It's such a perfect day

Μια μέρα που ξεκίνησε με 3 ώρες ύπνο μόνο...Μια μέρα γεμάτη ένταση, η οποία στην κατάληξή της με βρήκε με έναν απίστευτο πονοκέφαλο...Αφού εξάσκησα τα social skills μου στο msn μέχρι τα μεσάνυχτα περίπου (παιδιά πολύ μου άρεσε, να 'στε καλά, once again:)) έπεσα ξερή για ύπνο, προσπαθώντας να μη σκέφτομαι τί με περιμένει την επόμενη...

Ύστερα απο ενα ωραίο 8ωρο ύπνου, μια νέα μέρα ξεκινά. Ηρέμησε proserpina, δεν είναι τίποτα, μια συνάντηση με το αφεντικό είναι. Ε, έχεις μείνει λίγο πίσω αλλά οι άνθρωποι είναι ευγενέστατοι και σε έχουν πάρει με καλό μάτι (θες να ελπίζεις). Δεν είναι τόσο τρομερό. Στο κάτω κάτω μπορεί, για άλλη μια φορά, να μη συμβεί τίποτα, και να πάει άδικα όλη η αγωνία και η ένταση.

Φτάνω στο γραφείο, όλα ήρεμα...Η ηρεμία πριν την καταιγίδα, σκέφτομαι (και βάζω ως παρασύνθημα στο messenger). Ο πονοκέφαλος με ξαναπιάνει (και δεν περνάει με φαγητό, Λεφτέρη (sic) μου). Την καθορισμένη ώρα η συνάντηση κορυφής ξεκινά. Όλη η ομάδα σύσσωμη κατευθύνεται προς τον κοντινότερο χώρο συνεδριάσεων (στην προκειμένη στον εξωτερικό χώρο του κυλικείου). Δίπλα σε ανυποψίαστους φοιτητές που παραγγέλνουν καφέδες και αραβικές πίτες, τέσσερις τρελλοί συζητάνε για randomisation και χρόνους κυτταρικού κύκλου, visualization των όγκων και γενικώς βελτίωση του ούτε-το-γιοφύρι-της-Άρτας-να-τανε κώδικα. Περνάνε 2 ώρες και κάτι κάτω απο τον ήλιο, και η ευχάριστη συντροφιά αποφασίζει να το διαλύσει.

Λεωφορείο, μετρό και αποβίβαση στο Σύνταγμα. Μια συνάντηση που δεν έγινε, και χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνω τί κάνω κατευθύνομαι προς τη στάση του τραμ. Μπαίνω στον Θουκυδίδη και το ταξίδι αρχινά. Mika στο iPod και τα μυαλά στα κάγκελα...Μόλις στίψει προς Φλοίσβο πατάω το κουμπί. Κατεβαίνω. Κατευθύνομαι προς τη θάλασσα. Φυσάει λίγο, έχει και συννεφιά και το χρώμα της είναι ελαφρώς προς το γκρι. Προχωράω προς ενα χώρο σαν εξέδρα που απο πίσω έχει παγκάκια. Πάω να καθήσω, έχω σχεδόν φτάσει, όταν βλέπω εναν μελαμψό τύπο να με προσπερνάει, κρατώντας μια φωτογραφική μηχανή. Ο φίλος του στη στιγμή έχει καθήσει στο παγκάκι και αυτός τον φωτογραφίζει με θέα τη θάλασσα. Για να τη στείλει στους δικούς του πίσω, σκέφτομαι, να δουνε πώς περνάει, και χαμογελάω απο μέσα μου. Στέκομαι παραδίπλα και τους βλέπω να φωτογραφίζονται και να γελάνε. Πιο κει ένας τύπος καπνίζει καθισμένος στη μηχανή του, κοιτώντας προς τον Πειραιά.

Το μάτι μου παίρνει πιο δεξιά ενα λιμανάκι με κάτι βάρκες της κακιάς ώρας (που σύγκριση με τη μαρίνα, αριστερά, η οποία απο μακριά μοιάζει με ενα μάτσο όρθιες άσπρες οδοντογλυφίδες). Κλείνω τη μουσική, κι ας είχε μόλις αρχίσει το αγαπημένο μου κομμάτι (Let down, that is). Βγάζω τα γυαλιά ηλίου (για να βλέπω τα χρώματα καλύτερα - πολύ Οδυσσέα Ιωάννου άκουγα μικρή και με έχει επηρεάσει) και προχωράω προς τη χάλια μαρίνα.

