Νυχτερινές αναγνώσεις

Σαν τίτλος εκπομπής του Τρίτου ακούγεται, αλλά δε μου ‘ρχεται κάτι άλλο και βιάζομαι, πέφτει η μπαταρία. Άκου λοιπόν τί διάβασα μόλις τώρα, ανοίγοντας στο πρώτο κεφάλαιο:

Γιατί πολλές φορές τα προσχέδια είναι ωραιότερα απο το τελικό αντικείμενο και το δίχως άλλο πολύ πιο ενδιαφέροντα; Γιατί υπάρχει πολύ περισσότερη δύναμη σ' ετούτες τις ανολοκλήρωτες γραμμές, στα σχεδιάσματα, στις σκιαγραφημένες ιδέες, παρά στο προϊόν που αναζητά και στο οποίο μετά απο καιρό καταλήγει ο ζωγράφος;

Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι η γοητεία του ημιτελούς σκίτσου βρίσκεται στον λογοτεχνικό του χαρακτήρα, στο οτι ο πίνακας εξιστορείται μέσα απο τα χλιαρά του σωθικά. Γιατί εκείνη τη στιγμή τα σχέδια είναι ιδέες που αιωρούνται πριν αγκυροβολήσουν στο τελικό σωσίβιο. Υπάρχει το δίχως άλλο στα σχεδιάσματα μια αφήγηση του μελλοντικού πίνακα, αλλά και μια γέφυρα ανάμεσα στον πίνακα και τις ιδέες που τον γέννησαν, τα υλικά της πραγματικότητας που πρόκειται να ενσωματωθούν σ' αυτόν. Εκεί βρίσκονται επίσης και οι σχέσεις του ζωγράφου με το υλικό. Είναι καλύτερα τα σκίτσα απο τον μελλοντικό πίνακα επειδή δείχνουν το πείραμα, επειδή απεικονίζουν την αναζήτηση, επειδή υπάρχει σε αυτά ένα ξετύλιγμα των εναλλακτικών λύσεων και των παραλλαγών γύρω απο αυτό που το δίχως άλλο θα γίνει ένα, μόνο ένα, το τελικό αποτέλεσμα.

Είναι καλύτερα, γιατί σ' αυτά δεν προεικονίζεται μόνο το αποτέλεσμα, αλλά ενυπάρχει και η αναζήτηση.

(αντιγραφή απο "Το ποδήλατο του Λεονάρντο" του Paco Ignacio Taibo II, εκδ. Άγρα)

Πάω να συνεχίσω :)

Live your myth in Paros - Part Lomo

Αφιερωμένο εξαιρετικά ;)

Asphyxiated

Αυτό το πηγάδι φαίνεται να είναι πολύ βαθύ τελικά. Γεμίζει, γεμίζει, αλλά δεν ξεχειλίζει. 'Ωσπου σε ανύποπτο χρόνο, πέφτουν λίγες στάλες και τα νερά αρχίζουν να τρέχουν. Τα σταματάς μια. Τα σταματάς δυο. Πάνω που πιστεύεις οτι η τρίτη θα είναι και η φαρμακερή, το πηγάδι φαίνεται και πάλι άδειο. Έχει όντως αδειάσει; Ή θα αρχίσει πάλι τα ίδια και ξαφνικά θα πλημμυρίζει και οι γείτονες θα κοιτούν έκπληκτοι τα νερά να γεμίζουν τις αυλές τους;

Τελικά είναι όντως καλό να πλησιάζεις τον πάτο: απο κει και μετά το μόνο που θα μπορείς να κάνεις θα είναι να ανέβεις. Το 'χεις ξανακούσει, το ξέρω, για δες όμως που κατάφερες να κάνεις και μια θετική σκέψη μέσα σ' αυτό το χάλι. Μπράβο παιδί μου, πάντα τέτοια.

