0 comments - Part II

Επιμένουμε στο αφιέρωμά μας στα "ταπεινά και καταφρονεμένα" των ποστς, και ξεκινάμε με ενα κείμενο του street spirit το οποίο εντάσσεται στην κατηγορία "Δεν ξεχνώ"

Δεν μπορείτε να καταλάβετε, άλλο να ακούτε για την έκρηξη και άλλο να την ζείτε την έκρηξη, είπε μια τρεμάμενη φωνή ενός μάρτυρα, στην ηλίθια ερώτηση του δημοσιογράφου τι νιώσατε στην έκρηξη... Το Λονδίνο βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ίσως να θυμίζει κάτι από τότε που έπεσαν οι βόμβες του Χίτλερ. Η φρίκη κάνει τουρισμό στο Λονδίνο. Οι μεγάλοι της G8 με στόμφο βγήκαν να μιλήσουν για τη συνέχιση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας... Μα καλά δεν βλέπουν, δεν ακούν;;;; Αλήθεια ποιοι είναι οι τρομοκράτες;;;; Ξεχάσανε τα περί φτώχειας, τα περί περιβάλλοντος και το 'ριξαν στην ασφάλεια... Ίσως αυτό να τους ενδιέφερε έτσι και αλλιώς...
Η βία φέρνει μόνο βία και λειτουργεί σαν αλυσιδωτή αντίδραση... Όλοι έχουν δίκιο και όλοι άδικο... Απόγνωση... Φόβος... Ασφάλεια... Ελευθερία... Πόνος... Φρίκη... Έλεγχος... Τρόμος... Ανασφάλεια...
λέξεις που θα μας απασχολήσουν για κάμποσο καιρό, λέξεις που μπορεί να ξυπνήσουν τους χειρότερους εφιάλτες μας... λέξεις που θα μας προβληματίζουν... καλώς ήλθατε στο μέλλον...

ΥΣ: Ένας φίλος έχει συγκεντρώσει ένα πολύ καλό υλικό...

Συνεχίζουμε στο ίδιο στυλ, περνάμε όμως στην κατηγορία "ας εblogίσουμε τα γένια μας"

Είδες τελικά, που αυτά που γράφει η Μαρίνινα δεν είναι και τόσο επιστημονική φαντασία; Τρομακτικό...

Αν τυχόν δε σας ανοίγει το λινκ, πρόκειται για την περίπτωση του πράκτορα Λιτβινένκο, όπου για μια ακόμη φορά δε θα μάθουμε τί έγινε: ο πρωθυπουργός τον έφαγε, η καγκεμπέ τί ρόλο έπαιξε, ο ιταλός σύνδεσμός του τον πούλησε, μήπως δεν είναι και τόσο αθώος όσο δείχνει; Άλλο ενα άλυτο μυστήριο, μπαίνει στο αρχείο του υποσυνειδήτου μας κι αυτό, οπως και το Σάμινα, το αεροπλάνο της Helios, η υπόθεση της Βόνταφον, το κρουαζιερόπλοιο και πολλά πολλά άλλα. Να θυμίσω εδώ τη ρήση του Καμιλέρι ο οποίος σε ένα βιβλίο του λέει οτι αν θες να θάψεις ενα θέμα, κάνε όσο πιο πολλή φασαρία μπορείς στην αρχή - σιγά σιγά ο κόσμος θα βαρεθεί, θα αηδιάσει και δε θα θέλει ούτε να ακούει γι' αυτό...

Το επόμενο ποστ είναι απο την unlearn. Όταν το διάβασα έμεινα ολίγον τι, είναι σε διαφορετικό στυλ απο αυτό που μας έχει συνηθίσει και είναι ένα αρκετά παλαιό κείμενο - προσέξτε την ημερομηνία στο τέλος

Οι δύο εικόνες που στοιχειώνουν το μυαλό μου είναι ο δυστυχισμένος άγγελος, που κλαίει στην άκρη της λίμνης και ο θλιμμένος πιανίστας, που σπρώχνει στην άκρη τη δυστυχία του και ανοίγει το καπάκι του πιάνου του, χαϊδεύει μια φόρα τα πλήκτρα και αρχίζει να παίζει αποφασιστικά.
Παίζει τόσο όμορφα, που ακόμα και τα αηδόνια σταμάτησαν το τραγούδι τους για να τον ακούσουν.
Παίζει τόσο όμορφα, που όταν τον ακούει ο άγγελος της λίμνης προσπαθεί να κουνήσει τα σπασμένα του φτερά και αρχίζει να χορεύει.

Και παίζει ο πιανίστας...
Και χορεύει ο άγγελος...

Ως που τα χέρια του πιανίστα πονάνε,
τα δάχτυλά του σπάνε,
τα φτερά του αγγέλου πέφτουν τελείως,
ο άγγελος λιποθυμάει ξεθεωμένος
και ο πιανίστας, εξαντλημένος,
ξεψυχάει πάνω στα πλήκτρα του.

Και η εικόνα αλλάζει...