Προσπερνάω καμια δεκαριά θαρραλέους με μαγιό, καπέλο και ρακέττες και ανεβαίνω στο τσιμέντο. Απιθώνω την τσάντα με το λάπτοπ στα βραχάκια και καρφώνω το βλέμμα απέναντι. Ενα μεγαλούτσικο σκάφος κατευθύνεται προς τη μαρίνα. Μια παρέα σκάφων έχει μαζευτεί γύρω απο κάτι, στ' ανοιχτά. Ενα ιστιοπλοϊκό σκάφος κάνει βόλτες. Δεξιά αχνός ο Πειραιάς και ο ήλιος συνεχίζει να κρύβεται πίσω απ' τα σύννεφα. Ξαφνικά νιώθω το στόμα μου να είναι τεντωμένο, οι άκρες των χειλιών μου έχουν καρφωθεί προς τα πάνω. Χαμογελάω; Πότε το έκανα αυτό και δεν το πήρα χαμπάρι; Οι άκρες παίρνουν την κατιούσα. Χαζή είσαι παιδάκι μου; Χαμόγελο ξανά. Κοιτάω και ξεχνιέμαι. Κοιτάω και παίρνω βαθιές εισπνοές. Τι ανακουφιστικό...

Η ώρα περνάει και ένα ζευγαράκι έρχεται και κάθεται μεταξύ εμού και του Πειραιώς. Αμαν βρε παιδιά, μου κόβετε τη θέα. Μετά απο λίγο παίρνω άλλη μια βαθιά εισπνοή (for the road) και σηκώνομαι. Συνεχίζω προς τα δεξιά. Τα παπούτσια μου χώνονται απαλά στην άμμο (ε, ρε και να 'ξερε η αδερφή μου πού ταξιδεύουν τα asicsάκια της σήμερα). Ένας τύπος ψαρεύει με ενα τεράστιο καλάμι (δεν τον βλέπω όμως να πιάνει τίποτα). Προσέχω να μην πατήσω πάνω στις πατημασιές που έχουν αφήσει κάτι πουλιά στην άμμο (απ' ότι έκοψα τα αποτυπώματα μάλλον περιστέρια ήταν πάντως, ασε που δεν είδα κιόλας κανένα γλάρο να τριγυρνάει).

Προσπερνάω μια στάση του τραμ, τους κοιτάω απο κάτω που περιμένουν να έρθει - θέλω να μπω στη επόμενη, στο Πάρκο Φλοίσβου. Άλλη μια βαθιά εισπνοή και ανεβαίνω πάνω. Βλέπω ανθρώπους με τους οποίους ήμουν στον ίδιο συρμό πριν. Μόνοι τους, σε ζευγάρια, με μωρά στα καρότσια ή πάνω σε ποδήλατα. Άλλοι πάνε, άλλοι γυρίζουν. Η ζωή κυλάει χαλαρά, δίπλα στη θάλασσα. Περνάω το κτίριο του Φλοίσβου και ανοίγω ξανά τους Radiohead. Transport, motorways and tramlines, starting and then stopping, taking off and landing...

Βρε, πόσο πιο κοντά είναι ο Πειραιάς τώρα! Ενώ προχωράω παράλληλα με τις γραμμές το μάτι μου πιάνει το πάρκο. Το τραμ μου έρχεται, σε πέντε δευτερόλεπτα θα είναι στην αποβάθρα, την οποία δεν βλέπω ακόμα. Δε βαριέσαι. Απότομη στροφή αριστερά χωρίς φλας (παραλίγο να πατήσω ενα συμπαθέστατο σκύλο απροσδιορίστου ράτσας με φίμωτρο, ο κύριός του τον είχε αφήσει να προχωράει λυτό και αυτός ακολουθούσε μερικά μετρα πίσω). Πάρκο. Μικρό, χαριτωμένο, με κίτρινα λουλουδάκια παντού. Μια βαθιά εισπνοή κι εδώ. Λίγος κόσμος, άλλοι με μωρά πάλι, άλλοι με σκυλιά, κορίτσια με ξασμένο μαλλί, ένας τύπος με ξυρισμένο κεφάλι μιλάει στο κινητό. Ο σκύλος που τη γλύτωσε πριν πάει γυρεύοντας, έρχεται συνέχεια δίπλα μου αλλά μου κρατάει μούτρα, κοιτάει όλο κάτω, παρά τις παρακλήσεις μου.