Should I stay or should I go now

Παίρνεις τη ζυγαριά, τα βάζεις απο τη μια, τα βάζεις κι απο την άλλη, άκρη δε βρίσκεις. Κατάσταση "ποιός στ' αλήθεια είμαι γω και που πάω" και πάλι, πάνω που έλεγες οτι καλά είμαστε εδώ. Και δηλαδή, όταν όλοι σου λένε φύγε, εσύ γιατί μένεις; Θα μου πεις, οι άλλοι θα διαλέξουν για σένα; Όχι, αλλά, να, ξέρεις, with a little help from my friend κλπ.

Είναι ισχυρό επιχείρημα το "σε λίγο σίγουρα θα βαρεθείς οπότε φύγε όσο είναι νωρίς ακόμα"; Είναι ρομαντικό να λες "μαα, αφού μου αρέσει!";. Μήπως τελικά έχουν δίκιο, και όταν πάψει όντως να σου αρέσει θα είναι πολύ αργά; Άσε που γενικώς είναι λίγο αργά το όλο πράγμα, δηλαδή, αλλά τέλος πάντων.

Που σταματά η πραγματικότητα και πού αρχίζει ο κυνισμός, πού τελειώνει το αντικειμενικό και ξεκινά το υποκειμενικό, πού θα βρεις τα κατάλληλα κριτήρια, πού είναι η έξοδος να φύγω; Οχι, οχι, δε φεύγουμε, εδωωω θα μείνεις να τα ξεκαθαρίσουμε.

Όπως και να 'χει, μην καταλήξεις σαν τον άλλο, που διηγείται ξανά και ξανά: "εμένα κάποτε με ήθελε μια όμως εγώ δεν την ήθελα, μου άρεσε μια άλλη στην οποία δεν άρεσα". Διότι ξέρεις πώς τελειώνει και σε βλέπω που ήδη χαμογελάς πριν ακούσεις "όταν όμως γύρισα στην πρώτη, αυτή δε με ήθελε πια"

Το καλοκαίρι θα 'ρθει (και θα 'ναι μέρα Παρασκευή)

Όταν τα δρομολόγια των πλοίων στο λιμάνι κάνουν την κίνηση (στον Πειραιά) αφόρητη.

'Οταν οι ένστολοι σκάνε μύτη στο γραφείο με πολιτικά (και μένουν με αυτά όλη τη μέρα).

Όταν βγαίνοντας απο το τρένο γεμίζεις μελανιές στα πόδια απο τις βαλίτσες (των άλλων).

Όταν οι συνάδελφοι φέρνουν τα παιδιά τους στο γραφείο και φεύγουν (πολύ) νωρίτερα.

Όταν το μόνιμο θέμα στις συζητήσεις είναι η άδεια (ή η μη-άδεια).

Όταν χαζεύεις με τις ώρες στο ράφι με τα αντηλιακά και τα χανσαπλαστ (άτιμα πέδιλα).

Τότε ναι, νομίζω οτι έχεις αρκετά στοιχεία για να συμπεράνεις οτι, όντως, το καλοκαίρι είναι εδώ. Το πού είσαι εσύ, είναι άλλο θέμα.

Mwb

Το Μωβ απέκτησε και δίδυμο αδερφάκι, για να δούμε λοιπόν, είναι η dslr ανώτερη; (φυσικά και είναι, τί συζητάμε τώρα). Πάμε, δυνατά:

Γι’ αυτή την πόλη ζω,



γι’ αυτή την άδικη πόλη,




γι’ αυτόν τον ήλιο που αγαπώ και μισώ,



γι’ αυτό το δέντρο που τον τάφο μου θα ορίσει


Γι’ αυτά τα μάτια ζω,



γι’ αυτά τα μάτια που δακρύζουν για μένα


Γι’ αυτή τη θάλασσα ζω


Εδώ δεν έχουμε τρένα



Οκ, βγήκα λίγο εκτος θέματος. Ας μείνω λίγο έξω ακόμα, λοιπόν:

Ενα ψαράκι, δυο ψαράκια...

