Περιμένοντας το φορτηγό

Βλέπει κανείς τίποτα; Κάνει και μια κούρμπα ο δρόμος και δεν έχω ορατότητα...Ε, Διονύση, πότε είπε οτι περνάει αυτός;


(κάντε εναν κόπο να δείτε το βιντεάκι ντε...)

Μια αλλιώτικη χριστουγεννιάτικη ιστορία

όπως τη διηγούνται οι Abbie Gale στον τελευταίο δίσκο τους. Για προσέξτε:


Unset time. Unset place. Not necessarily a spot in history. The darkest time of humanity. The darkest season of earth. Nothing grows. Nothing evolves. Darkness covers almost all land. Unknown if there are any plants or animals Cause they cannot be seen. And right in the middle of dark a small place where humans live or something that reminds of living. They live in fear, dream of fear they give birth to fear. No hope in their aching hearts. No smile on their broken faces. And this goes on and on for years and years and years… And as they fear more and they lose hope the dark comes closer and closer. They never touch it, never enter it. Until they day that Danko is born. His parents do not differ from other members of the tribe, oh but Danko does. He Hopes. And Fears. But still Hopes. And he grows up.And the little boy becomes a man. And he gets sick of fear. He gets bored of not exploring. Not the dark but his heart. His Burning Heart. And day after day frightened people listen to a man called Danko forcing them to move. Everyone thinks it’s madness. But Danko is very serious. He never seems to fear, never seems to regret. And some day more and more live off his hope. And begin to move. They take sticks on fire and they have Danko ahead. Everyone is moving now. Moving into the dark. Danko is always ahead, shouting to go on. And now the dark gets deeper. It’s aching to move now. Feet heavy. Hearts beating fast. But not Danko’s. Sometimes he turns back to them and they see his face, listen to his words. Probably they fear Danko more than they fear dark. And they go on and on. Light spreads in the heart of black fog. But dark now plays its dirtiest tricks and hearts begin to freeze. And more and more are screaming to go back. Things get out of control. No order in the moving tribe now. They start to blame him. But Danko will not step back, even now… He rips off his own heart from his wonderful chest. Bleeding he holds it up and everyone sees the most hopeful light they had ever seen. Danko’s Burning Heart gives them hope. And they go on really fast. No one screams now. Danko is bleeding. The world starts to fade away. He looks to his heart and still feels close to it. His pace is steady. His heart is burning, leading the way. And after a while Dark begins to scatter and dawn comes A bright reddish Dawn, the first one in centuries. Everyone is cheering now. Everyone hopes. And they are so happy they cannot see a young man’s dead body lying among them beside a Heart that’s still burning its last sparkles….



Πόση σημασία έχεις δώσει άραγε στις θυσίες των άλλων; Πόσα απο αυτά που θεωρείς δεδομένα τα χρωστάς σε κάποιον, άγνωστο; Αξίζει να θυσιάζεσαι χωρίς "ανταπόκριση"; Κάνεις μια θυσία για κάποιον ή για κάτι;


ΥΓ Το τραγούδι αυτό, το Danko, το ακούτε απο τη σελίδα τους (πατάτε το play δίπλα στο "2") ή απο το myspace. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Abbie Gale που μου θύμισαν το υπέροχο αυτό διήγημα του Μαξίμ Γκόρκυ "Η φλεγόμενη καρδιά του Ντάνκο".

Είμαι εγώ πολύ ναΐφ ή η ζωή πολύ σκληρή;

Καιρός είναι να δει το μπλογκ τούτο ενα ποστ της προκοπής. Δημοσιεύω λοιπόν το παρακάτω: δεν είναι δικό μου, μου ζητήθηκε όμως να το ανεβάσω εδώ

Χάσματα

Τελικά οι περισσότεροι ζούμε στο χρυσό μας κλουβί. Τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς. Σκέφτομαι όσοι έχουν παιδιά να τα πάνε μια εκπαιδευτική εκδρομή δυτική αττική: Άνω Λιόσια, Ζεφύρι, Φυλή…(πρωινές ώρες που είναι πιο ακίνδυνα). Να μην τολμήσει να ξαναπεί κακομαθημένο : δεν σας θέλω για γονείς μου…

Γιατί υπάρχει τέτοιο χάσμα μεταξύ περιοχών; Ανθρώπων; Δουλειάς και σπουδών; Γιατί δε μαθαίνουμε χρήσιμα πράγματα στη σχολή; Και γιατί να θέλεις κάτι τόσο πολύ που δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι;

Να αναφέρω μόνο, ότι ήταν το όνειρό μου. Από μικρή. Το πραγματοποίησα με τον πιο γρήγορο τρόπο και όσο καλύτερα μπορούσα. Πίστευα πως έχω ταλέντο για αυτό το επάγγελμα και να’ μαι τώρα, πρώτο χρόνο, 22 χρονών δασκάλα πρώτης δημοτικού σε σχολείο της δυτικής αττικής.

Το ξέρατε πως υπάρχουν τόσο κοντά μας πολλοί γονείς που δεν έχουν τελειώσει δημοτικό;

Το ξέρατε πως τα γυφτάκια πάνε σχολείο; Τα κανονικά. Τα βρόμικα, που μιλανε τη γλώσσα τους, που παντρεύονται στα 13 τους. Που οι μαμάδες τους φοράνε μαντήλες και πέδιλα με κάλτσες.

Ποιος μιλάει για ρατσισμό; Έχει κάνει μάθημα σε χοντρή γυφτισσα που έχει μείνει 2 φορές στην πρώτη δημοτικού, και πηγαινοέρχεται με μερσεντές με φιμέ τζάμια, σε κοιτάει με θράσος και σου λέει «δεν το κατάλαβα να μου το τσαναπείς.» ενώ το έχεις πει ηδη υπομονετικά, αυστηρά, ευγενικά 5-10 φορές (πραγματικά 10 φορές το ίδιο πράγμα) και αν της πεις τελικά «στο είπα Κων/να μου, θα βάλεις σε ένα κουτάκι και το ένα και το μηδέν, σε ένα –όχι χωριστά, δεν στο ξαναλέω» να σε φτύνει! Στο πρόσωπο. Και να έχεις στην τάξη άλλα 5 γυφτάκια, 6 αλβανάκια και άλλα 6 ελληνάκια να σε κοιτάνε. Και δεν είμαι από αυτές που δεν μπορούν να επιβληθούν στην τάξη και κάνουν πάρτυ τα παιδιά…

Γιατί να έρχομαι σε επαφή με μαμάδες 23 χρονών με χαλασμένα δόντια, με δύο παιδιά, που την δέρνει ο άντρας της και ενώ έχει τελειώσει β’ γυμνασίου να μου λέει «δεν μπορώ να τον βοηθήσω γιατί τα μπερδεύω τα γράμματα και εγώ…»

Γιατί δε μας είπε κανείς ότι θα αντιμετωπίσουμε τέτοια; Και γιατί δε μας είπανε πώς να φερθούμε;;

Τι πρέπει να κάνουμε;

Και να σας πω κάτι; Γιατί πρέπει να αντιμετωπίζει αυτά ένας δάσκαλος; Είναι πολλά.. Πάρα πολλά και είναι τρομερά δύσκολο. Να φέρεσαι πάντα με κέφι, καλοσύνη και ευγένεια για να έχουν ένα σωστό πρότυπο αυτά τα παιδιά. Να είσαι όσο αυστηρός πρέπει (γιατί τα μικρούλια είναι ευαίσθητα και σου πατάνε εύκολα τα κλάματα).. Να σπας το κεφάλι σου να βρεις με τι τρόπο θα μάθουν αυτό η εκείνο και τι παραπάνω μπορείς να κάνεις για να είναι ενδιαφέρον το μάθημα… Να προχωράς την ύλη γιατί οι άλλοι δάσκαλοι που είναι μόνιμοι και κράτησαν τα καλά και έξυπνα παιδιά και που οι τάξεις τους θα χρησιμοποιηθούν πειραματικά, προχωράν την ύλη και ο διευθυντής σε πιέζει. Τι κάνεις άμα εξηγείς κάτι που σου φαίνεται τόσο απλό 10 φορές με 10 διαφορετικούς τρόπους και δεν το καταλαβαίνουν; Τι κάνεις;

