My shadow's the only one that walks beside me

Τέλεια μέρα σήμερα, ήλιος, χαρά Θεού έξω. Είπα κι εγώ ο άνθρωπος να πάω μια βόλτα διότι απο τότε που έβαλα dsl έχω αναπτύξει στενές επαφές τρίτου τύπου με το %$#*& πισί. Πού να παώ, πού να πάω...άσε που δεν είχα και με ποιόν να πάω...

Ένα βήμα πριν πατήσω τα κλάματα λαμβάνω την ηρωική απόφαση, επηρεασμένη απο το κλίμα των ήμερών προφανώς: θα πάω βόλτα μόνη μου! Το λύσαμε λοιπόν το ένα θέμα, το άλλο όμως παραμένει: πού;

After thorough consideration (μη ξεχνάμε και τα αγγλικά, δίνω το Σάββατο προφορικά) αποφάσισα να πεταχτώ μέχρι το ΣΕΦ που είναι και δίπλα (σκεφτόμουν να πάω προς Φλοίσβο ή προς Πειραιά, αλλά που να παίρνω τώρα τράμ, ηλεκτρικό, 904 κλπ).

Οπλισμένη λοιπόν με θάρρος, μια φωτογραφική με πεσμένη μπαταρία και τα γυαλιά ηλίου μου, ακολουθώ το δρόμο που μου δείχνει το δαχτυλίδι:



Τί το ΄θελα...Καταρχήν είχε κάποια έκθεση και γινόταν της μουρλής με αυτοκίνητα και απίστευτα πλήθη να έχουν κατακλύσει τα πάντα. Τέλος πάντων, τα καταφέρνω να δραπετεύσω απο τους βάρβαρους με τα σμαρτο-εσγιουβι-κορόλες και να βγω προς τη θάλασσα. Ε, εκεί είναι που το μετάνιωσα για τα καλά:


Δεν το εμπεδώσατε ακόμα; Πάμε για ένα repeat με φόντο το ΣΕΦ:


Άλλη μια; Ας μην είμαι τόσο σαδίστρια, ε;

Τι να πω...Απο τη μία τα σκουπίδια, απο την άλλη οι καφετέριες να δημιουργούν μια ηχορρύπανση απίστευτη (αυτές αλήθεια που ξεφύτρωσαν; Είχα χρόνια να πάω βέβαια, αλλά η κατάσταση έχει αλλάξει πολύ απο τότε, που πήγαινα γυμνάσιο και επισκεπτόμαστε το γήπεδο κάθε τρεις και λίγο, ως μονοήμερη εκδρομή). Η θάλασσα σχεδόν δε μύριζε ιώδιο! Τεσπαν, ας μη γκρινιάξω άλλο, είχε και τα καλά της η σημερινή μου απόπειρα:


Και μια πιο μακρινή:


Ακόμα και με πρώτο πλάνο τα σκουπίδια, αυτό το στραφτάλισμα της θάλασσας σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα:


Γυρνώντας σιγά σιγά, με τη μηχανή να μη μπορεί να συνέλθει απο το σοκ, και αφού έψαξα, μάταια, για τη θρυλική επιγραφή "πού έχω παρκάρει δε θυμάμαι" πέτυχα τον κύριο της φωτογραφίας ο οποίος άπλωσε ενα καλάμι νααα, με το συμπαθιο, για να ψαρέψει σε μια λίμνη, kind of, βούρκος θα ήταν πιο ακριβής όρος - όχι εκείνο το στρογγυλό που έχει στην είσοδο του ΣΕΦ, σε ένα άλλο, τρίγωνου σχήματος περίπου, το οποίο βρίσκεται πιο δεξιά:


Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου... Μάζεψα λοιπόν κι εγώ τα αποθέματα ενθουσιασμού μου απ' το πάτωμα, συγγνώμην, την άσφαλτο και πήρα το δρόμο του γυρισμού


Όπως λέει και ο βενιαμίν της οικογένειας όταν κάνει τον επίλογο τής εκάστοτε έκθεσης που γράφει στο σχολείο: Αχ, τί ωραία που πέρασα στην εκδρομή!