0 comments

Εχμ, ήρθε η ώρα να υλοποιήσω αυτή την ιδέα που στριφογυρίζει στο μυαλό μου εδω και κάτι μήνες. Αφού πέρασα διαδοχικά απο τα στάδια του άμετρου ενθουσιασμού, της απλής αποδοχής και της απογοήτευσης, είπα να το γράψω (sic) αυτό το ποστ, να ξεμπερδεύουμε, να μάθω μια και καλή αν ήταν όντως καλή η ιδέα ή όχι.

Η εν λόγω ιδέα είναι να κάνω ενα ποστ που να περιέχει ποστ άλλων (εξ' ου και το sic παραπάνω), τα οποία όμως να μην είχαν πάρει ούτε ένα σχόλιο. Μηδέν, null, τίποτα.

Ανέκαθεν μου κινούσαν το ενδιαφέρον αυτά τα "ταπεινά και καταφρονεμένα" των ποστ. Αυτά που κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους. Κατά τη γνώμη μου, είναι θέμα συγχρονισμού τις περισσότερες φορές. Διευκρινίζω βέβαια οτι δεν κρίνω την επιτυχία ενός ποστ απο τον αριθμό των σχολίων που θα μαζέψει. Είναι κι αυτό βέβαια μια ένδειξη, αλλά τις πιο πολλές φορές δε σημαίνει τίποτα.

Μάζεψα λοιπόν μερικά πολύ ωραία ποστ, τα οποία και σας παρουσιάζω παρακάτω. Έχω βρει κι άλλα, πιθανότατα θα έχει κι άλλα μέρη αυτό το αφιέρωμα.



Ξεκινάμε λοιπόν με ενα ποστ του γκρινιάρη, μεσούντος του περασμένου θέρους, στο οποίο κάνει μια πολύ καίρια παρατήρηση...

Καλοκαιρινή αναλγησία

Αναρωτιέμαι… Αν τα γεγονότα στον Λίβανο είχαν γίνει χειμώνα, ή φθινόπωρο, πόσες "διαδηλώσεις συμπαράστασης στον δοκιμαζόμενο Λιβανέζικο λαό" θα είχαν γίνει μέχρι σήμερα; Πόσες απεργίες της ΓΕΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα είχαν ανακοινωθεί; Πόσες εργατοώρες θα είχαμε διαθέσει απλόχερα για να αποδείξουμε τα φιλειρηνικά μας (ή αντι-Αμερικανικά μας;) αισθήματα;

Ενώ τώρα, ησυχία. Λίγες μικρές διαδηλώσεις στην πρεσβεία του Ισραήλ, κι αυτές κυρίως από Λιβανέζους μετανάστες. Κι όμως εδώ και 20 ημέρες εκεί κάτω πεθαίνουν παιδιά και γυναίκες. Εκδιώκονται άνθρωποι από τα σπίτια τους, γίνονται μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα. Και αντί να αποκλιμακώνεται η ένταση, η Κοντολίζα δηλώνει το αμίμητο «μια βιαστική εκεχειρία δεν είναι η σωστή λύση»!

Που είναι τώρα οι συμπαραστάτες των Παλαιστινίων και των Ιρακινών; Που είναι οι stop the war; Το αίμα των Λιβανέζων έχει άλλο χρώμα, άλλη σημασία; Δεν νομίζω. Αυτό που διαφέρει είναι ότι είναι καλοκαίρι. Είμαστε φιλειρηνιστές, είναι αλήθεια, και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Αλλά είμαστε διατεθειμένοι να το διαδηλώσουμε τρανταχτά μόνο θυσιάζοντας ώρες δουλειάς. Γιατί όταν στην μπαλάντσα μπαίνουν οι διακοπές και η ξεκούραση, όταν αυτά συμβαίνουν ενώ εσύ αράζεις στην παραλία ή πίνεις το καφεδάκι με τους κολλητούς σου, είναι δύσκολο να βγεις στους δρόμους...

Συνεχίζουμε με ένα ποστ του αγαπητού Narita, το οποίο αδυνατώ να χαρακτηρίσω, απλώς διαβάστε το:


Αύριο

Αύριο θα ξυπνήσω και με το ένα μάτι θα δω το μέλλον. Θα ανάψω το νέο κερί με άρωμα βανίλια και θα φωνάξω την μοίρα. Θα ανοίξω το νέο μου παράθυρο με θέα τη θάλασσα και θα της δείξω. Θα της χαμογελάσω και ποτίζοντας τα λουλούδια που γεμίζουν το μπαλκόνι μου θα λέω ιστορίες. Για ήλιους που ξεχάστηκαν και άστρα που πλημμύρισαν τους τοίχους. Για δάση καταπράσινα που θάφτηκαν ξανά στο γκρι. Για όλα όσα μου ταξαν οι λέξεις μα δεν έζησα. Για παράπονα γαλάζια που δε πίστεψα. Για εικοσι τρία κάποτε που πρόδωσα. Για ασπρόμαυρα δρομάκια που μου κλέψανε. Για δώδεκα ζευγάρια αναμνήσεις που διέγραψα. Για μια φορά που γέλασα. Για ένα άρωμα ζεστό που με νανούριζε. Για πέντε ευχαριστώ που μου χαρίσανε και μ' αγάπησαν. Για νι φορές που έκλαψα. Για άσπρα όνειρα που δάνεισα. Και όταν αυτή λυγίσει και τη φιλήσω στο μέτωπο θα ανοίξω και το άλλο μάτι μα θα τα κλέισω γρήγορα για να μην δουν τίποτα

Ακολουθεί ενα μινι ποστ απο την pixelicious, ποιητική εκδοχή του mood άλλα θέλω κι άλλα κάνω, πώς να σου το πω


pixelicious' words of wisdom

She says: "Could I have a sip from your beer?"
She thinks: " 'cause that's the closest I'll get to kissing your lips..."


Και κλείνουμε γι' αυτή τη φορά, με ενα ποστ της Gogo, στο γνωστό στυλ που την καθιέρωσε στη μπλογκόσφαιρα,


Έχω μια μανία με τα πατούμενα

Αυτό το καταπληκτικό "ζευγάρι" το συνάντησα σε ένα κατάστημα Berska, όπου το φόραγε η κυρία του διπλανού δοκιμαστηρίου. Σε όλους σας θα έχει τύχει να δοκιμάζεται ένα ρούχο και να βλέπετε τα πόδια αυτού που βρίσκεται στο δίπλα δοκιμαστήριο. Όπως θα φαντάζεστε εκεί που δοκίμαζα και γω κάτι και χρειάστηκε να σκύψω ΤΑ ΕΙΔΑ (BRRRR)!

Κάνετε κέφι να φορέσετε τις καουμπόικες σας μπότες και το καλοκαίρι??? Υπάρχει η λύση!!! Μόνο που δε ρώτησα την κυρία που μπορείτε και σεις να το βρείτε αυτό το αριστούργημα, μάλλον δεν ήθελα να χρειαστεί να ξαναβγάλω μια τέτοια φωτογραφία...