Maalox, please

Καταθλιπτικόν το σημερινό ποστ, αλλά όσο κι αν προσπάθησα δε μπορώ ούτε να χαμογελάσω σήμερα. Παρακαλούνται όσοι έχουν αλλεργία στο συγκεκριμένο ύφος όπως αποχωρήσουν διακριτικά απο την αίθουσα.


Η μέρα ξεκίνησε νωρίς, ύστερα απο 5 περίπου ώρες ύπνου (12.00-1.30 έκανα listening για το proficiency). Να σηκωθώ, να λουστώ, να ετοιμαστώ και βουρ για το Metaxas Memorial όπου ο παππούς θα έκανε εγχείρηση (ψιλοπράματα, πέτρα στο νεφρό, αλλά είναι ολίγον τι μεγάλος και όσο να 'ναι. Μια χαρά πάντως τα πήγε, μετά βγήκε και έκανε και πλάκα με την αδερφή μου - μόλις περάσει η νάρκωση βέβαια να δω τί τραγούδια θα λέει αλλά τεσπαν. Να 'ναι καλά).


Στη συνέχεια MIT (aka Metsovian Institute of Technology) διότι έχομεν και δουλειά. Έκτοτε είμαι μπροστά απο ενα λαπτοπ, και όταν δεν υπερασπίζομαι τους Radiohead εναντι του pathetic Αριστάιντες (inner joke, μη δίνετε σημασία, ενας φίλος μου, στο πααραδιπλανό γραφείο με τον οποίο μιλάμε μέσω google talk, το επόμενο στάδιο training είναι να του μάθω και το windows live messenger διότι όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος είναι fish σ' αυτά τα θέματα. Δε νομίζω όμως οτι διαβάζει το μπλογκ μου οπότε θα γλυτώσω το διαδικτυακό βρίσιμο), όταν λοιπόν δε τσακωνόμαστε για το αν ο Moby είναι καλός μουσικός ή όχι, ασχολούμαι με τον κώδικα.


Το πρόβλημά μου είναι η σι πλας πλας. Μιλάμε για μεγαααλο πρόβλημα. Πρέπει να διορθώσω εναν κώδικα (οχι δικό μου) και ξέρω τόοοοσο λίγα για τη συγκεκριμένη γλώσσα (ντροπή, το ξέρω, αλλά τί να κάνουμε, δεν έτυχε μέχρι σήμερις). Τα deadlines τρέχουν κι εγώ τα ακολουθώ σαν το σαλιγκάρι. Τόσες ώρες λοιπόν κοιτάω την οθόνη του λαπιτοπίου αλλά απόκριση μηδέν. Εντωμεταξύ το στομάχι μου κοντεύει να με πεθάνει, αν δε με αποτελειώσει το έντερό μου (ωραίο ντουετάκι κάναμε πάλι)...


Στην ωραία αυτή κατάσταση έρχεται να δέσει και ο προβληματισμός που είχα χτες, οτι περνάω πάλι το σύνδρομο της Ρ. Αυτό ήταν στο λύκειο, όπου είχα αλλάξει σχολείο και είχα πάθει ενα σχετικό σσσοκ. Στο καινούργιο μου σχολείο τα βρήκα σκούρα, όχι απο άποψη κοινωνικότητας (μέσα σε μισή ώρα είχα μάθει όλα τα ονόματα και μάλιστα βγήκα και πρόεδρος-αν είναι δυνατόν, πρώτη φορά με έβλεπαν) αλλά απο άποψη status (τί είπα πάλι το ψώνιο). Πριν, ήμουν ακριβώς αυτό που λέμε "πρώτη στο χωριό". Ε, στην καινούργια τάξη ήμουν δεύτερη (τρίτη, τέταρτη, πέμπτη) στην πόλη. Εκεί που είχα βγάλει χαλαρά εναν πολύ καλό βαθμό, και παρόλο που πήρα το απουσιολόγιο απο τις καινούργιες μου συμμαθήτριες, στα διαγωνίσματα τα βρήκα σκούρα. Για να μη μιλήσω για τη μούγκα που επικρατούσε στην τάξη, σε αντίθεση με τον πανικό που είχα συνηθίσει. Το θέμα ήταν λοιπόν οτι ένιωσα να έχω φάει ενα δυνατό χαστούκι (μπαναλιτέ η έκφραση, I know), ένιωσα να χάνω το έδαφος κάτω απο τα πόδια μου (δεύτερη βλακεία, στην τρίτη καίγομαι).


Έτσι λοιπόν και τώρα, πάνω που είχα αρχίσει να χαίρομαι και να καμαρώνω, που παρουσίασα διπλωματική, που βρήκα επιτέλους λεφτά, ζζζντουπ, μου ήρθε ωσαν κεραμίδα η σκληρή πραγματικότητα. Προθεσμίες που λήγουν κι εγώ δεν είμαι έτοιμη, γνώσεις που δεν έχω και πρέπει να αποκτήσω συντομότατα, ιδιαίτερα που δεν προλαβαίνω να κάνω, ιδιαίτερα που δεν προλαβαίνουν να μου κάνουν (αυτά τα αγγλικα στην τύχη τους τα έχω αφήσει, αμα το περάσω το proficiency θα....κι εγώ δεν ξέρω τί θα κάνω), κιθάρα που επίσης την έχω αφήσει στην τύχη της (πολύ με στεναχωρεί αυτό), γενικά μια αίσθηση ασυνέπειας και πίεσης που μου κάνει τα νεύρα κρόσσια με την κακή έννοια όμως: όχι ξεσπάω και ξαλαφρώνω αλλά μαζεύω, μαζεύω και κατεβάζω μια μούρη έως το πάτωμα ξεσπώντας σε ανυποψίαστα μικρά αδερφάκια "Έρση, μήπως έχεις μια γόμα;" "ΦΥΓΕ απο δω είπαααα".


Το σταματάω εδώ διότι ό,τι γράφω πάει απο το κακό στο χειρότερο, στο τέλος του ποστ θα καταλήξω να μοιράζω δωρεάν ξυραφάκια...


Που θα πάει, θα περάσει (<- my mantra, at the time)