Το όμορφα χωριά όμορφα καίγονται

Η εικόνα της καταστροφής στο Πήλιο:

Πριν...






...και μετά

Και καλά για μας, ήταν ενα εξοχικό - για αυτούς που έμεναν μόνιμα εκεί, τί σημαίνει αυτή η φωτιά; Για τα χωράφια τους, τις μηλιές τους, τα ζώα τους; Για πόσες μέρες δε θα μπορούν να αναπνεύσουν απο την κάπνα; Τί σκέφτονταν όταν έφευγαν ύστερα απο την εντολή για εκκένωση του χωριού, ανήμποροι να προστατέψουν την περιουσία τους, το σπίτι τους, τα πράγματά τους; Τί θα γίνει με τις πρώτες βροχές που θα πέσουν στο καμμένο αυτό χώμα; Τί έγινε στις φωλιές των ζώων στο δάσος; Το καλοκαίρι που έρχεται, πόσο θα ανέβει η θερμοκρασία στο γυμνό βουνό;


Και να ήταν η πρώτη φορά...


Για πόσο ακόμα θα συμβαίνει αυτό; Δεν ξέρω αν φταίει η ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού, ο λάθος σχεδιασμός δράσης των υπευθύνων, η βλακεία που μας δέρνει ώρες ώρες, δεν έχω καμία όρεξη να αρχίσω τις αηδίες των πολιτικών σχετικά με την απόδοση ευθυνών (οι οποίες, βέβαια, φυσικά και πρέπει να αποδοθούν αλλά όχι με τον τρόπο που νομίζουν αυτοί, όχι με βαρύγδουπες δηλώσεις απο την κάμερα αλλά με πράξεις) .


Αυτοί που σίγουρα δε φταίνε είναι οι πυροσβέστες οι οποίοι κάνουν πραγματικά υπεράνθρωπες προσπάθειες όλες αυτές τις μέρες. Ακούγονται πολύ ξύλινα αυτά τα λόγια, είναι όμως τόσο αληθινά αν τα καλοσκεφτείς: έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι να παλεύεις με τις φλόγες; Να μην καλοβλέπεις μπροστά σου απο τον καπνό, να καίγεσαι απο τη ζέστη, να μην μπορείς καλά καλά να αναπνεύσεις και να πρέπει να είσαι εκεί, να κρατάς το λάστιχο και να προσπαθήσεις να τα βάλεις με τη φωτιά, με την φωτιά που απειλεί να κάψει και σένα;


Δεν ξέρω τί να πω πια...η καταστροφή είναι απίστευτη...μέρη απείρου κάλλους, απέραντες δασικές εκτάσεις, όμορφα χωριά, ένας πραγματικός επίγειος παράδεισος έγινε στάχτη για άλλη μια φορά.


Η ίδια καταστροφή και στην Πάρνηθα, εναν πραγματικό πνεύμονα πρασίνου και οξυγόνου για το λεκανοπέδιο...δε μπορώ να πω τίποτα...Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό:

... το τραγούδι του εφιάλτη


ΥΓ Οι φωτογραφίες της φωτιάς είναι απο εδω

>> vs <<

Τί μαθαίνει κανείς όταν διαβάζει Δυναμικό Προγραμματισμό Συστημάτων Αυτομάτου Ελέγχου:


Life can only be understood
going backwards,
but it must be lived
going forwards

Kierkegaard

Die nacht...

du bist nicht allein...ich bin immer hier...um da zu sein

(μηηηηηνες το έψαχνα, επιτέλους το βρήκα)

Ζήσε μονάχα τη στιγμή και ασε το μετά

Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ΄ρθει

Life is what happens while you are busy making other plans


Which side are you on, boys and girls? Εγώ νομίζω οτι όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, the truth lies in between...

Δεν μπορείς να ζεις μόνο στο τώρα και να μη σκέφτεσαι το αύριο ή να μη θυμάσαι το χτες, ούτε μπορείς να ζεις σε μια κατάσταση αενάου προσμονής (τί είπα πάλι;;;) και τέλος, τί θα γίνει; Δε θα προγραμματίζουμε τίποτα μα τίποτα στη ζωή μας;

Απο την άλλη δε λέει να χάνεις το τώρα αγωνιώντας για αυτό που "μπορεί" να γίνει αύριο, είναι ωραίο να ζεις αισιοδοξώντας οτι υπάρχουν κι άλλα, ακόμα πιο ωραία, τα οποία όπου να 'ναι έρχονται, και τέλος, δε νομίζω οτι θες να δεις το έργο 'η ζωή που περνά και χάνεται'...

