(Παρολίγον) επετειακό ποστ

Σήμερα παρουσίασα τη διπλωματική μου...Είχα πήξει τις τελευταίες μέρες, διόρθωνα το doc., έβαζα συμπεράσματα που δεν είχα βάλει στο τέλος των κεφαλαίων, έγραφα και ξαναέγραφα την εισαγωγή, έβαζα πράγματα στο ppt (αααχ αυτό το ppt, ούτε το γιοφύρι της Άρτας να ήταν), ενα χάλι, μαυρο. Τη μια μέρα κοιμήθηκα στις 4, τις δυο επόμενες στις 3, πρωινή έγερση στις 7-8, ωραία πράγματα... Είχα σκεφτεί οτι μόλις τελείωνα με τη διπλωματική θα έγραφα ένα "επετειακό ποστ". Ένα ποστ αφιερωμένο σε όλα αυτά που θα κάνω τώρα που τελείωσα με αυτό το βάσανο. Ήθελα να γράψω:

• για τα μαθήματα τέννις που θα ξεκινήσω (προσπαθώ να πείσω τη gogonut να πάμε μαζί, ναι, ναι, αγαπητοί μου, στο εξωτικό Μοσχάτο έχουμε και γήπεδο τέννις!)
• για τα αγγλικά που θα συνεχίσω (αμ πως, περάσαμε το preliminary με 30, χωρίς φροντιστήριο, πάμε να τους φάμε τώρα στο τελικό!),
• για τις καταδύσεις που λέω να ξεκινήσω, έχω πάρει και το σχετικό βιβλίο να διαβάσω (τρέμε Νικόλα!),
• για την κιθάρα που θα συνεχίσω (το πήραμε το πτυχίο, άντε να πάρουμε και το δίπλωμα)...για....για...
• (ξεκόλλα proserpina, δε φτιάχνεις άλλη μια λίστα με κουκκίδες για το ppt σου!)

Δεν ξέρω όμως, αυτή τη στιγμή δε μου 'ρχεται να γράψω για τίποτα απ' όλα αυτά. Την ξαναέπαθα όπως με το πτυχίο της κιθάρας. Πριν πάω στην εξέταση σκεφτόμουν, μήνες πριν, πως θα είναι εκείνη η μέρα, πως θα παίξω, τί θα φορέσω...όταν έφτασε εκείνη η μέρα δεν είχα μυαλό να σκεφτώ τίποτα απ' όλα αυτά. Έφυγα νωρίς το πρωί για το ωδείο, στην ωραιότατη γειτονιά πίσω απο την πλατεία Βάθη, έφτασα σε μια παγωμένη αίθουσα, ξεκίνησα ζέσταμα μέχρι να έρθει ο δάσκαλός μου - εντωμεταξύ ήρθε ο άλλος που έδινε και αυτός για πτυχίο και με άγχωσε διότι έπαιζε καλύτερα. Τελικά, τέλος καλό όλα καλά, άριστα πήρα αλλά όσο να'ναι αισθανόμουν κάπως περίεργα.

Όπως λοιπόν έχετε πιθανώς καταλάβει, το σημερινό μας θέμα είναι η απομυθοποίηση. ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ. Οκ, παρουσίασα διπλωματική. So what? Ούτως ή άλλως δεν έχω τελειώσει ακόμα, έχω δυο μαθήματα να δώσω. Αυτό που έγινε σήμερα ήταν απλώς η παρουσίαση της δουλειάς που έκανα εδώ και σχεδόν δυο χρόνια (τρομακτικό έτσι; και μετά σου λένε οτι είναι ενα εξάμηνο η διπλωματική) και την οποία πιθανότατα θα συνεχίσω στο μεταπτυχιακό-διδακτορικό μου. Μια παρουσίαση στην οποία ήρθαν τρεις και ο κούκος (στην κυριολεξία), που έγινε σε τελείως οικογενειακό κλίμα και που, όπως όλες οι διπλωματικές, αξιολογήθηκε με δέκα.

ΟΚ, επειδή το τραβήξαμε πολύ το θέμα, και έχει αρχίσει να παίρνει ένα χρωματάκι προς το μαύρο (γιατί ρε παιδί μου με πιάνει αυτό το πράμα, δεν είμαι σκοτεινός τύπος κατα βάθος- Μαρία, σταμάτα, σε βλέπω που γελάς!), τ ε λ ο ς.

Αναμείνατε ανταπόκριση απο το μέτωπο του τέννις (τ' ακους Γωγω;) και των υπολοίπων. A new day has come που λέει και η Σελίν (μπα σε καλό μου, που τη θυμήθηκα αυτήν;)

(μήπως να αλλάξω χρώμα στο template; με προδιαθέτει αρνητικά μου φαίνεται!)



(άσχετο)