[16:19]

Καλοκαίρι. Βράδυ. Αργά. Πολύ αργά. Νυχτερινό πλοίο για το νησί. Αυτή στέκεται στο κατάστρωμα, ακουμπισμένη στα κάγκελα κοιτάει τη θάλασσα. Βάζει το χέρι στην τσέπη και βγάζει το άσπρο iPod. Το βλέμμα της καρφώνεται στη φωτεινή οθόνη, το μόνο φωτεινό πράγμα στη μαυρίλα που την περιβάλλει: νιώθει σα να έχει κλείσει τα μάτια της, είναι σα να πετάει στο διάστημα. Μαύρος ο ουρανός, μαύρη και η θάλασσα, μόνο ο ήχος που κάνει το νερό όταν κάτι το διαπερνά. Ξεκλειδώνει, γυρίζει μερικές φορές το clickwheel, οπα, εδώ είμαστε. Archive, Again.

[0:00] Ο ήχος της σειρήνας του πλοίου ηχεί ξανά στα αυτιά της όπως μερικές ώρες πριν που ανέβαινε φουριόζα τις σκάλες - τελευταία πρόλαβε να μπει, λίγο πριν σηκωθεί η πόρτα. Πόσα msec χρειάζονται για να πάρεις μια απόφαση; Μήπως να ρίξουμε λίγο τη μονάδα μέτρησης; μsec μήπως θα ήταν πιο ακριβές; Ή μήπως η "στιγμιαία" απόφαση δεν ήταν και τόσο στιγμιαία τελικα; Μήπως ήταν χρόνια και όχι υποδιαιρέσεις του δευτερολέπτου;

[0:29] Τα δευτερόλεπτα περνούν, η φωνή του Craig ηχεί μέσα στο κεφάλι της You're tearing me apart, crushing me inside. You used to lift me up, now you get me down. If I was to walk away from you my love could I laugh again ? If I walk away from you and leave my love could I laugh again ? Again, again... Πώς λέμε "ήταν τόσο στεναχωρημένος που δεν μπορούσε να κλάψει;" Ε, εδώ είμαστε αρκετά σκαλιά πιο πριν, στο "ήταν τόσο στεναχωρημένη που δεν μπόρεσε να ξαναγελάσει"... Αυτοί, πώς έφτασαν αλήθεια εδώ; Αυτός, πώς έφτασε απο τη διαφορά του να φοβάσαι μη σου φύγει ο άλλος στο να φοβάσαι μη σου μείνει, που λέει και ο αστυνόμος Χαρίτος; "Δεν ένιωθε πια όπως πρώτα", η δικαιολογία που της είπε. Αχ, το έχει ξαναδει αυτό το έργο...Πώς το έλεγε εκει ο Karl: But...but, the heart wants what it wants! Δε τη χώνευε τη Susan αλλά οφείλει να την παραδεχτεί τώρα: Yeah, well, my heart wants to hurt you, but I'm able to control myself! O Craig συνεχίζει You're killing me again. Am I still in your head ? You used to light me up; now you shut me down

[2:30] Ο ήχος απο τη φυσαρμόνικα την κάνει ασυναίσθητα να πιάσει τη μικροσκοπική μπλε φυσαρμόνικα που κρέμεται στο λαιμό της. Πόσο θα ήθελε να μπορουσε να παίξει αυτό το μοτιβάκι τώρα...

[4:41] Το μπάσο τη βγάζει απο τις σκέψεις της. Σηκώνεται απο την κουπαστή και αρχίζει να περπατάει μόνη της μέσα στο σκοτάδι. Θέλει να ανέβει στο ψηλότερο κατάστρωμα, να φτάσει δίπλα στα φουγάρα αν γίνεται. Θα κάτσει κόντρα στον άνεμο και θα κοιτάξει απο εκεί ψηλά το μαύρο πέλαγος. Φτάνει πάνω και αρχίζει να χορεύει μόνη της

[7:15] I used to lift you up. Now I get you down Ωπ, για δες για πότε αντιστράφηκαν οι ρόλοι...Άλλα μας έλεγες προς το τέλος του [0:29]...Ή μήπως είναι η δεύτερη όψη του ίδιου νομίσματος;

[10:36] Ο άνεμος που φυσά συντονίζεται με το αρμόνιο. Έβγαλε κρύο, κουμπώνει βιαστικά το μπουφαν της.

[10:29] Ο ήχος απο τα ακουστικά έχει σχεδόν σβήσει. Ησυχία. Ησυχία. Μόνο ο ήχος των κυμάτων ξανα

[11:36] Αρχίζει να ξημερώνει, και ταυτόχρονα δειλά δειλά ακούγονται οι νότες του δεύτερου μέρους του κομματιού. Το σκοτάδι διαλύεται σιγά σιγά. Χαμογελάει. Χαμογελάει. Συνεχίζει να χαμογελάει

[12:42] Πάμε πάλι τα ίδια You're tearing me apart. With you close by I'm dazed in madness. Can't lose this sadness Οχι. Οχι. Οχι. Δε θα τρελλαθούμε κιόλας. Όχι. Θα τη χάσει αυτή τη sadness, no offence Craig, I'm sorry. Θα στο χαλάσω εδώ dear. A new day has come που λέει και η Celine. Μα, αν είναι δυνατόν, που τη θυμήθηκε την αχώνευτη σε μια τέτοια στιγμή; Γελάει, ο αυτοσαρκασμός ήταν πάντα το δυνατό της σημείο. Τώρα που το σκέφτεται, ήταν η κατάλληλη στιγμή να τη σκεφτεί. Οι πεντε αυτές της λέξεις, λένε τα πάντα. Θυμίζουν και ολίγον απο το alter ego της που αρνείται να αποδεχτεί, τη Σκάρλετ Ο' Χάρα: αύριο είναι μια νεα μέρα. Οκ, λοιπόν, το αύριο έφτασε. Μόλις

[13:32] Βγάζει τα ακουστικά, 2:47 πριν το τέλος του τραγουδιού. Δε θέλει να ακούσει παρακάτω. Δε χρειάζεται να ακούσει παρακάτω. Δε τη νοιάζει πια.

Βάζει το iPod στην τσέπη ξανά χωρίς καν να το κλείσει. Κατεβαίνει και κατευθύνεται προς την καμπίνα της. Χαιρετάει τον μπάρμαν που σκουπίζει νυσταγμένος ενα ποτήρι, μπαίνει στο δωμάτιό της και όπως είναι με τα ρούχα πέφτει στο κρεββάτι. Κουκουλώνεται μέχρι πάνω. Απο τα ακουστικά βγαίνουν οι πρώτες νότες του επόμενου τραγουδιού στην playlist που είχε φτιάξει Just give me a reason, some kind of sign I'll need a miracle to help me this time I heard what you said, and I feel the same I know in my heart that I'll have to change Even the stars look brighter tonight Nothing's impossible


Μπορεί ένα ξημέρωμα να θεωρηθεί miracle;



===================================================
(Περιμένω ακόμα τις ιστορίες μερικών απο εσας, επειδή όμως δεν άντεχα άλλο, ήθελα να το δημοσιεύσω (!), διαβάστε τώρα και έρχονται και τα υπόλοιπα. Ο τίτλος είναι μια ευγενική προσφορά του Ομίλου Narita)