One step too far

Μέσα στις γιορτές, τί μου ήρθε κι εμένα να διαβάσω: το Έγκλημα και Τιμωρία (you are pathetic, girl!). Δεν ξέρω, με αυτό το βιβλίο έχω μια ιδιαίτερη σχέση, όποτε λέω "τι να διαβάσω, τι να διαβάσω" αμέσως αυτό πιάνω απ'το ράφι. Ανοίγω λοιπόν και αρχίζω να διαβάζω. Και ξαφνικά μένω.

Τι να 'ναι αυτό που φοβούνται περισσότερο απ' όλα οι άνθρωποι; Το καινούργιο βήμα, την καινούργια δική τους λέξη. Αυτό είναι που φοβούνται πιο πολύ...

Μιλάμε οτι το βιβλίο το έχω διαβάσει ουκ ολίγες φορές εδω και επτά χρόνια που το έχω πάρει. Μα, ούτε μια φορά να μη το έχω προσέξει; Δεν ξέρω βέβαια αν ευθύνεται το γεγονός οτι διαβάζω γρήγορα (όοοχι, καλέ, ποιός λέει τέτοιες κακοήθειες;).

Μου έκανε πάρα πολύ εντύπωση πάντως. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό, οτι ο μεγαλύτερος φόβος θα μπορούσε να είναι μπροστά στην προσωπική δημιουργία, στην καινούργια "δική τους λέξη" όπως λέει, στο ενα βήμα παραπάνω. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλο εμπόδιο (sic) θα μπορούσε να είναι για τον άνθρωπο αυτό το ενα βήμα που θα τους οδηγήσει έξω απο τα συνηθισμένα, που θα τους πάει εκει που θέλουν αυτοί, αυτή η λέξη που θα την έχουν σκεφτεί αυτοί μόνοι τους και θα εκφράζει αυτό ακριβώς που μόνο εκείνοι αισθάνονται και μπορούν να περιγράψουν.Με έβαλε σε σκέψεις! (και μετά ήρθαν κάτι καλοί κύριοι με άσπρα ρούχα και μου έβαλαν ένα ωραίο ρουχαλάκι που κουμπώνει πίσω, άσπρο κι αυτό, και με έβαλαν σε ενα άσπρο αυτοκινητάκι, van, με μια σειρήνα πάνω) :rooooofl:

Άντε καλή μας χρονιά!

(προσπαθώ να βρω την εκτέλεση που μου αρέσει αλλα δεν τη βρίσκω, οπότε βάλτε τη μουσική με τη φαντασία σας, εγώ βάζω το στίχο: It's the first day of the rest of your life)

Το μαύρισα πολύ, χρονιάρες μέρες; (που λέει κ η γιαγιά μου)