Και μετά έχεις και το κάθε πιτσιρικάκι με τα προβλήματά του. Ένας μικρός έχει φυλακισμένο μπαμπά και σου έρχεται μέρες με πρησμένα ματάκια και δαρμένο. Η μαμά του άλλου σου λέει με φυσικότητα « Το δέρνω, (με ύφος, μη νομίζεις ότι δεν κάνω ότι καλύτερο για το παιδί μου) το δέρνω για να μάθει, αλλά αυτό…» και όταν πας κοντα του καλύπτει το κεφάλι του με τα χέρια του φοβισμένο. Ένας αλβανός δεν καταλαβαίνει καθόλου ελληνικά και συ να μην το’ χεις μυριστεί και να τα παίρνεις όταν «δε σ’ ακούει και σε κοιτάει κιόλας μ’ αυτό το βλέμμα το δήθεν αθώο». Γυφτάκια με τα οποία δεν μπορείς καθόλου να συνεννοηθείς και σε κοιτάνε με ένα αμήχανο χαμόγελο όλη την ώρα… Και ελληνάκια που έχουν διαβάσει στο σπίτι με τη μαμά και το μπαμπά και βαριούνται όταν εσύ εξηγείς για δέκατη φορά ότι το μηδέν είναι στρογγυλό, ένας κύκλος, σαν το Ο

puzzle

Κομμάτια του παζλ μου, το οποίο πριν λίγο συμπλήρωσε 25 κομμάτια, κρυμμένα μέσα σε στίχους που αγάπησα, σε νότες που σιγομουρμούρισα, σε μικρές φωτογραφίες στη μνήμη του κινητού…Η εκδρομή στο Μεσολόγγι πριν μερικά Χριστούγεννα και οι αντανακλάσεις της λιμνοθάλασσας – Το Freelove στην αγαπημένη εκτέλεση του Θοδωρή, την οποία ακόμα δεν έχουμε βρει και η βόλτα της οποίας έγινε το soundtrack, το προπέρσινο Πάσχα – Ο Πελαργός/σκουπιδοντενεκές στις Πετριές – Η αυλή του σπιτιού στο Πήλιο – Ο μικρός πρίγκηπας/δαχτυλοκουκλάκι με φόντο τη λευκή φλοκάτη – Τα βοτσαλάκια στο Κλιμάκι – Το τριαντάφυλλο στη χιονισμένη βεράντα – Το παρεό του καλοκαιριού και το τσαντάκι/ποτιστήρι – Ο Κόρτο – Ο Μπρούμελ, ο κούκλος Basset της Εύης – Η φωτό της αφίσας από την έκθεση στη Στοκχόλμη – Η θάλασσα στο Φλοίσβο –Τα σουβενίρ της Μαρίας και της Γωγώς από την Ολλανδία και τη Νέα Υόρκη – Τα ροζ post-it που φιλοξενούν τα λόγια αυτά – Το φλυτζάνι με τα μικρά γαλάζια λουλούδια που συνόδευε το περυσινό ποστ των γενεθλίων μου – Ο χρόνος που περνά και χάνεται - Η Νέλυ το κουνέλι της Αναστασίας- Τα slides του ppt της διπλωματικής – Ένα μικρό λαχανί βατραχάκι στο τζάμι της εξώπορτας – Μια σφηκοφωλιά στη βεράντα – Η Νίκη της Σαμοθράκης – Ο παπύ στο μπισκοτάκι – Το λιμάνι και η καινούργια πεζογέφυρα – Τα μήλα του Σεζάν και το δωμάτιο του Βαν Γκογκ – Τα κοντραμπάσα μετά τη συναυλία

Μια ατέλειωτη εκδρομή…

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να δημοσιεύονται τέτοιου είδους "ακαταλαβίστικα" ποστ. Ένιωθα όμως οτι το χρωστάω αυτό το ποστ. Στον εαυτό μου και σε όποιον καταλαβαίνει έστω και μια λέξη απο αυτά που γράφω.

Ας λάμψει η αλήθεια ή Τί μου έμαθε το μεταπτυχιακό

Έχει περάσει ένας μήνας απο τότε που ξεκίνησαν τα μαθήματα. Αισθάνομαι λοιπόν έτοιμη να προβώ στην εξής ανακοίνωση: σήμερα θα αποκαλυφθεί επιτέλους στο κοινό η αλήθεια πίσω απο τη διαφήμιση του Johnny Walker. Σε ποιούς απευθύνεται; Για ποιό target group δημιουργήθηκε;

Όπως λανθασμένα πίστευαν οι περισσότεροι, ήταν μια διαφήμιση που στόχευε σε όλα τα ηλικιακά γκρουπ, με έμφαση ίσως στις νεότερες ηλικίες. Η αλήθεια είναι οτι το διαφημιστικό αυτό απευθύνεται στους ηλεκτρολόγους μηχανικούς...



Οι ηλεκτρολόγοι μηχανικοί λοιπόν είναι η ελπίδα του μέλλοντος. Απο τους ηλεκτρολόγους περιμένει ολόκληρη η ανθρωπότητα να κάνουν το one great thing. Άλλωστε, όπως είναι ήδη γνωστό, οι ηλεκτρολόγοι:

• Μπορούν να νικήσουν στο 'Σκορ 4' σε μόνο 3 κινήσεις.
• Μπορούν να διαιρέσουν με το 0.
• Έχουν φτιάξει κύκλο με μόλις 300 μοίρες.
• Μπορούν να φτιάξουν οκτάπορτο στο τάβλι
• Λέγεται ότι όταν ο Γκράχαμ Μπελ εφηύρε το τηλέφωνο, δήλωσε ότι η εφεύρεσή του θα είχε μόνο ευεργετικά αποτελέσματα για την ανθρωπότητα. Όταν το έμαθαν οι ηλεκτρολόγοι, γέλασαν και ίδρυσαν τον ΟΤΕ.
• Όπως έχετε καταλάβει, και ο Τσακ Νόρις ήταν ηλεκτρολόγος

Νυχτερινές συναντήσεις

Βράδυ. Αργά. Ανοίγει το παράθυρο σιγά σιγά, σφίγγοντας το μπουφάν πάνω της και προσπαθώντας να κρατήσει σταθερά τη μηχανή. Το πλοίο σε λίγο θα φύγει για Ιταλία. Στοχεύει, πατάει το κουμπί. Απο μία λάθος ρύθμιση η φωτογραφική βγάζει φλας το οποίο φωτίζει όλη τη γύρω περιοχή. Το μάτι της πιάνει μια ανεπαίσθητη κίνηση στα δεξιά. Γυρίζει γρήγορα και πατάει ξανά το κουμπί. Και τότε τα βλέπει:

Back to ...

Δυναμώνουμε τον ήχο.

Φέρνουμε στο νου μας τη σκηνή στην Παριζιάνα που ο Σειληνός κάνει 'καντάδα' στην Μπρόγερ, στην πλατεία έξω απο το σπίτι της, στην αρχή της ταινίας.

Κλείνουμε τα μάτια και πατάμε το play



Εναλλακτικά, το περνάμε στο mp3 μας και το βάζουμε στο τέρμα για να μην ακούμε τη φασαρία του μετρό (ηχομόνωση ώρα μηδεν, btw). Dress code: κόκκινο κολλητό παντελόνι, δερμάτινο γιλέκο, χωρίς μπλουζα απο μέσα, χαϊμαλιά, barefoot.

Άντε καλό σαββατοκύριακο!!!

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα...

...διότι εγώ είμαι απασχολημένη να θαυμάζω το δωμάτιο :)

Μεγάλη πόρτα θα περάσεις...

(copyright www.ntora.gr)

ένας δρόμος ανοίγεται μπροστά σου...δρόμος μακρύς, στενός...για τρεις μήνες, τρία χρόνια...





Σιγά μην είναι και τρία τέρμινα. Την πόρτα την έχω ήδη ανοίξει. Αλλά δεν έχω καμία όρεξη να δω τι έχει απο πίσω. Θέλω δε θέλω, βέβαια, θα το δω, αναλυτικά και με όλες του τις λεπτομέρειες, έχω πέντε μήνες στη διαθεσή μου. Αν καταφέρω να αποβάλω και αυτή την τάση μου για μελόδράμα και να δω τα πράγματα πιο αισιόδοξα θα είναι πολύ καλύτερα για όλους.

Ρόδι, κανείς;

Σαν ξημερώσει η μέρα
μη θυμηθείς,
λαβύρινθος η μνήμη
και θα χαθείς


Γιατί μερικές φορές ακόμα και οι υπέρμαχοι της μνήμης ζηλεύουν τα χρυσόψαρα. Και γιατί πολλές φορές τίποτα δεν είναι πιο λυτρωτικό απο έναν ύπνο. Ίσως και δυο.


Υ.Γ. Για τη μελοποιημένη εκδοχή των παραπάνω στίχων, πηγαίνετε εδώ

Ευγνωμοσύνη

Πώς είναι να αγκαλιάζεις ένα άψυχο αντικείμενο και αυτό να σε λυτρώνει; Να το χτυπάς, να το τεντώνεις, να νιώθεις τις άκρες των δακτύλων σου να σκληραίνουν. Να αισθάνεσαι οτι η τρύπα που έχει μπροστά τραβάει μέσα της όλη τη στεναχώρια, την πίκρα που σε περικυκλώνει. Πώς είναι ενα μάτσο ξύλα, σίδερα και νάυλον κλωστές ντυμένες με σύρμα να σου προσφέρει τέτοια κάθαρση;

Σοφή κίνηση τελικά εκείνη, δεκαοχτώ χρόνια πριν, τέτοιες μέρες. Όταν διάβηκε τη μεγάλη πόρτα, με τη φίλη της να της ρίχνει μερικούς πόντους. Μια παράλληλη διαδρομή που φέτος ενηλικιώνεται. Ένας σύνδεσμος που δεν έσπασαν ούτε η συμπεριφορά ανθρώπων γύρω της, ούτε το διάβασμα των πανελληνίων, ούτε οι υποχρεώσεις που ακολούθησαν. Μια σχέση που φιλοξένησε τις δυο απο τις τέσσερις φορές που έβαλε τα κλάματα, απ' όταν θυμάται τον εαυτό της.

