Τα χάπια μουουουουουου part II

Μπορεί κάποιος καλός άνθρωπος να μου πει πως συνδυάζονται τα παρακάτω μέσα σ' ένα 24ωρο:

• 5 ώρες φροντιστήριο
• 1-2 ώρες διάβασμα κιθάρα (μίνιμουμ)
• 2-3 ώρες διάβασμα για το ίδρυμα (πολύ μίνιμουμ)
• 2 ώρες διάβασμα αγγλικά για proficiency (πάρα πολύ μίνιμουμ)
• 4 ώρες μετακίνηση (you know, τραίνο, λεωφορείο, μετρό κλπ και, ναι, καλά διαβάσατε, τέσσερις ώρες)

Μμμ, αμα βάλεις και φαϊ, και τίποτα άλλες δουλειές που μπορεί να προκύψουν, ε, κανα τετραωράκι ύπνο τον καταφέρνω!

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά πήρα και τη λυπητερή σήμερα απο το ωδείο (είχα να πατήσω το πόδι μου κάτι μήνες αλλά βάσει κανονισμού πρέπει να τα πληρώσω όλα, βάλτε λοιπόν 130 ευρά επι 5, έτσι, μέχρι την επόμενη Τετάρτη).

Το καλύτερο όμως είναι το μέιλ που έλαβα πριν λίγο απο τον καθηγητή μου ο οποίος θέλει να συναντηθούμε προς το τέλος της εβδομάδας να συζητήσουμε για την πορεία της έρευνάς μας και να του δείξω τί έχω κάνει με τους κώδικες (εδώ γελάνε - δεν έχω κάνει τίποτα απολύτως, ακόμα παλεύω το Thinking in C++)

Πως τα 'πε το νεραϊδάκι αυτά τα χάπια; Xanax; Γιατρέέ, γράψε μου δυο τρεις κούτες...

Τα χάπια μουουουουουου

Είμαι στο φροντιστήριο και έχω μια μαθήτρια με μνήμη χρυσόψαρου, ηλικίας 40+, η οποία θέλει μέσα σε 20 μέρες να έχει πάρει τα Word, Excel Internet του ECDL...

Είμαι σε μια φάση νιρβάνας, δεν με ταράζει τίποτα πια, τα έχω ακούσει όλα, τα έχω δει όλα, μετά απο κάθε (τρίωρο) μάθημα έχω πονοκέφαλο και νομίζω οτι έχω πυρετό. Μιλάμε στη ζωή μου όλη δεν έχω εξηγήσει πιο αναλυτικά πως κάνουμε αντιγραφή κι επικόλληση, πως κάνουμε προεπισκόπηση εκτύπωσης (αν είναι δυνατόν), ή πως επιλέγουμε όλο το κείμενο (ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ).

Μιλάμε η γυναίκα είναι τρομερή. Σήμερα έχουμε 6 ώρες μάθημα (ολογράφως εξι, δυο τρίωρα 9-12 και 5-8). Δεν αντέχώ άλλο. Θέλω να σπάσω την οθόνη. Θέλω ηρεμιστικάαααααααααααααααα

Το είχα βάλει και μετά έκανα μια βλακεία και εξαφανίστηκε, οπότε το βάζω ως λινκ

Αρρώστιας το ανάγνωσμα

Στην οικογένειά μου η κάθε μεταδοτική ασθένεια εξελίσσεται σύμφωνα με το φαινόμενο ντόμινο. Αυτή τη φορά η αιτία ήταν η ίωση που κυκλοφορεί, γαστρεντερίτιδα (you know, με πυρετό, vomit-μου φαίνεται λιγότερο αηδιαστική έτσι η λέξη- κλπ)


Ξεκίνησε λοιπόν την Κυριακή τα ξημερώματα ο βενιαμίν της οικογένειας, κατα τη διάρκεια της ημέρας τη σκυτάλη πήρε το δεύτερο κατα σειρά τέκνο της οικογένειας, την επόμενη κόλλησε ο προτελευταίος γιος, και την Τρίτη ήταν η μέρα για τον τέταρτο κατα σειρά και την πρωτότοκη κόρη, δηλαδή την αφεντιά μου. (αν αναρωτιέστε πόσοι είναι σ' αυτή την οικογένεια, σας πληροφορώ οτι είμαστε έξι παιδιά-δυο κορίτσια και τέσσερα αγόρια, οπότε μέχρι στιγμής έχει μείνει αλώβητη μόνο η αδερφή μου, τρίτη κατα σειρά ηλικίας)