Στροφή δεξιά και πάμε προς την αποβάθρα. Σα να σουρουπώνει σιγά σιγά. Οι Radiohead συνεχίζουν With no alarms and no surpises, no alarms and no surpises, silent . Το τραμ θα έρθει σε 8 λεπτά. Τραβάω το hold, >>|, >>| και I'm on a roll, I'm on a roll this time, I feel my luck could change (άλλαξε, άλλαξε)... it's gonna be a glorious day (είναι ήδη, dear). Το τραμ ήρθε. Πιάνω θέση με θέα τη θάλασσα. Εισπνέω και πάλι βαθιά. Βρε χαζή, στο τραμ είσαι, δεν είσαι πια στη θάλασσα. Ε, και; Ξέρεις τί ωραίο που είναι; Παίρνω άλλη μια, έτσι για να μάθει.

Τα γκάζια του Creep μου τρυπάνε τ' αυτιά. But I'm a creep, I'm a weirdo. What the hell am I doing here? I don't belong here. Λάθος γλυκέ μου Thom. That's exactly where I belong. Το τραμ έχει αφήσει πια τη θάλασσα. Στον Άγιο Κοσμά άνθρωποι τρέχουν στο διάδρομο, παίζουν ποδόσφαιρο, κάθονται πιασμένοι στο γρασίδι και κάνουν εκτάσεις. Στα 5x5 παρακάτω οι αθλητές έχουν χωριστεί και έχουν στρωθεί στις πάσες (οι νέοι χωριστά, οι γέροι άλλο πράμα). Στο καινούργιο village τα αυτοκίνητα έχουν αρχίσει να μαζεύονται. Στη στάση περιμένει να πάρει το τραμ με την αντίθετη κατεύθυνση η κοπέλα με τα κοντά μαλλιά με τις κόκκινες αντάυγιες που ανέβηκε κάπου στην Αχιλλέως. Νιώθω όπως τότε που είχα πάει στην Πάτμο και έβλεπα όλη μέρα τους ίδιους ανθρώπους, στο κάστρο, στο λιμάνι, στη θάλασσα, στα μαγαζιά. Κόσμος κάθεται σε ενα καφέ με ωραίες ξύλινες καρέκλες με θέα ενα μικρό κήπο με στρογγυλά κουρεμμένα θαμνάκια. Περνάμε την τεράστια γέφυρα-promenade des Kallitheais και μετά τη γέφυρα-επέκταση της Συγγρού. Προσπερνάμε μερικές στάσεις ακόμα, φτάνει η ώρα να κατέβω.

Προχωράω στο δρόμο για το σπίτι. Οι αγαπημένοι μου λένε το τελευταίο τους τραγούδι. Rows of houses, all bearing down on me, I can feel their blue hands touching me.. Περπατάω στη μέση του δρόμου. Τραγουδάω μαζί τους στα aaah aaah aaah και ανασαίνω και πάλι βαθιά. Oh, God, I love my town. Ο Thom συνεχίζει. Immerse your soul in love. Repeat. Repeat. Φτάνω στο σπίτι. Ανοίγω τη σιδερένια πόρτα. Μια τελευταία βαθιά ανάσα και χτυπάω το κουδούνι

Το πιο βαθύ σκοτάδι...

...είναι πριν την αυγή.

'Η αλλιώς,

ποιό ήταν το τελευταίο που έμεινε στο κουτί της Πανδώρας;

:)




(είναι απίστευτο το σε τί συνειρμούς σε οδηγεί μια ερώτηση του Trivial, του παιδικού κιόλας!)

I can' t believe the news today

Οκ, δεν είναι σημερινά τα νέα, εγώ σήμερα όμως διάβασα το ποστ του Νικήτα και έκανα το συνειρμό. Οι στίχοι αυτοί μου έχουν καρφωθεί στο μυαλό αυτές τις μέρες:

How long, how long must we sing this song?