Πώς να περιγράψει όλα αυτά που έχει ζήσει αυτά τα χρόνια; Την παίρνει στην αγκαλιά της και ξεχνιέται. Την κρατάει και όλα εξαφανίζονται. Κολλάει το αυτί της στην πλάτη της και αφουγκράζεται τους ήχους. Δεν τα πάει και τόσο καλά με τα λόγια. Αφήνει τις νότες να τα πουν για εκείνη:

Summer, bloody summer

Αυτοβιογραφική τέχνη;

Ο καλλιτέχνης έχει χρέος να δημιουργεί ωραία πράγματα, και θα'πρεπε τίποτα να μη βάζει μέσα σ' αυτά απο την ιδιωτική του ζωή.

Ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι αντικρύζουν την τέχνη σαν μια μέθοδο αυτοβιογραφίας. Έχουμε ξεχάσει την αφηρημένη έννοια του ωραίου.

Κάποια μέρα θα δείξω στον κόσμο τί είναι - και γι΄αυτό το λόγο ο κόσμος ποτέ δε θα δει το πορτραίτο μου του Ντόριαν Γκραίυ.

Σε ποιά εποχή είπαμε έζησε ο συγγραφέας; 1854-1900...

Η Κούλα και το άρλεκιν

Η Κούλα τελείωσε το άρλεκίν της και το άφησε νωχελικά στο τραπεζάκι της μικρής της βεράντας. Το φερ φορζέ τραπέζι έτριξε παραπονεμένο καθώς ήδη σήκωνε άλλα τρία παρόμοια βιβλία τα οποία η κυρία Κούλα είχε κατεβάσει μονοκοπανιά το εν λόγω απόγευμα. Καλοκαίρι βλέπεις, ζέστη, δε θα το ρίξει και στη βαριά φιλοσοφία: α, όλα κι όλα, η κυρία Κούλα ήξερε να κάνει πράξη την παροιμία "κάθε πράμα στον καιρό του κλπ κλπ".

Καθώς το βλέμμα της πέρασε διαδοχικά απο το μπαλκόνι των απέναντι, στο καθρεφτάκι της (σύμφωνα με το οποίο ένας καθαρισμός προσώπου έπρεπε να καταχωρηθεί στις άμεσες προτεραιότητές της) και κατέληξε στο βιβλίο που είχε μόλις αφήσει, χαμογέλασε. Σε μια έκλαμψη μνήμης της ήρθε στο νου μια σκηνή απο ενα σήριαλ που είχε δει πριν μερικά χρόνια, όπου ο Σάκης Μπουλάς - Σάββας ήθελε να δει στην τηλεόραση αντί για ποδόσφαιρο μια 'πάρα πολύ ωραία ταινία που μιλάει για μια μητέρα που είχε χάσει το παιδί της'. Τη σειρά αυτή της την είχαν προτείνει οι φίλες της, ήταν λέει πολύ καλή - εκείνη δεν είχε ιδέα απο αυτά τα καινούργια, 'έξυπνα' σήριαλ, αυτό που ήξερε, χρόνια τώρα, ήταν η Λάμψη, άντε και το Καλημέρα Ζωή, όταν ήθελε λίγο περισσότερο δράση.

'Ετσι σαν το Σάββα λοιπόν κι αυτή, είχε συγκινηθεί πολύ με το δράμα της ηρωίδας του βιβλίου που μόλις διάβασε. Η Τζέζαμπελ, έτσι την έλεγαν, ήταν μια ταλαιπωρημένη, χωρίς σταθερή δουλειά, ανύπαντρη μητέρα, που μεγαλώνει με κόπους και βάσανα το μοναχογιό της και παράλληλα ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τον πατέρα του παιδιού της. Τελικά τον βρίσκει αλλά αυτός έχει κάνει αλλαγή φύλου. Παρόλα αυτά, αυτός (αυτή, πλέον) δέχεται να γνωρίσει το γιό, προς μεγάλη ανακούφιση της Τζέζαμπελ. Πάνω όμως στη χαρά, τους έρχεται η χαριστική βολή: η Τζέσικα (έτσι έλεγαν πλέον τον Ντέιβιντ, τον άντρα της Τζέζαμπελ) πάσχει απο μια ανίατη ασθένεια. Σα να μην έφτανε αυτό, ο Σαμ, ο γιος του ζευγαριού, ερωτεύεται τη Τζέσικα, για την οποία δε γνωρίζει οτι είναι ο πατέρας του, μιας και η μητέρα του του το είχε αποκρύψει και τον (την) είχε παρουσιάσει ως φίλη της. Το τέλος του βιβλίου φτάνει λυτρωτικό για όλους τους ήρωες καθώς η Τζέζαμπελ σε μια κρίση σχιζοφρένειας αρπάζει τη κυνηγετική καραμπίνα του πρών-Ντέιβιντ και τους στέλνει όλους στα θυμαράκια.

Σε μια ακόμα στιγμή έκλαμψης, (δεύτερη για το συγκεκριμένο απόγευμα, να θυμηθεί να ρωτήσει τον ψυχίατρό της άμα είναι φυσιολογικό αυτό) η Κούλα συνειδητοποιεί κάτι: παρόμοιες καταστάσεις με την Τζέζαμπελ έβλεπε και στην πραγματικότητα, δίπλα της. Να, για παράδειγμα, η κουνιάδα της είχε μόλις εγχειριστεί απο καρκίνο. Ο ξάδερφός της, πενήντα χρονών άνθρωπος, είχε απολυθεί απο τη δουλειά του και έψαχνε εδώ και τρεις μήνες αλλά ακόμα δεν είχε βρει κάτι. Όταν είχε μάθει τα μαντάτα αυτά, είχε στεναχωρηθεί, στιγμιαία, είχε πει ενα 'πωω, πω, τί πάθατε βρε παιδιά' και μετά απο λίγο ξαναγύρισε στα πιάτα που έπλενε, στα ρούχα που σιδέρωνε, κι αυτό ήταν. The End. Όταν όμως διάβασε την ιστορία της Τζέζαμπελ, συγκλονίστηκε. Έπαθε αυτό που της συνέβαινε κάθε φορά που διάβαζε ενα τέτοιο βιβλίο ή έβλεπε κάτι στην τηλεόραση: απασχολούσε το μυαλό της για μέρες, το συζητούσε με τις φίλες της, ήταν 'το θέμα του μήνα'.

Μετά τη συνειδητοποίηση αυτή, η Κούλα, προβληματισμένη, σηκώνεται απο τη σιδερένια άσπρη πολυθρόνα και αρχίζει να κόβει βόλτες στη βεράντα, μαδώντας ασυναίσθητα τα λουλούδια και θέτοντας στον εαυτό της τα εξής ερώτηματα:

Σύμφωνα με ποιά κριτήρια ταυτιζόμαστε με καταστάσεις που ακούμε, διαβάζουμε, βλέπουμε; Γιατί αυτή η τάυτιση φαίνεται να είναι ευκολότερη όταν δεν είναι στην πραγματική ζωή αλλά σε virtual reality: σε βιβλίο, στην τηλεόραση ή στο σινεμά; Είναι τόσο καθοριστικός ο ρόλος της απόστασής μας απο τα δρώμενα ή παίζει ρόλο και κάτι άλλο; Γιατί ώρες ώρες συμπεριφερόμαστε σα να ζούμε σε μικρές ατομικές γυάλες, όπου βλέπουμε τί γίνεται έξω, μιας όμως και δεν ακούμε καλά τι συμβαίνει (το γυαλί είναι καλή μόνωση για τον ήχο, το ήξερε η Κούλα διότι το είχει δει στον Εκατομυριούχο), μιας και ούτε το κρύο που κάνει έξω, ούτε η ζέστη περνάει στη μικρή μας γυάλα, αδιαφορούμε για τον έξω-απο-τη-γυάλα κόσμο;

Η Κούλα, αποκαρδιωμένη, σωριάζεται στην πολυθρόνα της. Η όλη κατάσταση της θυμίζει τον τίτλο ενός έργου που είχε ανεβάσει η Δανδουλάκη πριν χρόνια και την είχαν πάει οι φίλες της να το δει. Το έργο της είχε αρέσει πολύ, κι ας μην είχε καταλάβει καλά καλά τί γίνεται. Το όνομα του έργου όμως, καθώς το φέρνει τώρα στο μυαλό της, την κάνει να αισθάνεται περίεργα. Ο τίτλος ήταν: Γυάλινος κόσμος

Το όμορφα χωριά όμορφα καίγονται

Η εικόνα της καταστροφής στο Πήλιο:

Πριν...