Δεν μπορώ να πω, όλα τα είχαμε. Και πυρετό, και "εξαγωγές" (άτιμη κρεατόσουπα με ρύζι...) και ένα αίσθημα "τώρα εγώ να σηκωθώ ή θα σωριαστώ πάλι" σε συνδυασμό με το "βγάλτε αυτή την πέτρα απο το στομάχι μουουουου". Τι primperan πήρα προληπτικά, τι αφέψημα με δυόσμο (βοηθάει λεέι σ' αυτές τις περιπτώσεις), τίποτα. Τα ίδια χάλια. Όχι τίποτ΄άλλο, έχει έρθει και η μικρή ολλανδέζα στα πάτρια εδάφη για λίγες μέρες και δε θα προλάβω να τη δω! Για να μη μιλήσω για τις εκπτώσεις - αν και ύστερα απο το ποστ της pieta θα το σκεφτώ πολύ να βγω στα μαγαζια, τουλάχιστον όχι πριν εξοπλιστώ με ικανοποιητική δόση ηρεμιστικών.


Οπότε, τί να κάνουμε οι άρρωστοι, στηθήκαμε μπροστά στο τελεβίζιον (μας είχε φέρει μια μικρή τηλεόραση η γιαγιά για να δούμε το Παραπέντε και επειδή λόγω της οικογενειακής επιδημίας δεν τολμάει να έρθει να την πάρει, την έχουμε ακόμα). Τι Κέρκυρα-ΑΕΛ είδαμε (σούπα το ματς), τι Τότεναμ-Άρσεναλ (αυτό ήταν παιχνίδι...), μέχρι και Μαρία η άσχημη είδαμε, αν και αυτό το τελευταίο, όπως και τον αγώνα της Κέρκυρας δεν αντέξαμε να το δούμε όλο.


Το κλου της υπόθεσης όμως ήταν το καλλιτεχνικό πατινάζ, που είχε στην ΕΡΤ και σχολίαζε ο κος Κωστάλας....I am speechless. Ο άνθρωπος είναι τρομερός. Καταρχήν, η φωνή του και η προφορά. Και καλά ρε παιδί μου να λέει με προφορά τα ονόματα των Άγγλων ή των Γάλλων αθλητών, άντε και των Γερμανών. Αλλά να λέει με προφορά και των Ρώσων; Και των Τσέχων, και των λοιπών σλαβο-πρωην ΕΣΣΔ χωρών; Είχα μείνει!


Πιο πολή φάση όμως είχαν οι σχολιασμοί που έκανε:

Παράδειγμα 1ο. Βγαίνει ενας, τώρα Ρώσος ήταν, Τσέχος, θα σας γελασω, να χορέψει με μουσική υπόκρουση ενα τάνγκο. Και φορούσε κάτι μαύρα με πούλιες και στρας και κάτι κόκκινα σα λειριά να κρέμονται ολούθε. Και σχολιάζει ο μεσιέ: "Ναι....Τώρα τί να πει κανείς; Μα είναι αμφίεση αυτή; Φανταστείτε αυτό τον κύριο να πήγαινε να χορέψει έτσι σε κάποιο μαγαζί που χορεύουν τάνγκο, δε θα τον δέχονταν, θα τον πέταγαν έξω! Ήθελα να' ξερα τί σκέφτονταν ο ενδυματολόγος και ο χορογράφος του όταν του πρότειναν αυτό το ρούχο"

Παράδειγμα 2ο. Αυτή τη φορά ήταν ένας Ρώσος, ο οποίος φορούσε, αν μπορείτε να το φανταστείτε τώρα αυτό, ενα πράμα σα παντελόνι ενωμένο με αμάνικο φανελάκι, μαύρου χρώματος αμφότερα, με ντεκολτέ μαργαρίτα ανοιχτό σχεδόν μέχρι τον αφαλό, και απο μέσα ρόζ πουκάμισο με λαχανί κουμπάκια και ένα λαχανί φουλάρι ριγμένο στον δεξί του ώμο... Είχαμε μείνει άφωνοι, όλη η ομύγυρη στον καναπέ. Πηγαίνουν και τα φλαμίνγκο τώρα να χορέψουν καλλιτεχνικό πατινάζ; Και ακούγεται και ο μεσιέ: "Καλά βρε παλληκάρι μου, αλλά αυτό τον φιόγκο τί τον ήθελες;"


Το φλαμίνγκο τελικά βγήκε πρώτο, τα έκανε και τα άξελ και τα τόλουπ όλα τέλεια, έκανε μάλιστα και τετραπλό τόλουπ με τριπλό αποτέτοιο συνεχόμενα - όλοι σχεδόν μποζουριάζονταν στο τετραπλό, αυτός άνετος, το έβγαλε στο τσάκα τσάκα.


