Συχνάζεις στα μικρά καφέ

Τέτοιες μέρες περίπου, ενα χρόνο πριν, ανακάλυψε αυτό το καφέ. Της είχε κινήσει το ενδιαφέρον έτσι όπως το έβλεπε απ' έξω - όταν μάλιστα μπήκε μέσα, της άρεσε περισσότερο. Είναι περίεργο το πώς μερικές φορές ένιωθε να ταυτίζεται με άψυχα αντικείμενα ή χώρους.

Καθώς άνοιγε ο καιρός, το καφέ άρχισε να βγάζει τα τραπεζάκια του έξω και έμοιαζε με κισσό που απλώνεται οριζοντίως, στους κυβόλιθους του πεζόδρομου. Σύντομα, έγινε κομμάτι της καθημερινότητάς της. Περνούσε πάντα απο εκεί, καθόταν για λίγο ή για πολύ, δοκίμαζε τις νέες γεύσεις καφέ, συζητούσε με τον μπάρμαν για το πώς φτιάχνεται το σωστό αφρόγαλα, διάλεγε ομπρελίτσες για τα κοκτέιλ. Μέχρι που ήρθε ο Σεπτέμβριος.

Το μικρό καφέ άρχισε να μεταμορφώνεται, με ένα τρόπο που της προκαλούσε τρόμο. Λες κι έβλεπε έναν άνθρωπο, γνωστό της, να αλλάζει πρόσωπο σιγά σιγά. Άρχισε να μην το καταλαβαίνει πια - λες και δεν ήταν πια το γνωστό της, μικρό μαγαζάκι, αλλά ένα άλλο, ξένο. Λες και είχε κάτσει στο εκκρεμές ενός ρολογιού. Πότε την πέταγε δεξιά, πότε αριστερά, ποτέ στο κέντρο.

Αισθάνθηκε σαν την πρώτη φορά που πήγε να μπει σε σούπερ μάρκετ με αυτόματες πόρτες. Πλησιάζε, οι πόρτες άνοιγαν. Καθυστερούσε να μπει, οι πόρτες πήγαιναν να κλείσουν. Καθώς προχώραγε προς τα μέσα, άνοιγαν πάλι. Προσπάθησε να μην το σκέφτεται άλλο, είπε στον εαυτό της οτι η σχέση αυτή περνούσε απλώς μια κρίση, ήταν κάτι το φυσιολογικό.

Εκείνη όμως συνέχιζε να μην καταλαβαίνει: όταν το χαρμάνι του αγαπημένου σου καφέ δεν είναι καλό, δε σταματάς να πίνεις. Απλώς περιμένεις την επόμενη σοδειά. Το καφέ όμως έμοιαζε να έχει ξεγράψει το ρόφημα αυτό απο το μενού του. Στις αρχές Οκτωβρίου αποφάσισε να μην ξαναπάει.

Είχε μείνει σταθερή στην απόφασή της, μέχρι τις αρχές αυτου του μήνα. Ξαφνικά, ασυνείδητα, άρχισε να ξανασκέφτεται το μικρό της μαγαζάκι. Άρχισε δειλά δειλά να περνάει απ' έξω. Μια φορά χαιρέτησε βιαστικά και τον μπάρμαν.

Πηγαίνοντας το βράδυ προς το σπίτι της, το βλέμμα της έπεσε σε μια αφίσσα κολλημένη σε μια κολώνα της δεη, σε ενα μέρος που το μόνο που φιλοξενούσε, χρόνια τώρα, ήταν ανακοινώσεις για κηδείες και μνημόσυνα. Κάτω απο τη λάμπα του δρόμου το χαρτί γυάλιζε περίεργα, εκείνη όμως μπόρεσε να ξεχωρίσει τις χρωματιστές ομπρελίτσες που είχε καρφωμένες στα μαλλιά και τα ψιλά γραμματάκια πάνω στην αγαπημένη της κούπα που κράταγε επιδεικτικά μπροστά στην κάμερα.

Πέφτοντας να κοιμηθεί, το μυαλό της λες και είχε σταματήσει. Δεν ήξερε πια τί να σκεφτεί και τί να κάνει. Η τελευταία της σκέψη ήταν η ευχή η επόμενη μέρα που θα ξημερώσει να της παρουσιάσει μια λύση.

Ο ήλιος του πρωινού έκανε την πόλη να φαίνεται πιο λαμπερή. Τρέχοντας απο το τρένο στο λεωφορείο, και γυρίζοντας το click wheel στο κατάλογο με τους καλλιτέχνες, άρχισε να τραγουδάει το ρεφρεν. Το είχε στείλει αρκετές φορές σε άλλους, κάποια στιγμή έπρεπε να στο στείλει και στον εαυτό της. And nobody knows what's gonna happen tomorrow

Εν αναμονή λοιπόν...

ΥΓ1 Εκείνο το φορτηγό αργεί πολύ να περάσει.

ΥΓ2 Ναι, η Κούλα είναι η ηρωίδα.