24.5.07

[16:19]



Καλοκαίρι. Βράδυ. Αργά. Πολύ αργά. Νυχτερινό πλοίο για το νησί. Αυτή στέκεται στο κατάστρωμα, ακουμπισμένη στα κάγκελα κοιτάει τη θάλασσα. Βάζει το χέρι στην τσέπη και βγάζει το άσπρο iPod. Το βλέμμα της καρφώνεται στη φωτεινή οθόνη, το μόνο φωτεινό πράγμα στη μαυρίλα που την περιβάλλει: νιώθει σα να έχει κλείσει τα μάτια της, είναι σα να πετάει στο διάστημα. Μαύρος ο ουρανός, μαύρη και η θάλασσα, μόνο ο ήχος που κάνει το νερό όταν κάτι το διαπερνά. Ξεκλειδώνει, γυρίζει μερικές φορές το clickwheel, οπα, εδώ είμαστε. Archive, Again.

[0:00] Ο ήχος της σειρήνας του πλοίου ηχεί ξανά στα αυτιά της όπως μερικές ώρες πριν που ανέβαινε φουριόζα τις σκάλες - τελευταία πρόλαβε να μπει, λίγο πριν σηκωθεί η πόρτα. Πόσα msec χρειάζονται για να πάρεις μια απόφαση; Μήπως να ρίξουμε λίγο τη μονάδα μέτρησης; μsec μήπως θα ήταν πιο ακριβές; Ή μήπως η "στιγμιαία" απόφαση δεν ήταν και τόσο στιγμιαία τελικα; Μήπως ήταν χρόνια και όχι υποδιαιρέσεις του δευτερολέπτου;

[0:29] Τα δευτερόλεπτα περνούν, η φωνή του Craig ηχεί μέσα στο κεφάλι της You're tearing me apart, crushing me inside. You used to lift me up, now you get me down. If I was to walk away from you my love could I laugh again ? If I walk away from you and leave my love could I laugh again ? Again, again... Πώς λέμε "ήταν τόσο στεναχωρημένος που δεν μπορούσε να κλάψει;" Ε, εδώ είμαστε αρκετά σκαλιά πιο πριν, στο "ήταν τόσο στεναχωρημένη που δεν μπόρεσε να ξαναγελάσει"... Αυτοί, πώς έφτασαν αλήθεια εδώ; Αυτός, πώς έφτασε απο τη διαφορά του να φοβάσαι μη σου φύγει ο άλλος στο να φοβάσαι μη σου μείνει, που λέει και ο αστυνόμος Χαρίτος; "Δεν ένιωθε πια όπως πρώτα", η δικαιολογία που της είπε. Αχ, το έχει ξαναδει αυτό το έργο...Πώς το έλεγε εκει ο Karl: But...but, the heart wants what it wants! Δε τη χώνευε τη Susan αλλά οφείλει να την παραδεχτεί τώρα: Yeah, well, my heart wants to hurt you, but I'm able to control myself! O Craig συνεχίζει You're killing me again. Am I still in your head ? You used to light me up; now you shut me down

[2:30] Ο ήχος απο τη φυσαρμόνικα την κάνει ασυναίσθητα να πιάσει τη μικροσκοπική μπλε φυσαρμόνικα που κρέμεται στο λαιμό της. Πόσο θα ήθελε να μπορουσε να παίξει αυτό το μοτιβάκι τώρα...

[4:41]
Το μπάσο τη βγάζει απο τις σκέψεις της. Σηκώνεται απο την κουπαστή και αρχίζει να περπατάει μόνη της μέσα στο σκοτάδι. Θέλει να ανέβει στο ψηλότερο κατάστρωμα, να φτάσει δίπλα στα φουγάρα αν γίνεται. Θα κάτσει κόντρα στον άνεμο και θα κοιτάξει απο εκεί ψηλά το μαύρο πέλαγος. Φτάνει πάνω και αρχίζει να χορεύει μόνη της

[7:15] I used to lift you up
. Now I get you down Ωπ, για δες για πότε αντιστράφηκαν οι ρόλοι...Άλλα μας έλεγες προς το τέλος του [0:29]...Ή μήπως είναι η δεύτερη όψη του ίδιου νομίσματος;

[10:36]
Ο άνεμος που φυσά συντονίζεται με το αρμόνιο. Έβγαλε κρύο, κουμπώνει βιαστικά το μπουφαν της.