Ουφ, το κούρασα μου φαίνεται το θέμα. Αααα, τώρα μου ήρθε: έχει βρει κανείς τη διαφήμιση της Aegean με το πινκ, την ψάχνω σε κανα youtube και δεν τη βρίσκω


Άντε καλή μας μέρα, και κουράγιο, αύριο είναι Παρασκευή...

Christina Aguilera - Hurt

Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως συγκινήθηκα. Και δε μου συμβαίνει συχνά. Πολύ σπάνια, θα έλεγα.

(η αλήθεια είναι οτι το κοριτσάκι είναι λίγο σπαστικό, και η Κριστίνα και πολύ Μέρλιν, αλλά το τραγούδι είναι τέλιο, fullpoint)

(Παρολίγον) επετειακό ποστ

Σήμερα παρουσίασα τη διπλωματική μου...Είχα πήξει τις τελευταίες μέρες, διόρθωνα το doc., έβαζα συμπεράσματα που δεν είχα βάλει στο τέλος των κεφαλαίων, έγραφα και ξαναέγραφα την εισαγωγή, έβαζα πράγματα στο ppt (αααχ αυτό το ppt, ούτε το γιοφύρι της Άρτας να ήταν), ενα χάλι, μαυρο. Τη μια μέρα κοιμήθηκα στις 4, τις δυο επόμενες στις 3, πρωινή έγερση στις 7-8, ωραία πράγματα... Είχα σκεφτεί οτι μόλις τελείωνα με τη διπλωματική θα έγραφα ένα "επετειακό ποστ". Ένα ποστ αφιερωμένο σε όλα αυτά που θα κάνω τώρα που τελείωσα με αυτό το βάσανο. Ήθελα να γράψω:

• για τα μαθήματα τέννις που θα ξεκινήσω (προσπαθώ να πείσω τη gogonut να πάμε μαζί, ναι, ναι, αγαπητοί μου, στο εξωτικό Μοσχάτο έχουμε και γήπεδο τέννις!)
• για τα αγγλικά που θα συνεχίσω (αμ πως, περάσαμε το preliminary με 30, χωρίς φροντιστήριο, πάμε να τους φάμε τώρα στο τελικό!),
• για τις καταδύσεις που λέω να ξεκινήσω, έχω πάρει και το σχετικό βιβλίο να διαβάσω (τρέμε Νικόλα!),
• για την κιθάρα που θα συνεχίσω (το πήραμε το πτυχίο, άντε να πάρουμε και το δίπλωμα)...για....για...
• (ξεκόλλα proserpina, δε φτιάχνεις άλλη μια λίστα με κουκκίδες για το ppt σου!)

Δεν ξέρω όμως, αυτή τη στιγμή δε μου 'ρχεται να γράψω για τίποτα απ' όλα αυτά. Την ξαναέπαθα όπως με το πτυχίο της κιθάρας. Πριν πάω στην εξέταση σκεφτόμουν, μήνες πριν, πως θα είναι εκείνη η μέρα, πως θα παίξω, τί θα φορέσω...όταν έφτασε εκείνη η μέρα δεν είχα μυαλό να σκεφτώ τίποτα απ' όλα αυτά. Έφυγα νωρίς το πρωί για το ωδείο, στην ωραιότατη γειτονιά πίσω απο την πλατεία Βάθη, έφτασα σε μια παγωμένη αίθουσα, ξεκίνησα ζέσταμα μέχρι να έρθει ο δάσκαλός μου - εντωμεταξύ ήρθε ο άλλος που έδινε και αυτός για πτυχίο και με άγχωσε διότι έπαιζε καλύτερα. Τελικά, τέλος καλό όλα καλά, άριστα πήρα αλλά όσο να'ναι αισθανόμουν κάπως περίεργα.