Για δείτε εδω ενα βιντεάκι, το οποίο είναι να το βλέπεις και να μην ξέρεις τί να πρωτοκάνεις, να πέσεις απο την καρέκλα απ'τα γέλια ή να αρχίσεις να κλαις χωρίς σταματημό;;;



Και για την αυθεντική εκτέλεση, ορίστε:



Εντάξει, το ξερω οτι ο Μπόνο το έχει γυρίσει κάπως αλλιώς τα τελευταία χρόνια, το ξέρω οτι τα ονόματα που περνάνε στο κάτω μέρος της οθόνης κάνουν κάτι σε θύματα του Πολυτεχνείου σε σχολικές γιορτές για τη 17η Νοέμβρη - κάποια στιγμή το κοινό κουνάει και μια ελληνική σημαία...άσχετο;;; - ας μείνουμε όμως στο νόημα του τραγουδιού, οκ;

And the battles just begun
There's many lost but tell me who has won
The trenches dug within our hearts
And mothers, children, brothers, sisters torn apart

And it's true we are immune
When fact is fiction and TV reality
And today the millions cry
We eat and drink while tomorrow they die

There are times when life calls out for a change

A transition. Like the seasons. Our spring was wonderful, but summer is over now and we missed out on autumn. And now all of a sudden, it's cold, so cold that everything is freezing over. Our love fell asleep, and the snow took it by surprise. But if you fall asleep in the snow, you don't feel death coming. Take care...


Μη μου ψυχοπλακώνεστε, έχει καλό τέλος!


Δείτε κι άλλο ένα καταπληκτικό απόσπασμα απο την ίδια ταινία



Εχμ, εδώ παίζει να ψιλοψυχοπλακωθείτε, αλλά είναι τόσο συγκινητικό...

ΥΓ1. Για μετάφραση περάστε απο τον testing-tf εδώ απο κει το είδα κι εγώ, χεχε
ΥΓ2. Για το τραγουδάκι που λέει η madame δείτε εδώ, το λινκ το βρήκα grace a ma petite hollandaise - merci Μαρίααα ;) Υπάρχει και σε εκτέλεση απο τη Vanessa Paradis εδώ

Reconsidering Part II

(by ahmetorhan @ deviantart.com)

Το λέω συνέχεια τις τελευταίες μέρες σε γνωστούς και φίλους είτε 'live' είτε μέσω msn, το γράφω και εδώ, οτι δεν έχω καμία όρεξη να γράψω κάτι. Πάντα γράφω και ανεβάζω ποστ απευθείας, δεν έχω ούτε ένα draft αποθηκευμένο. Οπότε όταν δε μου 'ρχεται κάτι, δεν ανεβάζω τίποτα, και αντίστοιχα, άμα μου έρθει καμια ιδέα την υλοποιώ αμέσως. Δεν είχα λοιπόν καμία όρεξη να γράψω: κάτι η απότοξίνωση τις μέρες που πέρασαν, κάτι ο καιρός που ανοίγει και οι βόλτες που έκανα/θα κάνω, δε νιώθω την ανάγκη να γράψω τίποτα. Είναι όμως μερικές απόψεις που βλέπω σε σχόλια και οι οποίες με προβληματίζουν - και επειδή βαριέμαι να τα λέω σε έναν έναν ξεχωριστά, τα γράφω εδώ.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι: το θέμα του προηγούμενου ποστ μου ήταν θέμα προτεραιοτήτων, και πιο αναλυτικά, χρόνου(περισσότερο) και επικοινωνίας (λιγότερο) . Αυτό δηλαδή που με ενοχλεί απο την κατάσταση του net freak στην οποία είχα περιέλθει είναι η σπατάλη χρόνου χαζεύοντας στο ίντερνετ και η έλλειψη επικοινωνίας με τους δικούς μου (οικογένεια και φίλους). Επι αυτών των θεμάτων δεν πήρα ικανοποιητικές απαντήσεις στα σχόλιά σας (οπα, τώρα που το ξαναβλέπω, πολύ κακιασμένο μου φαίνεται αυτό, οκ, το αντικαθιστώ με το 'δεν πήρα ικανοποιητικές απαντήσεις απο όλους σας'. Ε, τώρα μη με ρωτήσετε ποιοί ήταν οι καλοί και ποιοί οι κακοί!).