τρία ψαράκια και: Έχοντας πια εξελίξει το ποσοστό μας σε 35/36 μένει να θυμόμαστε να βάζουμε φλας όταν το τοπίο είναι κάπως σκοτεινό. Ελπίζω οτι μετά απο 2-3 φιλμ ακόμα θα το έχω καταφερει κι αυτό..

Μέχρι τότε:



Οι πόρτες στην Ασωμάτων έχουν πολύ ενδιαφέρον τελικά



Και μέσα απο τζάμι είναι συμπαθητική η ποιότητα



Τα 'πράσινα' φώτα πολύ μου άρεσαν!



Απο χρώμα καλά πάμε



Η φωλιά με τις κάμπιες



Είχες δίκιο τελικά, βγήκαν πολύ ωραία τα λουλούδια, ομολογώ οτι τόσο ωραία κοντινή δεν έχω βγάλει :P



Τρίτο αριστερά είναι το Zargana London χαχαχαχχχ



Παίζοντας με το contrast


Κοίτα να δεις που θα φτιάξω και άλμπουμ για να τις βάζω μέσα! Ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που άνοιξα άλμπουμ!

Show and tell

Τί σπίτι; Δεν ήταν πάντα σπίτι. Ή μάλλον δεν ήταν πάντα σπίτι. Μη σε ξεγελάει η αυλή και η σιδερένια καγκελόπορτα. Ένα μπακάλικο στεγαζόταν στο ισόγειο (και το υπόγειο) του διόροφου, και στο πάνω μέρος ήταν η κατοικία του μπακάλη. Το μικρό μαγαζάκι ανθούσε τον πρώτο καιρό, μερακλής ο μπακάλης, σύντομα έγινε ο αγαπημένος της γειτονιάς. Νεόπλουτοι και γηραιές πρώην αριστοκράτισες αρέσκονταν να ανοίγουν τη βαριά πόρτα της εισόδου και να ακούν το καμπανάκι να τους καλωσορίζει στα σακιά με τα φασόλια, το ρύζι και στη γνώριμη, λίγο υγρή, μυρωδιά του δωματίου.

Στους τοίχους ξύλινες σανίδες στερεωμένες με περίτεχνα σιδερένια φορούσια, βαμμένα κυπαρισί, φιλοξενούσαν τις κονσέρβες και τα μικρά κουτιά. Μια ανοιχτόχρωμη ώχρα στόλιζε τους τοίχους του μαγαζιού, σαν αστάρι απλό περασμένη. Όταν έβαφε τον τοίχο ο Βαγγέλης είχε σκεφτεί να βάλει ένα χρώμα κάπως πιο σκούρο, το "αίμα του ταύρου", τελικά όμως τα λιγοστά παράθυρα υπερίσχυσαν των καλλιτεχνικών ανησυχιών του.

Στο υπόγειο τα κρασιά, τα τυριά και τα ευπαθή προϊόντα ξεκουράζονταν στη δροσιά. Οι πέτρες και τα τουβλάκια των θεμελίων φώτιζαν όταν οι πρωινές ακτίνες πέρναγαν απο το στενό φεγγίτη και ασκούσαν κάθε μέρα μια παράξενη γοητεία στο μικρό παραγιό του μπακάλη, καθώς τα κοίταζε καθισμένος στα σκαλάκια του υπογείου αγκαλιά με το γάτο του. Αν κατάφερνε να τη ξεκολλήσει απο το ράφι με τα κονκασέ, αγαπημένη θέση, καθόταν με τις ώρες, πρόσωπο προς το φεγγίτη, τυφλωμένος απο τον ήλιο και χαιδεύοντας το γάτο.

(συνεχίζεται)

ΥΓ Η ιστορία είναι με αφορμή την εικόνα της αρχής του ποστ, βασισμένη στην ιδέα της JoaN

:)

Φυσάει ξανά

Φτάσαμε αισίως το 32/36! Θρίαμβος!

