It's such a perfect day

Μια μέρα που ξεκίνησε με 3 ώρες ύπνο μόνο...Μια μέρα γεμάτη ένταση, η οποία στην κατάληξή της με βρήκε με έναν απίστευτο πονοκέφαλο...Αφού εξάσκησα τα social skills μου στο msn μέχρι τα μεσάνυχτα περίπου (παιδιά πολύ μου άρεσε, να 'στε καλά, once again:)) έπεσα ξερή για ύπνο, προσπαθώντας να μη σκέφτομαι τί με περιμένει την επόμενη...

Ύστερα απο ενα ωραίο 8ωρο ύπνου, μια νέα μέρα ξεκινά. Ηρέμησε proserpina, δεν είναι τίποτα, μια συνάντηση με το αφεντικό είναι. Ε, έχεις μείνει λίγο πίσω αλλά οι άνθρωποι είναι ευγενέστατοι και σε έχουν πάρει με καλό μάτι (θες να ελπίζεις). Δεν είναι τόσο τρομερό. Στο κάτω κάτω μπορεί, για άλλη μια φορά, να μη συμβεί τίποτα, και να πάει άδικα όλη η αγωνία και η ένταση.

Φτάνω στο γραφείο, όλα ήρεμα...Η ηρεμία πριν την καταιγίδα, σκέφτομαι (και βάζω ως παρασύνθημα στο messenger). Ο πονοκέφαλος με ξαναπιάνει (και δεν περνάει με φαγητό, Λεφτέρη (sic) μου). Την καθορισμένη ώρα η συνάντηση κορυφής ξεκινά. Όλη η ομάδα σύσσωμη κατευθύνεται προς τον κοντινότερο χώρο συνεδριάσεων (στην προκειμένη στον εξωτερικό χώρο του κυλικείου). Δίπλα σε ανυποψίαστους φοιτητές που παραγγέλνουν καφέδες και αραβικές πίτες, τέσσερις τρελλοί συζητάνε για randomisation και χρόνους κυτταρικού κύκλου, visualization των όγκων και γενικώς βελτίωση του ούτε-το-γιοφύρι-της-Άρτας-να-τανε κώδικα. Περνάνε 2 ώρες και κάτι κάτω απο τον ήλιο, και η ευχάριστη συντροφιά αποφασίζει να το διαλύσει.

Λεωφορείο, μετρό και αποβίβαση στο Σύνταγμα. Μια συνάντηση που δεν έγινε, και χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνω τί κάνω κατευθύνομαι προς τη στάση του τραμ. Μπαίνω στον Θουκυδίδη και το ταξίδι αρχινά. Mika στο iPod και τα μυαλά στα κάγκελα...Μόλις στίψει προς Φλοίσβο πατάω το κουμπί. Κατεβαίνω. Κατευθύνομαι προς τη θάλασσα. Φυσάει λίγο, έχει και συννεφιά και το χρώμα της είναι ελαφρώς προς το γκρι. Προχωράω προς ενα χώρο σαν εξέδρα που απο πίσω έχει παγκάκια. Πάω να καθήσω, έχω σχεδόν φτάσει, όταν βλέπω εναν μελαμψό τύπο να με προσπερνάει, κρατώντας μια φωτογραφική μηχανή. Ο φίλος του στη στιγμή έχει καθήσει στο παγκάκι και αυτός τον φωτογραφίζει με θέα τη θάλασσα. Για να τη στείλει στους δικούς του πίσω, σκέφτομαι, να δουνε πώς περνάει, και χαμογελάω απο μέσα μου. Στέκομαι παραδίπλα και τους βλέπω να φωτογραφίζονται και να γελάνε. Πιο κει ένας τύπος καπνίζει καθισμένος στη μηχανή του, κοιτώντας προς τον Πειραιά.