...και μετά

Και καλά για μας, ήταν ενα εξοχικό - για αυτούς που έμεναν μόνιμα εκεί, τί σημαίνει αυτή η φωτιά; Για τα χωράφια τους, τις μηλιές τους, τα ζώα τους; Για πόσες μέρες δε θα μπορούν να αναπνεύσουν απο την κάπνα; Τί σκέφτονταν όταν έφευγαν ύστερα απο την εντολή για εκκένωση του χωριού, ανήμποροι να προστατέψουν την περιουσία τους, το σπίτι τους, τα πράγματά τους; Τί θα γίνει με τις πρώτες βροχές που θα πέσουν στο καμμένο αυτό χώμα; Τί έγινε στις φωλιές των ζώων στο δάσος; Το καλοκαίρι που έρχεται, πόσο θα ανέβει η θερμοκρασία στο γυμνό βουνό;


Και να ήταν η πρώτη φορά...


Για πόσο ακόμα θα συμβαίνει αυτό; Δεν ξέρω αν φταίει η ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού, ο λάθος σχεδιασμός δράσης των υπευθύνων, η βλακεία που μας δέρνει ώρες ώρες, δεν έχω καμία όρεξη να αρχίσω τις αηδίες των πολιτικών σχετικά με την απόδοση ευθυνών (οι οποίες, βέβαια, φυσικά και πρέπει να αποδοθούν αλλά όχι με τον τρόπο που νομίζουν αυτοί, όχι με βαρύγδουπες δηλώσεις απο την κάμερα αλλά με πράξεις) .


Αυτοί που σίγουρα δε φταίνε είναι οι πυροσβέστες οι οποίοι κάνουν πραγματικά υπεράνθρωπες προσπάθειες όλες αυτές τις μέρες. Ακούγονται πολύ ξύλινα αυτά τα λόγια, είναι όμως τόσο αληθινά αν τα καλοσκεφτείς: έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι να παλεύεις με τις φλόγες; Να μην καλοβλέπεις μπροστά σου απο τον καπνό, να καίγεσαι απο τη ζέστη, να μην μπορείς καλά καλά να αναπνεύσεις και να πρέπει να είσαι εκεί, να κρατάς το λάστιχο και να προσπαθήσεις να τα βάλεις με τη φωτιά, με την φωτιά που απειλεί να κάψει και σένα;


Δεν ξέρω τί να πω πια...η καταστροφή είναι απίστευτη...μέρη απείρου κάλλους, απέραντες δασικές εκτάσεις, όμορφα χωριά, ένας πραγματικός επίγειος παράδεισος έγινε στάχτη για άλλη μια φορά.


Η ίδια καταστροφή και στην Πάρνηθα, εναν πραγματικό πνεύμονα πρασίνου και οξυγόνου για το λεκανοπέδιο...δε μπορώ να πω τίποτα...Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό:

... το τραγούδι του εφιάλτη


ΥΓ Οι φωτογραφίες της φωτιάς είναι απο εδω

>> vs <<

Τί μαθαίνει κανείς όταν διαβάζει Δυναμικό Προγραμματισμό Συστημάτων Αυτομάτου Ελέγχου:


Life can only be understood
going backwards,
but it must be lived
going forwards

Kierkegaard

Die nacht...

du bist nicht allein...ich bin immer hier...um da zu sein

(μηηηηηνες το έψαχνα, επιτέλους το βρήκα)

Ζήσε μονάχα τη στιγμή και ασε το μετά

Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ΄ρθει

Life is what happens while you are busy making other plans


Which side are you on, boys and girls? Εγώ νομίζω οτι όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, the truth lies in between...

Δεν μπορείς να ζεις μόνο στο τώρα και να μη σκέφτεσαι το αύριο ή να μη θυμάσαι το χτες, ούτε μπορείς να ζεις σε μια κατάσταση αενάου προσμονής (τί είπα πάλι;;;) και τέλος, τί θα γίνει; Δε θα προγραμματίζουμε τίποτα μα τίποτα στη ζωή μας;

Απο την άλλη δε λέει να χάνεις το τώρα αγωνιώντας για αυτό που "μπορεί" να γίνει αύριο, είναι ωραίο να ζεις αισιοδοξώντας οτι υπάρχουν κι άλλα, ακόμα πιο ωραία, τα οποία όπου να 'ναι έρχονται, και τέλος, δε νομίζω οτι θες να δεις το έργο 'η ζωή που περνά και χάνεται'...

Τείνω επομένως να καταλήξω οτι διαλέγουμε το κατάλληλο ανάλογα με την περίπτωσή μας, ανάλογα με τη φάση στην οποία βρισκόμαστε...

(Απεφάνθη η proserpina - ο Μέγας Χατμάνος μίλησε, ουγκ)

Allons enfants!

Εισαγωγή

Ελα, ελα πάμε λίγο γρήγορα να προλάβουμε, το βλέπω το μαύρο σκυλί, έρχεται σε λέω! Λοιπόν, τα λέω γρήγορα γιατί δεν ξέρω πότε θα με πετύχει: Αφορμή για αυτό εδώ το ποστ (κάτι μου θυμίζει αυτή η εισαγωγη...) στάθηκε ενα βιντεάκι που είδα στον Ιππότη και το οποίο είναι το κλιπ ενός πανέμορφου τραγουδιού του γάλλου (σικελικής καταγωγής) Calogero (στίχοι εδώ)

Το τραγουδάκι πηγαίνετε να το δείτε, είναι πολύ ωραίο σας λέω και όπως θα δείτε και στο ποστ, θα σας θυμίσει κάτι, για την ακρίβεια το τραγούδι που ακούγεται στο ακριβώς αποκάτω βιντεάκι (αμααν βρε Μιχαλάκη αγόρι μου! Δεν έφτανε που αντέγραψες το ρεφρέν, έπρεπε να βάλεις και αυτά τα βιολιά στην αρχή λες και θα βγει ο Frankie και θ' αρχίσει να τραγουδάει When I was seventeen, it was a very good year, it was a very good year for small town girls and soft summer nights (οκ, οκ, το κόβω εδώ))

Ο Calogero αν τον θυμάστε ειναι αυτός που με τον Passi έλεγε το Face a la mer:

Κυρίως θέμα

Και μετααα λοιπόν, μου ξανάρθε το κόλλημα της francophonie και άρχισα να ψάχνω βιντεάκια και έπεσα πάνω στο επόμενο, καταπληκτικό, υπέροχο, τέλειο λέμε βιντεάκι του Yann Tiersen (αν σε μερικούς φαίνεται υποτονικό στην αρχή - αν είναι δυνατόν δηλαδή, αλλά τεσπαν - κάντε λιιγο υπομονή ως το 1:42, στίχοι εδώ, και αν βγάλετε άκρη, μου το λέτε)
Πωωωωω...Πωωωωωωωωωω...Δε μπορώ να πω τίποτ' άλλο :-| respect

Επίλογος
Και ας κλείσουμε με κάτι παλιό και δοκιμασμένο, κάτι κλασσικό και ... κυρίες και κύριοι, Jacques Brel και Ne me quitte pas. Προσοχή! Αν κάποιος το βρίσκει αηδιαστικό να βλέπει έναν άσχημο τύπο να τραγουδάει, παπί στον ιδρώτα απο την ερμηνεία (ή απο την έλλειψη air conditioner, δεν ξέρω, δε νομίζω να είχαν τότε τέτοια, βέβαια θα μου πεις, οι ανεμιστήρες δεεεν είχαν ανακαλυφθει; Τεσπαν, ας μη το ξεφτιλίσω κι άλλο), αν λοιπόν ξαναλέω σας ακούγεται λίγο αποκρουστικό, αλλάξτε καρτέλα στον μοτζίλα, παράθυρο στον εξπλόρερ (οκ, το ξέρω οτι έχει κι αυτός καρτέλες τώρα), κολλήστε ένα post-it στην ανάγκη πάνω στη φάτσα του, ακούστε όμως το τραγούδι...




Κεντρικό νόημα

Διότι Tiersen δεν είναι μόνο η Αμελί...

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»



(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)



«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»



(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)



Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.



Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.





Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.



Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.



«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»



(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)



Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:



«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»



Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:



* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ







ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.



* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ





ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων



(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").






ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

[16:19]

Καλοκαίρι. Βράδυ. Αργά. Πολύ αργά. Νυχτερινό πλοίο για το νησί. Αυτή στέκεται στο κατάστρωμα, ακουμπισμένη στα κάγκελα κοιτάει τη θάλασσα. Βάζει το χέρι στην τσέπη και βγάζει το άσπρο iPod. Το βλέμμα της καρφώνεται στη φωτεινή οθόνη, το μόνο φωτεινό πράγμα στη μαυρίλα που την περιβάλλει: νιώθει σα να έχει κλείσει τα μάτια της, είναι σα να πετάει στο διάστημα. Μαύρος ο ουρανός, μαύρη και η θάλασσα, μόνο ο ήχος που κάνει το νερό όταν κάτι το διαπερνά. Ξεκλειδώνει, γυρίζει μερικές φορές το clickwheel, οπα, εδώ είμαστε. Archive, Again.