[10:29]
Ο ήχος απο τα ακουστικά έχει σχεδόν σβήσει. Ησυχία. Ησυχία. Μόνο ο ήχος των κυμάτων ξανα

[11:36]
Αρχίζει να ξημερώνει, και ταυτόχρονα δειλά δειλά ακούγονται οι νότες του δεύτερου μέρους του κομματιού. Το σκοτάδι διαλύεται σιγά σιγά. Χαμογελάει. Χαμογελάει. Συνεχίζει να χαμογελάει

[12:42] Πάμε πάλι τα ίδια You're tearing me apart. With you close by I'm dazed in madness. Can't lose this sadness Οχι. Οχι. Οχι. Δε θα τρελλαθούμε κιόλας. Όχι. Θα τη χάσει αυτή τη sadness, no offence Craig, I'm sorry. Θα στο χαλάσω εδώ dear. A new day has come που λέει και η Celine. Μα, αν είναι δυνατόν, που τη θυμήθηκε την αχώνευτη σε μια τέτοια στιγμή; Γελάει, ο αυτοσαρκασμός ήταν πάντα το δυνατό της σημείο. Τώρα που το σκέφτεται, ήταν η κατάλληλη στιγμή να τη σκεφτεί. Οι πεντε αυτές της λέξεις, λένε τα πάντα. Θυμίζουν και ολίγον απο το alter ego της που αρνείται να αποδεχτεί, τη Σκάρλετ Ο' Χάρα: αύριο είναι μια νεα μέρα. Οκ, λοιπόν, το αύριο έφτασε. Μόλις

[13:32] Βγάζει τα ακουστικά, 2:47 πριν το τέλος του τραγουδιού. Δε θέλει να ακούσει παρακάτω. Δε χρειάζεται να ακούσει παρακάτω. Δε τη νοιάζει πια.

Βάζει το iPod στην τσέπη ξανά χωρίς καν να το κλείσει. Κατεβαίνει και κατευθύνεται προς την καμπίνα της. Χαιρετάει τον μπάρμαν που σκουπίζει νυσταγμένος ενα ποτήρι, μπαίνει στο δωμάτιό της και όπως είναι με τα ρούχα πέφτει στο κρεββάτι. Κουκουλώνεται μέχρι πάνω. Απο τα ακουστικά βγαίνουν οι πρώτες νότες του επόμενου τραγουδιού στην playlist που είχε φτιάξει
Just give me a reason, some kind of sign I'll need a miracle to help me this time I heard what you said, and I feel the same I know in my heart that I'll have to change Even the stars look brighter tonight Nothing's impossible


Μπορεί ένα ξημέρωμα να θεωρηθεί miracle;



===================================================
(Περιμένω ακόμα τις ιστορίες μερικών απο εσας, επειδή όμως δεν άντεχα άλλο, ήθελα να το δημοσιεύσω (!), διαβάστε τώρα και έρχονται και τα υπόλοιπα. Ο τίτλος είναι μια ευγενική προσφορά του Ομίλου Narita)



15 σχόλια:

Unknown είπε...

miracolo???

Gogo είπε...

A P S O G O !

Unknown είπε...

να ρωτήσω κάτι: Ο μπάρμαν σκούπισε το ποτήρι, αφού πρώτα το έφτυσε;; Μήπως κίολας μετά ακούμπησε τη πετσέτα στον ώμο του;;;ΧΑχΧΑχΧΑχΧΑχ
εγχμμ οκ οκ..

[16:19]-->μια ζωή...
Από το κατάστρωμα ως την καμπίνα, λίγα μέτρα-->διαδρομή μιας ολόκληρης ζωής..

ggk είπε...

[0:29] => :'(
"Μπορεί ένα ξημέρωμα να θεωρηθεί miracle;" => λύτρωση

Πάρα πολύ ωραίο!

CrazyCow είπε...

Ωραίοοοοοοοοoo!!!

Point No1 Πολύ ωραίο το δέσιμο με τα λεπτά του τραγουδιού...

Point No 2 Μόλις είδα τους στίχους των Depech ανατρίχιασα... το έχω λιώσει αυτό το cd...