Το μάτι μου παίρνει πιο δεξιά ενα λιμανάκι με κάτι βάρκες της κακιάς ώρας (που σύγκριση με τη μαρίνα, αριστερά, η οποία απο μακριά μοιάζει με ενα μάτσο όρθιες άσπρες οδοντογλυφίδες). Κλείνω τη μουσική, κι ας είχε μόλις αρχίσει το αγαπημένο μου κομμάτι (Let down, that is). Βγάζω τα γυαλιά ηλίου (για να βλέπω τα χρώματα καλύτερα - πολύ Οδυσσέα Ιωάννου άκουγα μικρή και με έχει επηρεάσει) και προχωράω προς τη χάλια μαρίνα.

Προσπερνάω καμια δεκαριά θαρραλέους με μαγιό, καπέλο και ρακέττες και ανεβαίνω στο τσιμέντο. Απιθώνω την τσάντα με το λάπτοπ στα βραχάκια και καρφώνω το βλέμμα απέναντι. Ενα μεγαλούτσικο σκάφος κατευθύνεται προς τη μαρίνα. Μια παρέα σκάφων έχει μαζευτεί γύρω απο κάτι, στ' ανοιχτά. Ενα ιστιοπλοϊκό σκάφος κάνει βόλτες. Δεξιά αχνός ο Πειραιάς και ο ήλιος συνεχίζει να κρύβεται πίσω απ' τα σύννεφα. Ξαφνικά νιώθω το στόμα μου να είναι τεντωμένο, οι άκρες των χειλιών μου έχουν καρφωθεί προς τα πάνω. Χαμογελάω; Πότε το έκανα αυτό και δεν το πήρα χαμπάρι; Οι άκρες παίρνουν την κατιούσα. Χαζή είσαι παιδάκι μου; Χαμόγελο ξανά. Κοιτάω και ξεχνιέμαι. Κοιτάω και παίρνω βαθιές εισπνοές. Τι ανακουφιστικό...

Η ώρα περνάει και ένα ζευγαράκι έρχεται και κάθεται μεταξύ εμού και του Πειραιώς. Αμαν βρε παιδιά, μου κόβετε τη θέα. Μετά απο λίγο παίρνω άλλη μια βαθιά εισπνοή (for the road) και σηκώνομαι. Συνεχίζω προς τα δεξιά. Τα παπούτσια μου χώνονται απαλά στην άμμο (ε, ρε και να 'ξερε η αδερφή μου πού ταξιδεύουν τα asicsάκια της σήμερα). Ένας τύπος ψαρεύει με ενα τεράστιο καλάμι (δεν τον βλέπω όμως να πιάνει τίποτα). Προσέχω να μην πατήσω πάνω στις πατημασιές που έχουν αφήσει κάτι πουλιά στην άμμο (απ' ότι έκοψα τα αποτυπώματα μάλλον περιστέρια ήταν πάντως, ασε που δεν είδα κιόλας κανένα γλάρο να τριγυρνάει).

Προσπερνάω μια στάση του τραμ, τους κοιτάω απο κάτω που περιμένουν να έρθει - θέλω να μπω στη επόμενη, στο Πάρκο Φλοίσβου. Άλλη μια βαθιά εισπνοή και ανεβαίνω πάνω. Βλέπω ανθρώπους με τους οποίους ήμουν στον ίδιο συρμό πριν. Μόνοι τους, σε ζευγάρια, με μωρά στα καρότσια ή πάνω σε ποδήλατα. Άλλοι πάνε, άλλοι γυρίζουν. Η ζωή κυλάει χαλαρά, δίπλα στη θάλασσα. Περνάω το κτίριο του Φλοίσβου και ανοίγω ξανά τους Radiohead. Transport, motorways and tramlines, starting and then stopping, taking off and landing...