[0:00] Ο ήχος της σειρήνας του πλοίου ηχεί ξανά στα αυτιά της όπως μερικές ώρες πριν που ανέβαινε φουριόζα τις σκάλες - τελευταία πρόλαβε να μπει, λίγο πριν σηκωθεί η πόρτα. Πόσα msec χρειάζονται για να πάρεις μια απόφαση; Μήπως να ρίξουμε λίγο τη μονάδα μέτρησης; μsec μήπως θα ήταν πιο ακριβές; Ή μήπως η "στιγμιαία" απόφαση δεν ήταν και τόσο στιγμιαία τελικα; Μήπως ήταν χρόνια και όχι υποδιαιρέσεις του δευτερολέπτου;

[0:29] Τα δευτερόλεπτα περνούν, η φωνή του Craig ηχεί μέσα στο κεφάλι της You're tearing me apart, crushing me inside. You used to lift me up, now you get me down. If I was to walk away from you my love could I laugh again ? If I walk away from you and leave my love could I laugh again ? Again, again... Πώς λέμε "ήταν τόσο στεναχωρημένος που δεν μπορούσε να κλάψει;" Ε, εδώ είμαστε αρκετά σκαλιά πιο πριν, στο "ήταν τόσο στεναχωρημένη που δεν μπόρεσε να ξαναγελάσει"... Αυτοί, πώς έφτασαν αλήθεια εδώ; Αυτός, πώς έφτασε απο τη διαφορά του να φοβάσαι μη σου φύγει ο άλλος στο να φοβάσαι μη σου μείνει, που λέει και ο αστυνόμος Χαρίτος; "Δεν ένιωθε πια όπως πρώτα", η δικαιολογία που της είπε. Αχ, το έχει ξαναδει αυτό το έργο...Πώς το έλεγε εκει ο Karl: But...but, the heart wants what it wants! Δε τη χώνευε τη Susan αλλά οφείλει να την παραδεχτεί τώρα: Yeah, well, my heart wants to hurt you, but I'm able to control myself! O Craig συνεχίζει You're killing me again. Am I still in your head ? You used to light me up; now you shut me down

[2:30] Ο ήχος απο τη φυσαρμόνικα την κάνει ασυναίσθητα να πιάσει τη μικροσκοπική μπλε φυσαρμόνικα που κρέμεται στο λαιμό της. Πόσο θα ήθελε να μπορουσε να παίξει αυτό το μοτιβάκι τώρα...

[4:41] Το μπάσο τη βγάζει απο τις σκέψεις της. Σηκώνεται απο την κουπαστή και αρχίζει να περπατάει μόνη της μέσα στο σκοτάδι. Θέλει να ανέβει στο ψηλότερο κατάστρωμα, να φτάσει δίπλα στα φουγάρα αν γίνεται. Θα κάτσει κόντρα στον άνεμο και θα κοιτάξει απο εκεί ψηλά το μαύρο πέλαγος. Φτάνει πάνω και αρχίζει να χορεύει μόνη της

[7:15] I used to lift you up. Now I get you down Ωπ, για δες για πότε αντιστράφηκαν οι ρόλοι...Άλλα μας έλεγες προς το τέλος του [0:29]...Ή μήπως είναι η δεύτερη όψη του ίδιου νομίσματος;

[10:36] Ο άνεμος που φυσά συντονίζεται με το αρμόνιο. Έβγαλε κρύο, κουμπώνει βιαστικά το μπουφαν της.

[10:29] Ο ήχος απο τα ακουστικά έχει σχεδόν σβήσει. Ησυχία. Ησυχία. Μόνο ο ήχος των κυμάτων ξανα

[11:36] Αρχίζει να ξημερώνει, και ταυτόχρονα δειλά δειλά ακούγονται οι νότες του δεύτερου μέρους του κομματιού. Το σκοτάδι διαλύεται σιγά σιγά. Χαμογελάει. Χαμογελάει. Συνεχίζει να χαμογελάει

[12:42] Πάμε πάλι τα ίδια You're tearing me apart. With you close by I'm dazed in madness. Can't lose this sadness Οχι. Οχι. Οχι. Δε θα τρελλαθούμε κιόλας. Όχι. Θα τη χάσει αυτή τη sadness, no offence Craig, I'm sorry. Θα στο χαλάσω εδώ dear. A new day has come που λέει και η Celine. Μα, αν είναι δυνατόν, που τη θυμήθηκε την αχώνευτη σε μια τέτοια στιγμή; Γελάει, ο αυτοσαρκασμός ήταν πάντα το δυνατό της σημείο. Τώρα που το σκέφτεται, ήταν η κατάλληλη στιγμή να τη σκεφτεί. Οι πεντε αυτές της λέξεις, λένε τα πάντα. Θυμίζουν και ολίγον απο το alter ego της που αρνείται να αποδεχτεί, τη Σκάρλετ Ο' Χάρα: αύριο είναι μια νεα μέρα. Οκ, λοιπόν, το αύριο έφτασε. Μόλις

[13:32] Βγάζει τα ακουστικά, 2:47 πριν το τέλος του τραγουδιού. Δε θέλει να ακούσει παρακάτω. Δε χρειάζεται να ακούσει παρακάτω. Δε τη νοιάζει πια.

Βάζει το iPod στην τσέπη ξανά χωρίς καν να το κλείσει. Κατεβαίνει και κατευθύνεται προς την καμπίνα της. Χαιρετάει τον μπάρμαν που σκουπίζει νυσταγμένος ενα ποτήρι, μπαίνει στο δωμάτιό της και όπως είναι με τα ρούχα πέφτει στο κρεββάτι. Κουκουλώνεται μέχρι πάνω. Απο τα ακουστικά βγαίνουν οι πρώτες νότες του επόμενου τραγουδιού στην playlist που είχε φτιάξει Just give me a reason, some kind of sign I'll need a miracle to help me this time I heard what you said, and I feel the same I know in my heart that I'll have to change Even the stars look brighter tonight Nothing's impossible


Μπορεί ένα ξημέρωμα να θεωρηθεί miracle;



===================================================
(Περιμένω ακόμα τις ιστορίες μερικών απο εσας, επειδή όμως δεν άντεχα άλλο, ήθελα να το δημοσιεύσω (!), διαβάστε τώρα και έρχονται και τα υπόλοιπα. Ο τίτλος είναι μια ευγενική προσφορά του Ομίλου Narita)

Hear and tell

Χάρη στην unlearn θυμήθηκα ενα καταπληκτικό κομμάτι που είχα πρωτοακούσει απο τη συλλογή The strength of whispers του Παπασπυρόπουλου, το Rapunzel των Novak. Τώρα όμως πρόσεξα τί λένε οι στίχοι, για δείτε κι εσείς:

Isn't it marvelous that we have been given the gift of
seeing and hearing?

Of course, seeing gives us a wonderful picture of
the world around us,
but I wonder how many of you think about hearing
as giving us wonderful soundpictures...

For, sounds are really tone colours
that give us a picture of what we hear.
We have all enjoyed show-and-tell at school.
But, how many of you have played the exciting game of
hear-and-tell ?

We will now hear sounds. Can you tell us what they are?
And, who or what, is making them?
Lets try...
First, close your eyes, and when you hear each sound,
try to guess what it is...
Either say what it is, or, if you are alone, just think about it...

Αυτό μου θύμισε κάτι που έκανα απο μικρή, ιδίως όταν έπαιζα κάποιο κομμάτι στην κιθάρα: έφτιαχνα εικόνες και ιστορίες. Όταν τα μπάσα χτυπούσαν δυνατά φανταζόμουν οτι κάποιος μιλούσε έντονα, όταν έπαιζα piano ήταν σα να σιγοψυθίριζαν κουτσομπόλες κυρίες ή κορίτσια έλεγαν τα μυστικά τους, στο forte κάποιος φώναζε "αφήστε με, θέλω να το πω!". Μεγαλώνοντας και παίζοντας πιο ενδιαφέροντα κομμάτια άρχισαν να αλλάζουν κάπως και οι εικόνες: στο Verano Porteno του Piazzolla είναι δύσκολο να μη φανταστείς ενα ζευγάρι να στροβιλίζεται χορεύοντας τάνγκο σε κάποιο δρομάκι του Μπουένος Άιρες, στα πρελούδια του Μπάχ φαντάζεσαι τύπους με άσπρες μακριές περούκες να δοκιμάζουν τα όργανα πριν παίξουν τη σουίτα προς τιμήν του βασιλιά.

Και όχι μόνο: έχοντας ακούσει για παράδειγμα μια τζαζ ορχήστρα ανακατεμμένη με αφρικανικά όργανα να παίζει κάποιο κομμάτι του Μπάχ, την επόμενη φορά που θα το παίξεις αρχίζεις να τονίζεις διαφορετικά, να το βλέπεις κάτω απο ένα άλλο πρίσμα, τελείως διαφορετικό απο αυτό που είχες συνηθίσει. Έχοντας ακούσει το Nothing else matters των Mettalica απο συμφωνική ορχήστρα, ή προσέχοντας τα βιολιά και τα τσέλα στο Eleanor Rigby η έννοια της μελωδίας αποκτά μια άλλη διάσταση.