Τείνω επομένως να καταλήξω οτι διαλέγουμε το κατάλληλο ανάλογα με την περίπτωσή μας, ανάλογα με τη φάση στην οποία βρισκόμαστε...

(Απεφάνθη η proserpina - ο Μέγας Χατμάνος μίλησε, ουγκ)

Allons enfants!

Εισαγωγή

Ελα, ελα πάμε λίγο γρήγορα να προλάβουμε, το βλέπω το μαύρο σκυλί, έρχεται σε λέω! Λοιπόν, τα λέω γρήγορα γιατί δεν ξέρω πότε θα με πετύχει: Αφορμή για αυτό εδώ το ποστ (κάτι μου θυμίζει αυτή η εισαγωγη...) στάθηκε ενα βιντεάκι που είδα στον Ιππότη και το οποίο είναι το κλιπ ενός πανέμορφου τραγουδιού του γάλλου (σικελικής καταγωγής) Calogero (στίχοι εδώ)

Το τραγουδάκι πηγαίνετε να το δείτε, είναι πολύ ωραίο σας λέω και όπως θα δείτε και στο ποστ, θα σας θυμίσει κάτι, για την ακρίβεια το τραγούδι που ακούγεται στο ακριβώς αποκάτω βιντεάκι (αμααν βρε Μιχαλάκη αγόρι μου! Δεν έφτανε που αντέγραψες το ρεφρέν, έπρεπε να βάλεις και αυτά τα βιολιά στην αρχή λες και θα βγει ο Frankie και θ' αρχίσει να τραγουδάει When I was seventeen, it was a very good year, it was a very good year for small town girls and soft summer nights (οκ, οκ, το κόβω εδώ))

Ο Calogero αν τον θυμάστε ειναι αυτός που με τον Passi έλεγε το Face a la mer:

Κυρίως θέμα

Και μετααα λοιπόν, μου ξανάρθε το κόλλημα της francophonie και άρχισα να ψάχνω βιντεάκια και έπεσα πάνω στο επόμενο, καταπληκτικό, υπέροχο, τέλειο λέμε βιντεάκι του Yann Tiersen (αν σε μερικούς φαίνεται υποτονικό στην αρχή - αν είναι δυνατόν δηλαδή, αλλά τεσπαν - κάντε λιιγο υπομονή ως το 1:42, στίχοι εδώ, και αν βγάλετε άκρη, μου το λέτε)
Πωωωωω...Πωωωωωωωωωω...Δε μπορώ να πω τίποτ' άλλο :-| respect

Επίλογος
Και ας κλείσουμε με κάτι παλιό και δοκιμασμένο, κάτι κλασσικό και ... κυρίες και κύριοι, Jacques Brel και Ne me quitte pas. Προσοχή! Αν κάποιος το βρίσκει αηδιαστικό να βλέπει έναν άσχημο τύπο να τραγουδάει, παπί στον ιδρώτα απο την ερμηνεία (ή απο την έλλειψη air conditioner, δεν ξέρω, δε νομίζω να είχαν τότε τέτοια, βέβαια θα μου πεις, οι ανεμιστήρες δεεεν είχαν ανακαλυφθει; Τεσπαν, ας μη το ξεφτιλίσω κι άλλο), αν λοιπόν ξαναλέω σας ακούγεται λίγο αποκρουστικό, αλλάξτε καρτέλα στον μοτζίλα, παράθυρο στον εξπλόρερ (οκ, το ξέρω οτι έχει κι αυτός καρτέλες τώρα), κολλήστε ένα post-it στην ανάγκη πάνω στη φάτσα του, ακούστε όμως το τραγούδι...




Κεντρικό νόημα

Διότι Tiersen δεν είναι μόνο η Αμελί...

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»



(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)



«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»



(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)



Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.



Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.





Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.



Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.



«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»



(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)



Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:



«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»



Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:



* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ







ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.



* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ





ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων



(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").






ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