Θα μου πεις, τί το έχεις δει, δασκάλα που οι μαθητές σου απαντήσαν εκτός θέματος; Δικτάτορας στο μυαλό των άλλων; Άβουλο ον που περιμένει απαντήσεις και εντολές απο τους άλλους; Οχι, τίποτα απο αυτά. Απλώς έθεσα εναν προβληματισμό και οι απαντήσεις που πήρα ήταν διαφορετικές απο αυτές που περίμενα. Δεν εννοώ με αυτό οτι περίμενα να συμφωνήσετε όλοι μαζί μου - αν είναι δυνατόν. Στο κάτω κατω, εσύ δίνεις το ερέθισμα και ο άλλος το αντιλαμβάνεται όπως θέλει. Το θέμα μου είναι οτι παρατηρώ οτι ο καθένας έχει μια διαφορετική προσέγγιση επι του θέματος (και το οποίο είναι απόλυτα φυσιολογικό). Μόνο που νιώθω την ανάγκη να ξεκαθαρίσω λίγο ακόμα τη δική μου θέση (αχ και είχατε μια σκασίλαααα).

Για παράδειγμα, δεν είμαι καθόλου της άποψης οτι 'αφου σ' αρέσει κάν'το'. Εχμ, το βλέπω τώρα, θα παρεξηγηθώ, εννοώ οτι το πόσο (νομίζεις) οτι σε ευχαριστεί κάτι δεν είναι η μόνη παράμετρος που θα κρίνει αν θα συνεχίσεις να το κάνεις. Φυσικά και (προσπαθούμε να) κάνουμε ο,τι μας αρέσει, φυσικά και αν δε σε ευχαριστεί κάτι δε σου πάει καρδιά να συνεχίσεις να το κάνεις κλπ κλπ - δεν έννοώ αυτή την ευχαρίστηση. Δηλαδή ναι μεν μπορεί να έχει ενδιαφέρον να χαζεύεις μπλογκς επι ώρες, αν όμως αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχεις να μιλήσεις στα αδέρφια σου για μέρες, ε, τότε συγγνώμη αλλά δε θα πάρω.

Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί μερικοί παίρνουν την αρνητική εκδοχή ως την πιο πιθανή - βέβαια αυτό κρύβει αρκετό ρεαλισμό, τις περισσότερες φορές. Στεναχωριέμαι δηλαδή όταν είμαι με τις ώρες στο νετ γιατί σκέφτομαι οτι αυτές τις ώρες θα μπορούσα να τις περάσω πηγαίνοντας μια βόλτα στη θάλασσα, έστω και μόνη μου, πηγαίνοντας σε μια έκθεση, μια συναυλία, κουβεντιάζοντας με φίλους. Δεν θέλω να σκέφτομαι το χειρότερο σενάριο: να είμαι για καφέ με φίλους που 'δεν επικοινωνώ' - τί πάει να πει δεν επικοινωνείς; Δεν είναι πραγματικοί φίλοι; Ε τότε γιατί να πας για καφέ; Οκ, το ξέρω οτι μερικές φορές ίσως συμβαίνει και αυτό, αλλά γιατί να πάρω αυτό ως εναλλακτική και όχι τη θετική άποψη;

Τελειώνοντας, στο θέμα της ανθυγιεινότητας ή μη του blogging (ούτε junk food να ήτανε αυτό το έρμο το blogging) φυσικά και δέχομαι οτι το να επικοινωνείς με άλλους ανθρώπους, να αλληλεπιδράς, να ανταλλάσσεις απόψεις είναι καθ΄όλα υγιεινό. Απλώς δεν έχω πειστεί για το πόσο αυτό γίνεται, σε ποιό βαθμό και με τί μακροχρόνιες συνέπειες, aka διάρκεια (if any) μέσω των blogs.

Εχω την εντύπωση (ααααντε καλέ) οτι επαναλαμβάνομαι (στις 'θετικές εναλλακτικές μου', όμως δεν έβαλα πάλι τα ψώνια, οκ Σπύρο;). Ας το λήξω εδώ (έτσι ωραία που τα έγραψα πάλι, τύφλα να'χει η Πυθία, με βλέπω να χρειάζεται και Part III να εξηγήσω τα ανεξήγητα).