ΥΓ Για τη δεύτερη φωτο τα credits στη joan

ΥΓ2 Σα να μου φαίνεται οτι δυο-τρεις θέλουν πείραγμα, χμμμ...

Update: Τα Χανιά σε (άλλη) μια, τετραπλή φωτο :)

Ιωάννα και Μπάμπη ευχαριστώ! :P

Business trip (vol.2)

και τελευταίο μάλλον. Μετά το Πάσχα πάλι (ελπίζω)

Για να δούμε, τί έχουμε εδω;

Ααα, εχουμε μια κουνημένη απο το λιμάνι το βράδυ:

και μια λιγότερο κουνημένη:



Μια φώτο αφιερωμένη εξαιρετικά στο στρατευμένο bro:



μια για την αδερφή:



και μια για τον κρητικό παππού:


Ωραία τα Χανιά, ωραίο το ξενοδοχείο, εκεί όμως που πάει να σε πάρει γλυκάα γλυκάα ο ύπνος μετά απο μια κουραστική μέρα δουλειάς..


"Οι επιβάτες για Καστέλι, Πλατάνι, Κολυμπάρι παρακαλούνται να πάνε στην πύλη 43, πάσεντζερς του Καστέλι, Πλατάνι, Κολυμπάρι γκέτι φούρτυ φούρ πλιζ"

Άντε και μια τελευταία (πού αλλού; ) απο το λιμάνι


κι άλλη μια;


Αντε, τέρμα! Δεν περιγράφω άλλο!

Ελπιζω σύντομα να ανεβάσω κ ένα μικρό βιντεάκι :P

ΥΓ Όταν γενειοφόρος κλασσικός κρητικός μεσήλιξ νοσηλευτής σε ρωτάει "κοπελιά εσύ που είσαι εδώ στα κομπιουτερ να σε ρωτήσω κάτι" τί φαντάζεσαι οτι θέλει; Πάντως σίγουρα όχι να μάθει "πώς γίνεται η αντιγραφή κι επικόλληση απο εδώ" δείχνοντας το πληκτρολόγιο! Ότι θα μάθαινα το ώριμο κοπέλι να κάνει Ctrl+C και Ctrl+V δεν το φανταζόμουν με τίποτα! (του έμαθα κ το Ctrl+X χααχαχ)

Business trip

Η ιστορία μας ξεκινά κάπως έτσι, στις 3:20 το πρωί:



Συνεχίζεται έτσι, στις 5:10




Γύρω στις 5:50 η κατάσταση διαμορφώνεται ώς εξής:



και κατά τις 7:30 το απόγευμα το σκηνικό αλλάζει:






Δεν είναι κι άσχημα....

:)

select a.sky from x1982 a

where time = 'l heure bleue'


Γεγονότα, συζητήσεις, πράξεις, όλα καταχωρούνται στη βάση. Σκέψεις; Κι αυτές. Ποιά είναι η μικρότερη μονάδα χρόνου αντιληπτή απο τον ανθρώπινο εγκέφαλο; Το δέκατο του δευτερολέπτου; Ο χρόνος Planck; Πόσες σκέψεις χωράνε σε κάθε μια απο αυτές; Πόσες μπορούμε να καταγράψουμε;

Μια ώρα εκτός απο τις υπάρχουσες 24, να τί θα 'θελα. Μια ώρα που σα φυσαλίδα θα γυρίζει κάθε μέρα γύρω απο το ρολόι. Μια ώρα που δε θα μετριέται σε λεπτά, που το τετράδιο θα καθαρίζει, οι σελίδες θα γίνονται λευκές και θα γράφεις πάνω τους με λεμόνι. Τότε πού πίσω απο τα κλειστά μάτια θα παίζει την απάντηση στο query της αρχής:

[Update: Το Honey Bee απο την accipiter nisus. Απλά εκπληκτικό...]