Το θέμα όμως άλλο ήτο: τα πρώτα αυτά λόγια του Rapunzel μου θύμισαν και κάτι άρθρα στο πρώτο περιοδικό που είχε βγάλει η Καθημερινή, πριν το Κ νομίζω, ή ήταν η πρώτη μορφή του Κ (δε θυμάμαι) όπου είχε φανταστικές ιστορίες με βάση κάποιο τραγούδι. Μια θυμάμαι χαρακτηριστικά, που ήταν με μια κοπέλα και ενα νεαρό, στο τραίνο, και το τραγούδι που "έπαιζε απο πίσω" ήταν το Goodbye των Archive. Και ερχόμαστε, επιτέλους, στο κυρίως θέμα του ποστ, το οποίο είναι: οι Novak ακούγοντας τη μουσικούλα στο εν λόγω άσμα έφτιαξαν αυτές τις εικόνες

Island breezes, and your travel-shop teases,
And all you want is a raise, yeah,
For all of the sunshine,
Better make you be mine,
Forever and no more,
All you do is play guitar and the melody for me, melody, melodies...

You're .. My .. Life.

And you don't even boast of your extra-fine life or your flash ship upholstery,
All I can recollect - 'You better wear your best white dress'

Your .. Whole .. Life ..


...εσείς, τί παραμύθια φτιάχνετε με τα αγαπημένα σας τραγούδια;


====================================================

Όροι συμμετοχής: Ακούτε το αγαπημένο σας τραγούδι/μουσικό κομματι και φαντάζεστε μια ιστορία, ενα παραμύθι. Κάθεστε αμέσως κάτω και το γράφετε, σε πακέτο τσιγάρων, σε palmtop, σε molesκine, σε ο,τι σας βρίσκεται τέλος πάντων. Φτάνετε σπίτι, ανοίγετε τον blogger και το γράφετε και ηλεκτρονικώς. Στη συνέχεια, ό,τι θέλετε. Είτε μου τα στέλνετε να τα δημοσιεύσω εγώ, ή τα δημοσιεύετε στο μπλογκ σας, ενημερώστε με όμως για να βάλω λινκ στο ποστ σας. Δεν είναι ανάγκη να είναι ιστορία με συνοχή, με αρχή, μέση και τέλος - μπορείτε να γράψετε και σκόρπιες εικόνες. Ή να βάλετε και εικόνες, πραγματικές. Έχετε απεριόριστο αριθμό συμμετοχών.

Προσεχώς στο "Ο εφιάλτης της Περσεφόνης": Το παραμύθι μου by proserpina - τώρα υπο ποία μουσική υπόκρουση, δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Οχι, για να μη λέτε οτι βαριέμαι και οτι μαζεύω ποστ άλλων για να κάνω δικό μου ποστ!

ΥΓ1 Τί τα ήθελα τα πολυτεχνεία, επιμελήτρια εκδόσεων έπρεπε να γίνω

ΥΓ2 Ε, λέμε και καμμιά βλακεία να περνάει η ώρα

ΥΓ3 Για τους στίχους του Rapunzel διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, παντού αυτούς βρήκα αλλά, ειδικά στην τρίτη γραμμή απ' το τέλος, δεν καταλαβαίνω τί λέει, τζαμπα το πήραμε το proficiency

Ερωτηματολόγιο

Ύστερα απο πρόσκληση των apomakria, germanos, gkriniaris, narita, pieta, testing-tf, unlearn κάνω επιτέλους το πολυθρύλητο τεστ. Δεν είχα καμμιά όρεξη να το κάνω, ύστερα όμως σκέφτηκα οτι είναι γαϊδουριά προς εσας που με καλέσατε,και finally I crossed the Rubicon. Άντε να δω τί θα καταλάβετε, άντε να δω...Το έχω γράψει εδω και τρεις μέρες, αλλά το έκτακτο δελτίο μας έκοψε, ε, και, μιας και δεν έχω μαζέψει άλλα ποστς για το αφιέρωμα, το ανεβάζω τώρα γιατί θα μπαγιατέψει πια, τόσο καιρό στη συντήρηση.

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Απόλυτη; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Στιγμές ευτυχίας για μένα είναι εκείνες που θα με κάνουν να κλείσω τα μάτια και να χαμογελάσω, να πάρω βαθιές ανάσες, είναι οι στιγμές εκείνες που νιώθω οτι η ψυχή μου πετάει σε "ψηλότερα" στρώματα. Μπορεί να είναι η θέα της θάλασσας, η συζήτηση τα βράδια του καλοκαιριού με φίλους μέχρι αργά, ενα ηλιοβασίλεμα, η θέα των λουλουδιών στη βεράντα μου, μια βόλτα με το αυτοκίνητο, ενα τραγούδι. Είναι οι στιγμές που θα με κάνουν να γελάω σα χαζό και να λέω συνέχεια "τι ωραία! μα, τι ωραία!"

2. Τι σας κανει να σηκώνεστε το πρωί;

Κάποιες φορές η προσμονή γι' αυτό που θα συμβεί (αμα είναι πχ να πάω καμια εκδρομή). Αλλιώς, τίποτα - πάλι καλά που το ξυπνητήρι του κινητού μου χτυπάει συνέχεια μέχρι να το κλείσω, και μετά απο 9 λεπτά ξαναξεκινάει.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπασατε σε γέλια;

Η τελευταία πρέπει να ήτο διαβάζοντας κατι σε κάποιο μπλογκ, ή σε κάποια συζήτηση στο msn, ή η ανταλλαγή απο ατάκες του Αστερίξ με τα αδέρφια μου ("θα το κάνεις αυτο;" "σωποδήποτε!" "παστούλες; θέλουμε και παστούλες;" "της φυλακής τα σίδερα" κλπ)

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Αν κρίνω απο αυτό που μου λεει σε κάθε αφορμή η μάνα μου, "πολύ απότομη είσαι βρε παιδί μου...πολύ αυστηρή" (μη σας ξεγελάει η φάτσα μου, εμπιστευθείτε τη mother) (ναι, λες κι έχετε δει τη φάτσα μου, αλλά τεσπαν)

5. Το βασικό ελάττωμά σας;

Το παραπάνω νομίζω. Μπα, τώρα που το βλέπω, λάθος έγραψα απο πάνω. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα μου είναι μμμμ δε μου 'ρχεται τίποτα (πόσο καιρό έχεις να κάνεις αυτοεξέταση είπαμε;) Τώρα που το ξανασκεφτομαι, πρέπει να είναι το οτι όσα με ενοχλούν συνήθως τα κρατάω μέσα μου, μαζεύω, μαζεύω, φορτώνω σιγά σιγά και αλίμονο σε όποιον είναι μπροστά μου όταν σκάσει η βόμβα.

6. Σε ποιά λαθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκια;

Α, εύκολο αυτό: σ' αυτά που έγιναν απο άγνοια αλλά με καλή διάθεση. Τί να πεις σ΄αυτές τις περιπτώσεις...ε, λες, "δεν ήξερε". Βέβαια μερικές φορές που θα "έπρεπε" να ξέρει και δεν έμαθε...τι να πω. Και στα δικα μου βεβαίως, βεβαίως.

7. Με ποιά ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Κάτι σε Άλμπερτ Σβάιτσερ μου κάνει εδώ...δεν ξέρω αν μετράει.

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

Όλοι αυτοί που δεν το βάζουν κάτω, που ψάχνονται, που φέρονται με αληθινή ευγένεια και που πολεμούν για τα ιδανικά τους.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Μέχρι στιγμής, Πάτμος.

10. Οι αγαπημενοι σας συγγραφείς;

Ντοστογιέφσκυ, Καρυστιάνη.

11. Ποιά αρετή προτιματε σ' εναν άντρα;

Ε, μα τί ερωτήσεις είναι αυτές; Τι να πω τώρα; Αρετή...Την αποφασιστικότητα

12. ... και σε μια γυναίκα;

Την κατανόηση και τη διάκριση.

13. Ο αγαπημενος σας συνθετης;

Ώχου, εναν μόνο; Δε μπορώ. Αντε, λεω Γιαν Τιρσέν (στα ελαττώματα πρέπει να βάλω και τη γκρίνια με φαίνεται)

14. Το τραγουδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

Αναλόγως τα κέφια, όποιο μου έχει κολλήσει εκείνη την εποχή.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Ααα, "Το καπλάνι της βιτρίνας" της Άλκης Ζέη, στο δημοτικό.

16. Η ταινία που σας σημαδεψε;

Η Νοσταλγια του Ταρκόφσκυ.

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Έχω χάσει λίγο τη μπαλα με τη ζωγραφική τον τελευταίο καιρό, ας πω Σεζαν.

18. To αγαπημενο σας χρώμα;

Δύσκολη ερώτηση, το πράσινο νομίζω (και το μπλε)

19. Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Απο επιτυχίες στον πνευματικό τομέα δεν έχω κ τίποτα να επιδείξω με φαίνεται, στον τομέα της δουλειάς τώρα είμαι ικανοποιημένη απο τα πτυχία που έχω μαζέψει (τι θα τα κάνω δεν ξέρω). Στον τομέα των διαπροσωπικών σχέσεων θέλω λίγη δουλειά ακόμα.