(Κύριε Θίο, την έπιασα την προθεσμία; Ισχύει η προσφορά; Μπαα, όχι, ε; Οκ, δώσε μου άλλη μια ευκαιρία! lool)

Reconsidering

by *jerry486 @ deviantart.com

Δεν ξέρω σε πόσους απο εσάς έχει τύχει και πώς (ή αν) το αντιμετωπίσατε. Εγώ πάντως πιάνω τον εαυτό μου να επιβεβαιώνει αυτά που έγραφα παλαιότερα και δε μου αρέσει καθόλου. Το θέμα μας είναι, όπως πιθανόν έχετε υποψιαστεί όσοι απο σας πατήσατε στο λινκ, η εξάρτηση απο το νετ (μα, τί ωραία που τα γράφω :S)

Όντως, λοιπόν, το πρώτο πράγμα που θα κάνω πριν καν πάω στην κουζίνα για να φτιάξω τον πολυαγαπημένο μου καφέ, είναι να ανοίξω τον υπολογιστή. Στη συνέχεια, δε σηκώνομαι παρά μόνο αν έχω κάποιο ιδιαίτερο/σχολή/φροντιστήριο. Ωωωρες λοιπόν καθισμένη μπροστά στην οθόνη...Και, εντάξει, η δουλειά μου είναι στον υπολογιστή και στο ίντερνετ. Είναι όμως όλες αυτές οι ώρες που σπαταλάω για δουλεια; Οκ, θα δεις και μερικά σάιτ, θα ξεσκάσεις και λίγο. Τί γίνεται όμως όταν νιώθεις οτι σου γίνεται εξάρτηση αυτό το πράγμα;

Και πριν χαλούσα αρκετές ώρες στο πισί, με το μπλογκ όμως και με τη dsl η κατάσταση έχει ξεφύγει τελείως. Το πρώτο πρόγραμμα που θα ανοίξω είναι ο μοτζίλα: γιαχου για τα μέιλ και τράκερ για τους επισκέπτες. Στη συνέχεια γεμίζω καμια δωδεκαριά καρτέλες με τα μπλογκ αλλων που διαβάζω, και αρχίζω: σχόλια, ανανέωση ιστοσελίδας, δεξί κλικ σε περίεργα ip του τράκερ (τώρα θέλω να ρωτήσω ποιανού το ip είναι το τάδε, αλλά θα δείξω χαρακτήρα και δε θα το μάθω ποτέ). Μετά απο καμια ώρα, τουλάχιστον, αρχίζω να δουλεύω στα σοβαρά. Και φυσικα στην πρώτη ευκαιρία (δηλαδή μετά απο λίγα λεπτά) πάμε για άλλον ένα γύρο: Ctrl+T, url, Enter, Refresh.

Δεν ξέρω εσάς πώς σας φαίνεται, εγώ πάντως έχω κουραστεί και έχω αηδιάσει με τον εαυτό μου. Και δεν είναι απάντηση το "ελα μωρέ, όλοι το ίδιο κάνουμε". Πολλές φορές νευριάζω όταν μπλόγκερς που διαβάζω δεν γράφουν καινούργιο πόστ, ή δεν απαντάνε στα σχόλια, ή όταν φίλοι μου δεν μπαίνουν στο μσν. Αυτό όμως μόνο αρνητικό δεν είναι: οι άνθρωποι εκείνη στη στιγμή ΖΟΥΝΕ: δουλεύουν, μιλάνε με φίλους στο τηλέφωνο, συναντιούνται και πάνε βόλτες, ψωνίζουν, τρώνε, πάνε διακοπές, κοιμούνται. Μήπως να έκανα κι εγώ κάτι παρόμοιο;

Δεν ξέρω...πολλές σκέψεις περνάνε απο το μυαλό μου, απο το να περιορίσω σε συγκεκριμένες ώρες/μέρες τη γενική ενασχόληση με μπλογκς, μέχρι και να το κλείσω το ρημάδι. Ούτως ή άλλως, σιγά τις χαζομάρες που γράφω. Διακοπές έρχονται, θα έχω όλο το χρόνο να το σκεφτω

Ωραία σας ζάλισα και σήμερα,ε; Έγραφα όπως μου έρχονταν στο μυαλό και πιθανώς σε αρκετά σημεία δε βγαίνει νόημα (και δεν ασχολήθηκα καθόλου και με το θέμα της "επικοινωνίας", ναι, μέσα σε εισαγωγικά, που υπάρχει μέσω ίντερνετ-μέιλ, μσν, μπλογκς και τα λοιπά. Ε, θα το αντέξετε, δεν πειράζει, θα το αναλύσουμε την επόμενη φορά ;-) Να, έχουν περάσει 2 ώρες απ΄όταν άνοιξα το πισι και ακόμα δεν έχω αρχίσει να δουλεύω...)



Αμα δεν τα ξαναπούμε μέσω μέιλ με κάποιους απο εσάς, εύχομαι Καλό Πάσχα και καλή ξεκούραση!

Καλημέρες :)