they day that Danko is born. His parents do not differ from other members of the tribe, oh but Danko does. He Hopes. And Fears. But still Hopes. And he grows up.And the little boy becomes a man. And he gets sick of fear. He gets bored of not exploring. Not the dark but his heart. His Burning Heart. And day after day frightened people listen to a man called Danko forcing them to move. Everyone thinks it’s madness. But Danko is very serious. He never seems to fear, never seems to regret. And some day more and more live off his hope. And begin to move. They take sticks on fire and they have Danko ahead. Everyone is moving now. Moving into the dark. Danko is always ahead, shouting to go on. And now the dark gets deeper. It’s aching to move now. Feet heavy. Hearts beating fast. But not Danko’s. Sometimes he turns back to them and they see his face, listen to his words. Probably they fear Danko more than they fear dark. And they go on and on. Light spreads in the heart of black fog. But dark now plays its dirtiest tricks and hearts begin to freeze. And more and more are screaming to go back. Things get out of control. No order in the moving tribe now. They start to blame him. But Danko will not step back, even now… He rips off his own heart from his wonderful chest. Bleeding he holds it up and everyone sees the most hopeful light they had ever seen. Danko’s Burning Heart gives them hope. And they go on really fast. No one screams now. Danko is bleeding. The world starts to fade away. He looks to his heart and still feels close to it. His pace is steady. His heart is burning, leading the way. And after a while Dark begins to scatter and dawn comes A bright reddish Dawn, the first one in centuries. Everyone is cheering now. Everyone hopes. And they are so happy they cannot see a young man’s dead body lying among them beside a Heart that’s still burning its last sparkles….



Πόση σημασία έχεις δώσει άραγε στις θυσίες των άλλων; Πόσα απο αυτά που θεωρείς δεδομένα τα χρωστάς σε κάποιον, άγνωστο; Αξίζει να θυσιάζεσαι χωρίς "ανταπόκριση"; Κάνεις μια θυσία για κάποιον ή για κάτι;


ΥΓ Το τραγούδι αυτό, το Danko, το ακούτε απο τη σελίδα τους (πατάτε το play δίπλα στο "2") ή απο το myspace. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Abbie Gale που μου θύμισαν το υπέροχο αυτό διήγημα του Μαξίμ Γκόρκυ "Η φλεγόμενη καρδιά του Ντάνκο".

Είμαι εγώ πολύ ναΐφ ή η ζωή πολύ σκληρή;

Καιρός είναι να δει το μπλογκ τούτο ενα ποστ της προκοπής. Δημοσιεύω λοιπόν το παρακάτω: δεν είναι δικό μου, μου ζητήθηκε όμως να το ανεβάσω εδώ

Χάσματα

Τελικά οι περισσότεροι ζούμε στο χρυσό μας κλουβί. Τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς. Σκέφτομαι όσοι έχουν παιδιά να τα πάνε μια εκπαιδευτική εκδρομή δυτική αττική: Άνω Λιόσια, Ζεφύρι, Φυλή…(πρωινές ώρες που είναι πιο ακίνδυνα). Να μην τολμήσει να ξαναπεί κακομαθημένο : δεν σας θέλω για γονείς μου…

Γιατί υπάρχει τέτοιο χάσμα μεταξύ περιοχών; Ανθρώπων; Δουλειάς και σπουδών; Γιατί δε μαθαίνουμε χρήσιμα πράγματα στη σχολή; Και γιατί να θέλεις κάτι τόσο πολύ που δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι;

Να αναφέρω μόνο, ότι ήταν το όνειρό μου. Από μικρή. Το πραγματοποίησα με τον πιο γρήγορο τρόπο και όσο καλύτερα μπορούσα. Πίστευα πως έχω ταλέντο για αυτό το επάγγελμα και να’ μαι τώρα, πρώτο χρόνο, 22 χρονών δασκάλα πρώτης δημοτικού σε σχολείο της δυτικής αττικής.

Το ξέρατε πως υπάρχουν τόσο κοντά μας πολλοί γονείς που δεν έχουν τελειώσει δημοτικό;

Το ξέρατε πως τα γυφτάκια πάνε σχολείο; Τα κανονικά. Τα βρόμικα, που μιλανε τη γλώσσα τους, που παντρεύονται στα 13 τους. Που οι μαμάδες τους φοράνε μαντήλες και πέδιλα με κάλτσες.

Ποιος μιλάει για ρατσισμό; Έχει κάνει μάθημα σε χοντρή γυφτισσα που έχει μείνει 2 φορές στην πρώτη δημοτικού, και πηγαινοέρχεται με μερσεντές με φιμέ τζάμια, σε κοιτάει με θράσος και σου λέει «δεν το κατάλαβα να μου το τσαναπείς.» ενώ το έχεις πει ηδη υπομονετικά, αυστηρά, ευγενικά 5-10 φορές (πραγματικά 10 φορές το ίδιο πράγμα) και αν της πεις τελικά «στο είπα Κων/να μου, θα βάλεις σε ένα κουτάκι και το ένα και το μηδέν, σε ένα –όχι χωριστά, δεν στο ξαναλέω» να σε φτύνει! Στο πρόσωπο. Και να έχεις στην τάξη άλλα 5 γυφτάκια, 6 αλβανάκια και άλλα 6 ελληνάκια να σε κοιτάνε. Και δεν είμαι από αυτές που δεν μπορούν να επιβληθούν στην τάξη και κάνουν πάρτυ τα παιδιά…

