Στο δρόμο για το σπίτι

Μαύρες κλωστές, γκρί και άσπρες
σε ενώνουν και σε χωρίζουν
απο τους άλλους κι απο σένα.

Το ταβάνι του βαγονιού, μπεζ και κοίλο,
με τα μαύρα πατουσάκια
απο τις αλουμινένιες σωλήνες,
μοιάζει τόσο άδειο.

Πάντα σου άρεσε να κοιτάς το ταβάνι του δωματίου
και να φαντάζεσαι εκεί τα έπιπλα σε άλλη διάταξη,
να κρέμονται προς τα κάτω.

Το μισό φεγγάρι
και το μοναχικό αστέρι στα δεξιά του,
πάνω απο τις κόκκινες σωλήνες του σταθμού,
περιμένει να μεγαλώσει
και να εμφανίσει στη στρογγυλή του επιφάνεια
το χαμογελαστό πρόσωπο.



Στη φωτεινή οθόνη όλα αυτά θα ενωθούν
και μ'ένα φύσημα θα σκορπιστούν,
μικρά σπασμένα καθρεφτάκια,
σ' όλες τις γωνιές του κόσμου.