Τώρα υπάρχει ένας πεθαμένος πιανίστας με κομμένα δάχτυλα, ξαπλωμένος πάνω στα πλήκτρα του σκονισμένου πιάνου του.
Και ένας άγγελος χωρίς φτερά, που αργοπεθαίνει μακρυά από τη λίμνη της δυστυχίας του.

(28-9-2000)

Το βαρύναμε κάπως το κλίμα, σας έχω όμως τον καλύτερο για να το ελαφρύνει: σε ποιό μέρος χάνουμε (ε, καλά, περίπου) τη βαρύτητά μας; Στη θάλασσα! Ακολουθεί λοιπόν ο snikolas ο οποίος αφηγείται μια κατάδυση στο απέραντο γαλάζιο και τη συνάντησή του με ενα ναυάγιο, τον προπερασμένο Οκτώβριο.


Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν γεμάτο! Το Σάββατο, έκανα μια βουτιά στα 40m, όπου και επικρατεί το απέραντο γαλάζιο! Είναι απίστευτη η αίσθηση του να μην βλέπεις την επιφάνεια.

Όσο για την Κυριακή, επιτέλους, μετά από πολλές φορές αναβολή λόγο καιρού, βουτιά σε ένα ναυάγιο, το “Μυτιλήνη”. Ένα μικρό εμπορικό πλοίο, που βούλιαξε το φθινόπωρο του 1961 , 2 ναυτικά μίλια βορειοανατολικά της ακτής του Σάνη. Το “Μυτιλήνη” ήταν ένα μικρό ποταμόπλοιο που κατασκευάστηκε το 1941. Αργότερα υπέστη μετατροπές για να μπορεί να κάνει το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη – Μυτιλήνη. Κατά την διάρκεια μιας καταιγίδας, ένα μεγάλο κύμα πέταξε το πλοίο στην ακτή, το έσυρε στα βράχια και το ξαναπέταξε στο νερό. Ευτυχώς το πλήρωμα δεν έπαθε τίποτα, αλλά το φορτίο χάθηκε στην θάλασσα. Τώρα, το “Μυτιλήνη” μας περιμένει ήσυχα στα 18m βάθος προσφέροντας μας ένα όμορφο θέαμα.

Να προσθέσω εδώ οτι το ποστ αυτό ακολουθεί ενα άλλο ποστ, την ίδια μέρα, στο οποίο έχει και φωτος απο το ναυάγιο, το λινκ όμως δε μπορώ να σας το δώσω διότι έχει 6 σχόλια (ααα, τους κρατάμε τους τύπους εμείς εδώ loooool)

Και για τέλος σας έχω exitmusician ή αλλιώς το alter ego του Γκαστόνε

Αποτελεί αξίωμα ότι η κατάρα της γκαντεμιάς θα εμφανιστεί σε εκείνον που την κατέχει τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Χαρακτηριστικές εκφάνσεις είναι να ψάχνεις μισή ωρα για παρκάρισμα, να βρίσκεις 5 στενά μακριά και γυρνώντας στο σπίτι να έχουν αδειάσει 3 θέσεις ακριβώς από κάτω, ή να τελειώνει η εφημερίδα/ο γύρος/τα εισητήρια τη στιγμή που φτάνει η σειρά σου. Αυτές οι εκφάνσεις της γκαντεμιάς, παρότι εκνευριστικές όταν συμβαίνουν, δεν αφήνουν κατάλοιπα και κρίματα. Είναι όμως ορισμένες στιγμές που μένουν χαραγμένες, με ένα μεγάλο "γιατί;" να πλανάται χωρίς ποτέ να πάρει απάντηση.

Οι δικές μου τρεις ξεχωριστές στιγμές γκαντεμιάς όλως τυχαίως αφορούν πρόσωπα που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο των τεχνών. Μάλιστα έτυχαν την περίοδο που είχα μια ιδιαίτερη πώρωση με αυτά τα πρόσωπα και το έργο τους, κάνοντας την ανάμνησή τους ακόμα πιο δυσβάσταχτη:

1. Ιούλιος 2000, Rockwave Festival. Headliners οι Oasis, με τους οποίους είχα βρει την δική μου μουσική Αποκάλυψή από το 1994. Με ένα πολύ καλό line-up (Moby, Flaming Lips, Muse και Closer) η μέρα φαινόταν τέλεια. Και πραγματικά, το απόγευμα εκείνης της Τετάρτης ήταν ηλιόλουστο αλλά όχι καυτό (πράγμα περίεργο για Ιούλιο), the spirits were high και η παρέα ιδανική. Έλα όμως που τότε δεν ήμουν ιδιαίτερα εξοικειωμένος με το Internet και δεν είχα διαβάσει ότι τα αδέλφια Gallagher είχαν πλακωθεί για 1574η φορά, με αποτέλεσμα ο κιθαρίστας και ως τότε αποκλειστικός συνθέτης Noel να τους παρατήσει στη μέση της περιοδείας και να πάει διακοπές (το φελέκι μου). Με το που βγαίνουν στη σκηνή και δεν είδα τον Noel έπαθα τη μεγαλύτερη ήττα της ζωής μου. Ρώτησα κάτι παιδιά δίπλα μου και μου εξήγησαν το όνειρο. Η υπόλοιπη συναυλία πέρασε με εμένα σε κατάσταση σοκ και να αναρωτιέμαι συνέχεια "γιατί ρε γαμώτο;"...