Γιατί να έρχομαι σε επαφή με μαμάδες 23 χρονών με χαλασμένα δόντια, με δύο παιδιά, που την δέρνει ο άντρας της και ενώ έχει τελειώσει β’ γυμνασίου να μου λέει «δεν μπορώ να τον βοηθήσω γιατί τα μπερδεύω τα γράμματα και εγώ…»

Γιατί δε μας είπε κανείς ότι θα αντιμετωπίσουμε τέτοια; Και γιατί δε μας είπανε πώς να φερθούμε;;

Τι πρέπει να κάνουμε;

Και να σας πω κάτι; Γιατί πρέπει να αντιμετωπίζει αυτά ένας δάσκαλος; Είναι πολλά.. Πάρα πολλά και είναι τρομερά δύσκολο. Να φέρεσαι πάντα με κέφι, καλοσύνη και ευγένεια για να έχουν ένα σωστό πρότυπο αυτά τα παιδιά. Να είσαι όσο αυστηρός πρέπει (γιατί τα μικρούλια είναι ευαίσθητα και σου πατάνε εύκολα τα κλάματα).. Να σπας το κεφάλι σου να βρεις με τι τρόπο θα μάθουν αυτό η εκείνο και τι παραπάνω μπορείς να κάνεις για να είναι ενδιαφέρον το μάθημα… Να προχωράς την ύλη γιατί οι άλλοι δάσκαλοι που είναι μόνιμοι και κράτησαν τα καλά και έξυπνα παιδιά και που οι τάξεις τους θα χρησιμοποιηθούν πειραματικά, προχωράν την ύλη και ο διευθυντής σε πιέζει. Τι κάνεις άμα εξηγείς κάτι που σου φαίνεται τόσο απλό 10 φορές με 10 διαφορετικούς τρόπους και δεν το καταλαβαίνουν; Τι κάνεις;

Και μετά έχεις και το κάθε πιτσιρικάκι με τα προβλήματά του. Ένας μικρός έχει φυλακισμένο μπαμπά και σου έρχεται μέρες με πρησμένα ματάκια και δαρμένο. Η μαμά του άλλου σου λέει με φυσικότητα « Το δέρνω, (με ύφος, μη νομίζεις ότι δεν κάνω ότι καλύτερο για το παιδί μου) το δέρνω για να μάθει, αλλά αυτό…» και όταν πας κοντα του καλύπτει το κεφάλι του με τα χέρια του φοβισμένο. Ένας αλβανός δεν καταλαβαίνει καθόλου ελληνικά και συ να μην το’ χεις μυριστεί και να τα παίρνεις όταν «δε σ’ ακούει και σε κοιτάει κιόλας μ’ αυτό το βλέμμα το δήθεν αθώο». Γυφτάκια με τα οποία δεν μπορείς καθόλου να συνεννοηθείς και σε κοιτάνε με ένα αμήχανο χαμόγελο όλη την ώρα… Και ελληνάκια που έχουν διαβάσει στο σπίτι με τη μαμά και το μπαμπά και βαριούνται όταν εσύ εξηγείς για δέκατη φορά ότι το μηδέν είναι στρογγυλό, ένας κύκλος, σαν το Ο

puzzle

Κομμάτια του παζλ μου, το οποίο πριν λίγο συμπλήρωσε 25 κομμάτια, κρυμμένα μέσα σε στίχους που αγάπησα, σε νότες που σιγομουρμούρισα, σε μικρές φωτογραφίες στη μνήμη του κινητού…Η εκδρομή στο Μεσολόγγι πριν μερικά Χριστούγεννα και οι αντανακλάσεις της λιμνοθάλασσας – Το Freelove στην αγαπημένη εκτέλεση του Θοδωρή, την οποία ακόμα δεν έχουμε βρει και η βόλτα της οποίας έγινε το soundtrack, το προπέρσινο Πάσχα – Ο Πελαργός/σκουπιδοντενεκές στις Πετριές – Η αυλή του σπιτιού στο Πήλιο – Ο μικρός πρίγκηπας/δαχτυλοκουκλάκι με φόντο τη λευκή φλοκάτη – Τα βοτσαλάκια στο Κλιμάκι – Το τριαντάφυλλο στη χιονισμένη βεράντα – Το παρεό του καλοκαιριού και το τσαντάκι/ποτιστήρι – Ο Κόρτο – Ο Μπρούμελ, ο κούκλος Basset της Εύης – Η φωτό της αφίσας από την έκθεση στη Στοκχόλμη – Η θάλασσα στο Φλοίσβο –Τα σουβενίρ της Μαρίας και της Γωγώς από την Ολλανδία και τη Νέα Υόρκη – Τα ροζ post-it που φιλοξενούν τα λόγια αυτά – Το φλυτζάνι με τα μικρά γαλάζια λουλούδια που συνόδευε το περυσινό ποστ των γενεθλίων μου – Ο χρόνος που περνά και χάνεται - Η Νέλυ το κουνέλι της Αναστασίας- Τα slides του ppt της διπλωματικής – Ένα μικρό λαχανί βατραχάκι στο τζάμι της εξώπορτας – Μια σφηκοφωλιά στη βεράντα – Η Νίκη της Σαμοθράκης – Ο παπύ στο μπισκοτάκι – Το λιμάνι και η καινούργια πεζογέφυρα – Τα μήλα του Σεζάν και το δωμάτιο του Βαν Γκογκ – Τα κοντραμπάσα μετά τη συναυλία

Μια ατέλειωτη εκδρομή…

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να δημοσιεύονται τέτοιου είδους "ακαταλαβίστικα" ποστ. Ένιωθα όμως οτι το χρωστάω αυτό το ποστ. Στον εαυτό μου και σε όποιον καταλαβαίνει έστω και μια λέξη απο αυτά που γράφω.