Βρε, πόσο πιο κοντά είναι ο Πειραιάς τώρα! Ενώ προχωράω παράλληλα με τις γραμμές το μάτι μου πιάνει το πάρκο. Το τραμ μου έρχεται, σε πέντε δευτερόλεπτα θα είναι στην αποβάθρα, την οποία δεν βλέπω ακόμα. Δε βαριέσαι. Απότομη στροφή αριστερά χωρίς φλας (παραλίγο να πατήσω ενα συμπαθέστατο σκύλο απροσδιορίστου ράτσας με φίμωτρο, ο κύριός του τον είχε αφήσει να προχωράει λυτό και αυτός ακολουθούσε μερικά μετρα πίσω). Πάρκο. Μικρό, χαριτωμένο, με κίτρινα λουλουδάκια παντού. Μια βαθιά εισπνοή κι εδώ. Λίγος κόσμος, άλλοι με μωρά πάλι, άλλοι με σκυλιά, κορίτσια με ξασμένο μαλλί, ένας τύπος με ξυρισμένο κεφάλι μιλάει στο κινητό. Ο σκύλος που τη γλύτωσε πριν πάει γυρεύοντας, έρχεται συνέχεια δίπλα μου αλλά μου κρατάει μούτρα, κοιτάει όλο κάτω, παρά τις παρακλήσεις μου.

Στροφή δεξιά και πάμε προς την αποβάθρα. Σα να σουρουπώνει σιγά σιγά. Οι Radiohead συνεχίζουν With no alarms and no surpises, no alarms and no surpises, silent . Το τραμ θα έρθει σε 8 λεπτά. Τραβάω το hold, >>|, >>| και I'm on a roll, I'm on a roll this time, I feel my luck could change (άλλαξε, άλλαξε)... it's gonna be a glorious day (είναι ήδη, dear). Το τραμ ήρθε. Πιάνω θέση με θέα τη θάλασσα. Εισπνέω και πάλι βαθιά. Βρε χαζή, στο τραμ είσαι, δεν είσαι πια στη θάλασσα. Ε, και; Ξέρεις τί ωραίο που είναι; Παίρνω άλλη μια, έτσι για να μάθει.

Τα γκάζια του Creep μου τρυπάνε τ' αυτιά. But I'm a creep, I'm a weirdo. What the hell am I doing here? I don't belong here. Λάθος γλυκέ μου Thom. That's exactly where I belong. Το τραμ έχει αφήσει πια τη θάλασσα. Στον Άγιο Κοσμά άνθρωποι τρέχουν στο διάδρομο, παίζουν ποδόσφαιρο, κάθονται πιασμένοι στο γρασίδι και κάνουν εκτάσεις. Στα 5x5 παρακάτω οι αθλητές έχουν χωριστεί και έχουν στρωθεί στις πάσες (οι νέοι χωριστά, οι γέροι άλλο πράμα). Στο καινούργιο village τα αυτοκίνητα έχουν αρχίσει να μαζεύονται. Στη στάση περιμένει να πάρει το τραμ με την αντίθετη κατεύθυνση η κοπέλα με τα κοντά μαλλιά με τις κόκκινες αντάυγιες που ανέβηκε κάπου στην Αχιλλέως. Νιώθω όπως τότε που είχα πάει στην Πάτμο και έβλεπα όλη μέρα τους ίδιους ανθρώπους, στο κάστρο, στο λιμάνι, στη θάλασσα, στα μαγαζιά. Κόσμος κάθεται σε ενα καφέ με ωραίες ξύλινες καρέκλες με θέα ενα μικρό κήπο με στρογγυλά κουρεμμένα θαμνάκια. Περνάμε την τεράστια γέφυρα-promenade des Kallitheais και μετά τη γέφυρα-επέκταση της Συγγρού. Προσπερνάμε μερικές στάσεις ακόμα, φτάνει η ώρα να κατέβω.

Προχωράω στο δρόμο για το σπίτι. Οι αγαπημένοι μου λένε το τελευταίο τους τραγούδι. Rows of houses, all bearing down on me, I can feel their blue hands touching me.. Περπατάω στη μέση του δρόμου. Τραγουδάω μαζί τους στα aaah aaah aaah και ανασαίνω και πάλι βαθιά. Oh, God, I love my town. Ο Thom συνεχίζει. Immerse your soul in love. Repeat. Repeat. Φτάνω στο σπίτι. Ανοίγω τη σιδερένια πόρτα. Μια τελευταία βαθιά ανάσα και χτυπάω το κουδούνι