(Όχι ότι το Again πάει πίσω αλλά το άφησες πολύ στο περιθώριο το καημένο το nothing's impossible :P)

Πολύ ωραίο κείμενο... :)

CrazyCow είπε...

Depeche ρε αγράμματε... Depeche!! Τώρα το είδα! :P

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

κάθε αυγή και κάθε δύση είναι θαύμα.

θαύμα είναι ο τρόπος που γράφεις
I'll need a miracle to help me this time.

Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ...

Φράνσις είπε...

Η συνεργάτης του περιοδικού(ξερεις κυρία εκδοτρια ποιού!) δηλώνει περήφανη που εχει τετοια πένα πανω απ΄το κεφαλι της που λεει ο λόγος.
Εύγε proserpina μου, τώρα μπορώ να βγαλω το αχτι μου στο επόμενο ε;
χχχχχχχ

JoaN είπε...

klap klap klap!!! :D

proserpina είπε...

@street spirit: miracolo;;; ξέρω γω, εσείς πείτε μου...

@gogo: ε υ χ α ρ ι σ τ ω :)

@narita: το έφτυσε, το σκούπισε με μια χαρτοπετσέτα και το έβαλε στη θέση του. Με την πετσέτα σκούπιζε τον πάγκο στο ίδιο σημείο μέχρι που έφυγε το χρώμα του και φάνηκε το ξύλο απο κάτω ;)

@ggk: ε, ναι, του έβαλα "λυτρωτικό" τέλος...Πήγε να μου μαυρίσει αλλά το ίδιο το κομμάτι μου το γύρισε στο δεύτερο μέρος κι έτσι το τελείωσα αισιόδοξα :)

@crazycow: το Nothing's impossible είναι λατρεμένο κομμάτι, το θέμα του ποστ όμως ήτο το Again, εξ' ου και ο παραγκωνισμός του πρώτου...οχι, δεν είμαι εμπαθης roooofl

@σπύρο σεραφείμ: ...δε γίνεται αλλιώς ;)

@auburn kate: ελεύθερα!

@joan: ωχ ωχ ωχ (<- ηχητικό εφε απο ισάριθμες υποκλίσεις) ευχαριστώ looooooooool

[Germanos] είπε...

Φτου! το διαβασα αργα και δεν ειναι φρέσκο

Λοιπον αν ειχε λιγο σασπενς κανα δυο μυστικες υπηρεσίες , κανα δυο πολυεθνικές και συνομωσίες θα νόμιζα οτι ειναι δικό μου έργο...

διοτι ειναι ΚΑΛΟ
(το τελος δεν ειναι ακριβως λυτρωτικό -μπαι δε γουέι- είναι ψιλοχόλιγουντ της δεκαετιας 90)

[Germanos] είπε...

O νυσταγμένος μπάρμαν που σκουπίζει τα ποτήρια ....?

Τωρα που το ξαναβλέπω μαλλον για γαλλικο σινεμά κάνει

proserpina είπε...

Σπάω κι εγώ το κεφάλι μου να βρώ απο πού μου κόλλησε αυτή η εικόνα με τον μπάρμαν...Μάλλον γαλλικό σινεμά, πάντως

Α, και τώρα που το θυμήθηκα, αν είχε "λιγο σασπενς κανα δυο μυστικες υπηρεσίες , κανα δυο πολυεθνικές και συνομωσίες" θα ήταν ίσως το σενάριο κάποιας χολυγουντιανής ταινίας (κάτι σε Departed, Insider), ίσως ένα δικό σου ποστ, αλλά σίγουρα δε θα ήταν δικό μου έργο roooooooooofl

Φράνσις είπε...

Εσύ που είσαι κεφαλι στους υπολογιστες, ισως ξερεις πως φτιαχνεται το μπανερ στα blogs.Διαβασα σε σχόλιο μπλογκ φίλης,πως την 1 Ιουνίου θα υπαρξει κοινό μπανερ απ΄τα μπλογκς για την Αμαλία, που είχε καρκινο και πέθανε δυστυχώς. Απλως στο λεω, δεν ξερω πως γίνεται. φιλια.και μη χάνεσαι λέω!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Σου 'χω υποσχεθεί ένα τραγουδο-σχόλιο αλλά δεν είμαι σε φάση τώρα (you know). Υπόσχομαι όμως να σου το στείλω μόλις έρθουν λίγο καλύτερες μέρες...