Όπως λοιπόν έχετε πιθανώς καταλάβει, το σημερινό μας θέμα είναι η απομυθοποίηση. ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ. Οκ, παρουσίασα διπλωματική. So what? Ούτως ή άλλως δεν έχω τελειώσει ακόμα, έχω δυο μαθήματα να δώσω. Αυτό που έγινε σήμερα ήταν απλώς η παρουσίαση της δουλειάς που έκανα εδώ και σχεδόν δυο χρόνια (τρομακτικό έτσι; και μετά σου λένε οτι είναι ενα εξάμηνο η διπλωματική) και την οποία πιθανότατα θα συνεχίσω στο μεταπτυχιακό-διδακτορικό μου. Μια παρουσίαση στην οποία ήρθαν τρεις και ο κούκος (στην κυριολεξία), που έγινε σε τελείως οικογενειακό κλίμα και που, όπως όλες οι διπλωματικές, αξιολογήθηκε με δέκα.

ΟΚ, επειδή το τραβήξαμε πολύ το θέμα, και έχει αρχίσει να παίρνει ένα χρωματάκι προς το μαύρο (γιατί ρε παιδί μου με πιάνει αυτό το πράμα, δεν είμαι σκοτεινός τύπος κατα βάθος- Μαρία, σταμάτα, σε βλέπω που γελάς!), τ ε λ ο ς.

Αναμείνατε ανταπόκριση απο το μέτωπο του τέννις (τ' ακους Γωγω;) και των υπολοίπων. A new day has come που λέει και η Σελίν (μπα σε καλό μου, που τη θυμήθηκα αυτήν;)

(μήπως να αλλάξω χρώμα στο template; με προδιαθέτει αρνητικά μου φαίνεται!)



(άσχετο)

Μια ένεση αισιοδοξίας

οχι, που πάτε να με βγάλετε μανιοκαταθλιπτική...

Moby - Slipping away, έτσι για να ανέβουν λίγο τα κέφια

Αντε και αργεί το καλοκαίρι πολύ ακόμα...

One step too far

Μέσα στις γιορτές, τί μου ήρθε κι εμένα να διαβάσω: το Έγκλημα και Τιμωρία (you are pathetic, girl!). Δεν ξέρω, με αυτό το βιβλίο έχω μια ιδιαίτερη σχέση, όποτε λέω "τι να διαβάσω, τι να διαβάσω" αμέσως αυτό πιάνω απ'το ράφι. Ανοίγω λοιπόν και αρχίζω να διαβάζω. Και ξαφνικά μένω.

Τι να 'ναι αυτό που φοβούνται περισσότερο απ' όλα οι άνθρωποι; Το καινούργιο βήμα, την καινούργια δική τους λέξη. Αυτό είναι που φοβούνται πιο πολύ...

Μιλάμε οτι το βιβλίο το έχω διαβάσει ουκ ολίγες φορές εδω και επτά χρόνια που το έχω πάρει. Μα, ούτε μια φορά να μη το έχω προσέξει; Δεν ξέρω βέβαια αν ευθύνεται το γεγονός οτι διαβάζω γρήγορα (όοοχι, καλέ, ποιός λέει τέτοιες κακοήθειες;).

Μου έκανε πάρα πολύ εντύπωση πάντως. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό, οτι ο μεγαλύτερος φόβος θα μπορούσε να είναι μπροστά στην προσωπική δημιουργία, στην καινούργια "δική τους λέξη" όπως λέει, στο ενα βήμα παραπάνω. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλο εμπόδιο (sic) θα μπορούσε να είναι για τον άνθρωπο αυτό το ενα βήμα που θα τους οδηγήσει έξω απο τα συνηθισμένα, που θα τους πάει εκει που θέλουν αυτοί, αυτή η λέξη που θα την έχουν σκεφτεί αυτοί μόνοι τους και θα εκφράζει αυτό ακριβώς που μόνο εκείνοι αισθάνονται και μπορούν να περιγράψουν.Με έβαλε σε σκέψεις! (και μετά ήρθαν κάτι καλοί κύριοι με άσπρα ρούχα και μου έβαλαν ένα ωραίο ρουχαλάκι που κουμπώνει πίσω, άσπρο κι αυτό, και με έβαλαν σε ενα άσπρο αυτοκινητάκι, van, με μια σειρήνα πάνω) :rooooofl:

Άντε καλή μας χρονιά!

(προσπαθώ να βρω την εκτέλεση που μου αρέσει αλλα δεν τη βρίσκω, οπότε βάλτε τη μουσική με τη φαντασία σας, εγώ βάζω το στίχο: It's the first day of the rest of your life)

Το μαύρισα πολύ, χρονιάρες μέρες; (που λέει κ η γιαγιά μου)