20. Το αγαπημενο σας ποτό;

Μμμ, δεν πίνω, ο καφές μετράει; Άντε, το Baileys και το Havana Club (σπάνια)

21. Για ποιό πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Για το ελάττωμα της ερώτησης 5 και για τη δειλία που με πιάνει ώρες ώρες.

22. Τι απεχθανεστε περισσότερο απ' όλα;

Τη μετριότητα.

23. Οταν δεν γραφετε, ποιά είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Όταν δε γράφω; Καλό κι αυτο! Να παίζω κιθάρα και να πίνω καφέδες.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Οτι πλησιάζω τα εικοσιπέντε, χρονολογία ορόσημο για μενα, και ακόμα δε με βλέπω να έχω φτάσει εκεί που ήθελα.

25. Σε ποια περίπτωση επιλεγετε να πείτε ψέμματα;

Σε καμμία. Εκ των υστέρων βέβαια ανακαλύπτω οτι ασυναίσθητα ωραιοποίησα την πραγματικότητα, ή δεν παραδέχτηκα ευθαρσώς κάτι...μετράνε κι αυτά. Είμαι οπαδός της αλήθειας, θέλει όμως και μια διάκριση το θέμα: δεν πας, για παράδειγμα, σε εναν άρρωστο, απελπισμένο, να του πεις αναλυτικά τί έχει και τί περιθώριο ζωής έχει, χωρίς να σε έχει ρωτήσει μάλιστα. Θέλει το σωστό timing και η αλήθεια...

26.Ποιό είναι το μότο σας;

Μότο; Είχανε και μότο την εποχή του Προυστ; Τεσπαν. Δεν ξέρω. Μαλλον το you could have it so much better - if you tried και ολόκληρο το Les jours tristes τρομεροί στίχοι, ταυτίζομαι απόλυτα (και τώρα μπορείτε να αναφωνήσετε εν χορώ, "ψωωωνιο")

27. Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Ήρεμα. Έχοντας εκπληρώσει τους στόχους μου. Περιτριγυρισμένη απο πρόσωπα που αγαπώ.

28. Εάν συνεβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θελατε να σας πεί;

Απο δω, παιδί μου, απο δώ (κανε όνειρα proserpina)

29. Σε ποιά πνευματική κατάσταση βρισκεστε αυτόν τον καιρό;

Λιγο ακόμα, να ανεβούμε, λίγο ψηλότερα, λιγο ψηλότερα, λιγο ψηλότερα.

The end.-

======================Update=========================

Μπαρδόν, ξεχάστηκα: καλώ τη gogo και όποιον άλλο θέλει να κάνει το τεστ

Το πήραμε!

Διακόπτουμε τη ροή του προγράμματος για να ενημερώσουμε το αγαπητό κοινό για τις εξελίξεις στο θέμα των αγγλικών. Μας μιλάει η ανταποκρίτρια Σερη Βουρκάνη.

Αγαπητοί τηλεθεατές είμαστε στο σπίτι της proserpina και ακούτε τι γίνεται:

proserpinaaaa, εισαι τρέλλααα,
με το ECPE στη φανέλααα (x10)

Κερνάω γλειφιτζουράκι!!! (δεν προλαβαίνω να φτιαξω γλυκο, επιφυλάσσομαι όμως)

0 comments - Part II

Επιμένουμε στο αφιέρωμά μας στα "ταπεινά και καταφρονεμένα" των ποστς, και ξεκινάμε με ενα κείμενο του street spirit το οποίο εντάσσεται στην κατηγορία "Δεν ξεχνώ"

Δεν μπορείτε να καταλάβετε, άλλο να ακούτε για την έκρηξη και άλλο να την ζείτε την έκρηξη, είπε μια τρεμάμενη φωνή ενός μάρτυρα, στην ηλίθια ερώτηση του δημοσιογράφου τι νιώσατε στην έκρηξη... Το Λονδίνο βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ίσως να θυμίζει κάτι από τότε που έπεσαν οι βόμβες του Χίτλερ. Η φρίκη κάνει τουρισμό στο Λονδίνο. Οι μεγάλοι της G8 με στόμφο βγήκαν να μιλήσουν για τη συνέχιση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας... Μα καλά δεν βλέπουν, δεν ακούν;;;; Αλήθεια ποιοι είναι οι τρομοκράτες;;;; Ξεχάσανε τα περί φτώχειας, τα περί περιβάλλοντος και το 'ριξαν στην ασφάλεια... Ίσως αυτό να τους ενδιέφερε έτσι και αλλιώς...
Η βία φέρνει μόνο βία και λειτουργεί σαν αλυσιδωτή αντίδραση... Όλοι έχουν δίκιο και όλοι άδικο... Απόγνωση... Φόβος... Ασφάλεια... Ελευθερία... Πόνος... Φρίκη... Έλεγχος... Τρόμος... Ανασφάλεια...
λέξεις που θα μας απασχολήσουν για κάμποσο καιρό, λέξεις που μπορεί να ξυπνήσουν τους χειρότερους εφιάλτες μας... λέξεις που θα μας προβληματίζουν... καλώς ήλθατε στο μέλλον...

ΥΣ: Ένας φίλος έχει συγκεντρώσει ένα πολύ καλό υλικό...

Συνεχίζουμε στο ίδιο στυλ, περνάμε όμως στην κατηγορία "ας εblogίσουμε τα γένια μας"

Είδες τελικά, που αυτά που γράφει η Μαρίνινα δεν είναι και τόσο επιστημονική φαντασία; Τρομακτικό...

Αν τυχόν δε σας ανοίγει το λινκ, πρόκειται για την περίπτωση του πράκτορα Λιτβινένκο, όπου για μια ακόμη φορά δε θα μάθουμε τί έγινε: ο πρωθυπουργός τον έφαγε, η καγκεμπέ τί ρόλο έπαιξε, ο ιταλός σύνδεσμός του τον πούλησε, μήπως δεν είναι και τόσο αθώος όσο δείχνει; Άλλο ενα άλυτο μυστήριο, μπαίνει στο αρχείο του υποσυνειδήτου μας κι αυτό, οπως και το Σάμινα, το αεροπλάνο της Helios, η υπόθεση της Βόνταφον, το κρουαζιερόπλοιο και πολλά πολλά άλλα. Να θυμίσω εδώ τη ρήση του Καμιλέρι ο οποίος σε ένα βιβλίο του λέει οτι αν θες να θάψεις ενα θέμα, κάνε όσο πιο πολλή φασαρία μπορείς στην αρχή - σιγά σιγά ο κόσμος θα βαρεθεί, θα αηδιάσει και δε θα θέλει ούτε να ακούει γι' αυτό...

Το επόμενο ποστ είναι απο την unlearn. Όταν το διάβασα έμεινα ολίγον τι, είναι σε διαφορετικό στυλ απο αυτό που μας έχει συνηθίσει και είναι ένα αρκετά παλαιό κείμενο - προσέξτε την ημερομηνία στο τέλος

Οι δύο εικόνες που στοιχειώνουν το μυαλό μου είναι ο δυστυχισμένος άγγελος, που κλαίει στην άκρη της λίμνης και ο θλιμμένος πιανίστας, που σπρώχνει στην άκρη τη δυστυχία του και ανοίγει το καπάκι του πιάνου του, χαϊδεύει μια φόρα τα πλήκτρα και αρχίζει να παίζει αποφασιστικά.
Παίζει τόσο όμορφα, που ακόμα και τα αηδόνια σταμάτησαν το τραγούδι τους για να τον ακούσουν.
Παίζει τόσο όμορφα, που όταν τον ακούει ο άγγελος της λίμνης προσπαθεί να κουνήσει τα σπασμένα του φτερά και αρχίζει να χορεύει.

Και παίζει ο πιανίστας...
Και χορεύει ο άγγελος...

Ως που τα χέρια του πιανίστα πονάνε,
τα δάχτυλά του σπάνε,
τα φτερά του αγγέλου πέφτουν τελείως,
ο άγγελος λιποθυμάει ξεθεωμένος
και ο πιανίστας, εξαντλημένος,
ξεψυχάει πάνω στα πλήκτρα του.

Και η εικόνα αλλάζει...

Τώρα υπάρχει ένας πεθαμένος πιανίστας με κομμένα δάχτυλα, ξαπλωμένος πάνω στα πλήκτρα του σκονισμένου πιάνου του.
Και ένας άγγελος χωρίς φτερά, που αργοπεθαίνει μακρυά από τη λίμνη της δυστυχίας του.

(28-9-2000)

Το βαρύναμε κάπως το κλίμα, σας έχω όμως τον καλύτερο για να το ελαφρύνει: σε ποιό μέρος χάνουμε (ε, καλά, περίπου) τη βαρύτητά μας; Στη θάλασσα! Ακολουθεί λοιπόν ο snikolas ο οποίος αφηγείται μια κατάδυση στο απέραντο γαλάζιο και τη συνάντησή του με ενα ναυάγιο, τον προπερασμένο Οκτώβριο.


Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν γεμάτο! Το Σάββατο, έκανα μια βουτιά στα 40m, όπου και επικρατεί το απέραντο γαλάζιο! Είναι απίστευτη η αίσθηση του να μην βλέπεις την επιφάνεια.

Όσο για την Κυριακή, επιτέλους, μετά από πολλές φορές αναβολή λόγο καιρού, βουτιά σε ένα ναυάγιο, το “Μυτιλήνη”. Ένα μικρό εμπορικό πλοίο, που βούλιαξε το φθινόπωρο του 1961 , 2 ναυτικά μίλια βορειοανατολικά της ακτής του Σάνη. Το “Μυτιλήνη” ήταν ένα μικρό ποταμόπλοιο που κατασκευάστηκε το 1941. Αργότερα υπέστη μετατροπές για να μπορεί να κάνει το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη – Μυτιλήνη. Κατά την διάρκεια μιας καταιγίδας, ένα μεγάλο κύμα πέταξε το πλοίο στην ακτή, το έσυρε στα βράχια και το ξαναπέταξε στο νερό. Ευτυχώς το πλήρωμα δεν έπαθε τίποτα, αλλά το φορτίο χάθηκε στην θάλασσα. Τώρα, το “Μυτιλήνη” μας περιμένει ήσυχα στα 18m βάθος προσφέροντας μας ένα όμορφο θέαμα.

Να προσθέσω εδώ οτι το ποστ αυτό ακολουθεί ενα άλλο ποστ, την ίδια μέρα, στο οποίο έχει και φωτος απο το ναυάγιο, το λινκ όμως δε μπορώ να σας το δώσω διότι έχει 6 σχόλια (ααα, τους κρατάμε τους τύπους εμείς εδώ loooool)

Και για τέλος σας έχω exitmusician ή αλλιώς το alter ego του Γκαστόνε

Αποτελεί αξίωμα ότι η κατάρα της γκαντεμιάς θα εμφανιστεί σε εκείνον που την κατέχει τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Χαρακτηριστικές εκφάνσεις είναι να ψάχνεις μισή ωρα για παρκάρισμα, να βρίσκεις 5 στενά μακριά και γυρνώντας στο σπίτι να έχουν αδειάσει 3 θέσεις ακριβώς από κάτω, ή να τελειώνει η εφημερίδα/ο γύρος/τα εισητήρια τη στιγμή που φτάνει η σειρά σου. Αυτές οι εκφάνσεις της γκαντεμιάς, παρότι εκνευριστικές όταν συμβαίνουν, δεν αφήνουν κατάλοιπα και κρίματα. Είναι όμως ορισμένες στιγμές που μένουν χαραγμένες, με ένα μεγάλο "γιατί;" να πλανάται χωρίς ποτέ να πάρει απάντηση.

Οι δικές μου τρεις ξεχωριστές στιγμές γκαντεμιάς όλως τυχαίως αφορούν πρόσωπα που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο των τεχνών. Μάλιστα έτυχαν την περίοδο που είχα μια ιδιαίτερη πώρωση με αυτά τα πρόσωπα και το έργο τους, κάνοντας την ανάμνησή τους ακόμα πιο δυσβάσταχτη:

1. Ιούλιος 2000, Rockwave Festival. Headliners οι Oasis, με τους οποίους είχα βρει την δική μου μουσική Αποκάλυψή από το 1994. Με ένα πολύ καλό line-up (Moby, Flaming Lips, Muse και Closer) η μέρα φαινόταν τέλεια. Και πραγματικά, το απόγευμα εκείνης της Τετάρτης ήταν ηλιόλουστο αλλά όχι καυτό (πράγμα περίεργο για Ιούλιο), the spirits were high και η παρέα ιδανική. Έλα όμως που τότε δεν ήμουν ιδιαίτερα εξοικειωμένος με το Internet και δεν είχα διαβάσει ότι τα αδέλφια Gallagher είχαν πλακωθεί για 1574η φορά, με αποτέλεσμα ο κιθαρίστας και ως τότε αποκλειστικός συνθέτης Noel να τους παρατήσει στη μέση της περιοδείας και να πάει διακοπές (το φελέκι μου). Με το που βγαίνουν στη σκηνή και δεν είδα τον Noel έπαθα τη μεγαλύτερη ήττα της ζωής μου. Ρώτησα κάτι παιδιά δίπλα μου και μου εξήγησαν το όνειρο. Η υπόλοιπη συναυλία πέρασε με εμένα σε κατάσταση σοκ και να αναρωτιέμαι συνέχεια "γιατί ρε γαμώτο;"...

2. Σεπτέμβριος 2000, φεστιβάλ κόμικς της Βαβέλ. Επίτιμος καλεσμένος ο Κίνο, δημιουργός της Μαφάλντα (και όχι μόνο - επιφυλάσσομαι σε μελλοντικό post), την οποία διάβαζα ανελλιπώς και μετά μανίας από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Από τα δημοσιεύματα του τύπου είδα ότι ο Κίνο θα ήταν στην έκθεση και θα υπέγραφε βιβλία μία συγκεκριμένη μέρα. Έτσι είπα να συνδυάσω την έτσι κι αλλιώς προγραμματισμένη επίσκεψή μου στην έκθεση με την παρουσία του Κίνο και στήθηκα από νωρίς το απόγευμα εξοπλισμένος με βιβλιαράκι Μαφάλντα (τόμος 12, "Νικήθαμε") για να πάρω το πολυπόθητο αυτόγραφο. Έλα όμως που η ώρα περνούσε, εγώ είχα περιορισμένο χρόνο και ο Κίνο δεν ερχόταν... Είχα γυρίσει την έκθεση 120 φορές, μπορούσα να την ξαναστήσω από μνήμης αν με άφηνες, αλλά ο Κίνο πουθενά. Τελικά αναγκάστηκα να φύγω με βαριά καρδιά αφού είχα καρα-στήσει την κοπέλα μου ή οποία ομολογουμένως με περίμενε υπομονετικά. Την επόμενη μέρα διάβασα ότι ο Κίνο είχε φτάσει στην έκθεση λίγη ώρα μετά που έφυγα προκειμένου να μπορέσει η... Νατάσα Καραμανλή (née Παζαΐτη) να τον συναντήσει...

3. Ιούνιος 2002, Στοά του Βιβλίου. Ομιλία του Μάριο Βάργκας Γιόσα και παρουσίαση του νέου βιβλίου του "Η γιορτή του τράγου". Πετούσα στα ουράνια για 2 εβδομάδες, τεράστια χαρά να βλέπεις τον αγαπημένο σου συγγραφέα, τον μύθο της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας alive and kicking, και όχι μόνο αυτό αλλά να έχεις την ευκαιρία να του πάρεις και αυτόγραφο. Έφυγα νωρίτερα από τη δουλειά προφασιζόμενος ραντεβού με γιατρό και με το "Η πόλη και τα σκυλιά" ανά χείρας έτρεξα στη Στοά του Βιβλίου. Έπιασα θέση πίσω από τους πολυ(α)σήμαντους που πάντα πιάνουν τις πρώτες θέσεις (αμφιβάλλω αν η Μιλένα Αποστολάκη ήξερε τον Γιόσα αλλά τέλος πάντων) και το ελληνικό λογοτεχνικό κατεστημένο που του έκανε τη χάρη να παρευρεθεί στην ομιλία του και όλα καλά. Συναρπαστική η ομιλία (αν εξαιρέσει κανείς τους τύπους που και καλά έκαναν ψαγμένες ερωτήσεις αλλά περισσότερο τους εαυτούς τους προσπαθούσαν να δείξουν) αλλά αν δεν έχεις κάτι στο χαρτί (i.e., αυτόγραφο) η αποστολή επετεύχθη κατά το ήμισυ. Με το τέλος της ομιλίας χώνομαι στη σειρά για αυτόγραφο, φτάνει η σειρά μου και πάνω που έχω ετοιμάσει την τέλεια ατάκα στα ισπανικά που όχι μόνο θα έκανε τον Γιόσα να μου αφιερώσει στο βιβλίο μου αλλά και να μου αφιερώσει το επόμενο βιβλίο του... γίνεται μπλακ άουτ (#%@!#&). Πάλι καλά που είχα προλάβει να ανοίξω το βιβλίο μπροστά του και έτσι έχω μια μουντζούρα που μετά από πολύ κόπο κατάφερα να αποκρυπτογραφήσω και που πλέον μπορώ να πω με 99% βεβαιότητα ότι γράφει MVL, δηλαδή τα αρχικά του ονόματός του.

Τώρα που το θυμάμαι, το '93 ή '94 έχασα συναυλία της Montserrat Caballé επειδή μπήκα στο νοσοκομείο με οξεία σκωληκοειδίτιδα, αλλά αυτό δεν μου στοίχισε τόσο όσο τα προηγούμενα. Η λίστα φυσικά είναι living document και σίγουρα θα ανανεωθεί με γκαντεμιές που δεν έχουν συμβεί ακόμα...