2. Σεπτέμβριος 2000, φεστιβάλ κόμικς της Βαβέλ. Επίτιμος καλεσμένος ο Κίνο, δημιουργός της Μαφάλντα (και όχι μόνο - επιφυλάσσομαι σε μελλοντικό post), την οποία διάβαζα ανελλιπώς και μετά μανίας από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Από τα δημοσιεύματα του τύπου είδα ότι ο Κίνο θα ήταν στην έκθεση και θα υπέγραφε βιβλία μία συγκεκριμένη μέρα. Έτσι είπα να συνδυάσω την έτσι κι αλλιώς προγραμματισμένη επίσκεψή μου στην έκθεση με την παρουσία του Κίνο και στήθηκα από νωρίς το απόγευμα εξοπλισμένος με βιβλιαράκι Μαφάλντα (τόμος 12, "Νικήθαμε") για να πάρω το πολυπόθητο αυτόγραφο. Έλα όμως που η ώρα περνούσε, εγώ είχα περιορισμένο χρόνο και ο Κίνο δεν ερχόταν... Είχα γυρίσει την έκθεση 120 φορές, μπορούσα να την ξαναστήσω από μνήμης αν με άφηνες, αλλά ο Κίνο πουθενά. Τελικά αναγκάστηκα να φύγω με βαριά καρδιά αφού είχα καρα-στήσει την κοπέλα μου ή οποία ομολογουμένως με περίμενε υπομονετικά. Την επόμενη μέρα διάβασα ότι ο Κίνο είχε φτάσει στην έκθεση λίγη ώρα μετά που έφυγα προκειμένου να μπορέσει η... Νατάσα Καραμανλή (née Παζαΐτη) να τον συναντήσει...

3. Ιούνιος 2002, Στοά του Βιβλίου. Ομιλία του Μάριο Βάργκας Γιόσα και παρουσίαση του νέου βιβλίου του "Η γιορτή του τράγου". Πετούσα στα ουράνια για 2 εβδομάδες, τεράστια χαρά να βλέπεις τον αγαπημένο σου συγγραφέα, τον μύθο της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας alive and kicking, και όχι μόνο αυτό αλλά να έχεις την ευκαιρία να του πάρεις και αυτόγραφο. Έφυγα νωρίτερα από τη δουλειά προφασιζόμενος ραντεβού με γιατρό και με το "Η πόλη και τα σκυλιά" ανά χείρας έτρεξα στη Στοά του Βιβλίου. Έπιασα θέση πίσω από τους πολυ(α)σήμαντους που πάντα πιάνουν τις πρώτες θέσεις (αμφιβάλλω αν η Μιλένα Αποστολάκη ήξερε τον Γιόσα αλλά τέλος πάντων) και το ελληνικό λογοτεχνικό κατεστημένο που του έκανε τη χάρη να παρευρεθεί στην ομιλία του και όλα καλά. Συναρπαστική η ομιλία (αν εξαιρέσει κανείς τους τύπους που και καλά έκαναν ψαγμένες ερωτήσεις αλλά περισσότερο τους εαυτούς τους προσπαθούσαν να δείξουν) αλλά αν δεν έχεις κάτι στο χαρτί (i.e., αυτόγραφο) η αποστολή επετεύχθη κατά το ήμισυ. Με το τέλος της ομιλίας χώνομαι στη σειρά για αυτόγραφο, φτάνει η σειρά μου και πάνω που έχω ετοιμάσει την τέλεια ατάκα στα ισπανικά που όχι μόνο θα έκανε τον Γιόσα να μου αφιερώσει στο βιβλίο μου αλλά και να μου αφιερώσει το επόμενο βιβλίο του... γίνεται μπλακ άουτ (#%@!#&). Πάλι καλά που είχα προλάβει να ανοίξω το βιβλίο μπροστά του και έτσι έχω μια μουντζούρα που μετά από πολύ κόπο κατάφερα να αποκρυπτογραφήσω και που πλέον μπορώ να πω με 99% βεβαιότητα ότι γράφει MVL, δηλαδή τα αρχικά του ονόματός του.

Τώρα που το θυμάμαι, το '93 ή '94 έχασα συναυλία της Montserrat Caballé επειδή μπήκα στο νοσοκομείο με οξεία σκωληκοειδίτιδα, αλλά αυτό δεν μου στοίχισε τόσο όσο τα προηγούμενα. Η λίστα φυσικά είναι living document και σίγουρα θα ανανεωθεί με γκαντεμιές που δεν έχουν συμβεί ακόμα...